Είχα να φωνάξω (να 'τραγουδήσω' δυνατά αν θέλετε..) σε συναυλία από το 1985 και την εμφάνιση των CLASH στην Αθήνα... Ξεκίνησα για τον ROKY ERICKSON καπάκι μετά την εκπομπή, μα ΔΕΝ φανταζόμουν με τίποτα πως θα παρακολουθήσω μια από τις δέκα - δεκαπέντε καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ!
Ο άνθρωπος παίζει για τον ΕΑΥΤΟ του... Έρχεται δηλαδή από μια 'εποχή' που αποπνέει αυθεντικότητα, άλλους ρυθμούς και άλλα 'χρώματα'... Έτσι απλά. Τον έβλεπες,ΤΟΝ ΕΝΙΩΘΕΣ επάνω στην σκηνή και ξαφνικά δεν ήσουν στην Αθήνα, στο Gagarin, μα κάπου στις ΗΠΑ, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του εξήντα. Μια φιγούρα από έναν άλλο, μακρινό κόσμο, εκεί που η αθωότητα και η αμεσότητα κάνουν κουμάντο, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ να παρεμβάλλεται ανάμεσα.
Μαγευτικά αυθεντικός από την πρώτη νότα της συναυλίας ως την τελευταία. Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ αυτή νύχτα ξεκίνησε με το 'Cold Night For Aligators' και τα πάντα ήταν ξεκάθαρα. Θα μας τίναζε τα μυαλά στον αέρα για κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα. Και όντως... 'Bloody Hammer',Two Headed Dog','Stand For The Fire Demon','I Walked With A Zombie'. Γράφω τους τίτλους των τραγουδιών και μέσα μου ΑΡΝΟΥΜΑΙ να κάνω ΄κριτική' για αυτήν την συναυλία... ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ. Όποιος δεν το έζησε, μπορεί μόνο να το φανταστεί. Ήταν η πρώτη επίσκεψη του Roky Erickson στη χώρα μας και πιστέψτε το, η φωνή του ειναι α ν α λ λ ο ί ω τ η (!!!) στην κυριολεξία, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από πάνω της! ΔΕΝ είχε απολύτως κ α μ ί α σημασία πιστέψτε με, το οτι βρισκόμαστε στο 2010, ο συγκεκριμένος άνθρωπος πολύ απλά μας φανέρωσε καθαρά πως ΔΕΝ έχει εποχή και ηλικία...
Είχε δίκιο ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης. Ήταν όντως τιμή για το GAGARIN η εμφάνιση του φοβερού και τρομερού Roky Erickson. Με απλές και απέριττες (μα σίγουρες) κινήσεις πάνω στη σκηνή, κανένα show, τίποτα που να θυμίζει στο ελάχιστο προσποίηση, ή οτι άλλο, ήρθε και μας είπε 'ελάτε να σας πάω ένα ταξίδι στη χώρα της παιδικής ηλικίας, εκεί που η μνήμη ξεπηδά μόνο μέσα από μελλοντικές αναμνήσεις και το παρελθόν δεν υπάρχει ακόμα... Θέλετε;' και βέβαια θέλαμε...
Ο κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να γιορτάζει μαζί του (κατάμεστο φυσικά το club - απόλυτα λογικό) και να τραγουδάει: 'Night Of The Vampire','Creature With The Atom Brain','The Beast','Don't Slander Me',Starry Eyes','Don't Shake Me Lucifer',κι εγώ κόντεψα εντελώς να χάσω το μυαλό μου ακούγοντας (ανέλπιστα) ένα από τα πιο Ε Π Ι Κ Ι Ν Δ Υ Ν Α τραγούδια στην ιστορία του Rock & Roll: 'I kill people all day long..'cause i am John Lawman..' Oι πιο φανατικοί φίλοι των ΤΗΙRTEEN FLOOR ELEVATORS είχαν την τύχη να απολαύσουν ένα οριακά ταξιδιάρικο και ατόφιο 'Roller Coaster' από τα πολύ παλιά, σε μια απίθανη εκτέλεση, καθώς και το 'Reverberation' που ήταν επίσης από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς και αυτό, βέβαια.
Όλοι τριγύρω σχολιάζουν πως 'ο παππούς είναι απίστευτος, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει..' ο Roky χαμογελά με μια υπέροχη συστολή ανάμεσα στα τραγούδια. Δεν χρειάζεται να πει λόγια. Η επικοινωνία με το κοινό είναι απλά διάχυτη σε κάθε νότα, σε κάθε τραγούδι. Έτσι, όπως κάθε καλός μύστης, άλλωστε, φροντίζει στο encore να πάρει από μέσα μας και την παραμικρή σκιά 'απορίας' για ό,τι ζούμε, πετάγοντας μας στη μούρη (!) έναν αρχέτυπο κωδικό που δεν χωρά ερμηνείες και άλλα τέτοια. Βγαίνει στην σκηνή και βάζει το κεφάλι του στις φλόγες χαμογελώντας, και τραγουδά: 'Υou're gonna miss me..!!!" Ένα χαρούμενο πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους..οι οδηγοί Ταξί απορούν. Μα είναι αυτοί πελάτες; Όχι. Μια γιορτή μόλις τελείωσε και κάποιοι την κουβαλάνε ακόμη μαζί τους. Τόσο απλά. Κι αυτό, ξέρετε, φαίνεται... Και του χρόνου!!
