Σκεφτόμασταν πώς οι Thomas McNeice και Mark Heaney σαν ρυθμικο μέρος της μπάντας φέρνουν τόσα πολλά στο τραπέζι. Υπήρξαν πολλές εκδοχές του συγκροτήματος. Τα πρώτα ιδρυτικά μέλη ήταν οι Hugo, Andy & Jon και ο πρώτος μας μπασίστας ήταν ένας τύπος που λέγεται Dave Woolfson. Είναι ο μάγκας που αναφέρεται από έναν θεατή (“Ποιος είναι αυτος ο χίπης στο μπάσο;") στην κασέτα του πρώτου μας live στο Leeds. Ο Hugo είναι ένας πολύ καλός φίλος και φανταστικός drummer. Είχε το δικό του στυλ. O Dave Allen, ήταν επίσης σπουδαίος. Αλλά αφού τα παράτησε πολύ νωρίς, προσλάβαμε τον Busta Jones (είχε παίξει με τους Talking Heads στη “Remain in Light Tour” ) και φτάσαμε στις καλύτερες μέρες της πρώτης περιόδου. Μετά προσλάβαμε την υπέροχη Sara Lee (ανακαλύφθηκε από τον leader των King Crimson, Robert Fripps και έπαιξε μαζί του στους “League of Gentlemen” & μετά στους B52’s & Indigo girls). Η Sara ήταν σπουδαία επίσης. Και μετά από αυτήν η Gail Anne Dorsey, που επίσης έπαιξε μαζί μας πρόσφατα. Ο Mark Heaney είναι σήμερα ένας από τους κορυφαίους 5 drummers του κόσμου, μια ιδιοφυϊα. Σταθερός, ταλαντούχος και εφευρετικός. Είναι υπέροχα να παίζουμε μαζί του. Ο Thomas συνδυάζει στοιχεία του στυλ του Dave Allen & του Busta Jones και φέρνει ένταση και επιθετικότητα σ’αυτό. Οι τύποι είναι παγκοσμίου κλάσης. ‘Όταν μας πλησίασαν οι άνθρωποι του XBox για να χρησιμοποιήσουν το "Natural's Not In It" για ένα τηλεοπτικό διαφημιστικό το θεωρήσαμε φανταστικό. Δέκα στα δέκα! Αν ποτέ μας ρωτούσαν να προσδιορίσουμε ένα όνείρο για αυτό το κομμάτι, που οι πρώτοι του στίχοι είναι “Το πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου/ τι να κάνεις για ευχαρίστηση” - “The problem of leisure/what to do for pleasure” , θα ήταν αυτό. Θαυμάσια. ‘Όπως τότε, την μέρα εκείνη που αποφασίσαμε να υπογράψουμε με την EMI, το άσχημο επιχειρηματικό θηρίο δισκογραφικής εταιρείας, μερικοί άνθρωποι ήταν αγανακτισμένοι λέγοντας ότι θα έπρεπε να ήμασταν με μια ανεξάρτητη Εταιρεία, αλλά η μουσική μας είχε πραγματικά νόημα με το να είμαστε σε αυτή την εταιρεία που ήταν ένα παγκόσμιο απόσταγμα καπιταλισμού.
Στην πραγματικότητα, παρά να υπονομεύσουν την ιδεολογική μας ακεραιότητα (που μερικές φορές γίνεται όταν αναφέρονται στο Xbox), η πρόσφατη χρήση του τραγουδιού σε μια διαφήμιση παιχνιδομηχανής της Microsoft είναι μια λογική προέκταση αυτής.
Μας ενδιέφερε πάντα λιγότερο το να συνθλίβουμε βιτρίνες από το να εξερευνούμε το άγχος του καταναλωτισμού - πώς ένας πολιτισμός με εμμονή με το καθεστώς και την απόκτηση μειώνει την προσωπική αλληλεπίδραση σε μια εμπειρία συναλλαγής. Και το κάναμε αυτό όχι από περιφρόνηση για αυτούς που τροφοδοτούν την καπιταλιστική μηχανή αλλά για την αναγνώριση της δικής μας συνενοχής σε αυτό.
Έτσι η όπως φαίνεται αντίθεση του ότι οι Gang of Four διαφημίζουν video games στο 2011 είναι στην πραγματικότητα η τέλεια εισαγωγή της ανησυχίας και αυτό-αμφισβήτησης που εκφράζεται μέσα σε όλο το “Content”, ο ίδιος ο τίτλος του οποίου αναφέρεται στη διαδικασία μέσω της οποίας η δημιουργικότητα είναι αποπροσωποποιημένη σε εμπόρευμα.
