Το άρθρο του μουσικού Dave Grohl στο "The Atlantic" (link) ήταν η αφορμή για να γράψω αυτές τις γραμμές και να μοιραστώ μαζί σας τους λόγους για τους οποίους η απώλεια των συναυλιών για το υπόλοιπο του 2020 θα μας στοιχίσει πολύ.
Οι συναυλίες όπως τις ξέρουμε σήμερα ξεκίνησαν αρχές της δεκαετίας του 1950 και γρήγορα καθιερώθηκαν ως ένας από τους πιο γνωστούς και εντυπωσιακούς τρόπους διασκέδασης. Όχι μόνο στον δυτικό κόσμο, αλλά κυριολεκτικά σε κάθε πιθανό σημείο του πλανήτη (ο υποφαινόμενος έχει βρεθεί τυχαία σε συναυλία νεπαλέζικης rock στην Κατμαντού) γίνονταν μέχρι πρόσφατα συναυλίες.
Από καταλήψεις και υπόγεια clubs, σε τεράστιες αρένες και συναυλιακά πάρκα, οι live εμφανίσεις είναι εδώ και χρόνια (ή ήταν;) αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των μουσικόφιλων. Αν και σε χώρα κάπως πιο απομακρυσμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη, είχαμε την χαρά να δούμε τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής μας αλλά και πολλά ανερχόμενα ονόματα, ενώ παράλληλα αναπτύξαμε την δική μας μουσική σκηνή και οι συναυλίες γίνονταν κυριολεκτικά παντού.
Όπως μου αρέσει να λέω και να ξαναλέω, η μουσική ενώνει. Και οι live εμφανίσεις ενώνουν πολύ περισσότερο - ειδικά σε μια rock συναυλία ο διπλανός σου γίνεται αμέσως οικείος. Η μουσική, η ενέργεια και το πάθος σπάνε όλους τους φραγμούς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αγκαλιαστήκαμε με τον/ην διπλανό/ή μου, τραγουδήσαμε, χοροπηδήσαμε, μέχρι και φιληθήκαμε σε κάποιες περιπτώσεις. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία η καταγωγή και η θρησκεία του άλλου. 'Όσοι έχετε παρευρεθεί σε διεθνή festivals το έχετε παρατηρήσει. Το να είσαι 3-5 μέρες σε ένα τεράστιο πάρκο με ανθρώπους από όλη την υφήλιο που αγαπάτε την ίδια μουσική είναι πραγματικά μοναδικό συναίσθημα. Εκεί καταλαβαίνεις πόσα κοινά έχουμε μεταξύ μας σαν είδος και πως όλα τα υπόλοιπα είναι απλά κατασκευαστικοί παράγοντες που μας διαχωρίζουν.
Οι συναυλίες είναι το καταφύγιό μας. Πολλές φορές μπορεί να πήγαιναν τα πράγματα στραβά, όμως η έλευση ενός πολυαναμενόμενου live μου άλλαζε τελείως την διάθεση με την αγωνία να απογειώνεται το πρωί πριν από την συναυλία. Ειδικά στα καλοκαιρινά lives/festivals υπάρχει μια ιεροτελεστία: μουσική στην διαπασών με το που ξυπνήσεις, ανυπομονησία στην δουλειά (και δικαιολογία ώστε να φύγεις νωρίτερα), μπύρες με τους φίλους που θα πας (σε περίπτωση που δεν είναι εργάσιμη), άφιξη στον χώρο νωρίς για να χαζέψεις το merchandise, να πιεις και άλλες μπύρες, να γνωρίσεις κόσμο, να δεις το πρώτο και καταϊδρωμένο αλλά τίμιο act και γενικά να ζήσεις τον συναυλιακό παλμό.
Την ώρα της εμφάνισης του αγαπημένου καλλιτέχνη φτάνεις στην απόλυτη πνευματική έκσταση. Χοροπηδητό, αγκαλιές, sing along, air guitar και air drumming, mosh pits, crowdsurfing, ποτήρια και μπουκάλια στον αέρα, και αυτή η μοναδική ανατριχίλα που διαπερνά την ραχοκοκαλιά σου όταν ακούς το αγαπημένο σου riff ή την μοναδική ερμηνεία του/της performer.
