Αυτό το άρθρο ήθελα να το γράψω από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε η επιστροφή των Placebo στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχα ενδοιασμούς, πιστεύω έχω κατασταλάξει στο τι και πώς θέλω να αναφέρω, αλλά εφόσον η συναυλία αργούσε μπροστά σε όλο τον πανζουρλισμό που έχουμε ήδη ζήσει φέτος το καλοκαίρι, όλο το ανέβαλα. Μια ακόμα αφορμή ήταν η εμφάνιση των Bauhaus και των όσων έγιναν την πρώτη μέρα του Release για να με οδηγήσει σε αυτές τις γραμμές. Μια ερώτηση που μάλλον έχει ακουστεί αρκετά μετά την ξενέρα αρκετών φίλων της μουσικής του Peter Murphy είναι αυτή: όταν και αν έρθουν ξανά για συναυλία οι Bauhaus, θα πας; Μην αναρωτιέστε πού κολλάνε οι Placebo, τα ίδια και χειρότερα είχανε κάνει το 2010 στο Θέατρο Γης.
Κάτι μου λέει ότι η πλειονότητα του κοινού στο οποίο απευθύνονται οι Placebo οριακά έχει μνήμες από το 2010, πόσο μάλλον από εκείνη τη συναυλία. Το ότι όμορφα τραγούδια όπως το “Every You Every Me” ή το “The Bitter End” ακόμα παίζονται καθημερινά στα ραδιόφωνα και καταναλώνονται από τους απανταχού έφηβους (επισκιάζοντας τις καινούργιες τους κυκλοφορίες ακόμα και για την προώθηση της φετινής συναυλίας) ας μείνει ως προβληματισμός για επόμενο άρθρο. Σήμερα, εδώ, μας απασχολεί το πώς θα (οφείλει να) υποδεχτεί το κοινό της Θεσσαλονίκης και των γύρω πόλεων τους Placebo, οι οποίοι πριν από 12 χρόνια αποχώρησαν από τη σκηνή χωρίς τεχνικά προβλήματα πριν καν συμπληρώσουν μία ώρα συναυλίας. Τα δημοσιεύματα της εποχής είναι πολλά, και στο MixGrill και σε διάφορες άλλες ιστοσελίδες. Ας συνεχίσω ακόμα πιο προβοκατόρικα: Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα συμβεί ξανά το ίδιο, μια γρήγορη αρπαχτή; Θυμίζω πως τη συναυλία του 2010 είχε διοργανώσει η DiDi Music ενώ τη φετινή πρόσκληση στον Brian Molko και την παρέα του έχει απευθύνει η διάδοχος εταιρεία, Xlalala. Μάλλον γι’ αυτό τους πήρε τόσα χρόνια να επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη, κι ας είχαν εμφανιστεί στην Αθήνα ακόμα δύο φορές (2014 και 2017), πριν ακυρωθεί η συναυλία τους το καλοκαίρι 2020.
Πολλοί και πολλές από όσους ήταν στο Θέατρο Γης εκείνο το βράδυ μπορεί να μη θέλουν να θυμούνται τον χρόνο ή τα λεφτά που «έχασαν», οπότε δεν θα περάσουν ούτε απ’ έξω στη φετινή εμφάνιση. Οι υπόλοιποι, όμως; Αυτοί και αυτές που είχαν χάσει εκείνη την ευκαιρία και θέλουν να δουν ένα από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα ζωντανά; Οι πιτσιρικάδες που δεν έχουν ιδέα από το τι είχε γίνει; Δεν έχουν δικαίωμα σε αυτή τη συναυλία, όσο ξεπερασμένη ή βαρετή να τη θεωρούν διάφοροι μονομεηντενάκηδες ή μόνομαλαμάκηδες; Οφείλουν, όμως, να γνωρίζουν όσα είχαν συμβεί, όχι απαραίτητα για να προφυλαχθούν από κάτι, αλλά για να αντιληφθούν την (όποια) αξία της επιστροφής. Είμαστε καλοπροαίρετοι: οι Placebo, και κάθε συγκρότημα, καλλιτέχνης ή άνθρωπος, δικαιούται μια ευκαιρία να επανορθώσει για τα λάθη του.
Με αυτές τις σκέψεις, πιστεύω θα προσπαθήσω να πάω στη Μονή Λαζαριστών για τους Placebo. Έχουν και καινούργιο δίσκο φέτος, ο οποίος είναι ανέλπιστα - για τα δεδομένα τους και την υποκειμενική μου στάση - καλός. Αν εμπιστεύεστε το Metacritic περισσότερο (θα το συζητήσουμε άλλη φορά αυτό), το “Never Let Me Go” είναι ο δίσκος τους με τη μακράν υψηλότερη βαθμολογία. Δοκιμάστε τα “Try Better Next Time”, “Surrounded By Spies”, και “Beautiful James” αν δεν θέλετε να αφιερώσετε τη μία ώρα που ζητάνε για τον δίσκο τους. Στη συναυλία, πάντως, ελπίζω να ζητήσουν περισσότερη! Εκεί θα είμαστε, με την ελπίδα να μη βρέξει, ούτε καλοκαιρινό μπουρίνι, ούτε κουτάκια μπύρας απ’ το κοινό.