Προσπαθούμε να θυμηθούμε τη στιγμή που αποφασίσαμε να πούμε το άλμπουμ Content. Σκεφτόμασταν να το πούμε “Scent” κάποια στιγμή, που από εκεί προέκυψε η ιδέα του βιβλίου των αρωμάτων, αλλά καταλήξαμε στο Content. Με ένα τρόπο δουλεύει σαν το Entertainment! Το πως δουλέψαμε για τον τίτλο. Για το πώς βλέπουμε την κουλτούρα και την βιομηχανία της ψυχαγωγίας, και τα οικονομικά αυτών. Ο τίτλος είναι τόσο καλός και περιγραφικός, που δείχνει ότι το άλμπουμ είναι γεμάτο περιεχόμενο. Και οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι όλοι «πάροχοι περιεχομένου». Δημοσιογράφοι, συγγραφείς, μουσικοί, καλλιτέχνες, σκηνοθέτες κλπ. Σκύβουμε το κεφάλι συλλογικά στους μεσάζοντες της τεχνολογίας που μας ρουφούν το αίμα, όπως η δαιμόνια Apple, που δεν επενδύει ένα σεντ στην μουσική αλλά χρεώνει ένα τεράστιο ποσοστό για κάθε τραγούδι που πωλείται μέσω του iTunes, χειρότερα και από την χειρότερη δισκογραφική. Χειρότερα και από την EMI ακόμα. Μια άλλη σημασία του τίτλου είναι να είσαι ικανοποιημένος. Που είναι δύσκολο.
Αλλά φυσικά, ήμασταν πάντα αμφιλεγόμενοι, πολλοί μας λατρεύουν για τον ευθύ ρεαλισμό μας, άλλοι μας μισούν για αυτό. ‘Έχουμε αποκλειστεί από το BBC μερικές φορές ξέρετε. Ήταν το συμβάν στη φημισμένη εκπομπή “top of the pops” που ήθελαν να αλλάξουμε την λέξη “rubbers” στο τραγούδι Tourist. Τελικά δεν θα επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να λογοκριθούν .Νομίζω ότι τότε…σκεφτήκαμε ναι ότι αν κάνουμε το Top of The Pops, γνωρίζαμε ότι θα ακολουθήσουν συγκεκριμένα πράγματα μετά και το ξέρουμε τώρα, αλλά πιστεύω ότι νιώθεις ότι κάποια στιγμή πρέπει να τραβήξεις μια γραμμή και να είσαι ειλικρινής στον εαυτό σου.Το θέμα με τους Gang of Four είναι ότι δεν ήμασταν ποτέ μια μπάντα για την πλάκα, ποτέ δεν ήταν αυτό οι Gang of Four. Φυσικά αν μπορείς να κάνεις την πλάκα σου και να βγάλεις και μερικά φράγκα και να είσαι καλλιτεχνικά έγκυρος, τότε είναι τέλεια, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα το κάναμε ούτε για πέντε λεπτά αν δεν το διασκεδάζαμε πολύ. Οι στίχοι που τραγουδήσαμε και το artwork και ό, τι κάναμε, ήταν αποτέλεσμα μιας μεθοδολογίας που θα είχαμε καταστρέψει αν είχαμε αφήσει τους παραγωγούς του Top Of the Pops να μας πείσουν να τραγουδήσουμε μια ανοησία. Οι Gang of Four είναι αν μη τι άλλο προφητικοί. Μιλούσαμε για την αντισύλληψη. Αυτό ήταν υπευθυνότητα! Φάγαμε το χαστουκάκι μας και μας είπαν να πάμε σπίτι μας!
Μετά ήταν το κομμάτι ‘I love a man in uniform’ - τότε, ήξερα πολλούς ανθρώπους που δούλευαν στο BBC μεταξύ αυτών και ο πρώην μάνατζερ των Gang of Four's , ο Rob warr , που έδειξε το memo που κυκλοφόρησε μέσα στο BBC που έλεγε βασικά “Περιμένουμε απώλειες στα Φώκλαντ, και δεν θα άρμοζε να παιχτεί αυτό το κομμάτι από τους Gang of Four." Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι άνθρωπο είχαν την εντύπωση ότι το τραγούδι έκανε κάποια κριτική πάρα το γεγονός ότι είναι ένα funky pop τραγούδι που μιλούσε με κώδικα. Αλλά τα έξυπνα αγόρια και κορίτσια του BBC ήξεραν ότι κάτι ετοιμάζαμε…
Gang of Four - Official Site
Το αυθεντικό κείμενο του Andy Gill στην Αγγλική μας Έκδοση