Ως γνωστόν, το rock συναυλιακό τοπίο στην Ελλάδα περιλαμβάνει κάποια ονόματα που θα έρθουν βρέξει-χιονίσει και μια στο τόσο, έτσι για ποικιλία, εμφανίζονται και κάποια μεσαία ή μεγάλα συγκροτήματα που συνήθως διανύουν τη δεύτερη (τουλάχιστον) δεκαετία της ύπαρξής τους. Αυτό που σπάνια βλέπουμε, και το έχουμε απωθημένο όσοι θέλουμε να παρακολουθούμε την εξέλιξη της μουσικής σε πραγματικό χρόνο και όχι σε replay, είναι οι συναυλίες νέων και εξελίξιμων ονομάτων, που να μας επισκέπτονται όσο ακόμα διανύουν τα παραγωγικά τους χρόνια. Και σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκουν μόνο συγκροτήματα μεγέθους Arcade Fire, που είναι εύλογο να έχουν ένα κασέ απαγορευτικό για την ανύπαρκτη rock αγορά της χώρας μας, αλλά και γκρουπ όπως οι You Say Party, που μέσα στα 6 χρόνια της ύπαρξης τους μπορεί να μην έχουν πυρπολήσει τα charts, αλλά έχουν στο ενεργητικό τους τρία, πολύ αξιόλογα άλμπουμ.
Όταν, λοιπόν, συμβαίνει η έκπληξη και ένα τέτοιο φρέσκο όνομα βρίσκει το δρόμο του προς τα μέρη μας, εμείς τι κάνουμε; Τα περίπου εκατό άτομα που μαζεύτηκαν την Κυριακή το βράδυ στο Gagarin δικαιώνουν, δυστυχώς, τις πάγιες τακτικές των διοργανωτών συναυλιών που επιμένουν στα σίγουρα και αποφεύγουν το καινούργιο και επομένως άγνωστο. Οι λόγοι που έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση δεν είναι του παρόντος (άσε που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχουμε πολύ σοβαρότερα θέματα σήμερα για να μας προβληματίζουν), αξίζει όμως να θυμίσω ότι κάποτε έρχονταν, για παράδειγμα, οι Heart Throbs μετά από ένα μόλις δίσκο και γέμιζε το Ρόδον.
Παρά τις παραπάνω δυσάρεστες διαπιστώσεις για τα μουσικά δρώμενα της χώρας μας (που άλλωστε δεν είναι κάτι καινούργιο - πόσοι είχαν δει για παράδειγμα τους Metric λίγα χρόνια πριν) , η χαμηλή προσέλευση του κοινού, ευτυχώς, δεν λειτούργησε ανασταλτικά στη διασκέδαση που μας πρόσφερε η συγκεκριμένη συναυλία. Σε αυτό βοήθησε τόσο η ζεστή υποδοχή των You Say Party από τους λίγους αλλά ιδιαίτερα εκδηλωτικούς τους φίλους, όσο και ο ειλικρινής ενθουσιασμός των πέντε Καναδών σε συνδυασμό με τη θετική τους ενέργεια πάνω στη σκηνή. Μια θετική ενέργεια που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας τα όσα έχουν περάσει φέτος, κυρίως με την τραγική απώλεια του ντράμερ τους Devon Clifford (αφιερώθηκε στη μνήμη του ένα από τα τραγούδια της βραδιάς) αλλά και με την αποχώρηση στη συνέχεια της Krista Loewen, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας. Είναι όμως φανερό ότι οι You Say Party πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και η πίστη που έχουν στη μουσική τους βγαίνει έντονα και στη συνολική σκηνική τους παρουσία. Η μικροκαμωμένη front woman Becky Ninkovic διαθέτει μια πραγματικά σπουδαία φωνή, κάτι που αναδεικνύεται εντονότερα στα τραγούδια του τελευταίου, πιο μελωδικού και επηρεασμένου από το new wave των '80s, άλμπουμ τους "ΧΧΧΧ". Δεν έπαψε στιγμή να χορεύει και να στριφογυρίζει, ενώ τιμώντας και τις punk rock ρίζες της μπάντας της που υπαγορεύουν την εξάλειψη της απόστασης μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, βρέθηκε κάποια στιγμή να τραγουδάει και ανάμεσα στον κόσμο. Ένα κανονικότατο πάρτι, δηλαδή, που έκανε πράξη τη σημασία του ονόματος του γκρουπ.
Το σετ που διάρκεσε 75 λεπτά μαζί με τα δύο encore, κράτησε τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα στο νέο, πιο χορευτικό υλικό και εκείνο του punk των πρώτων ημερών τους, ενώ υπήρχαν και κάποια πολύ νέα κομμάτια, όπως το πρόσφατο single "Suck it" που μαζί με το σαρωτικό "Like I Give a Care" αποτέλεσαν το πρώτο encore. Για το φινάλε μας επεφύλασσαν έναν από τους δυναμίτες του "Hit the Floor!", του ιδιαίτερα αγαπητού μου πρώτου δίσκου τους, το περίφημο "The Gap (Between the Rich and the Poor). Η αρχή είχε γίνει με το "There Is XXXX (Within My Heart)", ενώ στις αξιομνημόνευτες στιγμές του κυρίως σετ συγκαταλέγονται επίσης τα "Downtown Mayors Goodnight, Alley Kids Rule!", "Teenage Hit Wonder", "Monster", "Dark Days", "Lonely's Lunch" και "Laura Palmer's Prom".
