Αυτό που μου κάνει πάντα εντύπωση σε μεγάλα Ευρωπαϊκά Festivals, είναι ότι πριν καν ανακοινωθούν οι headliners της κάθε σκηνής και της κάθε ημέρας, εν ριπή οφθαλμού εξαντλούνται τα εισιτήρια. Έτσι, γίνεται κάθε χρόνο στο Glastonbury Festival και στο Leeds & Reading. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να πάνε στο Festival το συγκεκριμένο κι όχι να δουν τα συγκεκριμένα ονόματα, που τους ενδιαφέρουν. Έχει γίνει αποδεκτό στο μυαλό τους ότι το αντίστοιχο Festival θα τους δώσει αυτό που ζητούν.Άραγε, στην Ελλάδα υπάρχει κάποιο Festival, που να αντιμετωπίζεται με αυτό τον τρόπο ; Όσον αφορά το κομμάτι της εξαφάνισης των εισιτηρίων, δυστυχώς δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Όμως από το 2004 μέχρι και σήμερα, ο κόσμος που πηγαίνει στο Synch επιλέγει το συγκεκριμένο Festival κι όχι κάποιο όνομα που περιέχεται σε αυτό. Οι χιλιάδες κόσμου που γεμίζουν την Τεχνόπολη τα τελευταία χρόνια μπορεί να έχουν ακούσει πολύ λίγα πράγματα για αρκετά από τα ονόματα που θα δουν στο Synch, όμως ξέρουν ότι θα περάσουν μια ωραία βραδιά, στην οποία θα μεταφέρονται από σκηνή σε σκηνή, ακούγοντας "φρέσκια"μουσική. Αυτό ακριβώς άκουσα από ένα παιδί, που προσπαθούσε να πείσει ένα φίλο του να μπει στο Synch και αυτή είναι η αλήθεια και φέτος!
Βρέθηκα στο Festival λίγα λεπτά αφότου είχαν ξεκινήσει οι Jazzanova στη μεγάλη σκηνή. Συμπαθητικό συγκρότημα με μουσικές ότι πρέπει για την ώρα που έδυε ο ήλιος, αλλά δίχως κάτι παραπάνω. Πριν τελειώσουν οι Jazzanova, ήξερα ότι έβγαινε στην άλλη σκηνή η Ebony Thomas ή αλλιώς οι Ebony Bones. Η αυτοδίδακτη Βρετανή μουσικός, τραγουδίστρια και ηθοποιός είχε ντύσει το συγκρότημα της με διάφορες στολές και σίγουρα με μπόλικη ενέργεια, μιας και δε σταμάτησαν να χορεύουν. Χαρούμενο set, με μουσικές που μου έφεραν στο μυαλό τη Santogold. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κέρδισε τον κόσμο με την όλη ερμηνεία της.
Τα δεύτερα στη σειρά ονόματα των 2 σκηνών είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, μιας και από τη μια μεριά η Florence και η μηχανή της θεωρούνται ένα από τα hot νέα ονόματα της Βρετανικής μουσικής και οι Fujiya & Miyagi έχουν αρκετούς υποστηρικτές στη χώρα μας. Η Florence αρχικά ήταν εντυπωσιακή εμφανισιακά με το sexy φόρεμα της και τις κινήσεις της στη σκηνή. Η φωνή της αρκετά καλή και οι μουσικές της πρέπει να πω ότι μου άρεσαν. Στην άλλη σκηνή, οι Fujiya & Miyagi ικανοποίησαν σίγουρα τους φίλους τους, κάνοντας μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση. Οι 3 από τους 4 της παρέας δήλωσαν ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς. Ο τέταρτος, δηλαδή ο υποφαινόμενος κουράστηκε λίγο μετά από 4-5 τραγούδια τους. Πάνο, ανέλαβε...Το τέλος της δικιάς μας βραδιάς στο Synch 2009 θα γινόταν με την εμφάνιση των Friendly Fires. Είκοσι λεπτά πριν ξεκινήσουν οι "φωτιές", στην κεντρική σκηνή ήταν οι Tortoise οι οποίοι μας σέρβιραν τις ιδιαίτερες και σε ένα βαθμό δύσκολες μουσικές τους. Από την άλλη μεριά, οι Friendly Fires με μόνο ένα album στη φαρέτρα τους (το ομώνυμο) ήταν αρκετά ενεργητικοί, με καλή σκηνική παρουσία και κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό. Βέβαια, δεν ήταν και πολύ δύσκολο, μιας και το συγκρότημα έχει 3 τραγούδια που ακούγονται αρκετά στα Ελληνικά ραδιόφωνα.
Το τέλος για εμάς στο Synch (το party ακόμη και τώρα συνεχίζεται) μας άφησε στο μυαλό το ότι για άλλη μια φορά είδαμε ονόματα, που δύσκολα θα βλέπαμε σε μεμονωμένη συναυλία και σίγουρα ευχαριστηθήκαμε κάποια πράγματα βασικά για ένα Festival: α) ομαλή και εύκολη μετάβαση, β) γρήγορη μεταπήδηση από τη μια σκηνή του Festival στην άλλη.
Περισσότερα σε νέο άρθρο μας. Videos από τις παραπάνω εμφανίσεις θα προστίθονται συνέχεια...