To That’s Entertainment έχει παραμελήσει τελευταία τους δίσκους του, αλλά για καλό σκοπό. Ο μόνος τρόπος να με ξεκολλήσει κανείς από το στέρεο ή το pc είναι οι συναυλίες και την τελευταία μιάμιση εβδομάδα είδα όλα όσα δεν είχα δει μια ολόκληρη χρονιά. Τα περισσότερα ήταν φυσικά στη Βαρκελώνη και το Primavera (δείτε εδώ και εδώ τις εντυπώσεις από την αρχή και τη μέση του φεστιβάλ, ενώ έρχεται και το φινάλε) αλλά δεν θα μπορούσα να λείψω και από το Synch αφού είναι το μόνο από τα φετινά ελληνικά φεστιβάλ που μπορούσε να μου πει κάτι. Και αυτό το κάτι, είναι το Top 5 που ακολουθεί με τις εμφανίσεις του Synch 2010 που ξεχώρισα:
1. A Place To Bury Strangers (Open Air 2, 5 Ιουνίου)
Οι Νεοϋορκέζοι ήταν η μύγα μέσα στο γάλα της δεύτερης μέρας του Synch (5 Ιουνίου). Η πιο επιτυχημένη εμπορικά ημέρα του φεστιβάλ (όχι τυχαία το Σάββατο) είχε βασικά πολύ χορό, είτε ήταν η electropop των Hot Chip (θα τους προτιμούσα ως headliners) είτε η afrobeat-jazz του συνδυασμού Jimi Tenor & Tony Allen, είτε το παρωχημένο αλλά δημοφιλές techno του Laurent Garnier. Και μέσα σε αυτό τον περίγυρο, στις 9:15 μμ ακριβώς όπως έλεγε το πρόγραμμα, μια κιθάρα άρχισε να στριγγλίζει και να υποφέρει, ένα μπάσο να στέλνει υποηχητικά κύματα που βάραγαν κατευθείαν στο σώμα και ένα σετ από ντραμς να δέχεται ανελέητα χτυπήματα από ένα μανιακό. Σε κάποιους αρέσει να χορεύουν. Κάποιοι προτίμησαν να μπουν στο κέντρο μιας ηλεκτρικής καταιγίδας και να χαθούν εκεί για μια ώρα, όσο κράτησε ο ηχητικός βομβαρδισμός των A Place To Bury Strangers.
Φυσικά και ήμουν παρόν και στο κολαστήριο του Rodeo τον χειμώνα, στην πρώτη εμφάνιση της μπάντας στην Αθήνα, αλλά περισσότερο είδαμε παρά ακούσαμε στριμωγμένοι μέσα στο υπόγειο δωματιάκι με την κάπνα και την τροπική ζέστη (τι θυσίες κάνουμε στο όνομα της μουσικής!). Ευτυχώς στο Synch μας δόθηκε ευκαιρία να τους ξαναδούμε και κυρίως να τους ακούσουμε κιόλας με ένα αξιοπρεπές ηχοσύστημα - άσε δηλαδή που μπορούσαμε να αναπνέουμε παράλληλα. Περιττό να πω ότι ο Oliver Akermann και η παρέα του για μια ακόμα φορά τα έσπασαν όλα και αυτή η τελετουργική καταστροφή σκηνής και οργάνων υπό τους ήχους του σπουδαίου «Exploding Head» αλλά και του πρώτου άλμπουμ τους άξιζε από μόνης της το εισιτήριο της δεύτερης ημέρας. Πρόσθετο μπόνους: Μας δόθηκε η ευκαιρία να βάλουμε στο χέρι το σκουροπράσινο βινύλιο του «Ego Death», του EP που διανέμεται μόνο στην περιοδεία τους και εκτός από remix έχει και τρία ολοκαίνουργια σούπερ κομματάκια.
2. Peaches (Open Air 1, 4 Ιουνίου)
Έπρεπε κάποια στιγμή να τη δούμε και εδώ. Οι ζωντανές εμφανίσεις της Peaches είναι πάντοτε το κάτι άλλο, ένα τρελό πάρτι που συνδυάζει punk rock ενέργεια, sex show, hip hop - electro ρυθμούς και άφθονο χορό. Μπορεί η τελευταία της δουλειά, το περσυνό «I Feel Cream», να είναι συγκριτικά η πιο αδύνατη και πιο κοντά στο χορευτικό mainstream αλλά τα κομμάτια της παίρνουν άλλη διάσταση επί σκηνής, με την Peaches να αλλάζει εμφανίσεις, να βουτάει αλλά ακόμα και να περπατάει πάνω στον κόσμο (να και κάτι που δεν είχα ξαναδεί) και κυρίως να μπορεί να περάσει την ενέργεια της στο κοινό και να απαιτήσει και να πετύχει τη συμμετοχή του είτε τραγουδώντας είτε ανεμίζοντας μπλουζάκια υπό τις προσταγές της αφέντρας του. Πρόσθετο μπόνους: Δεν παρέλειψε και τους παλιότερους δίσκους από το σετ της, παίζοντας μας από «Fuck The Pain Away» (από το κορυφαίο πρώτο της LP «The Teaches of Peaches») μέχρι «Shake Yer Dixx», «Kick It» («Fatherfucker») και «Boys Wanna Be Her» («Impeach My Bush»). Α, ναι - και το φωτάκι στο κατάλληλο μέρος των σορτς.
