Στο «Πιάσε 10» διαλέγουμε κάθε φορά τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη ή συγκροτήματος που μας αρέσουν περισσότερο. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι η λίστα μας αντιστοιχεί σε ένα Greatest Hits Set, καθώς τα κριτήρια δεν είναι απαραίτητα εμπορικά.
The party's over ... but only in this dimension, my friend.
Το σημερινό «Πιάσε 10» τιμά έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που έφυγε τόσο διακριτικά, όσο έζησε. Το όνομα Mark Hollis σε πολλούς και δη νεώτερους ίσως να μην λέει πολλά· η μπάντα Talk Talk μάλλον θα λέει περισσότερα, σίγουρα όμως το τραγούδι "It's my life" το έχει ακούσει η πλειοψηφία. Και η αλήθεια είναι ότι αν ακούσεις μια φορά τη φωνή του Mark Hollis είναι δύσκολο να την ξεχάσεις.
Στις 25 Φεβρουαρίου με μια πολύ λιτή ανακοίνωση κοινοποιήθηκε ο θάνατος του τραγουδιστή, που «έφυγε από τη ζωή έπειτα από μια σύντομη ασθένεια, από την οποία όμως δεν κατάφερε να αναρρώσει». Ήταν 64 ετών.
Ακολούθησε σειρά άρθρων σε όλο τον κόσμο. Σίγουρα δεν ήταν όσα ακολούθησαν τον θάνατο του David Bowie, αλλά η είδηση άγγιξε το ευρύ μουσικόφιλο κοινό. Όλα τα άρθρα ήταν εγκωμιαστικά, δικαίως κατά τη γνώμη μου. Όμως το ιδιαίτερο στην περίπτωση του Hollis είναι ότι πέρα από το αδιαμφισβήτητο στίγμα που άφησε στη μουσική έχει μείνει στην ιστορία για το ήθος και την ακεραιότητά του. Με μια πορεία αντίστροφη του συνηθισμένου μπήκε δυναμικά στη μουσική βιομηχανία στις αρχές της δεκαετίας του '80, χαρίζοντας στην εταιρεία του την μία επιτυχία μετά την άλλη, τραγούδια που ακούγονται στο ραδιόφωνο ακόμη και σήμερα, 40 χρόνια μετά.
Το σημερινό «Πιάσε 10» τιμά έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που έφυγε τόσο διακριτικά, όσο έζησε. Το όνομα Mark Hollis σε πολλούς και δη νεώτερους ίσως να μην λέει πολλά· η μπάντα Talk Talk μάλλον θα λέει περισσότερα, σίγουρα όμως το τραγούδι "It's my life" το έχει ακούσει η πλειοψηφία. Και η αλήθεια είναι ότι αν ακούσεις μια φορά τη φωνή του Mark Hollis είναι δύσκολο να την ξεχάσεις.
Στις 25 Φεβρουαρίου με μια πολύ λιτή ανακοίνωση κοινοποιήθηκε ο θάνατος του τραγουδιστή, που «έφυγε από τη ζωή έπειτα από μια σύντομη ασθένεια, από την οποία όμως δεν κατάφερε να αναρρώσει». Ήταν 64 ετών.
Ακολούθησε σειρά άρθρων σε όλο τον κόσμο. Σίγουρα δεν ήταν όσα ακολούθησαν τον θάνατο του David Bowie, αλλά η είδηση άγγιξε το ευρύ μουσικόφιλο κοινό. Όλα τα άρθρα ήταν εγκωμιαστικά, δικαίως κατά τη γνώμη μου. Όμως το ιδιαίτερο στην περίπτωση του Hollis είναι ότι πέρα από το αδιαμφισβήτητο στίγμα που άφησε στη μουσική έχει μείνει στην ιστορία για το ήθος και την ακεραιότητά του. Με μια πορεία αντίστροφη του συνηθισμένου μπήκε δυναμικά στη μουσική βιομηχανία στις αρχές της δεκαετίας του '80, χαρίζοντας στην εταιρεία του την μία επιτυχία μετά την άλλη, τραγούδια που ακούγονται στο ραδιόφωνο ακόμη και σήμερα, 40 χρόνια μετά.
