Οι Queen συγκαταλέγονται στα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της αγγλικής rock σκηνής. Από το prog rock στην όπερα, το heavy metal και το flamenco οι Queen έπαιξαν με πολλά είδη μουσικής. Όμως το πιο σημαντικό στοιχείο τους ήταν πως επρόκειτο για τέσσερις εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς που άφησαν το στίγμα τους στη διεθνή μουσική σκηνή ως ομάδα, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά: Η κιθαριστική ορχήστρα του Brian May με τη χειροποίητη κιθάρα του (που έχει το όνομα Red Special), τα α λα Ginger Baker drums του Roger Taylor, οι μπασογραμμες του John Deacon που έφτασε μέχρι το "Ice Ιce Baby" του Vanilla Ice, μαζί με την ελαστική φωνή με το ταπεραμέντο του Freddie Mercury. Όλοι συμμετείχαν στη δημιουργική διαδικασία και είναι από τα συγκροτήματα που λειτουργούσαν ως ομάδα, ενώ από την αρχή έως το τέλος δεν άλλαξαν σύνθεση.
Εκτός από τη μακριά εμπορική ουρά τους, τα κομμάτια τους ήταν πολυεπίπεδα και διαφορετικά μεταξύ τους. Ο πιο βασικός λόγος ήταν ο άτυπος ανταγωνισμός που είχαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να πηγαίνουν σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις ανάλογα το δημιουργό. Η χημεία τους στη σκηνή και στο studio τους κράτησε μαζί μία εικοσαετία ενώ μετά την απουσία του Freddie Mercury συνέχισαν με διαφορετική δυναμική για περιοδείες με guests (ο Brian και ο Roger) και δύο ακόμα studio δίσκους.
Και φτάσαμε στο 2020 όπου καλούμαστε να βάλουμε σε μία σειρά τους δίσκους τους, μία ομολογουμένως δύσκολο δοκιμασία. Καθώς μιλάμε για ένα συγκρότημα με καριέρα πολλών δεκαετιών, εμείς στοχεύσαμε στη πρώτη δεκάδα των studio δίσκων τους με σειρά προσωπικής προτίμησης.
10. Queen II (1974)
Εάν ψάχνετε ένα δίσκο των Queen λίγο πιο σκοτεινό και αρκετά progressive μη ψάχνετε άλλο.Παρόλο που είναι ο δίσκος που χάνεται «στη μετάφραση» καθώς δεν έχει καλάθι με χιτάκια (μόνο το "Seven Seas Of Rhye") έχει βάθος και αποτελεί το πρώτο (και μεγαλύτερο) σκαλί προς τον παραδοσιακό ήχο με τα μαζικά overdubs και τις πολυφωνίες. Εδώ δε θα βρείτε τα πομπώδη ρεφρέν, όμως οι εκλεκτικές συνθέσεις του δεν διστάζουν να ακροβατούν στην υπερβολή. Το "Queen II" βρίσκεται σε πολλές από τις κλασικές (γραφικές) λίστες «albums που πρέπει να ακούσετε πριν πεθάνετε» και συγκαταλέγεται στα αγαπημένα πολλών γνωστών καλλιτεχνών που έχουν επηρεαστεί από το συγκρότημα.
09. A Day At The Races (1976)
Το να διαδεχθείς το "A Night At The Opera" με μία αντίστοιχη δισκογραφική δουλειά είναι μία πολύπλοκη διαδικασία. Οι Queen κατάφεραν ένα δίσκο αντίστοιχο με τον προκάτοχο του, με τον οποίον καθιέρωσαν πια την ποικιλία και την ηχητική τους υπόσταση. Το συγκρότημα είναι πιο ώριμο στη προσέγγιση των συνθέσεων αλλά και στις ενορχηστρώσεις, παντρεύοντας το glam rock με οπερατικά στοιχεία, gospel και pop. Μπορεί κανείς να διακρίνει τραγουδιστικές δομές και εναλλαγές που φανερώνουν πως η μπάντα έπεσε στην παγίδα να αντιγράψει το "A Night.." , όμως το διασκεδάζουν πιο πολύ, πατώντας πάνω στην ίδια τους την επιτυχία. Είναι ο πρώτος δίσκος που έκαναν την παραγωγή οι ίδιοι χωρίς τον Roy Thomas Baker ενώ δανείζεται και αυτό το τίτλο του από ταινία των Marx Brothers.