3. Hot Chip (Open Air 1, 5 Ιουνίου)
Είδα μόνο 35 λεπτά γιατί με καλούσαν οι A Place To Bury Strangers, αλλά ευτυχώς άκουσα τα κομμάτια που ήθελα να ακούσω περισσότερο, με το «And I Was A Boy From School» να είναι αυτό που άνοιξε την εμφάνισή τους και το κορυφαίο «Over And Over» να είναι το τελευταίο που είδα πριν αποχωρήσω. Τα υπόλοιπα σας τα είπε ο Γιώργος.
4. Fuck Buttons (D7, 4 Ιουνίου)
Έλεγα πρόσφατα ως καλεσμένος στην εκπομπή του mixgrill στο mind radio ότι η εμφάνιση των Fuck Buttons στο Synch θα γίνει υπό καλύτερες συνθήκες από ότι στο An Club. Το παίρνω πίσω γιατί και ο κλειστός χώρος του D7 που εμφανίστηκαν στην Τεχνόπολη, από την στιγμή που μάζεψε πολύ κόσμο έγινε ακατάλληλος για να παρακολουθήσεις και να ευχαριστηθείς μια συναυλία. Διαμετρική η αντίθεση με το έστω και λίγο που κατάφερα να δω από την εμφάνιση τους σε μια από τις υπαίθριες σκηνές του Primavera. Έστω και έτσι όμως άξιζε για λίγη ώρα να δεχτείς το βομβαρδισμό του ρυθμικού θορύβου της μπάντας. Πότε θα τους φέρει κάποιος σε ένα σωστό χώρο;
5. Get Well Soon (Open Air 1, 4 Ιουνίου)
Η συμπαθής παρέα από τη Γερμανία ήταν το πρώτο όνομα που παρακολούθησα την Παρασκευή και παρόλο που δεν έχω ενθουσιαστεί ως τώρα από τους δίσκους τους, μου άφησαν καλές εντυπώσεις. Συχνά φέρνουν στο μυαλό τον ήχο των Radiohead πριν ανακαλύψουν τα μπλιμπλίκια, κάτι που δεν μου κάθεται πάντα πολύ καλά, αλλά έχουν και ορισμένες εμπνευσμένες στιγμές όπως το σπουδαίο «If This Hat Is Missing I've Gone Hunting» ή την διασκευή «Born Slippy Nuxx» στους Underworld, και τα δύο από το πρώτο τους άλμπουμ και ανάμεσα στα highlights της εμφάνισής τους. Από τα πιο καινούργια κομμάτια του φετινού «Vexations» ξεχώρισα το «Angry Young Man».
1. A Place To Bury Strangers (Open Air 2, 5 Ιουνίου)
Οι Νεοϋορκέζοι ήταν η μύγα μέσα στο γάλα της δεύτερης μέρας του Synch (5 Ιουνίου). Η πιο επιτυχημένη εμπορικά ημέρα του φεστιβάλ (όχι τυχαία το Σάββατο) είχε βασικά πολύ χορό, είτε ήταν η electropop των Hot Chip (θα τους προτιμούσα ως headliners) είτε η afrobeat-jazz του συνδυασμού Jimi Tenor & Tony Allen, είτε το παρωχημένο αλλά δημοφιλές techno του Laurent Garnier. Και μέσα σε αυτό τον περίγυρο, στις 9:15 μμ ακριβώς όπως έλεγε το πρόγραμμα, μια κιθάρα άρχισε να στριγγλίζει και να υποφέρει, ένα μπάσο να στέλνει υποηχητικά κύματα που βάραγαν κατευθείαν στο σώμα και ένα σετ από ντραμς να δέχεται ανελέητα χτυπήματα από ένα μανιακό. Σε κάποιους αρέσει να χορεύουν. Κάποιοι προτίμησαν να μπουν στο κέντρο μιας ηλεκτρικής καταιγίδας και να χαθούν εκεί για μια ώρα, όσο κράτησε ο ηχητικός βομβαρδισμός των A Place To Bury Strangers.
