I Get A Kick Out Of You…Στο λεξικό του rock που σκοπεύω να γράψω όταν αποσυρθώ στην παραθαλάσσια βίλα που θα μου εξασφαλίσουν τα κέρδη από το ασταμάτητο blogging (τώρα και στο mix grill!), κάτω από τον ορισμό της λέξης cool θα υπάρχει η φωτογραφία του Mark Lanegan. Όταν γύρω του μαινόταν η ηλεκτρική καταιγίδα των Screaming Trees (εκεί στα τέλη των ’80s, αρχές των ’90s) αυτός αποτελούσε το ατάραχο μάτι του κυκλώνα, γραπωμένος στο στήριγμα του μικροφώνου του στο κέντρο της σκηνής, ικανός να σε ισοπεδώσει μόνο με τη δύναμη της φωνής του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, στη σόλο πλέον καριέρα του, ο Lanegan απόδειξε ότι μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικός και όταν συνοδεύεται από πιο λιτή ηχητική συνοδεία. Και αυτή ακριβώς η λιτότητα (λέξη πάντα επίκαιρη στην Ελλάδα) ήταν το στοιχείο που κυριάρχησε το βράδυ της Τετάρτης στη σκηνή του Gagarin 205: τρεις καρέκλες, στο κέντρο ο Lanegan με τα χέρια στα γόνατα, απόλυτα συγκεντρωμένος στο μικρόφωνό του, αριστερά του ο Dave Rosser με την κιθάρα του, και δεξιά του ο έτερος άσωτος Gutter Twin, o Greg Dulli. Ο πρώην αρχηγός των θρυλικών Afghan Whigs, οδηγεί με την κιθάρα του ή το πιάνο τη μουσική (κάποια στιγμή βγάζει και μια φυσαρμόνικα), μοιράζεται τα φωνητικά καθήκοντα με τον Lanegan (αν και η δική του φωνή μάλλον ταιριάζει καλύτερα σε πιο ηλεκτρικό ήχο) και αναλαμβάνει και την στοιχειώδη επικοινωνία με τον κόσμο που είχε γεμίσει από νωρίς τα καρεκλάκια και τους διαδρόμους του Gagarin.
Όπως ήταν αναμενόμενο, σε αυτήν την unplugged εμφάνισή τους το υλικό που παρουσιάστηκε ήταν πολύ διαφορετικό από την προηγούμενη, εντελώς στην πρίζα, συναυλία τους ως Gutter Twins το Μάιο (περισσότερα εδώ) με αρκετά κομμάτια από το παρελθόν τους που δεν τα παίζουν συχνά, αλλά και διασκευές, όπως το «All I have to do is dream» των Everly Brothers ή το «I get a kick out of you» του Cole Porter. Στα highlights της βραδιάς θα έβαζα επίσης τα «The Stations» (από το περσυνό «Saturnalia», Top 10 στο προσωπικό μου «best of» της χρονιάς), «The river rise» και «Resurrection song» (από τα σόλο άλμπουμ του Lanegan «Whiskey for the holy ghost» και «Field Songs» αντίστοιχα).
Συμπερασματικά, μια εξαιρετική βραδιά παρέα με δύο από τις σπουδαιότερες μορφές του αμερικάνικου rock ήχου της τελευταίας 20ετίας και βάλε, και μία από τις λίγες φορές που δεν θα με ακούσετε να διαμαρτύρομαι επειδή οι διοργανωτές συναυλιών μας φέρνουν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια ονόματα.
Υ.Γ.1: Με δεδομένο ότι ο Dulli έχει γράψει στίχους όπως «Cigarettes are going to kill me» και σε παλιότερη συναυλία των Twilight Singers είχε ειδική θέση για το τσιγάρο και το ουισκοπότηρο στο stand του μικροφώνου του, εντύπωση μου κάνει η στροφή του προς ένα πιο straight edge στυλ. Ούτε ένα τσιγάρο στο 90λεπτο και μόνο νεράκι και για τους τρεις...μπράβο τα παιδιά!
