[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Έχουν περάσει 20 χρόνια από την κυκλοφορία του “Without you I’m nothing”. Του καλύτερου άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Placebo, στην πιο δημιουργική κι εμπορική εποχή τους.Είναι το άλμπουμ που καθιέρωσε τους Placebo στις συνειδήσεις του κοινού, κάνοντας τους μάλιστα μία από τις αγαπημένες μπάντες στην Ελλάδα. Όχι αδικαιολόγητα φυσικά, αφού οι Placebo, σε αυτό το 2ο τους βήμα, κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο έργο, με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έχουν κάνει αγαπητούς, στο μέγιστο βαθμό τους.Ο Brian Molko ακουμπάει τις καρδιές των απανταχού πληγωμένων και σκοτεινών μορφών, τόσο με τους στίχους και τις ερμηνείες του, αλλά και με το γενικότερο attitude. Θα είναι εκείνος ουσιαστικά μια παρουσία ευαίσθητη που μπόρεσε να ακουμπήσει τόσο στους παλιούς dark-gothic ήρωες, αλλά και τους νεότερους emo, χωρίς να αφήσει τους indie kids που ακούν Sonic Youth & Pixies έξω από το χορό ή ακόμη και τους απλούς ακροατές.Εξάλλου εκπληκτικοί, εμπορικοί, ροκ δυναμίτες όπως το “Every You Every Me”, δε γράφονται εύκολα κι όταν συμβαίνει αυτό, όλα είναι πιο εύκολα. Σα να μην έφτανε όμως αυτό έρχεται καπάκι κι η απόλυτη ερωτική μαυρίλα του ομώνυμου “Without you I’m nothing”, να αγγίξει και τα πιο σκληρά αγόρια και κορίτσια, να τους λυγίσει.Καταφέρνουν λοιπόν να ενώσουν πολλές διαφορετικές φυλές κάτω από την ομπρέλα του “Without you I’m nothing” και μένει η χαρακτηριστική βολή, εκείνη που θα τους γιγαντώσει. Και δεν είναι άλλη από τον David Bowie, που ανεβαίνει στη σκηνή μαζί τους και το τραγούδι γίνεται όλων μας, χαρίζοντας μαγικές στιγμές και στους ίδιους τους Placebo.Δεν πρόκειται για κάποιο αψεγάδιαστο άλμπουμ, ούτε για κάτι που δεν έχει ξανακουστεί. Πατάει σε γνωστές φόρμες, παιχτικά και στιχουργικά δε συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό, οι συνθέσεις είναι απλές στη βάση τους, ούτε συναντάς ιδιαίτερους πειραματισμούς.Κι όμως οι τρεις Placebo, Brian Molko, Stefan Oldsdal & Steve Hewitt ξεφεύγουν από τα στενά όρια του νησιού και γίνονται παγκόσμιοι (και σίγουρα «ελληνικοί»). Το μεγαλύτερο ατού τους είναι ο ίδιος ο Brian Molko, ο τρόπος του.Και φυσικά κάποια πολύ καλά τραγούδια με ψυχή.[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Καθώς το debut album των Placebo περιείχε, ως επί το πλείστον, στοιχεία της 90s εναλλακτικής rock μουσικής (Smashing Pumpkins κλπ.), το δεύτερο album τους, "Without You I'm Nothing", είναι γεμάτο από glam και punk αναφορές. Το μυθιστορηματικό "Pure Morning" ήταν ένα εγγυημένο hit single, το "Brick Shithouse" συνδυάζει την electro-rock των 90s, με -Sonic Youth- punk κιθάρες, ενώ το "You Don't Care About Us" δείχνει ότι ο Molko μπορεί εύκολα να επαναπροσδιορίσει τις τονικότητες της κιθάρας του J Mascis.
