Για το live των Gang of Four δε χρειάζονται να ειπωθούν πολλά λόγια. Βασικά η όλη εμπειρία συνοψίζεται στη φράση "όποιος δεν ήταν στο Fuzz Club την Κυριακή, έχασε". Φτάνοντας στο Fuzz, αντικρίσαμε λιγοστό κόσμο να περιμένει απ' έξω με την ατμόσφαιρα να χαρακτηρίζεται από μια περίεργη ηρεμία. Το ίδιο ακριβώς κλίμα επικρατούσε και μέσα, με τον κόσμο να έχει μισογεμίσει το χώρο και να περιμένει υπομονετικά να περάσει η ώρα, απουσία και support σχήματος μέχρι να ξεκινήσει το live. Τίποτα απ΄όλα τα παραπάνω δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε μετά τις 10 το βράδυ, όταν και βγήκαν στη σκηνή ο Andy Gill και η παρέα του.
Ομολογώ ότι ήταν λίγο απωθημένο το συγκεκριμένο live, μιας και στην προηγούμενή τους εμφάνιση, σε φεστιβαλικό περιβάλλον και σε ανοιχτό χώρο, δεν τους είχα ευχαριστηθεί όσο θα ήθελα. Είχα την προσδοκία να με κερδίσουν, να με κάνουν να κουνιέμαι ακατάπαυστα, όπως με έχουν κάνει όλα αυτά group που με έχουν επηρεάσει, ως πρωτεργάτες του post punk.
Από την αρχική τους σύνθεση έχει μείνει μόνο o Andy Gill. Tα υπόλοιπα μέλη, με εμφανή τη διαφορά ηλικίας από τον Andy είναι ο Thomas McNeice στο μπάσο, ο Jonny Finnigan στα drums και ο John 'Gaoler' Sterry στα φωνητικά. Εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο είναι ότι το group είναι ενεργό δισκογραφικά και δεν περιοδεύουν απλά επαναπαυόμενοι στην ιστορία του ονόματός τους.
Σχεδόν Εγγλέζοι, μιας και υπήρξε μια δεκάλεπτη καθυστέρηση αναφορικά με το timetable, βγήκαν στη σκηνή χρησιμοποιώντας για ζέσταμα το "Where the Nightingale Sings", το εναρκτήριο track του τελευταίου τους- μέτριου- πονήματος, του περσινού 'What Happens Next' (από το οποίο έπαιξαν και το "Stranded"). Από εκεί και πέρα δεν υπήρχε επιστροφή.
Δεν έχει σημασία ποια κομμάτια έπαιξαν (θα βρείτε την playlist παρακάτω παρ' όλα αυτά) αλλά ούτε και η διάρκεια της εμφάνισής τους (μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά). Σημασία έχει ότι οι τύποι κάνουν τέλεια αυτό που πρέπει να κάνουν. Groove-άρουν. Το rhythm section ήταν απίστευτα δεμένο, ένιωθες κάθε χτύπημα της μπότας και κάθε νότα του μπάσου στο στομάχι σου, πράγμα που δε σε άφηνε σε ησυχία. Δε μπορούσες να σταθείς ήρεμος. Χωρίς περιττά παιξίματα ο Thomas McNeice και ο Jonny Finnigan δημιουργούσαν το απόλυτο υπόβαθρο πάνω στο οποίο η κιθάρα του Andy Gill πέταγε ξυράφια, έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει, όπως την περιμέναμε και όπως την έχουν αντιγράψει τόσοι άλλοι. Και όλα αυτά στην υπηρεσία του John "Gaoler" Sterry, ο οποίος ήταν αλάνθαστος φωνητικά και αεικίνητος στη σκηνή. Δεν έχανε ευκαιρία να μπλέξει τη θεατρικότητα (κυρίως κινησιολογικά) με την ερμηνεία του, κάτι που κέρδισε τον κόσμο (και τους φωτογράφους).
Πολύ ορεξάτη όλη η μπάντα με εξαιρετική σκηνική παρουσία, πολύ χορό απ΄ όλους, κρυστάλλινο ήχο και αψεγάδιαστες εκτελέσεις των κομματιών. Άξια αναφοράς είναι σίγουρα η εκτέλεση του all time classic πια "Damaged Goods" και το "He'd Send In The Army" με το οποίο έκλεισαν, κατά τη διάρκεια του οποίου ο John 'Gaoler' Sterry διέλυσε έναν φούρνο μικροκυμάτων με ένα μαδέρι επί σκηνής.
