Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στην Αφροδίτη Ζαγγανά.
Λίγο η ζυγαριά του Mix Grill στην οποία ζυγίστηκε η Patti Smith, λίγο η έλλειψη συναυλιών στην καινούρια προβληματική πραγματικότητα, το μυαλό μας ταξιδεύει σε παλιές αναμνήσεις, σε συναυλίες που μας έχουν χαραχθεί στο μυαλό. Οι περίεργοι χαρακτήρες που συναντήσαμε, τα ουρλιαχτά που βγάλαμε και οι σπάνιες στιγμές που όλα λειτούργησαν τέλεια: όταν επιτεύχθηκε δηλαδή ο αρμονικός συνδυασμός μεταξύ καλλιτέχνη, κοινού αλλά και της δικιάς μας προσωπικής διάθεσης και θεώρησης.
Ήταν καλοκαίρι του 2016 όταν η Patti Smith επέστρεψε για την τελευταία - μέχρι τώρα - εμφάνισή της στην χώρα μας για μια διπλή συναυλία στο Piraeus Academy στις 25 και 26 Ιουνίου. Η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στο ντεμπούτο της, το "Horses", ενώ η δεύτερη ήταν μία ειδική συναυλία που σύμφωνα με το δελτίο τύπου θα είχε απαγγελίες ποίησης, διαφορετικό setlist από την πρώτη και θα ήταν όλοι καθιστοί. Από τις δύο βραδιές, όπως καταλαβαίνετε, ξεχώρισε η πρώτη, η ηλεκτρική βραδιά δηλαδή (όχι ότι η δεύτερη δεν εξελίχτηκε τελικά σε ηλεκτρική δηλαδή) που έφτασε την καλλιτέχνιδα αλλά και το κοινό σε έκσταση.
Όσο άσπρα και αν ήταν τα μαλλιά της Patti, άλλη τόση ήταν η ενέργειά της στη σκηνή, μία ακόρεστη ορμή από τη πρώτη στιγμή που βγήκε χαμογελαστή για το "Gloria". Το μάτι της γυάλιζε από το πρώτο λεπτό, και το δεκάλεπτο "Birdland" άνοιξε την πόρτα σε μία αφοπλιστική εκτέλεση του "Free Money", που γλύκανε με το "Kimberly". Κάποιοι στο κοινό ήδη έβραζαν (όχι μόνο από τη ζέστη), και το "Land", που εμπεριέχει και το ομώνυμο "Horses", ήρθε σαν δούρειος ίππος που μετέφερε την Patti Smith του CBGBs, που ακόμα ελπίζει στην ρομαντική επανάσταση.
Το δεύτερο μέρος της συναυλίας ήταν best of, με όλα τα απαραίτητα - "Dancing Barefoot", "Because The Night" και "People Have The Power", ακόμα και τη διασκευή του "When Doves Cry" του Prince και το "Pissing In A River". Ο Lenny Kaye είχε το βήμα για να τραγουδήσει ένα medley των Velvet Underground, αλλά η τελευταία πράξη, στο τελευταίο encore ήταν που καθόρισε τη συναυλία. Όταν η Patti Smith βγήκε για τελευταία φορά στη σκηνή το πρόσωπο της ήταν αποφασισμένο, αγριεμένο. Τη στιγμή που η φωνή της πάτησε τις πρώτες νότες στην κλασσική punk διασκευή του "My Generation" των Who (που είναι bonus track στην επανέκδοση του "Horses") φάνηκε πως ήταν εκτός ελέγχου. Ένιωθε τόσο τους στίχους που σχεδόν έτρεμε. Άλλωστε, όταν σχολίαζε σε συνεντεύξεις τη σειρά συναυλιών στις οποίες θα έπαιζε ολόκληρο το "Horses" έλεγε πως «Θέλω να το κάνω τώρα, όσο ακόμα μου επιτρέπει το σώμα μου να το ερμηνεύσω όπως πρέπει».
Κρίμα δηλαδή σε όσους είχαν έρθει περιμένοντας να ακούσουν μια βραδιά ποίησης. Και απ' ό,τι φάνηκε είχε μερικούς - ή μάλλον μερικές - στις πρώτες σειρές που ήρθαν μπερδεμένοι. Όταν στο τέλος τα πράγματα ξέφυγαν και άρχισε ο σαματάς, νεαροί που χοροπηδούσαν επηρεασμένοι από το χάος που επικρατούσε στη σκηνή δέχτηκαν bullying από επίδοξες διανοούμενες κοντά στο κάγκελο. Μάλιστα, παρακολούθησα ένα σκηνικό όπου ένας χαρούμενος συναυλιομανής που χόρευε βρέθηκε αντιμέτωπος με ενοχλημένη - και σίγουρα βαθιά καλλιεργημένη - παρεβρισκόμενη, ενώ η Patti Smith έσπαγε τις χορδές της κιθάρας σε ένα ξέφρενο "Rock 'N Roll Nigger".
Η ευγενής σύγκρουση του rock με τον καθωσπρεπισμό συνεχίστηκε όταν άνοιξαν τα φώτα με την ίδια επίδοξη ποιήτρια να ρωτάει τον «ταραξία» αν τώρα πια ηρέμησε. Πολύ σωστά ο φίλος - συνοψίζοντας την ουσία της συναυλίας - απάντησε: «Δεσποινίς, έτσι είναι το rock' n roll. Φωνάζουμε, χορεύουμε και χοροπηδάμε».
Η Patti παρουσίασε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα setlist (τηρουμένων των αναλογιών και της διάρκειας της συναυλίας), μαζί με ένα εκρηκτικό φινάλε όπου η ίδια κατέληξε να ουρλιάζει "Τhank you Athens , I had a great fuckin' time". Ήταν η βραδιά που η Patti Smith μας έδειξε πως είναι η μετενσάρκωση της rock ιδεολογίας, μία βραδιά στην οποία δε ταίριαζαν σοβαροφάνειες.
Για την ιστορία, τα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν τα ακόλουθα:
Σχετικό θέμα