Ο άνθρωπος παίζει για τον ΕΑΥΤΟ του... Έρχεται δηλαδή από μια 'εποχή' που αποπνέει αυθεντικότητα, άλλους ρυθμούς και άλλα 'χρώματα'... Έτσι απλά. Τον έβλεπες,ΤΟΝ ΕΝΙΩΘΕΣ επάνω στην σκηνή και ξαφνικά δεν ήσουν στην Αθήνα, στο Gagarin, μα κάπου στις ΗΠΑ, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του εξήντα. Μια φιγούρα από έναν άλλο, μακρινό κόσμο, εκεί που η αθωότητα και η αμεσότητα κάνουν κουμάντο, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ να παρεμβάλλεται ανάμεσα.
Μαγευτικά αυθεντικός από την πρώτη νότα της συναυλίας ως την τελευταία. Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ αυτή νύχτα ξεκίνησε με το 'Cold Night For Aligators' και τα πάντα ήταν ξεκάθαρα. Θα μας τίναζε τα μυαλά στον αέρα για κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα. Και όντως... 'Bloody Hammer',Two Headed Dog','Stand For The Fire Demon','I Walked With A Zombie'. Γράφω τους τίτλους των τραγουδιών και μέσα μου ΑΡΝΟΥΜΑΙ να κάνω ΄κριτική' για αυτήν την συναυλία... ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ. Όποιος δεν το έζησε, μπορεί μόνο να το φανταστεί. Ήταν η πρώτη επίσκεψη του Roky Erickson στη χώρα μας και πιστέψτε το, η φωνή του ειναι α ν α λ λ ο ί ω τ η (!!!) στην κυριολεξία, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από πάνω της! ΔΕΝ είχε απολύτως κ α μ ί α σημασία πιστέψτε με, το οτι βρισκόμαστε στο 2010, ο συγκεκριμένος άνθρωπος πολύ απλά μας φανέρωσε καθαρά πως ΔΕΝ έχει εποχή και ηλικία...
Είχε δίκιο ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης. Ήταν όντως τιμή για το GAGARIN η εμφάνιση του φοβερού και τρομερού Roky Erickson. Με απλές και απέριττες (μα σίγουρες) κινήσεις πάνω στη σκηνή, κανένα show, τίποτα που να θυμίζει στο ελάχιστο προσποίηση, ή οτι άλλο, ήρθε και μας είπε 'ελάτε να σας πάω ένα ταξίδι στη χώρα της παιδικής ηλικίας, εκεί που η μνήμη ξεπηδά μόνο μέσα από μελλοντικές αναμνήσεις και το παρελθόν δεν υπάρχει ακόμα... Θέλετε;' και βέβαια θέλαμε...Ο κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να γιορτάζει μαζί του (κατάμεστο φυσικά το club - απόλυτα λογικό) και να τραγουδάει: 'Night Of The Vampire','Creature With The Atom Brain','The Beast','Don't Slander Me',Starry Eyes','Don't Shake Me Lucifer',κι εγώ κόντεψα εντελώς να χάσω το μυαλό μου ακούγοντας (ανέλπιστα) ένα από τα πιο Ε Π Ι Κ Ι Ν Δ Υ Ν Α τραγούδια στην ιστορία του Rock & Roll: 'I kill people all day long..'cause i am John Lawman..' Oι πιο φανατικοί φίλοι των ΤΗΙRTEEN FLOOR ELEVATORS είχαν την τύχη να απολαύσουν ένα οριακά ταξιδιάρικο και ατόφιο 'Roller Coaster' από τα πολύ παλιά, σε μια απίθανη εκτέλεση, καθώς και το 'Reverberation' που ήταν επίσης από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς και αυτό, βέβαια.
Όλοι τριγύρω σχολιάζουν πως 'ο παππούς είναι απίστευτος, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει..' ο Roky χαμογελά με μια υπέροχη συστολή ανάμεσα στα τραγούδια. Δεν χρειάζεται να πει λόγια. Η επικοινωνία με το κοινό είναι απλά διάχυτη σε κάθε νότα, σε κάθε τραγούδι. Έτσι, όπως κάθε καλός μύστης, άλλωστε, φροντίζει στο encore να πάρει από μέσα μας και την παραμικρή σκιά 'απορίας' για ό,τι ζούμε, πετάγοντας μας στη μούρη (!) έναν αρχέτυπο κωδικό που δεν χωρά ερμηνείες και άλλα τέτοια. Βγαίνει στην σκηνή και βάζει το κεφάλι του στις φλόγες χαμογελώντας, και τραγουδά: 'Υou're gonna miss me..!!!" Ένα χαρούμενο πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους..οι οδηγοί Ταξί απορούν. Μα είναι αυτοί πελάτες; Όχι. Μια γιορτή μόλις τελείωσε και κάποιοι την κουβαλάνε ακόμη μαζί τους. Τόσο απλά. Κι αυτό, ξέρετε, φαίνεται... Και του χρόνου!!
Σχετικό θέμα