Το χαρακτηριστικό synth pop των "The Party's Over" (1982) και "It's My Life" (1984) βρήκε γρήγορα τη θέση του στα βρετανικά και αμερικάνικα charts, ενώ ο εσωτερισμός του "The Colour of Spring" (1986) υπονοούσε αλλά σε καμία περίπτωση δεν προμήνυε τον σαγηνευτικό πειραματισμό του "Spirit of Eden" (1988) που σάρωσε κάθε αίσθηση στο πέρασμά του. Το "Laughing Stock" ακολούθησε τρία χρόνια αργότερα (1991) χαρίζοντας τραγούδια, όπως το "New Grass" και μετά ... σιωπή. Οι διαμάχες της μπάντας (κυρίως του ασυμβίβαστου Mark Hollis) με τη δισκογραφική τους (ΕΜΙ) για τον πειραματισμό του "Spirit of Eden" έπαιξαν σίγουρα το ρόλο τους, αλλά αμφιβάλλω αν ήταν η αιτία για τη διάλυση του συγκροτήματος μερικά χρόνια αργότερα. Μάλλον υπήρξε η αφορμή. Η ολοκληρωτική αφοσίωση σε αυτό που έκανε θα πρέπει να ήταν ζωτικής σημασίας για τον Hollis, γι' αυτό και αποφάσισε να αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία και να επικεντρωθεί στην οικογένειά του. Επέστρεψε για μία και μοναδική φορά το 1998 με το προσωπικό του άλμπουμ "Mark Hollis", ίσως τον πιο εσωτερικό δίσκο του που, όπως αποδείχτηκε, ήταν και ο αποχαιρετιστήριος.
Καμία συναυλία, κανένα τουρ, καμία επανένωση, καμία παραφιλολογία, τίποτα. Έζησε και έφυγε με μια ιδεαλιστική σεμνότητα, αδιανόητη για την σημερινή κοινωνία. Μόλις απέκτησε όλα όσα θα ήθελε κάποιος (δόξα, φήμη, χρήμα;), τα εγκατέλειψε για να ζήσει αυτό από το οποίο οι περισσότεροι θέλουν να διαφύγουν: την κανονικότητα.
Είναι δύσκολο να δημιουργήσεις ένα top 10 μόνο από έξι δίσκους, ειδικά όταν αυτοί αποτελούνται κυρίως από περιορισμένο αριθμό τραγουδιών. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να φτιάξεις μια λίστα από θεματικά άλμπουμ, καθώς κάθε τραγούδι πέρα από μονάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός ενιαίου συνόλου. Η παρακάτω λίστα δεν είναι ιεραρχημένη από το «καλύτερο» προς το «χειρότερο» (αυτό θα πήγαινε ενάντια στην ουσία του Mark Hollis), αλλά με το αισθητήριο του ακροατή.
Αυτό που σίγουρα προτείνω ανεπιφύλακτα είναι να ακούσετε και να απολαύσετε κάθε δίσκο ξεχωριστά. Για 'μένα το "Spirit of Eden" είναι από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών και όσο περνούν τα χρόνια τόσο εδραιώνεται αυτή η πεποίθηση μου. Είναι σαν το ποιοτικό κρασί που με τον καιρό γίνεται όλο και καλύτερο. Ο δίσκος κρύβει εξουθενωτική δουλειά και αυτός είναι ένας από τους λόγους που τον καθιστούν αριστουργηματικό.
10 τραγούδια των Talk Talk που ξεχώρισα:
1. Life's What You Make It (από τον δίσκο "The Colour of Spring" του 1986)
2. The Party's Over (από τον δίσκο "The Party's Over" του 1982)
3. Such A Shame (από τον δίσκο "It's My Life" του 1984)
4. Living In Another World (από τον δίσκο "The Colour of Spring" του 1986)
5. Ascension Day (από τον δίσκο "Laughing Stock" του 1991)
6. It's You (από τον δίσκο "It's My Life" του 1984)
7. Without You (από τη συλλογή "Asides Besides" του 1998)
8. Dum Dum Girl (από τον δίσκο "It's My Life" του 1984)
9. The Rainbow (από τον δίσκο "Spirit of Eden" του 1988)
10. I Don't Believe In You (από τον δίσκο "The Colour of Spring" του 1986)
*Εικόνα εξωφύλλου: Talk Talk singer Mark Hollis, London, United Kingdom 1990. Martyn Goodacre/Getty Images (Πηγή: Rolling Stone)
Σχετικό θέμα