Ένα live που θα θυμάμαι για καιρό. Ένα live που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για μια θέση ψηλά στη λίστα μου για τα καλύτερα του 2016!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mixgrill.gr
Ομολογώ ότι ήταν λίγο απωθημένο το συγκεκριμένο live, μιας και στην προηγούμενή τους εμφάνιση, σε φεστιβαλικό περιβάλλον και σε ανοιχτό χώρο, δεν τους είχα ευχαριστηθεί όσο θα ήθελα. Είχα την προσδοκία να με κερδίσουν, να με κάνουν να κουνιέμαι ακατάπαυστα, όπως με έχουν κάνει όλα αυτά group που με έχουν επηρεάσει, ως πρωτεργάτες του post punk.
Από την αρχική τους σύνθεση έχει μείνει μόνο o Andy Gill. Tα υπόλοιπα μέλη, με εμφανή τη διαφορά ηλικίας από τον Andy είναι ο Thomas McNeice στο μπάσο, ο Jonny Finnigan στα drums και ο John 'Gaoler' Sterry στα φωνητικά. Εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο είναι ότι το group είναι ενεργό δισκογραφικά και δεν περιοδεύουν απλά επαναπαυόμενοι στην ιστορία του ονόματός τους.
Σχεδόν Εγγλέζοι, μιας και υπήρξε μια δεκάλεπτη καθυστέρηση αναφορικά με το timetable, βγήκαν στη σκηνή χρησιμοποιώντας για ζέσταμα το "Where the Nightingale Sings", το εναρκτήριο track του τελευταίου τους- μέτριου- πονήματος, του περσινού 'What Happens Next' (από το οποίο έπαιξαν και το "Stranded"). Από εκεί και πέρα δεν υπήρχε επιστροφή.
Δεν έχει σημασία ποια κομμάτια έπαιξαν (θα βρείτε την playlist παρακάτω παρ' όλα αυτά) αλλά ούτε και η διάρκεια της εμφάνισής τους (μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά). Σημασία έχει ότι οι τύποι κάνουν τέλεια αυτό που πρέπει να κάνουν. Groove-άρουν. Το rhythm section ήταν απίστευτα δεμένο, ένιωθες κάθε χτύπημα της μπότας και κάθε νότα του μπάσου στο στομάχι σου, πράγμα που δε σε άφηνε σε ησυχία. Δε μπορούσες να σταθείς ήρεμος. Χωρίς περιττά παιξίματα ο Thomas McNeice και ο Jonny Finnigan δημιουργούσαν το απόλυτο υπόβαθρο πάνω στο οποίο η κιθάρα του Andy Gill πέταγε ξυράφια, έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει, όπως την περιμέναμε και όπως την έχουν αντιγράψει τόσοι άλλοι. Και όλα αυτά στην υπηρεσία του John "Gaoler" Sterry, ο οποίος ήταν αλάνθαστος φωνητικά και αεικίνητος στη σκηνή. Δεν έχανε ευκαιρία να μπλέξει τη θεατρικότητα (κυρίως κινησιολογικά) με την ερμηνεία του, κάτι που κέρδισε τον κόσμο (και τους φωτογράφους).
Πολύ ορεξάτη όλη η μπάντα με εξαιρετική σκηνική παρουσία, πολύ χορό απ΄ όλους, κρυστάλλινο ήχο και αψεγάδιαστες εκτελέσεις των κομματιών. Άξια αναφοράς είναι σίγουρα η εκτέλεση του all time classic πια "Damaged Goods" και το "He'd Send In The Army" με το οποίο έκλεισαν, κατά τη διάρκεια του οποίου ο John 'Gaoler' Sterry διέλυσε έναν φούρνο μικροκυμάτων με ένα μαδέρι επί σκηνής.
Ένα live που θα θυμάμαι για καιρό. Ένα live που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για μια θέση ψηλά στη λίστα μου για τα καλύτερα του 2016!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mixgrill.gr