Η επόμενη μέρα της συναυλίας είχε για το γκρουπ βόλτα στην Ακρόπολη, όπως μας πληροφόρησαν, ενώ σε μας έμεινε η αίσθηση ότι είχαμε την τύχη να δούμε εδώ μια συναυλία από αυτές που κυνηγάμε όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό. Δεν είναι μόνο οι Arcade Fire που έχουν τη γλύκα - πολλές φορές τα ωραία πράγματα έρχονται και σε μικρό πακέτο.
Να σημειώσω ότι η συναυλία άνοιξε με τους The Callas, που δυστυχώς δεν τους πρόλαβα καθώς ήθελα να παρακολουθήσω και τα κατορθώματα του Djibril Cisse νωρίτερα. Τους είχα δει όμως πρόσφατα, παρέα με τους Victorian English Gentlemens Club και σας προτείνω να τους ακούσετε μόλις σας δοθεί η ευκαιρία.
Όταν, λοιπόν, συμβαίνει η έκπληξη και ένα τέτοιο φρέσκο όνομα βρίσκει το δρόμο του προς τα μέρη μας, εμείς τι κάνουμε; Τα περίπου εκατό άτομα που μαζεύτηκαν την Κυριακή το βράδυ στο Gagarin δικαιώνουν, δυστυχώς, τις πάγιες τακτικές των διοργανωτών συναυλιών που επιμένουν στα σίγουρα και αποφεύγουν το καινούργιο και επομένως άγνωστο. Οι λόγοι που έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση δεν είναι του παρόντος (άσε που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχουμε πολύ σοβαρότερα θέματα σήμερα για να μας προβληματίζουν), αξίζει όμως να θυμίσω ότι κάποτε έρχονταν, για παράδειγμα, οι Heart Throbs μετά από ένα μόλις δίσκο και γέμιζε το Ρόδον.
Παρά τις παραπάνω δυσάρεστες διαπιστώσεις για τα μουσικά δρώμενα της χώρας μας (που άλλωστε δεν είναι κάτι καινούργιο - πόσοι είχαν δει για παράδειγμα τους Metric λίγα χρόνια πριν) , η χαμηλή προσέλευση του κοινού, ευτυχώς, δεν λειτούργησε ανασταλτικά στη διασκέδαση που μας πρόσφερε η συγκεκριμένη συναυλία. Σε αυτό βοήθησε τόσο η ζεστή υποδοχή των You Say Party από τους λίγους αλλά ιδιαίτερα εκδηλωτικούς τους φίλους, όσο και ο ειλικρινής ενθουσιασμός των πέντε Καναδών σε συνδυασμό με τη θετική τους ενέργεια πάνω στη σκηνή. Μια θετική ενέργεια που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας τα όσα έχουν περάσει φέτος, κυρίως με την τραγική απώλεια του ντράμερ τους Devon Clifford (αφιερώθηκε στη μνήμη του ένα από τα τραγούδια της βραδιάς) αλλά και με την αποχώρηση στη συνέχεια της Krista Loewen, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας. Είναι όμως φανερό ότι οι You Say Party πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και η πίστη που έχουν στη μουσική τους βγαίνει έντονα και στη συνολική σκηνική τους παρουσία. Η μικροκαμωμένη front woman Becky Ninkovic διαθέτει μια πραγματικά σπουδαία φωνή, κάτι που αναδεικνύεται εντονότερα στα τραγούδια του τελευταίου, πιο μελωδικού και επηρεασμένου από το new wave των '80s, άλμπουμ τους "ΧΧΧΧ". Δεν έπαψε στιγμή να χορεύει και να στριφογυρίζει, ενώ τιμώντας και τις punk rock ρίζες της μπάντας της που υπαγορεύουν την εξάλειψη της απόστασης μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, βρέθηκε κάποια στιγμή να τραγουδάει και ανάμεσα στον κόσμο. Ένα κανονικότατο πάρτι, δηλαδή, που έκανε πράξη τη σημασία του ονόματος του γκρουπ.Το σετ που διάρκεσε 75 λεπτά μαζί με τα δύο encore, κράτησε τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα στο νέο, πιο χορευτικό υλικό και εκείνο του punk των πρώτων ημερών τους, ενώ υπήρχαν και κάποια πολύ νέα κομμάτια, όπως το πρόσφατο single "Suck it" που μαζί με το σαρωτικό "Like I Give a Care" αποτέλεσαν το πρώτο encore. Για το φινάλε μας επεφύλασσαν έναν από τους δυναμίτες του "Hit the Floor!", του ιδιαίτερα αγαπητού μου πρώτου δίσκου τους, το περίφημο "The Gap (Between the Rich and the Poor). Η αρχή είχε γίνει με το "There Is XXXX (Within My Heart)", ενώ στις αξιομνημόνευτες στιγμές του κυρίως σετ συγκαταλέγονται επίσης τα "Downtown Mayors Goodnight, Alley Kids Rule!", "Teenage Hit Wonder", "Monster", "Dark Days", "Lonely's Lunch" και "Laura Palmer's Prom".
Η επόμενη μέρα της συναυλίας είχε για το γκρουπ βόλτα στην Ακρόπολη, όπως μας πληροφόρησαν, ενώ σε μας έμεινε η αίσθηση ότι είχαμε την τύχη να δούμε εδώ μια συναυλία από αυτές που κυνηγάμε όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό. Δεν είναι μόνο οι Arcade Fire που έχουν τη γλύκα - πολλές φορές τα ωραία πράγματα έρχονται και σε μικρό πακέτο.
Σχετικό θέμα