08. The Game (1980)
Το γκρούπ αρχίζει να να βάζει χέρι στο pop/rock και να κάνει τραγούδια που καταλήγουν στο ραδιόφωνο. H συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά τους έφερε πιο κοντά τον κλασικό ήχο της μπάντας στη μορφή που τον συνηθίσαμε σε νεότερες κυκλοφορίες. Το "The Game" ήταν ο μόνος δίσκος των Queen που έφτασε το νούμερο ένα στα charts της Αμερικής. Ενώ το album δεν ήταν βασισμένο τόσο στη κιθάρα όπως τα προηγούμενα και είχε περισσότερα synths από πριν, περιέχει και το πιο εμπορικό κομμάτι των Queen, το "Another One Bites The Dust" που γράφτηκε από τον John Deacon, ένα άνοιγμα στη disco που μεσουρανούσε τότε.
07. News Of The World (1977)
Στοχευμένα διαφορετικό από τα "A Night At The Opera" και "A Day At The Races" και πιο ωμό, το "News Of The World" δεν είχε την πολυεπίπεδη παραγωγή των δύο προηγούμενων δίσκων. Ήταν μια επιστροφή στη βασική rock ενορχήστρωση, με στοιχεία punk ("Sheer Heart Attack"), κάτι διόλου τυχαίο αφού το 1977 κυριαρχούσαν συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols. Παρόλα αυτά διατηρούσε τις φωνητικές αρμονίες οι οποίες είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της μπάντας, συντηρώντας την ανάγκη του συγκροτήματος να καταπιάνεται με διάφορα είδη μουσικής: funk, latin και arena rock. Εκτός του ότι όσο βρίσκονταν στο studio για το δίσκο ο Mercury συναντήθηκε με τον Sid Vicious που βρισκόταν σε διπλανό studio (σε μία ευφάνταστη ειρωνική στιχομυθία για το μπαλέτο στη ροκ σκηνή), το "News..." περιέχει και τα ανθεμικά "We Are The Champions" και "We Will Rock You".
06. The Miracle (1989)
Ο πρώτος δίσκος για τον οποίο οι Queen δε μπόρεσαν να περιοδεύσουν λόγω της ασθένειας του Mercury. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που η μπάντα μοίρασε τα credits των τραγουδιών σαν Queen, όντας πια ενωμένοι με διαφορετικό τρόπο, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος τους είναι περιορισμένος. Με δυνατά arena-rock ρεφρέν και hard rock riffs, αλλά χωρίς να λείπουν εκκεντρικές συνθέσεις, στο "Miracle" η προσέγγιση του γκρουπ φαίνεται από το εξώφυλλο. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε η μπάντα πίσω από τη μουσική (εκτός από το AIDS που ταλαιπωρούσε τον Mercury ο May αντιμετώπιζε διάφορα προσωπικά θέματα που τον είχαν οδηγήσει σε κατάθλιψη) λειτούργησαν καταλυτικά σε μερικές από τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές της ιστορίας τους, ακόμα και αν για μερικούς ακροατές το ξεκίνημα με τα "Party" και "Khashoggi's Ship" είναι λίγο άτσαλο.
05. Jazz (1978)
Χωρίς να έχει καμία σχέση με τη Jazz, το album των Queen που κυκλοφόρησε το 1978 έχτισε πάνω στα επιτεύγματα της μπάντας στα "A Night At The Opera" και "News Of The World". Στάθηκε σαν τη φυσική τους εξέλιξη, διατηρώντας τη ποικιλομορφία τους και την υπερβολή τους. Στον politically correct κόσμο που πια ζούμε, κομμάτια όπως το "Fat Bottom Girls" δεν θα πέρναγαν τη λογοκρισία καθώς το χιούμορ τους δε θα γινόταν κατανοητό, δίνοντας πια ακόμα μεγαλύτερη αξία στο δίσκο στιχουργικά. Πολύπλοκο και απολαυστικό, με ακραία overdubs και layers, το "Jazz" ακούγεται σαν μάχη μουσικών ειδών, κάτι που όταν οι Queen κατάφερναν με επιτυχία κατακτούσαν την κορυφή.
04. Queen I (1973)
Oι Smile, το γκρούπ που είχε σχηματίσει ο Brian May, Roger Taylor και Tim Staffell, η μπάντα μεταμορφώθηκε στους Queen με την προσθήκη του Freddie Mercury στα φωνητικά αλλά και του John Deacon στο μπάσο. Το ντεμπούτο των Queen ηχογραφήθηκε λίγο μετά, με πολλές δυσκολίες και με τη μπάντα να χρησιμοποιεί off-peak ώρες από γνωστά studio όταν δεν ηχογραφούσαν εκεί φτασμένοι μουσικοί. Ο ήχος είναι ακατέργαστος και η μπάντα δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα της για την εμπορική επιτυχία (αν και ήδη βρίσκεται στο τιμόνι της παραγωγής ο Roy Thomas Baker). Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε κρύβει στιγμές αξιομνημόνευτες που πολλές φορές ξεπερνούν πολλά από τα γνωστά καλογυαλισμένα κομμάτια τους. Θεματολογικά βασίζεται σε fantasy θεματολογία όπως πολλές άλλες μπάντες της εποχής (Led Zeppelin, Black Sabbath κλπ). Παρότι είναι αλήθεια πως στο πρώτο άκουσμα ο δίσκος ακούγεται σαν πολλές ιδέες και μοτίβα εν μέρη ακατέργαστα, αυτή είναι και η ομορφιά του. Είναι το πρόχειρο σημειωματάριό σου που κρύβει εκπλήξεις όταν το ανοίγεις μετά από χρόνια, κι ας παραπονιέται ο Roger Taylor για τον ήχο στα drums που δεν ακουγόταν ακόμα όπως ήθελε.
03. Innuendo (1991)
Η τελευταία επίσημη δουλειά της μπάντας με τα αυθεντικά μέλη, που κυκλοφόρησε λίγο πριν ο Freddie Mercury χάσει τη μάχη με το AIDS. Η ζωή του συγκροτήματος συνέχισε την ίδια λογική με την περίοδο του "The Miracle" - δηλαδή χωρίς περιοδείες - και όλη την ενέργειά τους την απορροφούσε το studio. Ο Freddie βάζει τα δυνατά του σα να ξέρει ότι είναι οι τελευταίες του στιγμές στο studio, σε ένα δίσκο που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ορχηστρικό hard rock. Πολλές συνθέσεις προορίζονταν για solo projects του Brian και του Freddie, όμως κατέληξαν να ταιριάζουν πιο πολύ στον ήχο τον Queen. Τα μέλη της μπάντας συνεχίζουν να λειτουργούν ενωτικά, αγκαλιάζοντας τον Mercury, κυκλοφορώντας συνθέσεις που ταυτίστηκαν με το όνομα της μπάντας στο ευρύ κοινό, όπως το δικό τους "Kashmir", το "Innuendo" και το "Show Must Go On" που βγήκε στα δισκοπωλεία έξι εβδομάδες πριν χαθεί ο Mercury. Σε παραγωγή David Richards, το "Innuendo" απέκτησε άλλη βαρύτητα αφού αποτελεί το φινάλε για τους αυθεντικούς Queen.
02. A Night At The Opera (1975)
Ο πρώτο δίσκος των Queen που έκανε και τη μεγάλη επιτυχία και (το όνομά του το πήρε από την αντίστοιχη ταινία των Marx Brothers του 1935). Μάλιστα έχει και τη ταμπέλα της πιο ακριβής παραγωγής δίσκου που είχε κυκλοφορήσει (έως τότε). Πέτυχε το συγκρότημα σε μία περίοδο πτώχευσης, στην οποία ή θα κατάφερναν να ξεχωρίσουν στη rock κοινότητα ή το γυαλί θα έσπαγε. Όπως είθισται με τα δισκογραφικά αριστουργήματα, η μπάντα μέσα από την πίεση έβγαλε τον καλύτερο της εαυτό. Με εξαντλητική χρήση οπερετικών φωνητικών και πολλά ηχητικά layers, το συγκρότημα απέδειξε πως όλοι τους μπορούν να τραγουδήσουν (εκτός του John Deacon). Χωρίς να γίνεται χρήση synths (όπως τονίζεται και στο booklet της κυκλοφορίας), οι Queen ανέλαβαν όλα τα αυτοσχέδια ηχητικά εφέ σε μία δισκογραφική δουλειά που αλλάζει συνέχεια ύφος και διάθεση. Δεν ξέρω αν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων το γκρούπ αντιλαμβανόταν πόσο σημαντικός ήταν δίσκος για την καριέρα τους, όμως το "Bohemian Rhapsody" παραμένει το τραγούδι με τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα για το συγκρότημα. Το "A Night At The Opera" ήταν και ο πρώτος δίσκος που ο Brian May πειραματίστηκε εκτενώς με τον αυτοσχέδιο ενισχυτή του John Deacon (Deacy Amp). Ο ενισχυτής συνδυαζόμενος με τη κιθάρα του (Red Special) του επέτρεπε να μιμείται μουσικά όργανα όπως βιολί, τσέλο και κλαρινέτο.
01. Sheer Heart Attack (1974)
Τo "Sheer Heart Attack" ηχογραφήθηκε σε πολύ μικρό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Brian May απουσίαζε καθώς είχε ηπατίτιδα (στο πρώτο μισό της ηχογράφησης δούλευε από απόσταση μετά συνέχισε μαζί τους κανονικά). Η συγκεκριμένη συγκυρία δυσκόλεψε το συγκρότημα που παρόλα αυτά θριάμβευσε μέσα από ένα glam rock/hard rock album που περιείχε ακόμα και στοιχεία speed metal (το "Stone Cold Crazy" που διασκεύασαν και πιο μετά οι Metallica). Ακόμα και κομμάτια που δεν βρήκαν τον δρόμο τους για το ραδιόφωνο κατέληξαν να παίζουν το ρόλο τους στην pop κουλτούρα, με το "Brighton Rock" να ακούγεται δυνατά στη ταινία "Baby Driver" του 2017.
Οι Queen έγιναν πιο πομπώδεις, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα τεχνικά μέσα της εποχής μαζί με τον Roy Thomas Baker. Το "Sheer Heart Attack" αποτέλεσε το κομβικό σημείο που το συγκρότημα συνδύασε το progressive rock των δύο πρώτων δίσκων τους με την pop αισθητική. Παρατηρώντας πια την εξέλιξή τους είναι εμφανές πως στη συγκεκριμένη κυκλοφορία οι Queen παρουσίαζαν το όραμα τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν και οι ίδιοι. Η μπάντα είχε πια αλλάξει και ετοιμαζόταν να κατακτήσει το μουσικό κόσμο. Τολμηρό και θεατρικό, αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα 70's rock.
Αναμφίβολα το υποσκιάζει εμπορικά το "A Night At The Opera" που
ακολούθησε, όμως για πολλούς οπαδούς των Queen το "Sheer Heart Attack"
είναι ο καλύτερος δίσκος τους.
Εκτός από τη μακριά εμπορική ουρά τους, τα κομμάτια τους ήταν πολυεπίπεδα και διαφορετικά μεταξύ τους. Ο πιο βασικός λόγος ήταν ο άτυπος ανταγωνισμός που είχαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να πηγαίνουν σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις ανάλογα το δημιουργό. Η χημεία τους στη σκηνή και στο studio τους κράτησε μαζί μία εικοσαετία ενώ μετά την απουσία του Freddie Mercury συνέχισαν με διαφορετική δυναμική για περιοδείες με guests (ο Brian και ο Roger) και δύο ακόμα studio δίσκους.
Και φτάσαμε στο 2020 όπου καλούμαστε να βάλουμε σε μία σειρά τους δίσκους τους, μία ομολογουμένως δύσκολο δοκιμασία. Καθώς μιλάμε για ένα συγκρότημα με καριέρα πολλών δεκαετιών, εμείς στοχεύσαμε στη πρώτη δεκάδα των studio δίσκων τους με σειρά προσωπικής προτίμησης.
10. Queen II (1974)
Εάν ψάχνετε ένα δίσκο των Queen λίγο πιο σκοτεινό και αρκετά progressive μη ψάχνετε άλλο.Παρόλο που είναι ο δίσκος που χάνεται «στη μετάφραση» καθώς δεν έχει καλάθι με χιτάκια (μόνο το "Seven Seas Of Rhye") έχει βάθος και αποτελεί το πρώτο (και μεγαλύτερο) σκαλί προς τον παραδοσιακό ήχο με τα μαζικά overdubs και τις πολυφωνίες. Εδώ δε θα βρείτε τα πομπώδη ρεφρέν, όμως οι εκλεκτικές συνθέσεις του δεν διστάζουν να ακροβατούν στην υπερβολή. Το "Queen II" βρίσκεται σε πολλές από τις κλασικές (γραφικές) λίστες «albums που πρέπει να ακούσετε πριν πεθάνετε» και συγκαταλέγεται στα αγαπημένα πολλών γνωστών καλλιτεχνών που έχουν επηρεαστεί από το συγκρότημα.
09. A Day At The Races (1976)
Το να διαδεχθείς το "A Night At The Opera" με μία αντίστοιχη δισκογραφική δουλειά είναι μία πολύπλοκη διαδικασία. Οι Queen κατάφεραν ένα δίσκο αντίστοιχο με τον προκάτοχο του, με τον οποίον καθιέρωσαν πια την ποικιλία και την ηχητική τους υπόσταση. Το συγκρότημα είναι πιο ώριμο στη προσέγγιση των συνθέσεων αλλά και στις ενορχηστρώσεις, παντρεύοντας το glam rock με οπερατικά στοιχεία, gospel και pop. Μπορεί κανείς να διακρίνει τραγουδιστικές δομές και εναλλαγές που φανερώνουν πως η μπάντα έπεσε στην παγίδα να αντιγράψει το "A Night.." , όμως το διασκεδάζουν πιο πολύ, πατώντας πάνω στην ίδια τους την επιτυχία. Είναι ο πρώτος δίσκος που έκαναν την παραγωγή οι ίδιοι χωρίς τον Roy Thomas Baker ενώ δανείζεται και αυτό το τίτλο του από ταινία των Marx Brothers.
08. The Game (1980)
Το γκρούπ αρχίζει να να βάζει χέρι στο pop/rock και να κάνει τραγούδια που καταλήγουν στο ραδιόφωνο. H συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά τους έφερε πιο κοντά τον κλασικό ήχο της μπάντας στη μορφή που τον συνηθίσαμε σε νεότερες κυκλοφορίες. Το "The Game" ήταν ο μόνος δίσκος των Queen που έφτασε το νούμερο ένα στα charts της Αμερικής. Ενώ το album δεν ήταν βασισμένο τόσο στη κιθάρα όπως τα προηγούμενα και είχε περισσότερα synths από πριν, περιέχει και το πιο εμπορικό κομμάτι των Queen, το "Another One Bites The Dust" που γράφτηκε από τον John Deacon, ένα άνοιγμα στη disco που μεσουρανούσε τότε.
07. News Of The World (1977)
Στοχευμένα διαφορετικό από τα "A Night At The Opera" και "A Day At The Races" και πιο ωμό, το "News Of The World" δεν είχε την πολυεπίπεδη παραγωγή των δύο προηγούμενων δίσκων. Ήταν μια επιστροφή στη βασική rock ενορχήστρωση, με στοιχεία punk ("Sheer Heart Attack"), κάτι διόλου τυχαίο αφού το 1977 κυριαρχούσαν συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols. Παρόλα αυτά διατηρούσε τις φωνητικές αρμονίες οι οποίες είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της μπάντας, συντηρώντας την ανάγκη του συγκροτήματος να καταπιάνεται με διάφορα είδη μουσικής: funk, latin και arena rock. Εκτός του ότι όσο βρίσκονταν στο studio για το δίσκο ο Mercury συναντήθηκε με τον Sid Vicious που βρισκόταν σε διπλανό studio (σε μία ευφάνταστη ειρωνική στιχομυθία για το μπαλέτο στη ροκ σκηνή), το "News..." περιέχει και τα ανθεμικά "We Are The Champions" και "We Will Rock You".
06. The Miracle (1989)
Ο πρώτος δίσκος για τον οποίο οι Queen δε μπόρεσαν να περιοδεύσουν λόγω της ασθένειας του Mercury. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που η μπάντα μοίρασε τα credits των τραγουδιών σαν Queen, όντας πια ενωμένοι με διαφορετικό τρόπο, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος τους είναι περιορισμένος. Με δυνατά arena-rock ρεφρέν και hard rock riffs, αλλά χωρίς να λείπουν εκκεντρικές συνθέσεις, στο "Miracle" η προσέγγιση του γκρουπ φαίνεται από το εξώφυλλο. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε η μπάντα πίσω από τη μουσική (εκτός από το AIDS που ταλαιπωρούσε τον Mercury ο May αντιμετώπιζε διάφορα προσωπικά θέματα που τον είχαν οδηγήσει σε κατάθλιψη) λειτούργησαν καταλυτικά σε μερικές από τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές της ιστορίας τους, ακόμα και αν για μερικούς ακροατές το ξεκίνημα με τα "Party" και "Khashoggi's Ship" είναι λίγο άτσαλο.
05. Jazz (1978)
Χωρίς να έχει καμία σχέση με τη Jazz, το album των Queen που κυκλοφόρησε το 1978 έχτισε πάνω στα επιτεύγματα της μπάντας στα "A Night At The Opera" και "News Of The World". Στάθηκε σαν τη φυσική τους εξέλιξη, διατηρώντας τη ποικιλομορφία τους και την υπερβολή τους. Στον politically correct κόσμο που πια ζούμε, κομμάτια όπως το "Fat Bottom Girls" δεν θα πέρναγαν τη λογοκρισία καθώς το χιούμορ τους δε θα γινόταν κατανοητό, δίνοντας πια ακόμα μεγαλύτερη αξία στο δίσκο στιχουργικά. Πολύπλοκο και απολαυστικό, με ακραία overdubs και layers, το "Jazz" ακούγεται σαν μάχη μουσικών ειδών, κάτι που όταν οι Queen κατάφερναν με επιτυχία κατακτούσαν την κορυφή.
04. Queen I (1973)
Oι Smile, το γκρούπ που είχε σχηματίσει ο Brian May, Roger Taylor και Tim Staffell, η μπάντα μεταμορφώθηκε στους Queen με την προσθήκη του Freddie Mercury στα φωνητικά αλλά και του John Deacon στο μπάσο. Το ντεμπούτο των Queen ηχογραφήθηκε λίγο μετά, με πολλές δυσκολίες και με τη μπάντα να χρησιμοποιεί off-peak ώρες από γνωστά studio όταν δεν ηχογραφούσαν εκεί φτασμένοι μουσικοί. Ο ήχος είναι ακατέργαστος και η μπάντα δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα της για την εμπορική επιτυχία (αν και ήδη βρίσκεται στο τιμόνι της παραγωγής ο Roy Thomas Baker). Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε κρύβει στιγμές αξιομνημόνευτες που πολλές φορές ξεπερνούν πολλά από τα γνωστά καλογυαλισμένα κομμάτια τους. Θεματολογικά βασίζεται σε fantasy θεματολογία όπως πολλές άλλες μπάντες της εποχής (Led Zeppelin, Black Sabbath κλπ). Παρότι είναι αλήθεια πως στο πρώτο άκουσμα ο δίσκος ακούγεται σαν πολλές ιδέες και μοτίβα εν μέρη ακατέργαστα, αυτή είναι και η ομορφιά του. Είναι το πρόχειρο σημειωματάριό σου που κρύβει εκπλήξεις όταν το ανοίγεις μετά από χρόνια, κι ας παραπονιέται ο Roger Taylor για τον ήχο στα drums που δεν ακουγόταν ακόμα όπως ήθελε.
03. Innuendo (1991)
Η τελευταία επίσημη δουλειά της μπάντας με τα αυθεντικά μέλη, που κυκλοφόρησε λίγο πριν ο Freddie Mercury χάσει τη μάχη με το AIDS. Η ζωή του συγκροτήματος συνέχισε την ίδια λογική με την περίοδο του "The Miracle" - δηλαδή χωρίς περιοδείες - και όλη την ενέργειά τους την απορροφούσε το studio. Ο Freddie βάζει τα δυνατά του σα να ξέρει ότι είναι οι τελευταίες του στιγμές στο studio, σε ένα δίσκο που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ορχηστρικό hard rock. Πολλές συνθέσεις προορίζονταν για solo projects του Brian και του Freddie, όμως κατέληξαν να ταιριάζουν πιο πολύ στον ήχο τον Queen. Τα μέλη της μπάντας συνεχίζουν να λειτουργούν ενωτικά, αγκαλιάζοντας τον Mercury, κυκλοφορώντας συνθέσεις που ταυτίστηκαν με το όνομα της μπάντας στο ευρύ κοινό, όπως το δικό τους "Kashmir", το "Innuendo" και το "Show Must Go On" που βγήκε στα δισκοπωλεία έξι εβδομάδες πριν χαθεί ο Mercury. Σε παραγωγή David Richards, το "Innuendo" απέκτησε άλλη βαρύτητα αφού αποτελεί το φινάλε για τους αυθεντικούς Queen.
02. A Night At The Opera (1975)
Ο πρώτο δίσκος των Queen που έκανε και τη μεγάλη επιτυχία και (το όνομά του το πήρε από την αντίστοιχη ταινία των Marx Brothers του 1935). Μάλιστα έχει και τη ταμπέλα της πιο ακριβής παραγωγής δίσκου που είχε κυκλοφορήσει (έως τότε). Πέτυχε το συγκρότημα σε μία περίοδο πτώχευσης, στην οποία ή θα κατάφερναν να ξεχωρίσουν στη rock κοινότητα ή το γυαλί θα έσπαγε. Όπως είθισται με τα δισκογραφικά αριστουργήματα, η μπάντα μέσα από την πίεση έβγαλε τον καλύτερο της εαυτό. Με εξαντλητική χρήση οπερετικών φωνητικών και πολλά ηχητικά layers, το συγκρότημα απέδειξε πως όλοι τους μπορούν να τραγουδήσουν (εκτός του John Deacon). Χωρίς να γίνεται χρήση synths (όπως τονίζεται και στο booklet της κυκλοφορίας), οι Queen ανέλαβαν όλα τα αυτοσχέδια ηχητικά εφέ σε μία δισκογραφική δουλειά που αλλάζει συνέχεια ύφος και διάθεση. Δεν ξέρω αν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων το γκρούπ αντιλαμβανόταν πόσο σημαντικός ήταν δίσκος για την καριέρα τους, όμως το "Bohemian Rhapsody" παραμένει το τραγούδι με τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα για το συγκρότημα. Το "A Night At The Opera" ήταν και ο πρώτος δίσκος που ο Brian May πειραματίστηκε εκτενώς με τον αυτοσχέδιο ενισχυτή του John Deacon (Deacy Amp). Ο ενισχυτής συνδυαζόμενος με τη κιθάρα του (Red Special) του επέτρεπε να μιμείται μουσικά όργανα όπως βιολί, τσέλο και κλαρινέτο.
01. Sheer Heart Attack (1974)
Τo "Sheer Heart Attack" ηχογραφήθηκε σε πολύ μικρό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Brian May απουσίαζε καθώς είχε ηπατίτιδα (στο πρώτο μισό της ηχογράφησης δούλευε από απόσταση μετά συνέχισε μαζί τους κανονικά). Η συγκεκριμένη συγκυρία δυσκόλεψε το συγκρότημα που παρόλα αυτά θριάμβευσε μέσα από ένα glam rock/hard rock album που περιείχε ακόμα και στοιχεία speed metal (το "Stone Cold Crazy" που διασκεύασαν και πιο μετά οι Metallica). Ακόμα και κομμάτια που δεν βρήκαν τον δρόμο τους για το ραδιόφωνο κατέληξαν να παίζουν το ρόλο τους στην pop κουλτούρα, με το "Brighton Rock" να ακούγεται δυνατά στη ταινία "Baby Driver" του 2017.
Οι Queen έγιναν πιο πομπώδεις, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα τεχνικά μέσα της εποχής μαζί με τον Roy Thomas Baker. Το "Sheer Heart Attack" αποτέλεσε το κομβικό σημείο που το συγκρότημα συνδύασε το progressive rock των δύο πρώτων δίσκων τους με την pop αισθητική. Παρατηρώντας πια την εξέλιξή τους είναι εμφανές πως στη συγκεκριμένη κυκλοφορία οι Queen παρουσίαζαν το όραμα τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν και οι ίδιοι. Η μπάντα είχε πια αλλάξει και ετοιμαζόταν να κατακτήσει το μουσικό κόσμο. Τολμηρό και θεατρικό, αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα 70's rock.