Ένα «Πείραμα» λαμβάνει χώρα στο Μέγαρο Μουσικής

Η προέκταση του πειράματος της διπλής σχισμής στο ανθρωπογενές περιβάλλον μέσα από το πρίσμα του θεάτρου, που λαμβάνει χώρα στο β' υποσκήνιο του Μεγάρου είχε πολλούς παρατηρητές εκείνο το βράδυ, οι οποίοι γέμισαν την αίθουσα. «Το Πείραμα» ξεκίνησε αυστηρά στις εννιά και δέκα και κατόπιν δεν επιτράπηκε η είσοδος σε κανέναν, διότι με την είσοδο του κανείς στην αίθουσα βρίσκεται απευθείας πάνω στο χώρο δράσης, οπότε πρέπει όλοι οι θεατές να τακτοποιηθούν στις θέσεις τους, ώστε ν' αρχίσει η παράσταση. Στην αίθουσα κυριαρχεί ο χαμηλός φωτισμός, ενώ στη σκηνή δεσπόζει μια διάφανη σφαίρα, η οποία μετατρέπεται σε ένα εντυπωσιακό θέαμα με τον τρόπο, που οι ιδιαίτεροι φωτισμοί παιχνιδίζουν μαζί της κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το σκηνικό μίνιμαλ με κυρίαρχο στοιχείο τη διάφανη σφαίρα και λίγο πιο πέρα το μικρό γραφείο του επιστήμονα παρατηρητή, όπου πάνω υπάρχει μια γυάλα με χρυσόψαρο. Ο χώρος δράσης των ηρώων του έργου είναι αυστηρά οριοθετημένος μέσα στη διάφανη σφαίρα με ελάχιστες εξαιρέσεις παράβασης αυτού του κανόνα μιας και αποτελούν μέρος ενός πειράματος, που δεν έχει αρχή, μέση, τέλος.

Στο έργο, μια οικογένεια ζει «εγκλωβισμένη» σε μια διάφανη σφαίρα. Έξω από αυτή, ένας επιστήμονας, άλλοτε τους παρατηρεί φανερά κι άλλοτε χωρίς να τον αντιλαμβάνονται. Η συμπεριφορά των ατόμων εξαρτάται απόλυτα από το βλέμμα του. Όπως και τα ηλεκτρόνια στο «πείραμα της διπλής σχισμής» έτσι και η οικογένεια της σφαίρας, αλλάζει όταν γίνεται αντικείμενο παρατήρησης. Πόσο μεταβάλλεται η στάση τους όταν κάποιος τους κοιτάζει; Ποια πτυχή του εαυτού τους προσπαθούν να κρύψουν και ποια να προβάλουν; Όπως τα ηλεκτρόνια όταν«παρατηρούνται» έτσι και οι άνθρωποι θέλουν να δείχνουν αψεγάδιαστοι. Τα ελαττώματα γίνονται προτερήματα, αλλά και κρύβονται όλα όσα μπορούν να καταρρίψουν την πλαστή εικόνα που δείχνουν προς τα έξω. Η διάφανη σφαίρα τους μπορεί να είναι γεμάτη «βρωμιά», αλλά εκείνοι μπροστά στο κόσμο την παρουσιάζουν πεντακάθαρη. 

Το έργο θέλει να υπογραμμίσει ότι παντού γύρω μας στον κόσμο υπάρχουν διάφανες σφαίρες μέσα στις οποίες μοιάζουν να ζουν άνθρωποι, που έχουν παγωμένα συναισθήματα. Άνθρωποι «εγκλωβισμένοι» σε κοινωνικές συμβάσεις και στα καθώς πρέπει, που αυτές ορίζουν. Άνθρωποι που ζουν για το φαίνεσθαι και σύμφωνα με τα στερεότυπα που η κοινωνία επιβάλλει. Κατά τη διάρκεια της παράστασης γεννώνται ερωτήματα του τύπου πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να σταματήσει κανείς την ατέρμονη διάρκεια αυτού του πειράματος και να σπάσει τα αόρατα δεσμά του που τον κρατούν φυλακισμένο μέσα στη διάφανη σφαίρα ή νομίζει ότι τον κρατούν. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνει κάποιος την ανατροπή; Υπάρχει ελπίδα; Θα έρθει η κάθαρση μέσα από τη νέα γενιά στην οποία προσπαθούν οι μεγαλύτεροι να κληροδοτήσουν το καθεστώς της διάφανης σφαίρας; Θα πάρει η νέα γενιά το σωστό δρόμο; Ποια φωνή θα επικρατήσει;