Από εκείνη την κωμικοτραγική συναυλία του σχολείου, στους Muse το 2016 με την καλύτερη παρέα. Από την ηλεκτρική συναυλία των Big 4 το 2010, στο τρελό live των Planet of Zeus στο Gagarin το 2014. Από το ένα και μοναδικό live των AC/DC μία μέρα μετά από το τέλος των πανελληνίων, στο τριήμερο festival του Graspop του Βελγίου.
Πραγματικά είναι τόσοι πολλοί οι καλλιτέχνες που έχω δει ζωντανά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, που δεν έχει νόημα να τους παραθέσω εδώ. Και αντίστοιχα τόσα πολλά τα μέρη που συνδέθηκαν με αυτούς. Όχι μόνο οι κλασικοί συναυλιακοί χώροι αλλά και κάποιοι τελείως «κουλοί». Από το υπαίθριο bar «Σκνίπα» της Ικαρίας, σε ένα cafe του Amsterdam, το οποίο άλλαξε διαρρύθμιση για ένα βράδυ ώστε να παίξει μια τούρκικη μπάντα.
Πραγματικά είναι τόσοι πολλοί οι καλλιτέχνες που έχω δει ζωντανά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, που δεν έχει νόημα να τους παραθέσω εδώ. Και αντίστοιχα τόσα πολλά τα μέρη που συνδέθηκαν με αυτούς. Όχι μόνο οι κλασικοί συναυλιακοί χώροι αλλά και κάποιοι τελείως «κουλοί». Από το υπαίθριο bar «Σκνίπα» της Ικαρίας, σε ένα cafe του Amsterdam, το οποίο άλλαξε διαρρύθμιση για ένα βράδυ ώστε να παίξει μια τούρκικη μπάντα.
Εδώ και εβδομήντα περίπου χρόνια τα lives γίνονται κανονικά παρά τα σκαμπανεβάσματα της ιστορίας. Φέτος, θα είναι όμως η πρώτη χρονιά που δεν θα γίνει κανένα (τουλάχιστον όπως τα ξέραμε). Το σίγουρο είναι πάντως ότι όταν όλο αυτό το ξεπεράσουμε (γιατί θα το ξεπεράσουμε), θα βρεθούμε εκεί πάλι, πλάι-πλάι, αγκαλιά, θα τραγουδάμε και θα κλαίμε από συγκίνηση. Ίσως πάρει κάποιο καιρό, άλλα σίγουρα θα γίνει. Μέχρι τότε θα τρεφόμαστε από αυτές τις μοναδικές αναμνήσεις.
Για το τέλος αφήνω τα λόγια του Grohl:
"In today’s world of fear and unease and social distancing, it's hard to imagine sharing experiences like these ever again. I don’t know when it will be safe to return to singing arm in arm at the top of our lungs, hearts racing, bodies moving, souls bursting with life. But I do know that we will do it again, because we have to. It’s not a choice. We’re human. We need moments that reassure us that we are not alone. That we are understood. That we are imperfect. And, most important, that we need each other. I have shared my music, my words, my life with the people who come to our shows. And they have shared their voices with me. Without that audience —that screaming, sweating audience— my songs would only be sound. But together, we are instruments in a sonic cathedral, one that we build together night after night. And one that we will surely build again."
"In today’s world of fear and unease and social distancing, it's hard to imagine sharing experiences like these ever again. I don’t know when it will be safe to return to singing arm in arm at the top of our lungs, hearts racing, bodies moving, souls bursting with life. But I do know that we will do it again, because we have to. It’s not a choice. We’re human. We need moments that reassure us that we are not alone. That we are understood. That we are imperfect. And, most important, that we need each other. I have shared my music, my words, my life with the people who come to our shows. And they have shared their voices with me. Without that audience —that screaming, sweating audience— my songs would only be sound. But together, we are instruments in a sonic cathedral, one that we build together night after night. And one that we will surely build again."