Το 14ο άλμπουμ της Madonna, κυκλοφόρησε εδώ και λίγες ημέρες, με τον τίτλο “Madame X”. Είχαμε ακούσει εδώ και καιρό, 3-4 νέα τραγούδια, όπως το “Medellin”, ένα ντουέτο με τον Maluma, το “Crave” με τον Swae Lee, το ιδιαίτερο “Dark Ballet” (τραγούδι και video clip) και το “I Rise”. Είχαμε, οι περισσότεροι επίσης, δει, την εμφάνιση της στη Eurovision στο Ισραήλ, εμφάνιση που είχε προκαλέσει, κυρίως αρνητικές αντιδράσεις.
Ακούω συνεχώς το «Madame X”. Μέρες, νύχτες, απογεύματα, πρωινά, σε διαδρομές, στην ταράτσα, στο δωμάτιο με προσοχή, κάνοντας δουλειές του σπιτιού. Σε πολλές και διαφορετικές συνθήκες. Το ακούω πολύ γιατί προσπαθώ να το αγαπήσω. Έχω διαβάσει τόσες καλές κριτικές, έχω δει posts ανθρώπων που εμπιστεύομαι στη μουσική να το εκθειάζουν, κάποιους φίλους να το θεωρούν από τα καλύτερα της καριέρας της.
Προσπαθώ, γιατί είχα/έχω ανάγκη να ακούσω ένα καλό άλμπουμ από τη Madonna, ή για να το θέσω καλύτερα, ένα δίσκο για να συνδεθώ μαζί του. Να έχει μέσα τραγούδια, που να μπορώ να ακούσω με ευχαρίστηση, να χορέψω μαζί τους, να ερωτευθώ ίσως, να γελάσω, να περάσω καλά. Κάτι που δε συμβαίνει, όσες φορές κι αν το έχω ακούσει.
Αναγνωρίζω πολλά από τα στοιχεία που έχω διαβάσει σε διεθνείς κυρίως κριτικές. Είναι ένα άλμπουμ, που φαίνεται πως έχει πέσει δουλειά, τόσο από τη Madonna, όσο κι από τους συνεργάτες της. Συνδυάζει θα έλεγα, πολλές από τις σύγχρονες ηχητικές τάσεις καθώς και πολύ Madonna μέσα του, ακούγεται σαν ένα updated/remastered best of, της μουσικής της ιστορίας. Με πολλά στοιχεία από latin, αφού η βασική επιρροή, όπως η ίδια δήλωσε, προέρχεται από την διαμονή της στην Πορτογαλία.
Αναγνωρίζω την εξαιρετική παραγωγή του άλμπουμ, με μερικούς από τους καλύτερους παραγωγούς που κυκλοφορούν στην αγορά, όπως ο Mirwais, που επιστρέφει, αλλά κι οι Diplo, Mike Dean, Jason Evigan, Jeff Bhasker. Αν ακούσει κάποιος προσεκτικά το άλμπουμ, θα ανακαλύψει μικρές, θαυματουργές λεπτομέρειες, που καταφέρνουν κι απογειώνουν συνολικά το δίσκο.
Αναγνωρίζω σίγουρα, ότι πρόκειται για το καλύτερο άλμπουμ της Madonna, από το 2005, και το χορευτικό, ηλεκτρονικό δυναμίτη “Confessions of A Dance Floor”. Κι αυτό από μόνο του, είναι μια τεράστια επιτυχία, που δείχνει την ακόρεστη όρεξη της, να κερδίζει συνεχώς στοιχήματα, με τον εαυτό της και με τον κόσμο και να ανανεώνει την καριέρα της. Πιθανότατα να πρόκειται για την μοναδική καλλιτέχνη, που παλεύει για αυτό, τόσα χρόνια, που έχει highs & lows, αλλά πάντα είναι εκεί και πάντα απασχολεί τη δημοσιότητα.
Αυτό που δεν αναγνωρίζω σε αυτό το άλμπουμ, είναι τον εαυτό μου μέσα του. Κι επειδή δεν είναι δυνατόν να μην είναι προσωπική η σχέση με καλλιτέχνες όπως η Madonna, έπειτα από μια καριέρα που διαρκεί, όσο η ζωή μας, οι στιγμές μας, οι αναπνοές μας, τότε αυτό που μου λείπει είναι ο εαυτός μου σε αυτό το άλμπουμ. Κι ενώ μπορώ να αναγνωρίσω όλα αυτά τα πολλά καλά σημεία στο Madame X, μου λείπει αυτό.
Πιθανότατα να με ενοχλούν οι πολιτικοί, συνθηματικοί στίχοι της Madonna, σε αρκετά από τα τραγούδια. Σίγουρα, απομακρύνομαι αρκετά όταν ο Maluma, κάνει τα 2 ντουέτα του, αφού τα συγκεκριμένα τραγούδια, απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό, που του άρεσει το είδος που εκπροσωπεί (κυρίως). Μπορεί να περάσω καλά με τα χορευτικά, βγαλμένα από άλλη Madonna era, “God’s Control” & “I don’t search I find”, δε θα (τα) λιώσω όμως. Δε θα περάσω άσχημα με το reggae “Future”, στο οποίο συμμετέχει κι ο Quavo από τους Migos, ή το "Looking for Mercy”, από τα πιο βατά τραγούδια του άλμπουμ, κοντά σε πιο γνώριμα Madonna μονοπάτια.
Δεν ξέρω αν πρέπει να βαθμολογήσω ή να «επισημοποιήσω» την κριτική μου στο site του mixgrill. Πάντα οι κριτικές, έχουν το προσωπικό στοιχείο και το γούστο του καθενός, όμως οφείλουν να είναι αντικειμενικές ως προς το έργο που καλλιτέχνη. Αυτή τη φορά νομίζω, πως η προσωπική μου σχέση, το υποκειμενικό στοιχείο, υπερτερεί κατά πολύ της αντικειμενικότητας. Αν λοιπόν βαθμολογούσα αντικειμενικά το Madame X, και σε σχέση με αντίστοιχα άλμπουμ της εποχής, νομίζω πως δικαιούται μια υψηλή βαθμολογία, κάτι μεταξύ 7,5 -8, θα έλεγα μάλιστα πως το προτιμώ από πολλά από εκείνα που λαμβάνουν διθυραμβικές κριτικές.
Βαθμολογώντας το όμως από καρδιάς, ένα 6,5 είναι αρκετό.
Σχετικό θέμα