Φυσικά και ήμουν παρόν και στο κολαστήριο του Rodeo τον χειμώνα, στην πρώτη εμφάνιση της μπάντας στην Αθήνα, αλλά περισσότερο είδαμε παρά ακούσαμε στριμωγμένοι μέσα στο υπόγειο δωματιάκι με την κάπνα και την τροπική ζέστη (τι θυσίες κάνουμε στο όνομα της μουσικής!). Ευτυχώς στο Synch μας δόθηκε ευκαιρία να τους ξαναδούμε και κυρίως να τους ακούσουμε κιόλας με ένα αξιοπρεπές ηχοσύστημα - άσε δηλαδή που μπορούσαμε να αναπνέουμε παράλληλα. Περιττό να πω ότι ο Oliver Akermann και η παρέα του για μια ακόμα φορά τα έσπασαν όλα και αυτή η τελετουργική καταστροφή σκηνής και οργάνων υπό τους ήχους του σπουδαίου «Exploding Head» αλλά και του πρώτου άλμπουμ τους άξιζε από μόνης της το εισιτήριο της δεύτερης ημέρας. Πρόσθετο μπόνους: Μας δόθηκε η ευκαιρία να βάλουμε στο χέρι το σκουροπράσινο βινύλιο του «Ego Death», του EP που διανέμεται μόνο στην περιοδεία τους και εκτός από remix έχει και τρία ολοκαίνουργια σούπερ κομματάκια.2. Peaches (Open Air 1, 4 Ιουνίου)
Έπρεπε κάποια στιγμή να τη δούμε και εδώ. Οι ζωντανές εμφανίσεις της Peaches είναι πάντοτε το κάτι άλλο, ένα τρελό πάρτι που συνδυάζει punk rock ενέργεια, sex show, hip hop - electro ρυθμούς και άφθονο χορό. Μπορεί η τελευταία της δουλειά, το περσυνό «I Feel Cream», να είναι συγκριτικά η πιο αδύνατη και πιο κοντά στο χορευτικό mainstream αλλά τα κομμάτια της παίρνουν άλλη διάσταση επί σκηνής, με την Peaches να αλλάζει εμφανίσεις, να βουτάει αλλά ακόμα και να περπατάει πάνω στον κόσμο (να και κάτι που δεν είχα ξαναδεί) και κυρίως να μπορεί να περάσει την ενέργεια της στο κοινό και να απαιτήσει και να πετύχει τη συμμετοχή του είτε τραγουδώντας είτε ανεμίζοντας μπλουζάκια υπό τις προσταγές της αφέντρας του. Πρόσθετο μπόνους: Δεν παρέλειψε και τους παλιότερους δίσκους από το σετ της, παίζοντας μας από «Fuck The Pain Away» (από το κορυφαίο πρώτο της LP «The Teaches of Peaches») μέχρι «Shake Yer Dixx», «Kick It» («Fatherfucker») και «Boys Wanna Be Her» («Impeach My Bush»). Α, ναι - και το φωτάκι στο κατάλληλο μέρος των σορτς. 3. Hot Chip (Open Air 1, 5 Ιουνίου)
Είδα μόνο 35 λεπτά γιατί με καλούσαν οι A Place To Bury Strangers, αλλά ευτυχώς άκουσα τα κομμάτια που ήθελα να ακούσω περισσότερο, με το «And I Was A Boy From School» να είναι αυτό που άνοιξε την εμφάνισή τους και το κορυφαίο «Over And Over» να είναι το τελευταίο που είδα πριν αποχωρήσω. Τα υπόλοιπα σας τα είπε ο Γιώργος. 4. Fuck Buttons (D7, 4 Ιουνίου)
Έλεγα πρόσφατα ως καλεσμένος στην εκπομπή του mixgrill στο mind radio ότι η εμφάνιση των Fuck Buttons στο Synch θα γίνει υπό καλύτερες συνθήκες από ότι στο An Club. Το παίρνω πίσω γιατί και ο κλειστός χώρος του D7 που εμφανίστηκαν στην Τεχνόπολη, από την στιγμή που μάζεψε πολύ κόσμο έγινε ακατάλληλος για να παρακολουθήσεις και να ευχαριστηθείς μια συναυλία. Διαμετρική η αντίθεση με το έστω και λίγο που κατάφερα να δω από την εμφάνιση τους σε μια από τις υπαίθριες σκηνές του Primavera. Έστω και έτσι όμως άξιζε για λίγη ώρα να δεχτείς το βομβαρδισμό του ρυθμικού θορύβου της μπάντας. Πότε θα τους φέρει κάποιος σε ένα σωστό χώρο;
5. Get Well Soon (Open Air 1, 4 Ιουνίου)
Η συμπαθής παρέα από τη Γερμανία ήταν το πρώτο όνομα που παρακολούθησα την Παρασκευή και παρόλο που δεν έχω ενθουσιαστεί ως τώρα από τους δίσκους τους, μου άφησαν καλές εντυπώσεις. Συχνά φέρνουν στο μυαλό τον ήχο των Radiohead πριν ανακαλύψουν τα μπλιμπλίκια, κάτι που δεν μου κάθεται πάντα πολύ καλά, αλλά έχουν και ορισμένες εμπνευσμένες στιγμές όπως το σπουδαίο «If This Hat Is Missing I've Gone Hunting» ή την διασκευή «Born Slippy Nuxx» στους Underworld, και τα δύο από το πρώτο τους άλμπουμ και ανάμεσα στα highlights της εμφάνισής τους. Από τα πιο καινούργια κομμάτια του φετινού «Vexations» ξεχώρισα το «Angry Young Man».Περισσότερες φωτογραφίες εδώ.
Τα video της Felicia: A Place To Bury Strangers, Peaches, Get Well Soon live @ Synch '10