Η μουσική στο "Without You I'm Nothing" δεν είναι για όσους ενδιαφέρονται για εκπληκτικά solos ή βιρτουόζικα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Οι Placebo επιδίδονται σε αυτά που γνωρίζουν καλύτερα, την αρμονία μεταξύ των οργάνων και τους εξαιρετικούς ρυθμούς. Το «άνοιγμα» με το "Pure Morning" εμφανίζει ένα καταπληκτικό ρυθμό, που οδηγείται από μια απλή ηλεκτρική κιθάρα.Το "Pure Morning" και το "Every You Every Me" είναι λυρικά εξαιρετικά και όλα τα όργανα λειτουργούν πολύ καλά. Στο "Without You I'm Nothing", που είναι πιο σκοτεινό και πιο συγκινητικό, η φωνή του Brian Molko -και του David Bowie στην αντίστοιχη εκτέλεση- λειτουργεί σωστά και πιστά, προωθώντας το σκοπό και το συναίσθημα του τραγουδιού. Τα ανδρόγυνα φωνητικά του, εξάλλου, είναι κλασική περίπτωση που «αγαπούν να τα μισούν». Η κιθάρες του Molko είναι ελαφρώς συντηρητικές σε αυτή την κυκλοφορία, αλλά στα "Without You I'm Nothing" και “My Sweet Prince” δείχνει πόσο καλά μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα σε ένα τραγούδι. Τα περισσότερο rockτραγούδια του album ("Brick Shithouse", "Every You Every Me", "Allergic") είναι όλα πολύ υψηλής αισθητικής, χωρίς μουσική ή στίχους μεγάλης πολυπλοκότητας, αλλά η απλότητα και οι ιδέες που χρησιμοποίησε η μπάντα τα τοποθετούν ανάμεσα στα καλύτερα του δίσκου.
Σε όλο το album πολλά κομμάτια αποτελούνται από απλή διάταξη κιθάρας, μπάσου και τύμπανου. Το συγκρότημα δοκιμάζει μερικές διαφορετικές ρυθμίσεις σε κομμάτια όπως το "Summer's Gone" και το "Burger Queen", το οποίο δεν περιλαμβάνει μπάσο αλλά έχει κάποια ηλεκτρονική επιρροή.Ο πειραματισμός αυτός είναι ένα από τα σημαντικότερα και εντονότερα στιγμιότυπα του δίσκου -ειδικά το hidden track "Evil Dildo"- και αποτελεί ένα καταπληκτικό «κλείσιμο» .Ένα σημαντικό album για πριν από 20 χρόνια -ίσως λιγότερο για σήμερα- και πιθανόν το καταλληλότερο για κάποιον που θα ακούσει τους Placebo πρώτη φορά. Η μέρα επιτάσσει την ακρόαση του για άλλη μια φορά και αποτελεί εγγύηση για μια ευχάριστη διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος.
Έχουν περάσει 20 χρόνια από την κυκλοφορία του “Without you I’m nothing”. Του καλύτερου άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Placebo, στην πιο δημιουργική κι εμπορική εποχή τους.Είναι το άλμπουμ που καθιέρωσε τους Placebo στις συνειδήσεις του κοινού, κάνοντας τους μάλιστα μία από τις αγαπημένες μπάντες στην Ελλάδα. Όχι αδικαιολόγητα φυσικά, αφού οι Placebo, σε αυτό το 2ο τους βήμα, κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο έργο, με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έχουν κάνει αγαπητούς, στο μέγιστο βαθμό τους.Ο Brian Molko ακουμπάει τις καρδιές των απανταχού πληγωμένων και σκοτεινών μορφών, τόσο με τους στίχους και τις ερμηνείες του, αλλά και με το γενικότερο attitude. Θα είναι εκείνος ουσιαστικά μια παρουσία ευαίσθητη που μπόρεσε να ακουμπήσει τόσο στους παλιούς dark-gothic ήρωες, αλλά και τους νεότερους emo, χωρίς να αφήσει τους indie kids που ακούν Sonic Youth & Pixies έξω από το χορό ή ακόμη και τους απλούς ακροατές.Εξάλλου εκπληκτικοί, εμπορικοί, ροκ δυναμίτες όπως το “Every You Every Me”, δε γράφονται εύκολα κι όταν συμβαίνει αυτό, όλα είναι πιο εύκολα. Σα να μην έφτανε όμως αυτό έρχεται καπάκι κι η απόλυτη ερωτική μαυρίλα του ομώνυμου “Without you I’m nothing”, να αγγίξει και τα πιο σκληρά αγόρια και κορίτσια, να τους λυγίσει.