Κείμενο: Νικολέττα Παπαδογιάννη και Μάριος Καζασίδης
Με αφορμή τη βράβευσή της ως καλύτερου ντοκιμαντέρ στο 12ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λονδίνου αλλά και τις περιορισμένες προβολές της στον κινηματογράφο Δαναό στην Αθήνα, η ταινία «Μία ζωή» ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο στις αρχές Νοεμβρίου. Αξίζει να σημειωθεί,ωστόσο, πως η πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στο 21ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάρτιο.
Με γλαφυρές εικόνες από τα βραχώδη και υδάτινα τοπία της Ηπείρου ο Ντίνος Γιώτης παρομοιάζει την πορεία ενός μικρού ξύλινου καραβιού που πλέει από τις πηγές ενός ποταμού έως τις εκβολές της θάλασσας με τη ζωή ενός αγοριού που μεγαλώνει και φτάνει στα βαθιά του γεράματα. Η ταινία πλαισιώνεται από την αφήγηση του Γιάννη Φέρτη, ο οποίος διατυπώνει ενδόμυχα ερωτήματα, φόβους και σκέψεις του σκηνοθέτη σχετικά με τη ζωή, την απόλαυση και τον σκοπό της. Πρόκειται για συλλογισμούς και ανησυχίες για την ανθρώπινη ύπαρξη και εξέλιξη, που έρχονται να απαντηθούν από τη σκοπιά δεκαέξι σπουδαίων προσωπικοτήτων της επιστήμης, των τεχνών και της διανόησης.
Η σκηνοθετική επιμέλεια με τους ομιλούντες να εμφανίζονται κάθε τόσο σε ασπρόμαυρο φόντο, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο -flashback- και προσφέρει μια σύντομη βουτιά στα γεγονότα του βίου αυτών των ανθρώπων. Οι βασικοί σεναριακοί άξονες οριοθετούνται από το τρίπτυχο εμπειρία-ζωή-εξέλιξη και τη σύμπλευση ματαιοδοξίας-δημιουργίας. Η ισχυρή δυναμική των αποσπασματικών αυτών συνεντεύξεων τις καθιστά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες σε περιεχόμενο αλλά ταυτόχρονα σύντομες σε διάρκεια, με αποτέλεσμα να χάνεται η ροή στην αφήγηση καθώς και η δυνατότητα εμβάθυνσης. Από τα παρατιθέμενα αποσπάσματα απουσιάζει σε κάθε περίπτωση ο βερμπαλισμός και το διδακτικό ύφος, γεγονός το οποίο καταλογίζεται στα θετικά στοιχεία της ταινίας.
Η αντίθεση ανάμεσα στις ασπρόμαυρες σκηνές της ταινίας που εναλλάσσονται με τα ζωντανά χρώματα του φυσικού τοπίου δημιουργεί την εντύπωση της επαναφοράς στο δικό μας προσωπικό παρόν, ακυρώνοντας κάθε παρελθόν ή στασιμότητα και υπενθυμίζοντας πως το ταξίδι συνεχίζεται. Αξιόλογος είναι επίσης ο διαχωρισμός της ταινίας σε ενότητες, που γίνεται με την περιγραφή του αφηγητή σε φόντο σύντομων κινούμενων απεικονίσεων. Οι επιλεγμένες εικόνες μαγνητίζουν και δημιουργούν κίνητρο και προσμονή για το άγνωστο που ακολουθεί.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που με επιτυχία μεταδίδει στο θεατή τον παραλληλισμό της πορείας της ζωής με ένα ταξίδι. Αν και μιλά για το θάνατο, αφήνει ανοιχτό τον προορισμό αυτού του ταξιδιού, θέτοντας στο επίκεντρο τη σημαντικότητα του ανθρώπου και των πράξεών του ως μέσων για τη διαμόρφωση της εμπειρίας.