Βαθμολογία
6
Τι θα ακούσετε
Soul, R&B, Pop
Η νοσταλγία αναπόφευκτα έρχεται με το πέρασμα του χρόνου. Ο Bruce Springsteen, έχοντας κλείσει τα 73, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Το 'Only The Strong Survive', που περιέχει 15 γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια από την πλούσια soul και r'n'b μουσική παράδοσης της Αμερικής, είναι κατά κάποιο τρόπο το κλείσιμο του ματιού από μέρους του στην νοσταλγική αναθύμηση των πρώτων μουσικών ερεθισμάτων του. Στην εποχή που έφηβος ακόμα, ένα αγόρι από το New Jersey με το ροκ στην καρδιά, ανακάλυπτε τον κατάλογο εταιριών όπως η Motown, η Stax και η Atlantic, θεματοφύλακες όλων των μεγάλων καλλιτεχνικών της αφροαμερικανικής μουσικής ιστορίας. Στις βραδιές που με το γκρουπ του, τους Castiles, έκανε τις πρώτες εμφανίσεις του με ρεπερτόριο γεμάτο από γλυκούς soul ήχους στα μπαρ της τοπικής σκηνής.
Παίρνοντας τον τίτλο του και ξεκινώντας με το 'Only The Strong Survive' του Jerry Butler, μια σύνθεση του 1968, ο εικοστός πρώτος δίσκος του Springsteen ξεχειλίζει από την αμέριστη αγάπη του για αυτή την μουσική. Η παραγωγή του Ron Aniello φροντίζει ώστε αυτή η ζεστασιά να βγαίνει από τα ηχεία ακούγοντας κανείς το album. Ηχογραφημένο στο σπιτικό του studio, χωρίς τους έμπιστους συντρόφους του από την E Street Band, o Springsteen παίζει σχεδόν όλα τα όργανα, εκτός από τα πνευστά. Η επιλογή των τραγουδιών φανερώνει την επιθυμία του να μην μείνει στα πολύ γνωστά για το ευρύ κοινό τραγούδια, αλλά να σκάψει πιο βαθιά και να μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για την soul σε όσους περισσότερους ακροατές μπορεί. To Northern Soul classic 'Do I Love You (Indeed I Do)' του Frank Wilson μας βάζει στο κλίμα, η funk μελωδία του 'Nightshift' των Commodores είναι βασικά μια ελεγεία στον Marvin Gaye, ενώ το '7 Rooms Of Gloom' των Four Tops φέρνει μια σκοτεινιά, ίσα για να μας θυμίσει την λιακάδα στο τέλος του ουράνιου τόξου.
Το 'The Sun AIn't Gonna Shine Anymore' των Walker Brothers είναι φτιαγμένο από άλλη πάστα. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια των τελευταίων εξήντα χρόνων, με τον Scott Walker να ερμηνεύει αποπνέοντας ένα αίσθημα παραίτησης, χτυπημένος αλλά όχι εντελώς ηττημένος, αποτελεί δύσκολο εγχείρημα να κατακτηθεί, ακόμα και από ένα καλλιτέχνη του επιπέδου του Springsteen. Το 'Turn Back The Hands Of Time', του Tyrone Davies από το 1970, μιλάει για την πίστη που πρέπει να έχουμε στις δεύτερες ευκαιρίες και αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, μαζί με το 'When She Was My Girl', πάλι των Four Tops, που φέρνει στον νου την pop ανεμελιά του 'Hungry Heart' και το 'I Wish It Would Rain' των Temptations που λειτουργεί σαν γέφυρα με την ροκ χροιά της ερμηνείας του. Το 'Someday We'll Be Together' των Supremes μοιάζει να επιλέχθηκε για την προσμονή και ελπίδα για καλύτερες μέρες που αποπνέει, στοιχεία που συναντάμε σε πολλές και από τις original συνθέσεις του Bruce.
Από το 2006 και την κυκλοφορία του 'We Shall Overcome: The Seeger Sessions' είχε να κυκλοφορήσει δίσκο αποκλειστικά με διασκευές. Και αν τότε το concept ταίριαζε περισσότερο στο γενικότερο προφίλ του, με μουσικές και τραγούδια άμεσα συνυφασμένα με την πάλη της εργατικής τάξης, την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος και την αγάπη ως σωτηρία, στο 'Only The Strong Survive' κινητήριος δύναμη είναι η λαχτάρα για το τραγούδι σαν αυτόνομο μέσο ευχαρίστησης. Χωρίς τσιτάτα, ηρωικά guitar solos και μουσική ικανή να γεμίσει τα μεγαλύτερα στάδια. Περιγραφή που ταιριάζει γάντι σε έναν δίσκο που φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια. Το υπέροχα σπαρακτικό 'Nebraska' αποτέλεσε την τελική μουσική ενηλικίωση του Bruce Springsteen. Ηχογραφημένο στην κουζίνα του σπιτιού που νοίκιαζε στο Colts Neck στο New Jersey το 1982, σε ένα τετρακάναλο φορητό κασετόφωνο, θεμελίωσε τον lo fi χαρακτήρα που θα ακολουθούσε σε αρκετές μεταγενέστερες δουλειές του και άσκησε μεγάλη επιρροή σε μια ολόκληρη γενιά τραγουδοποιών.
Στο 'Nebraska' o Springsteen εγκατέλειψε την rock and roll απόδραση για χάρη μιας μαύρης folk και country αισθητικής, γεμάτης κυνισμό και αδιέξοδο. Μια ματιά στην τραυματισμένη Αμερική των πρώτων χρόνων διακυβέρνησης του Ronald Reegan, με τραγούδια ποτισμένα στο πνεύμα του Woody Guthrie και του Johnny Cash (ο οποίος αργότερα διασκεύασε δυο από αυτά), με πρωταγωνιστές απελπισμένους ανθρώπους, μικροαπατεώνες, κακοποιούς και δολοφόνους (ο κατά συρροή δολοφόνος Charles Starkweather, έμπνευση για το ομότιτλο κομμάτι). Μια ακουστική κιθάρα, μια φυσαρμόνικα και η φωνή του να μιλάει για τις ζωές που βγαίνουν εκτός τροχιάς, για τις διαψευσμένες ελπίδες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Τραγούδια που μέχρι σήμερα αποτελούν στάνταρ σε κάθε του εμφάνιση (Atlantic City, Srate Trooper, Used Cars). Και τελικά την πεποίθηση πως με κάποιο τρόπο η ζωή συνεχίζει και όλοι μας βρίσκουμε κάτι να γαντζωθούμε σε αυτήν (Reason To Believe).