Καταφέρνουν λοιπόν να ενώσουν πολλές διαφορετικές φυλές κάτω από την ομπρέλα του “Without you I’m nothing” και μένει η χαρακτηριστική βολή, εκείνη που θα τους γιγαντώσει. Και δεν είναι άλλη από τον David Bowie, που ανεβαίνει στη σκηνή μαζί τους και το τραγούδι γίνεται όλων μας, χαρίζοντας μαγικές στιγμές και στους ίδιους τους Placebo.Δεν πρόκειται για κάποιο αψεγάδιαστο άλμπουμ, ούτε για κάτι που δεν έχει ξανακουστεί. Πατάει σε γνωστές φόρμες, παιχτικά και στιχουργικά δε συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό, οι συνθέσεις είναι απλές στη βάση τους, ούτε συναντάς ιδιαίτερους πειραματισμούς.Κι όμως οι τρεις Placebo, Brian Molko, Stefan Oldsdal & Steve Hewitt ξεφεύγουν από τα στενά όρια του νησιού και γίνονται παγκόσμιοι (και σίγουρα «ελληνικοί»). Το μεγαλύτερο ατού τους είναι ο ίδιος ο Brian Molko, ο τρόπος του.Και φυσικά κάποια πολύ καλά τραγούδια με ψυχή.[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Καθώς το debut album των Placebo περιείχε, ως επί το πλείστον, στοιχεία της 90s εναλλακτικής rock μουσικής (Smashing Pumpkins κλπ.), το δεύτερο album τους, "Without You I'm Nothing", είναι γεμάτο από glam και punk αναφορές. Το μυθιστορηματικό "Pure Morning" ήταν ένα εγγυημένο hit single, το "Brick Shithouse" συνδυάζει την electro-rock των 90s, με -Sonic Youth- punk κιθάρες, ενώ το "You Don't Care About Us" δείχνει ότι ο Molko μπορεί εύκολα να επαναπροσδιορίσει τις τονικότητες της κιθάρας του J Mascis.
Η μουσική στο "Without You I'm Nothing" δεν είναι για όσους ενδιαφέρονται για εκπληκτικά solos ή βιρτουόζικα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Οι Placebo επιδίδονται σε αυτά που γνωρίζουν καλύτερα, την αρμονία μεταξύ των οργάνων και τους εξαιρετικούς ρυθμούς. Το «άνοιγμα» με το "Pure Morning" εμφανίζει ένα καταπληκτικό ρυθμό, που οδηγείται από μια απλή ηλεκτρική κιθάρα.Το "Pure Morning" και το "Every You Every Me" είναι λυρικά εξαιρετικά και όλα τα όργανα λειτουργούν πολύ καλά. Στο "Without You I'm Nothing", που είναι πιο σκοτεινό και πιο συγκινητικό, η φωνή του Brian Molko -και του David Bowie στην αντίστοιχη εκτέλεση- λειτουργεί σωστά και πιστά, προωθώντας το σκοπό και το συναίσθημα του τραγουδιού. Τα ανδρόγυνα φωνητικά του, εξάλλου, είναι κλασική περίπτωση που «αγαπούν να τα μισούν». Η κιθάρες του Molko είναι ελαφρώς συντηρητικές σε αυτή την κυκλοφορία, αλλά στα "Without You I'm Nothing" και “My Sweet Prince” δείχνει πόσο καλά μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα σε ένα τραγούδι. Τα περισσότερο rockτραγούδια του album ("Brick Shithouse", "Every You Every Me", "Allergic") είναι όλα πολύ υψηλής αισθητικής, χωρίς μουσική ή στίχους μεγάλης πολυπλοκότητας, αλλά η απλότητα και οι ιδέες που χρησιμοποίησε η μπάντα τα τοποθετούν ανάμεσα στα καλύτερα του δίσκου.
Σε όλο το album πολλά κομμάτια αποτελούνται από απλή διάταξη κιθάρας, μπάσου και τύμπανου. Το συγκρότημα δοκιμάζει μερικές διαφορετικές ρυθμίσεις σε κομμάτια όπως το "Summer's Gone" και το "Burger Queen", το οποίο δεν περιλαμβάνει μπάσο αλλά έχει κάποια ηλεκτρονική επιρροή.Ο πειραματισμός αυτός είναι ένα από τα σημαντικότερα και εντονότερα στιγμιότυπα του δίσκου -ειδικά το hidden track "Evil Dildo"- και αποτελεί ένα καταπληκτικό «κλείσιμο» .Ένα σημαντικό album για πριν από 20 χρόνια -ίσως λιγότερο για σήμερα- και πιθανόν το καταλληλότερο για κάποιον που θα ακούσει τους Placebo πρώτη φορά. Η μέρα επιτάσσει την ακρόαση του για άλλη μια φορά και αποτελεί εγγύηση για μια ευχάριστη διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος.
Σχετικό θέμα