Κάθε φορά που η Patti Smith επισκέπτεται την Ελλάδα είναι ένα ξεχωριστό γεγονός. Η αυθόρμητη ποιήτρια της rock είναι από τους ιδιαίτερα αγαπητούς μουσικούς ταξιδιώτες που έχει παίξει σε πολλά και διαφορετικά μέρη. Από τον αγαπημένο Λυκαβηττό μέχρι το Pireaus Accademy, από το Rockwave Festival στον Άγιο Κοσμά μέχρι και το Ηρώδειο, το οποίο φέτος τίμησε για δεύτερη φορά.
Όταν μιλάς για την Patti Smith, μιλάς για ένα άτομο που η ενέργεια και η μουσική βγαίνουν από μέσα του. Δεν ξέρεις τι θα κάνει, πώς θα αντιδράσει στη σκηνή και ποιο ποίημα θα αρχίσει να απαγγέλλει. Η ηλικία και ο κομφορμισμός είναι έννοιες που δεν συνδέονται με τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα που είτε σπάει χορδές κιθάρας , είτε φτύνει στη σκηνή, είτε ουρλιάζει για τη δύναμη των ανθρώπων και για την επανάσταση, έχει πάντα έναν ρομαντισμό που έχει χαθεί από την καθημερινότητά μας. Όχι όμως από την Patti Smith.
Η συναυλία της στο Ηρώδειο δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο context όπως οι προηγούμενες δύο εμφανίσεις της στο Academy το 2016, εκ των οποίων η πρώτη ήταν αφιερωμένη στο ντεμπούντο της, το "Horses". Ήταν όμως βαφτισμένη σαν Patti Smith Quartet live. Συνεπώς ήταν μια αναδρομή στη καριέρα της, με επιτυχίες, διασκευές, απαγγελία Alan Ginsberg και λίγη βροχή.
Ξεκινώντας κατευθείαν με το "Dancing Barefoot", καθώς πλησίαζε χαμογελαστή το μικρόφωνο περπατώντας ανάμεσα στις καμάρες του Ηρωδείου, γύρισε στο "Redondo Beach" που ταιριάζει σε οποιαδήποτε καλοκαιρινή βραδιά για να καταλήξει στο "Wicked Messanger" του Dylan από το "Gone Again". Η απαγγελία του "Holly" (του Ginsberg) ήρθε να ξεσηκώσει ένα ήδη ενθουσιασμένο κοινό Ηρωδείου, το οποίο ήταν εκδηλωτικό και ελάχιστα δήθεν αναλογικά με το τι μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος χώρος.
Με ένα σχήμα που είχε ως επίκεντρο τα παιδιά της, Jackson στη κιθάρα και Jesse στα πλήκτρα, ο ήχος της συναυλίας ήταν πιο blues παρά garage rock, δικαιολογώντας τη διασκευή του "Since I've Been Lovin You" των Led Zeppelin σε μία art-punk εκδοχή. Αντίστοιχα και το "Beneath The Southern Cross" δεν είχε τους αέρινους αυτοσχεδιασμούς που αγαπάμε αλλά ακολούθησε διαφορετική λογική, που ταίριαζε βέβαια με τη διασκευή του "Stone Free" του Hendrix που ακολούθησε από τον Tony Shanahan.
Δεν γίνεται να παρακάμψουμε όμως την απουσία του κιθαρίστα Lenny Kaye, ο οποίος για μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Patti, και που στις προηγούμενες συναυλίες της περιοδείας συμμετείχε. Τώρα μπορεί να είχε κάποια υποχρέωση ή απλά να απείχε από τη συγκεκριμένη συναυλία, αυτό δεν το γνωρίζουμε.
Η Patti συνέχισε το set της με το "Nine" αφιερωμένο στον Jack Sparrow (δηλαδή στον Johnny Depp), το "Boy Cried Wolf" από το "Gung Ho" και άλλη μια διασκευή Dylan, το "One Too Many Mornings". Το κλείσιμο της συναυλίας ήταν και το μόνο ουσιαστικό κρεσέντο της βραδιάς, που συνδυάστηκε με μια ξαφνική βροχή που ανέβασε την ένταση σε ένα φινάλε με "Because The Night", "Pissing In A River", "Gloria" και "People Have The Power" για το encore. Αγέρωχη και δυναμική σαν να μη πέρασε η τελευταία δεκαετία από πάνω της, με τις παιδικές αυθόρμητες αντιδράσεις της, η Patti φώναζε τα ρεφρέν σαν να το 'χε ανάγκη.
Το ιδιαίτερα φορτωμένο με διασκευές setlist μάς άφησε με μια πικρή γεύση, αφήνοντας πολλά αγαπημένα κομμάτια έξω. Καθώς ανήκουμε σε αυτούς που θέλαμε να δούμε τη Patti να "ξεφεύγει" πιο πολύ και πιθανώς να σπάει χορδές κιθάρας, πιστεύουμε πως το Ηρώδειο δεν είναι ο ιδανικός χώρος για τις εμφανίσεις της. Μόνο στη περίπτωση που ο κόσμος θα είχε τη δυνατότητα να κατέβει στο πάλκο όπως είχε γίνει στη συναυλία της στον ίδιο χώρο το 2013, απαλείφοντας την απόσταση θεατών και καλλιτέχνη, θα ήμασταν κοντά σε μια rock βραδιά όπως εμείς την ορίζουμε. Όμως ένας καλλιτέχνης πρέπει να κάνει αυτό που αισθάνεται, να παίζει το setlist που θέλει και στον χώρο που θέλει άσχετα από το τι θέλει ο εκάστοτε θεατής. Υπό αυτό το πρίσμα δε μπορούμε παρά να είμαστε χαρούμενοι που απολαύσαμε για άλλη μια φορά μια θρυλική φιγούρα του beat generation, που είναι ακόμα νέα.
Σε ένα παλιό ντοκιμαντέρ του Mega ένας γνωστός δημοσιογράφος ρωτούσε τους ακροατές ποια είναι πιο ερωτική παρουσία στη σκηνή, η Mariah Carey ή η Patti Smith. Ό,τι ενστάσεις κι αν έχουμε από το τελευταίο Ηρώδειο της Patti Smith, στη συναυλία της κάτω από την Ακρόπολη έδωσε για άλλη μια φορά την απάντηση.
Setlist
Dancing Barefoot
Grateful
Redondo Beach
Wicked Messanger (Bob Dylan)
Howl
Don't Say Nothin'
Since I've Been Lovin' You (Led Zeppelin)
Southern Cross
Stone Free (Jimmy Hendrix)
9
Boy Cried Wolf
One Too Many Mornings (Bob Dylan)
Because The Night
Pissing In A River
Gloria
-
People Have The Power