Το βράδυ της Παρασκευής η Παυλίνα Βουλγαράκη απέδειξε πως μεγάλωσε, ωρίμασε, εξελίχθηκε, έμαθε. Με ένα πρόγραμμα προσεγμένο και στημένο με βάση πρώτα το δεύτερο δίσκο της «Μωβ Καληνύχτες» πλαισιωμένο όμως και με αγαπημένες διασκευές πέτυχε να αφήσει το στίγμα της και να δείξει πως το μέλλον φαίνεται να της ανήκει.
Έχοντας παρακολουθήσει παλαιότερες εμφανίσεις της, το ενδιαφέρον μου για τις νέες παραστάσεις της ήταν μεγάλο και πολλές σκέψεις είχαν γεμίσει το μυαλό μου όσο κατηφόριζα τη Φραντζή για να φτάσω στο Σταυρό του Νότου.
Με την είσοδο μου στο Club ήρθε και η έκπληξη. Το σκηνικό ήταν λιτό με μια κουρτίνα όπου γύρω της υπήρχαν φωτάκια, προσδίδοντας ένα πιο ιδιαίτερο τόνο, ενώ κόσμος διαφορετικών ηλικιών γέμιζε με ταχείς ρυθμούς το χώρο.
Το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά μετά τις έντεκα το βράδυ όταν η Παυλίνα, εμφανώς ανανεωμένη, μας καλωσόρισε με το νέο «Έλα πιο κοντά» σε μια ατμοσφαιρική εισαγωγή, ανοίγοντας έτσι μια μικρή πόρτα για να μπούμε στο δικό της κόσμο.
«Φερ’ τα μου όλα πίσω» για τη συνέχεια, ένα τραγούδι που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και μας ξεσήκωσε τόσο με την ενέργεια όσο και με την ερμηνεία της τραγουδίστριας.
Ρίχνοντας για λίγο τους τόνους, ήρθε η διασκευή στο «Για ένα Τανγκό», που πλημμύρισε το χώρο ερωτισμό και έδειξε μια άλλη πλευρά της Παυλίνας επί σκηνής, για να ακολουθήσει «Μ΄ένα τραγούδι παλιακό», ν' ανεβάσει την ένταση συνδυάζοντας το άψογα με το «Λίγο Λίγο» σε μια ιδιαίτερη πιο σκληρή εκτέλεση από τον πρώτο της δίσκο.
Μένοντας στο ίδιο ύφος, τραγούδησε το «Videogames» της Lana Del Rey στο οποίο μας έκανε να συναισθανθούμε τη νεανικότητα της αγάπης, για να προσθέσει αμέσως μετά «στους δίσκους μου έγραφα πάντα την αλήθεια μου» χαρίζοντας μας μια ξεχωριστή διασκευή στη «Ζελατίνα» της Τάνιας Τσανακλίδου, δημιουργώντας ένα δέσιμο με το δικό της «Μη με ρωτάς» με την αντίδραση του κόσμου να είναι θερμή σε αυτά τα κομμάτια.
Κάπου εκεί ήρθε και το μουσικό διάλειμμα από τον υπέροχο Κωστή Βήχο με το "I wanna be adored" των Stone Roses να κολλάει ακριβώς στο πρόγραμμα, για να επιστρέψει η τραγουδίστρια με τους «Λαβύρινθους», ολοκληρώνοντας το πρώτο μέρος όπως ακριβώς ξεκίνησε, ατμοσφαιρικά, με τη διαχρονική «Ταμπακιέρα» μέσα σε χειροκροτήματα.
Αν έπρεπε να κάνω ένα σχόλιο για το πρώτο μισό της εμφάνισης της Παυλίνας, θα ήταν πως πατούσε πιο γερά στα πόδια της και σίγουρα λαμβάνει πολλά ερεθίσματα από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και είναι άξιο αναφοράς το γεγονός αυτό.
