Τι θα ακούσεις:
Alternative Rock, Brit-Pop
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Distant Colors", "International Blue", "Eternity", "Dylan & Caitlin"
Βαθμολογία:
7,3/10
Οι Manics επέστρεψαν με καινούριο δίσκο που μάλιστα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του είναι στο νούμερο δύο των βρετανικών charts. Σας προετοιμάζουμε ότι δεν πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των Manics, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το συγκρότημα έχει στερέψει από δημιουργικές ιδέες. Εμπεριέχει με περίτεχνο τρόπο μία δόση νοσταλγίας, θυμίζοντας τους πολύ επιτυχημένους δίσκους τους της δεκαετίας του '90 με τη ζυγαριά να πέφτει προς τις ορχηστρικές πατέντες του 'Everything Must Go' και του 'This Is My Truth Tell Me Yours'.
Πριν την κυκλοφορία του δίσκου υπήρχαν κάποιες αμφιλεγόμενες δηλώσεις που υπονοούσαν ότι μπορεί και να μη κυκλοφορήσει άλλος δίσκος από το συγκρότημα. Αυτά αποδείχτηκαν απλά εκρήξεις στη προσπάθεια τους να επανασυνδεθούν με τη μούσα τους και να βρουν έμπνευση. Συνεχίζοντας λοιπόν τη μελωδική προσέγγιση που έχει αντικαταστήσει την οργή και την επιθετικότητα των πρώτων δίσκων τους, ηχογραφούν κλασσικές στιγμές όπως το "International Blue" και το "Distant Colors" τα οποία θα ξεχώριζαν σε οποιαδήποτε δουλειά τους.
Ο συνδυασμός του James Dean Bradfield με τα γυναικεία φωνητικά της Catherine Anne Davies στο "Dylan & Caitlin" έχει εμπνευστεί από το "Don't Go Breaking my Heart" του Elton John, κάτι που ίσως παραείναι προφανές, χωρίς όμως να ξενίζει. Η εναλλαγή κιθάρας/πλήκτρων που οδηγούν το "Eternity" και τα έξυπνα χορωδιακά γυρίσματα του "Liverpool Revisited" (ένα κομμάτι εμπνευσμένο από την τραγωδία του Hillsborough Stadium όπου έχασαν τη ζωή τους 96 οπαδοί της Liverpool το 1989) βρίσκονται και αυτά στο δημιουργικό επίκεντρο του δίσκου.
Το συγκρότημα στο 'Resistance is Futile' κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Οι ενορχηστρώσεις και οι μελαγχολικές μελωδικές γραμμές είναι εδώ ενώ ο Bradfield δεν έχει χάσει τη λυρικότητα του. Οι στίχοι του Nicky Wire παραμένουν εύστοχοι χτυπώντας το ψηφιακό κατεστημένο που κυβερνά την καθημερινότητα μας αλλά και τα πολιτικά παράδοξα του Brexit και των πρόσφατων Αμερικανικών εκλογών. Πρέπει επίσης να τονίσουμε πως οι Manic Street Preachers δεν έχουν χάσει την επαναστατικότητα τους και την αναρχική τους διάθεση, με τις punk ρίζες τους να μη μπορούν να κρυφτούν στις γωνίες του 'Resistance..' όπως το "Broken Algorithms".
Ο δίσκος μπορεί να μην είναι αριστούργημα ενώ κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει πως υπό μία έννοια κλέβουν από τον εαυτό τους έχοντας τον παραγωγό του 'Gold Against The Soul', Dave Eringa,για να καλλωπίζει τις ηχογραφήσεις. Όμως πρόκειται για μία πολύ καλή δουλειά που αξίζει να ακούσετε κι ας μην φέρνει κάποια ριζοσπαστική αλλαγή στη μουσική πλατφόρμα του καταλόγου των Manic Street Preachers.
Alternative Rock, Brit-Pop
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Distant Colors", "International Blue", "Eternity", "Dylan & Caitlin"
Βαθμολογία:
7,3/10
Οι Manics επέστρεψαν με καινούριο δίσκο που μάλιστα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του είναι στο νούμερο δύο των βρετανικών charts. Σας προετοιμάζουμε ότι δεν πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των Manics, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το συγκρότημα έχει στερέψει από δημιουργικές ιδέες. Εμπεριέχει με περίτεχνο τρόπο μία δόση νοσταλγίας, θυμίζοντας τους πολύ επιτυχημένους δίσκους τους της δεκαετίας του '90 με τη ζυγαριά να πέφτει προς τις ορχηστρικές πατέντες του 'Everything Must Go' και του 'This Is My Truth Tell Me Yours'.
Πριν την κυκλοφορία του δίσκου υπήρχαν κάποιες αμφιλεγόμενες δηλώσεις που υπονοούσαν ότι μπορεί και να μη κυκλοφορήσει άλλος δίσκος από το συγκρότημα. Αυτά αποδείχτηκαν απλά εκρήξεις στη προσπάθεια τους να επανασυνδεθούν με τη μούσα τους και να βρουν έμπνευση. Συνεχίζοντας λοιπόν τη μελωδική προσέγγιση που έχει αντικαταστήσει την οργή και την επιθετικότητα των πρώτων δίσκων τους, ηχογραφούν κλασσικές στιγμές όπως το "International Blue" και το "Distant Colors" τα οποία θα ξεχώριζαν σε οποιαδήποτε δουλειά τους.
Ο συνδυασμός του James Dean Bradfield με τα γυναικεία φωνητικά της Catherine Anne Davies στο "Dylan & Caitlin" έχει εμπνευστεί από το "Don't Go Breaking my Heart" του Elton John, κάτι που ίσως παραείναι προφανές, χωρίς όμως να ξενίζει. Η εναλλαγή κιθάρας/πλήκτρων που οδηγούν το "Eternity" και τα έξυπνα χορωδιακά γυρίσματα του "Liverpool Revisited" (ένα κομμάτι εμπνευσμένο από την τραγωδία του Hillsborough Stadium όπου έχασαν τη ζωή τους 96 οπαδοί της Liverpool το 1989) βρίσκονται και αυτά στο δημιουργικό επίκεντρο του δίσκου.
Το συγκρότημα στο 'Resistance is Futile' κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Οι ενορχηστρώσεις και οι μελαγχολικές μελωδικές γραμμές είναι εδώ ενώ ο Bradfield δεν έχει χάσει τη λυρικότητα του. Οι στίχοι του Nicky Wire παραμένουν εύστοχοι χτυπώντας το ψηφιακό κατεστημένο που κυβερνά την καθημερινότητα μας αλλά και τα πολιτικά παράδοξα του Brexit και των πρόσφατων Αμερικανικών εκλογών. Πρέπει επίσης να τονίσουμε πως οι Manic Street Preachers δεν έχουν χάσει την επαναστατικότητα τους και την αναρχική τους διάθεση, με τις punk ρίζες τους να μη μπορούν να κρυφτούν στις γωνίες του 'Resistance..' όπως το "Broken Algorithms".
Ο δίσκος μπορεί να μην είναι αριστούργημα ενώ κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει πως υπό μία έννοια κλέβουν από τον εαυτό τους έχοντας τον παραγωγό του 'Gold Against The Soul', Dave Eringa,για να καλλωπίζει τις ηχογραφήσεις. Όμως πρόκειται για μία πολύ καλή δουλειά που αξίζει να ακούσετε κι ας μην φέρνει κάποια ριζοσπαστική αλλαγή στη μουσική πλατφόρμα του καταλόγου των Manic Street Preachers.