Υ.Γ.2: Ευχαριστώ την alegra που εξασφάλισε φωτογραφικό υλικό για λογαριασμό του mix grill και του cool music central, διακινδυνεύοντας τη σωματική της ακεραιότητα – πολύ αυστηρό το security με τους ερασιτέχνες φωτογράφους αυτή τη φορά.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, στη σόλο πλέον καριέρα του, ο Lanegan απόδειξε ότι μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικός και όταν συνοδεύεται από πιο λιτή ηχητική συνοδεία. Και αυτή ακριβώς η λιτότητα (λέξη πάντα επίκαιρη στην Ελλάδα) ήταν το στοιχείο που κυριάρχησε το βράδυ της Τετάρτης στη σκηνή του Gagarin 205: τρεις καρέκλες, στο κέντρο ο Lanegan με τα χέρια στα γόνατα, απόλυτα συγκεντρωμένος στο μικρόφωνό του, αριστερά του ο Dave Rosser με την κιθάρα του, και δεξιά του ο έτερος άσωτος Gutter Twin, o Greg Dulli. Ο πρώην αρχηγός των θρυλικών Afghan Whigs, οδηγεί με την κιθάρα του ή το πιάνο τη μουσική (κάποια στιγμή βγάζει και μια φυσαρμόνικα), μοιράζεται τα φωνητικά καθήκοντα με τον Lanegan (αν και η δική του φωνή μάλλον ταιριάζει καλύτερα σε πιο ηλεκτρικό ήχο) και αναλαμβάνει και την στοιχειώδη επικοινωνία με τον κόσμο που είχε γεμίσει από νωρίς τα καρεκλάκια και τους διαδρόμους του Gagarin.
Όπως ήταν αναμενόμενο, σε αυτήν την unplugged εμφάνισή τους το υλικό που παρουσιάστηκε ήταν πολύ διαφορετικό από την προηγούμενη, εντελώς στην πρίζα, συναυλία τους ως Gutter Twins το Μάιο (περισσότερα εδώ) με αρκετά κομμάτια από το παρελθόν τους που δεν τα παίζουν συχνά, αλλά και διασκευές, όπως το «All I have to do is dream» των Everly Brothers ή το «I get a kick out of you» του Cole Porter. Στα highlights της βραδιάς θα έβαζα επίσης τα «The Stations» (από το περσυνό «Saturnalia», Top 10 στο προσωπικό μου «best of» της χρονιάς), «The river rise» και «Resurrection song» (από τα σόλο άλμπουμ του Lanegan «Whiskey for the holy ghost» και «Field Songs» αντίστοιχα).
Συμπερασματικά, μια εξαιρετική βραδιά παρέα με δύο από τις σπουδαιότερες μορφές του αμερικάνικου rock ήχου της τελευταίας 20ετίας και βάλε, και μία από τις λίγες φορές που δεν θα με ακούσετε να διαμαρτύρομαι επειδή οι διοργανωτές συναυλιών μας φέρνουν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια ονόματα.
Υ.Γ.1: Με δεδομένο ότι ο Dulli έχει γράψει στίχους όπως «Cigarettes are going to kill me» και σε παλιότερη συναυλία των Twilight Singers είχε ειδική θέση για το τσιγάρο και το ουισκοπότηρο στο stand του μικροφώνου του, εντύπωση μου κάνει η στροφή του προς ένα πιο straight edge στυλ. Ούτε ένα τσιγάρο στο 90λεπτο και μόνο νεράκι και για τους τρεις...μπράβο τα παιδιά!
Υ.Γ.2: Ευχαριστώ την alegra που εξασφάλισε φωτογραφικό υλικό για λογαριασμό του mix grill και του cool music central, διακινδυνεύοντας τη σωματική της ακεραιότητα – πολύ αυστηρό το security με τους ερασιτέχνες φωτογράφους αυτή τη φορά.
Σχετικό θέμα