Το δεύτερο μισό είχε έντονα στοιχεία ροκ στην αρχή, Χατζιδάκι στη μέση και ρεμπέτικο στο τέλος, αποδεικνύοντας πως είναι μια καλλιτέχνιδα που έχει δουλέψει και μπορεί να ελίσσεται σε διάφορα είδη με επιτυχία.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, επέστρεψε η Παυλίνα μαζί με τους μουσικούς της, τραγουδώντας πιο ηλεκτρικά το αγαπημένο «Φωτιά στο λιμάνι», ενώ με κέρδισε αρκετά το νέο «Σελήνη» για να έρθει η σφήνα από το βιολιστή Μιχάλη Βρέττα στο "Where is my mind" των Pixies να βάλει και τη δική του πινελιά στο πρόγραμμα.
Έπειτα, είχε φτάσει η ώρα για ακόμα δύο καινούρια τραγούδια, το ξεχωριστό «Εσένα περιμένω» και το ομώνυμο «Μωβ καληνύχτες» από το δίσκο που κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από την Cobalt, τα οποία άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Πόσο εύκολα και πετυχημένα μπορεί κάποιος να αλλάξει το ύφος και τη διάθεση του κοινού;
Δεν είναι εύκολο αλλά η Παυλίνα μαζί με τους μουσικούς της το πέτυχε μέσα από το «Χάρτινο το φεγγαράκι» του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι και τα «Ήσυχα Βράδια» της Αρλέτας δημιουργώντας δύο εξαιρετικά όμορφες στιγμές γεμάτες συναίσθημα, ακριβώς όσο χρειαζόταν.
Φτάνοντας προς το τέλος ήρθε και μια «Καινούρια ζάλη» για να μας αποχαιρετήσει προσωρινά με τα αγαπημένα μου «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο» γνωρίζοντας παράλληλα την καθολική αναγνώριση του κόσμου, για να επιστρέψει για το encore με το δικό της «Αγαπημένε μου», ολοκληρώνοντας την εμφάνισή της με το ρεμπέτικο «Θεέ μου μεγαλοδύναμε», το οποίο αποτέλεσε και το κερασάκι της βραδιάς.
Δεν είναι εύκολο αλλά η Παυλίνα μαζί με τους μουσικούς της το πέτυχε μέσα από το «Χάρτινο το φεγγαράκι» του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι και τα «Ήσυχα Βράδια» της Αρλέτας δημιουργώντας δύο εξαιρετικά όμορφες στιγμές γεμάτες συναίσθημα, ακριβώς όσο χρειαζόταν.
Φτάνοντας προς το τέλος ήρθε και μια «Καινούρια ζάλη» για να μας αποχαιρετήσει προσωρινά με τα αγαπημένα μου «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο» γνωρίζοντας παράλληλα την καθολική αναγνώριση του κόσμου, για να επιστρέψει για το encore με το δικό της «Αγαπημένε μου», ολοκληρώνοντας την εμφάνισή της με το ρεμπέτικο «Θεέ μου μεγαλοδύναμε», το οποίο αποτέλεσε και το κερασάκι της βραδιάς.Ήταν μια παράσταση στην οποία ξεδιπλώθηκε το ταλέντο της Παυλίνας, οι ενορχηστρώσεις του Κωστή, η άρτια συνεργασία των μουσικών. Είδα μια Παυλίνα πιο σίγουρη αλλά και πιο εσωστρεφή στη σκηνή, αν και υπήρξαν στιγμές που καλό θα ήταν να βγάζει ένα δυναμισμό γιατί το έχει μέσα της.
Ο κύκλος των απόλυτα πετυχημένων εμφανίσεων της Παυλίνας Βουλγαράκη στο Σταυρό του Νότου Club ολοκληρώνεται την ερχόμενη Παρασκευή 27 Οκτωβρίου. Ένα πρόγραμμα σωστά δουλεμένο τόσο σκηνικά όσο και φωνητικά με την αισθητική να κυριαρχεί, έχοντας ταυτότητα που τονίζει την εξέλιξή της.
Μη χάσετε την ευκαιρία να τη δείτε από κοντά!
Μαζί της ήταν οι μουσικοί:
Κωστής Βήχος: Μπάσο/φωνή
Μιχάλης Βρέττας: Βιολί/φωνή
Γιώργος Κουρέλης: Πιάνο/φωνή
Γιώργος Καρδιάνος: Κιθάρα
Αλέξης Σταυρόπουλος: Τύμπανα
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το Mixgrill.gr