Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
2L8 - Πιο Κοντά
Η Κλωστή [2013]
Στιχουργός: Κώστας Βοζίκης
Ποιος το ξέρει αυτό το τραγούδι, ρε Πρόδρομε; Σε ακούω που ρωτάς, αναγνώστη. Όχι πολλοί, θα απαντήσω. Αλλά έχει στ' αλήθεια σημασία;
Ο Κώστας Βοζίκης κρυβόταν για χρόνια πίσω από την καλλιτεχνική ταυτότητα των 2L8 και κυκλοφορούσε δίσκους σε αγγλικό στίχο που έκαναν το καλύτερο γκελ που μπορούσαν να κάνουν εκείνη την εποχή, αν αναλογιστούμε τον περίεργο εναλλακτικό τους ήχο και τον ιδιαίτερο στίχο.
Το 2013 αποφασίζει να κυκλοφορήσει μια ελληνόφωνη δουλειά, την «Κλωστή». Μέσα από αυτή έρχεται το κομμάτι που θα παρουσιάσω σήμερα.
Θα καθόμασταν λέει εκεί
Εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε
Θα βάζαμε κάτω τις λέξεις και θα τις κοιτούσαμε
Φυσικά. Φυσικά και δεν θα αντέχανε
Πρώτοι θα φεύγαν’ οι τόνοι
Οι τόνοι πάντα κοιτάνε προς τον ουρανό
Είναι η φύση τους
Μετά θα χάναμε τις τελείες
Θα στεκόταν η μια δίπλα στην άλλη να φτιάξουν μια ευθεία
Σε όλους αρέσουν οι ευθείες, και όλοι δυσκολεύονται στις στροφές
Η φυγόκεντρος δύναμη και άλλα φαινόμενα
Ποτέ δεν μας άρεσε η θέση αυτή
Για αυτό θέλουμε να φύγουμε
Η στροφή επομένως είναι η ευκαιρία. Βουτιά στο κενό
Γιατί όλες οι ευθείες είναι παγίδες. Η παγίδα ελήφθη
Μετά, τα γράμματα. Θα αγκαλιαζόντουσαν
Θα γίνονταν ένα. Πιο κοντά, πάμε πιο κοντά
Ελάτε και εσείς. Πιο κοντά. Ακόμα πιο κοντά. Ελάτε, πάμε.
Για να κατανοήσουμε το συγκεκριμένο τραγούδι (αν είναι κάτι που σώνει και καλά θέλουμε να γίνει αυτό), πρέπει να το εντάξουμε στο σύνολο του δίσκου, που έχει συγκεκριμένη θεματική, αλλά και στο σύνολο της δουλειάς των 2L8 που υπηρετεί από το ξεκίνημά της συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς.
Η στιχουργία του Βοζίκη ζει μια διαρκή επανάσταση, ονειρεύεται την αναρχία. Όχι όμως σαν μια στεγνή διάλυση των πάντων, αλλά σαν μια δημιουργική πορεία προς την ουτοπία. Πορεία που διασχίζει έρωτες, φιλίες, συντροφικότητα, μεγάλα όνειρα, μεγάλες λέξεις, μεγάλες πράξεις.
Οι λέξεις που διαλύονται στο συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι τίποτα άλλο από όλα αυτά που στέκουν τόσο απόλυτα ανάμεσα μας και δεν μας αφήνουν να ενωθούμε. Πρέπει να διαλυθούν αυτές για να ενωθούμε εμείς.
Κι είναι μια διαδικασία επώδυνη, εντυπωσιακή αλλά απαραίτητη.
Και μετά οι λέξεις θα χάνονταν
Μια άμορφη μάζα, κανένα νόημα
Τα άλφα μαζί, τα βήτα μόνα τους
Οι όμοιοι με τους όμοιους
Ποιος μας έμαθε να χωριζόμαστε;
Όχι άλλο, όχι άλλο.
Επιτέλους! Ζήτω η ανασφάλεια!
Ζήτω το κενό! Ζήτω ο όλεθρος!
Ζήτω η μανία! Ζήτω η καταστροφή!
Ζητώ το τέλος! Ζητάμε ένα τέλος!
Πιο κοντά, πιο κοντά, ελάτε, πάμε πιο κοντά
Γιατί στροβιλίζομαι; Γιατί τρέχουμε;
Ελάτε πιο κοντά!
Ας φτιάξουμε μια νέα λέξη, ένα καινούριο νόημα
Για μια νέα λέξη με ένα νόημα. Για μια νέα λέξη με ένα νόημα.
Αλλιώς, ας πούμε, ότι δεν υπήρξαμε ποτέ
Αλλιώς, ας πούμε, ότι τίποτα δεν υπήρξε ποτέ.
Ο στίχος του Βοζική κάνει κάτι μαγικό: γίνεται σύνθημα χωρίς να το εκβιάζει, χωρίς να το απαιτεί. Ο τύπος δεν σου δίνει καν κάποιο ρεφρέν για να φωνάξεις. Έχουν όμως τόση δύναμη οι λέξεις που τις αντιλαμβάνεσαι σαν ένα στιβαρό σύνολο που βγαίνει σαν ανάσα.
Τρυφερό και άγριο, οικουμενικό και προσωπικό, το «Πιο Κοντά» είναι ένα γράμμα στην Μεγάλη Επανάσταση Που Θα Έρθει. Ο στιχουργός είναι τόσο σίγουρος γι' αυτό που θέλει να το μηνύσει σε όσους περισσότερους γίνεται. Το κάνει άλλωστε σε όλη του τη ζωή, είτε μέσω της τέχνης είτε μέσω της ίδιας του της ύπαρξης (φαντάζομαι).
Γιατί, γαμώτο, να μη συμπορευτείς με κάτι τέτοιο;
Γιατί να μην απλώσεις το χέρι;
Διαβάστε επίσης: