Τι θα ακούσετε:
Μία πιο αργόσυρτη - αλλά ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά - με αυθεντικές συνθέσεις του Bob Dylan
Ποια τραγούδια να προσέξετε:
"I Contain Multitudes", "False Prophet", "Goodbye Jimmy Reed", "I've Made Up My Mind To Give Myself To You", "Murder Most Foul"
Βαθμολογία:
7,6
Ούτε ο ίδιος ο Bob δεν περίμενε πως το δεκαεπτάλεπτο "Murder Most Foul", μία πρόζα που μιλάει για τη δολοφονία του JFK, θα είναι το πρώτο του νούμερο ένα στα charts του Billboard στην καριέρα του. Και όμως, ο Dylan κατάφερε στα 79 του χρόνια να εντυπωσιάσει με τη στιχουργική του δύναμη και τις συνθετικές του δυνατότητες, και πέτυχε να είναι ο γηραιότερος μουσικός που έφτασε στο νούμερο ένα των charts της Αγγλίας με καινούριες συνθέσεις του. Το "Rough And Rowdy Days" δεν είναι βασισμένο τόσο στις μελωδίες που τραγουδάει ο Dylan όσο στους στίχους και στη βαρύτητά τους. Αυτό το στοιχείο το διαφοροποιεί από τις τελευταίες του κυκλοφορίες: Είναι σαν να ακούς έναν παλιό bluesman που η φωνή του δεν έχει ελαστικότητα, αλλά στη βαθιά βραχνάδα με την οποία τυλίγει τις λέξεις νιώθεις την αυθεντικότητα των συνθέσεων.
Αν κάποιος ψάχνει ένα δίσκο για να ξεχαστεί αυτές τις ζεστές μέρες ή που να μοιάζει με τις πρώτες δουλείες του Bob Dylan στα 60's, τότε καλύτερα να ψάξει αλλού. Το "Rough And Rowdy Days" είναι μια δουλειά που χρειάζεται πολλά ακούσματα και υπομονή. Η κυκλοφορία χωρίζεται σε δύο μέρη, με το δεύτερο να είναι αφιερωμένο στο "Murder Most Foul", που θα χρειαστεί αρκετή προσοχή για να το αποκωδικοποιήσετε. Δεν υπάρχουν ρεφρέν εδώ, ενώ ο Bob παίρνει το ρόλο του αφηγητή σε μία περίληψη της ιστορίας των ΗΠΑ. Η μπάντα τον συνοδεύει με ένα χαλί folk blues, τo οποίo ο Dylan γεμίζει με στίχους που συνδέονται με τη σύγχρονη κουλτούρα, περικλείουν ιστορικά στοιχεία και σουρεαλιστικούς συνειρμούς.
H Anne Frank συναντιέται με τον Indiana Jones και τους Rolling Stones στο ημι-βιογραφικό "I Contain Multitudes" και χωρίς να είναι απόλυτα στοχευμένο, ο δίσκος αντικατοπτρίζει έμμεσα την παρακμή της σύγχρονης Αμερικής αλλά και του δυτικού πολιτισμού, που πάσχει από την ημιμάθεια και την υποκριτική επανάσταση του politically correct. Μην περιμένετε, φυσικά, για ολόκληρα τραγούδια που να σχολιάζουν με λεπτομέρειες την πολιτικοκοινωνική κατάσταση. Φράσεις εδώ και εκεί υπονοούν αυτά που θέλει να πει ο δημιουργός. Η διατήρηση μίας αφαιρετικότητας και μίας ασάφειας άλλωστε - που ο ακροατής ερμηνεύει σύμφωνα με τα δικά του βιώματα - είναι η πιο δυνατή προσέγγιση στην τραγουδοποιία από το ξεκίνημα της folk και των blues. Μία προσέγγιση που χάνεται πια, όταν στη μουσική οι καλλιτέχνες επιλέγουν το μονοπάτι της μετριότητας, κατευθυνόμενοι από το κέρδος και την παρακμή.
Τα πιο γρήγορα κομμάτια είναι το "False Prophet" και το "Goodbye Jimmy Reed" και εντάσσονται στα blues, με τον Charlie Sexton (συνεργάτη του Dylan από το 1999) στη lead κιθάρα. Ο Benmont Tench των Heartbreakers και η Fiona Apple είναι μερικοί από τους μουσικούς που αναγράφονται στα credits του δίσκου (χωρίς να είναι σαφές σε ποιο τραγούδι ακούγονται) ενώ στο σύνολο του δίσκου o Bob περισσότερο μιλάει παρά τραγουδάει, σα να είναι ο σοφός του χωριού. Τα φωνητικά του δεν είναι για όλους και η απουσία της δομής εισαγωγή-κουπλέ-ρεφρέν μπορεί να κουράζει, όμως ανάμεσα στο μακάβριο "My Own Version Of You" και το γλυκό "Ι've Give Myself To You", μέχρι και στο "Key West (Philosopher Pirate)" (επίσης δεκάλεπτο), ο επίμονος ακροατής θα επιβραβευτεί με συνειρμούς και σκέψεις που τελικά θα αναρωτιέται από πού ξεφύτρωσαν.
Όταν ο Bob κέρδισε το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2016 πολλοί έσπευσαν να αμφισβητήσουν το σύνολο της δουλειάς του χωρίς να κατανοούν την προσφορά του στον πολιτισμό του τελευταίου αιώνα. Ο ίδιος αφού πήρε το βραβείο δήλωσε: «Τα τραγούδια δεν μοιάζουν με τη λογοτεχνία καθώς έχουν γραφτεί για να τραγουδιούνται όχι για να διαβάζονται». Οι λογοτεχνικές επιρροές που είχε, που είναι η πρώτη ύλη για τις συνθέσεις του, είναι τελικά αυτές που τον οδήγησαν στο Νόμπελ. Ο τρόπος που αυτές είναι διασκορπισμένες στο "Rough And Rowdy Days" επιβεβαιώνει την αξία του ως κάτοχος βραβείου Νόμπελ.
Ένας σεβαστός αριθμός μουσικόφιλων θεωρεί ότι οι τελευταίοι δίσκοι του Bob μοιάζουν μεταξύ τους και πως η φωνή του είναι ανύπαρκτη, μία τελικά θολή και επιφανειακή άποψη. Αντικειμενικά, οι συναυλίες του Bob Dylan είναι μια ιδιαίτερη και πολλές φορές ριψοκίνδυνη εμπειρία, αν δε ξέρεις τι να περιμένεις (συχνά αλλάζει τη φωνητική του προσέγγιση κάθε βράδυ). Όμως τα τελευταία χρόνια από το studio ο Bob έχει κυκλοφορήσει μερικούς από τους καλύτερους του δίσκους (βλέπε "Modern Times", "Together Through Life" και "Love And Theft"), για να τους συμπληρώσει με το "Rough and Rowdy Days". Δεν είναι το αριστούργημα όπως θέλει να το χαρακτηρίζει ο διεθνής μουσικός τύπος, καθώς η μελωδικότητα που λείπει το καθιστά πιο στεγνό και αργόσυρτο από τα υπόλοιπα albums του που κυκλοφόρησαν μετά το 2000. Παρόλ' αυτά, πρόκειται για μία δουλειά με βάθος, έναν δίσκο παλαιάς κοπής από μία διαχρονική φιγούρα που στέκεται όρθια όταν η ποιότητα στη μουσική παραπαίει.
Μία πιο αργόσυρτη - αλλά ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά - με αυθεντικές συνθέσεις του Bob Dylan
Ποια τραγούδια να προσέξετε:
"I Contain Multitudes", "False Prophet", "Goodbye Jimmy Reed", "I've Made Up My Mind To Give Myself To You", "Murder Most Foul"
7,6
Ούτε ο ίδιος ο Bob δεν περίμενε πως το δεκαεπτάλεπτο "Murder Most Foul", μία πρόζα που μιλάει για τη δολοφονία του JFK, θα είναι το πρώτο του νούμερο ένα στα charts του Billboard στην καριέρα του. Και όμως, ο Dylan κατάφερε στα 79 του χρόνια να εντυπωσιάσει με τη στιχουργική του δύναμη και τις συνθετικές του δυνατότητες, και πέτυχε να είναι ο γηραιότερος μουσικός που έφτασε στο νούμερο ένα των charts της Αγγλίας με καινούριες συνθέσεις του. Το "Rough And Rowdy Days" δεν είναι βασισμένο τόσο στις μελωδίες που τραγουδάει ο Dylan όσο στους στίχους και στη βαρύτητά τους. Αυτό το στοιχείο το διαφοροποιεί από τις τελευταίες του κυκλοφορίες: Είναι σαν να ακούς έναν παλιό bluesman που η φωνή του δεν έχει ελαστικότητα, αλλά στη βαθιά βραχνάδα με την οποία τυλίγει τις λέξεις νιώθεις την αυθεντικότητα των συνθέσεων.
Αν κάποιος ψάχνει ένα δίσκο για να ξεχαστεί αυτές τις ζεστές μέρες ή που να μοιάζει με τις πρώτες δουλείες του Bob Dylan στα 60's, τότε καλύτερα να ψάξει αλλού. Το "Rough And Rowdy Days" είναι μια δουλειά που χρειάζεται πολλά ακούσματα και υπομονή. Η κυκλοφορία χωρίζεται σε δύο μέρη, με το δεύτερο να είναι αφιερωμένο στο "Murder Most Foul", που θα χρειαστεί αρκετή προσοχή για να το αποκωδικοποιήσετε. Δεν υπάρχουν ρεφρέν εδώ, ενώ ο Bob παίρνει το ρόλο του αφηγητή σε μία περίληψη της ιστορίας των ΗΠΑ. Η μπάντα τον συνοδεύει με ένα χαλί folk blues, τo οποίo ο Dylan γεμίζει με στίχους που συνδέονται με τη σύγχρονη κουλτούρα, περικλείουν ιστορικά στοιχεία και σουρεαλιστικούς συνειρμούς.
H Anne Frank συναντιέται με τον Indiana Jones και τους Rolling Stones στο ημι-βιογραφικό "I Contain Multitudes" και χωρίς να είναι απόλυτα στοχευμένο, ο δίσκος αντικατοπτρίζει έμμεσα την παρακμή της σύγχρονης Αμερικής αλλά και του δυτικού πολιτισμού, που πάσχει από την ημιμάθεια και την υποκριτική επανάσταση του politically correct. Μην περιμένετε, φυσικά, για ολόκληρα τραγούδια που να σχολιάζουν με λεπτομέρειες την πολιτικοκοινωνική κατάσταση. Φράσεις εδώ και εκεί υπονοούν αυτά που θέλει να πει ο δημιουργός. Η διατήρηση μίας αφαιρετικότητας και μίας ασάφειας άλλωστε - που ο ακροατής ερμηνεύει σύμφωνα με τα δικά του βιώματα - είναι η πιο δυνατή προσέγγιση στην τραγουδοποιία από το ξεκίνημα της folk και των blues. Μία προσέγγιση που χάνεται πια, όταν στη μουσική οι καλλιτέχνες επιλέγουν το μονοπάτι της μετριότητας, κατευθυνόμενοι από το κέρδος και την παρακμή.
Τα πιο γρήγορα κομμάτια είναι το "False Prophet" και το "Goodbye Jimmy Reed" και εντάσσονται στα blues, με τον Charlie Sexton (συνεργάτη του Dylan από το 1999) στη lead κιθάρα. Ο Benmont Tench των Heartbreakers και η Fiona Apple είναι μερικοί από τους μουσικούς που αναγράφονται στα credits του δίσκου (χωρίς να είναι σαφές σε ποιο τραγούδι ακούγονται) ενώ στο σύνολο του δίσκου o Bob περισσότερο μιλάει παρά τραγουδάει, σα να είναι ο σοφός του χωριού. Τα φωνητικά του δεν είναι για όλους και η απουσία της δομής εισαγωγή-κουπλέ-ρεφρέν μπορεί να κουράζει, όμως ανάμεσα στο μακάβριο "My Own Version Of You" και το γλυκό "Ι've Give Myself To You", μέχρι και στο "Key West (Philosopher Pirate)" (επίσης δεκάλεπτο), ο επίμονος ακροατής θα επιβραβευτεί με συνειρμούς και σκέψεις που τελικά θα αναρωτιέται από πού ξεφύτρωσαν.
Όταν ο Bob κέρδισε το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2016 πολλοί έσπευσαν να αμφισβητήσουν το σύνολο της δουλειάς του χωρίς να κατανοούν την προσφορά του στον πολιτισμό του τελευταίου αιώνα. Ο ίδιος αφού πήρε το βραβείο δήλωσε: «Τα τραγούδια δεν μοιάζουν με τη λογοτεχνία καθώς έχουν γραφτεί για να τραγουδιούνται όχι για να διαβάζονται». Οι λογοτεχνικές επιρροές που είχε, που είναι η πρώτη ύλη για τις συνθέσεις του, είναι τελικά αυτές που τον οδήγησαν στο Νόμπελ. Ο τρόπος που αυτές είναι διασκορπισμένες στο "Rough And Rowdy Days" επιβεβαιώνει την αξία του ως κάτοχος βραβείου Νόμπελ.
Ένας σεβαστός αριθμός μουσικόφιλων θεωρεί ότι οι τελευταίοι δίσκοι του Bob μοιάζουν μεταξύ τους και πως η φωνή του είναι ανύπαρκτη, μία τελικά θολή και επιφανειακή άποψη. Αντικειμενικά, οι συναυλίες του Bob Dylan είναι μια ιδιαίτερη και πολλές φορές ριψοκίνδυνη εμπειρία, αν δε ξέρεις τι να περιμένεις (συχνά αλλάζει τη φωνητική του προσέγγιση κάθε βράδυ). Όμως τα τελευταία χρόνια από το studio ο Bob έχει κυκλοφορήσει μερικούς από τους καλύτερους του δίσκους (βλέπε "Modern Times", "Together Through Life" και "Love And Theft"), για να τους συμπληρώσει με το "Rough and Rowdy Days". Δεν είναι το αριστούργημα όπως θέλει να το χαρακτηρίζει ο διεθνής μουσικός τύπος, καθώς η μελωδικότητα που λείπει το καθιστά πιο στεγνό και αργόσυρτο από τα υπόλοιπα albums του που κυκλοφόρησαν μετά το 2000. Παρόλ' αυτά, πρόκειται για μία δουλειά με βάθος, έναν δίσκο παλαιάς κοπής από μία διαχρονική φιγούρα που στέκεται όρθια όταν η ποιότητα στη μουσική παραπαίει.
Σχετικό θέμα