Αγαπητοί φίλοι, καλή χρονιά και χρόνια πολλά! Σε αυτό το πρώτο μας ραντεβού για τη νέα χρονιά, ποδαρικό μάς κάνει ο κιθαρίστας και τραγουδοποιός Κώστας Λεμονίδης. Ο οποίος μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ, το Κάπως Αμήχανα... του 2004 και το Σταθμός 2ος του 2009. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει την 3η δισκογραφική δουλειά του, έκανε, όμως, ένα διάλειμμα από τις ηχογραφήσεις για χάρη του Gimme 10. Ο λόγος στον ίδιο για να μας παρουσιάσει 10 αγαπημένα του άλμπουμ:Κοιτάζοντας τα ράφια με τους δίσκους μου, κατάλαβα πως δε θα είναι καθόλου εύκολο να επιλέξω μόνο 10. Θα μπορούσα να διαλέξω μερικές δεκάδες και όλες να τις αγαπώ εξίσου. Προσπάθησα να κάνω τις πιο αντιπροσωπευτικές επιλογές... Η σειρά τυχαία.
1. Nebraska – Bruce Springsteen (1982)
Γνώρισα τη μουσική του Bruce Springsteen απ’ το Born In The USA, όπως τα περισσότερα παιδιά της γενιάς μου. Τον εκτίμησα πραγματικά όμως μέσα απ’ το Nebraska. Ένας δίσκος γυμνός από ενορχηστρώσεις, με μόνα εφόδια μια βραχνή φωνή, μια ακουστική κιθάρα και μια ματιά στην Αμερική της εποχής. Όποιος έχει ακούσει το Nebraska ακούει διαφορετικά το Born in the USA.
2. Τα Μπαράκια – Βαγγέλης Γερμανός (1981)
Ο πρώτος δίσκος του Βαγγέλη και ο πρώτος που είχα μάθει να παίζω ολόκληρο στη κιθάρα. Πήγαινα κι έβλεπα το Βαγγέλη όπου εμφανιζόταν και καθόμουν μπροστά-μπροστά για να βλέπω τι παίζει. Υπέροχες «αμερικάνικες μπαλάντες δωματίου», όπως χαρακτήρισε τα τραγούδια ο παραγωγός του δίσκου Διονύσης Σαββόπουλος στο σημείωμά του πάνω στο εξώφυλλο. «Τι να ’ναι αυτό που με κουρδίζει, για ποιο παιχνίδι τη ζωή μου προορίζει...»
3. The Beatles – The Beatles (1968)
Πιο γνωστό και ως White Album λόγω του λευκού εξωφύλλου του. Αυτή είναι μια δύσκολη επιλογή. Οι Beatles ήταν ο βασικότερος λόγος που έμαθα μουσική και αγαπώ όλους τους δίσκους τους το ίδιο. Επιλέγω λοιπόν αυτόν περισσότερο λόγω της ποικιλίας που έχει. Μετά την πολύπλοκη παραγωγή, το πολύ καλλιτεχνικό εξώφυλλο και τη μεταμφίεσή τους σε Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, οι Beatles μοιάζει ν’ αυτοσαρκάζονται. Καμία κεντρική ιδέα, ετερόκλητα τραγούδια, λευκό μονόχρωμο εξώφυλλο και για τίτλο το όνομα τους. Κι όμως υπάρχουν εδώ μερικά απ’ τα πιο σπουδαία τραγούδια που έχουν γραφτεί καθώς κι ένας σπουδαίος καλεσμένος. Ο Eric Clapton συμμετέχει παίζοντας τα σόλα στο While My Guitar Gently Weeps του George Harrison.
4. Communique – Dire Straits (1979)
Ο Mark Knopfler είναι ένας απ’ τους πιο αγαπημένους μου κιθαρίστες και ο συγκεκριμένος δίσκος το καλύτερο μάθημα κιθάρας που έχω πάρει.
5. Wish You Were Here – Pink Floyd (1975)
Μετά την τεράστια επιτυχία του Dark Side Of The Moon, οι Pink Floyd προσπάθησαν να γράψουν μουσικά θέματα με ήχους που δεν προέρχονταν από φυσικά όργανα. Εγκατέλειψαν το σχέδιο και το αποτέλεσμα ήταν αυτό το υπέροχο αφιέρωμα στο Syd Barrett μέσω του Shine On You Crazy Diamond και του Wish You Were Here. Συνάμα αρχίζει να φαίνεται και η αποστροφή του Roger Waters για τη showbiz με τα Have A Cigar και Welcome To The Machine. Είναι ο τελευταίος δίσκος των Pink Floyd με δημιουργική συνεισφορά όλων των μελών του γκρουπ.
6. All Things Must Pass – George Harrison (1970)
Δε θα μπορούσα ν’ αφήσω εκτός της λίστας τον αγαπημένο μου George. Με τη διάλυση των Beatles, η καταπιεσμένη δημιουργικότητά του απελευθερώθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τριπλός δίσκος και το πρώτο #1 στα charts από ένα πρώην σκαθάρι με το My Sweet Lord.
7.Rain Dogs – Tom Waits (1985)
Αυτό τον δίσκο τον ανακάλυψα μέσω του soundtrack της ταινίας Down By Law του Jim Jarmusch όπου πρωταγωνιστούσε ο Tom Waits. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος γνώστης της μουσικής του Waits αλλά μ’ αυτόν τον δίσκο κολλάω σαν υπνωτισμένος. Συμμετέχει o Keith Richards.
8. Kind Of Blue – Miles Davis (1959)
Ο “αρχιερέας” της cool jazz με μερικούς απ’ τους καλύτερους μουσικούς στην ιστορία της jazz, όπως οι Bill Evans, Paul Chambers και John Coltrane. Το αποτέλεσμα είναι αυτός ο σπουδαίος δίσκος να ηχογραφηθεί μέσα σε μόνο δύο μέρες.
9. Μπάλλος – Διονύσης Σαββόπουλος (1971)Ο αγαπημένος μου δίσκος απ’ τον αγαπημένο μου Διονύση. Ποίημα, τραγούδι, εξιστόρηση και το πιο πρωτοποριακό ελληνικό rhythm section, τα Μπουρμπούλια! Βαλκανικοί ήχοι ανακατεμένοι με ροκ. «Κι αφού με καλωσόρισαν κι αφού με βαρεθήκαν, κατάλαβαν την φάρσα μου και μ' αρνηθήκαν».
10. Le Grand Bleu – Eric Serra (1988)
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αγαπώ περισσότερο την ταινία ή τη μουσική της. Ο Eric Serra με κάνει να θέλω να βυθιστώ στη θάλασσα, ν’ ανέβω στις Άνδεις, ή να παίξω με τα δελφίνια κάθε φορά που ακούω αυτό το δίσκο.
Σχετικό θέμα