Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ./Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,/ ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ/ κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου.
Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να 'ρθουν/σ’ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,/ αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν/ σ’ αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη.
Killah P, Σιγά μην Κλάψω, Σιγά Μη Φοβηθώ
Ήταν Δεκέμβριος του 1980, όταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος, γνωστός για την ακροδεξιά του δράση ήδη από την εποχή του Πολυτεχνείου, κυκλοφορεί το νεοναζιστικό έντυπο «Χρυσή Αυγή», το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 θα αποκτήσει και κομματική υπόσταση. Για τις επόμενες δύο δεκαετίες, η Χρυσή Αυγή, φέροντας τον μανδύα του πολιτικού κόμματος, θα ισορροπεί μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας, αν όχι με τις ευλογίες του κρατικού μηχανισμού, τουλάχιστον με την ανοχή του (έχουν καταστεί πλέον σαφείς από την ακροαματική διαδικασία οι σχέσεις που διατηρούσαν αρκετά μέλη της Χρυσής Αυγής με την αστυνομία).
Το 2012, η χώρα βρίσκεται ήδη σε αναβρασμό. Η οικονομική κρίση δοκιμάζει τα αν μη τι άλλο σαθρά θεμέλια του κοινωνικοοικονομικού οικοδομήματος. Το πρώτο μνημόνιο και η είσοδος στο ΔΝΤ είναι μονάχα η αρχή των δύσκολων χρόνων που θα έρθουν. Θα πρέπει να αναμένουμε τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του ίδιου έτους, για να μπορέσουμε να ισχυριστούμε μετά βεβαιότητας πως το παιχνίδι έχει χαθεί και σε κοινωνικό επίπεδο. «Η σπορά των ηττημένων του 1945, οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες», σύμφωνα με τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο, αποκτούν για πρώτη φορά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Όταν ένα κόμμα με σαφή φασιστικό/νεοναζιστικό προσανατολισμό και πολιτική ατζέντα που προάγει την μισαλλοδοξία αποκτά βήμα στον δημόσιο λόγο, αποτελεί ένδειξη ότι κάτι πάει λάθος στην κοινωνία.
Πολλοί θα πουν ότι δεν γνώριζαν τι εστί Χρυσή Αυγή. Άλλοι θα χαρακτηρίσουν την ψήφο τους ως ψήφο οργής απέναντι στο σαθρό πολιτικό σύστημα που μας κυβερνά τόσα χρόνια (αν και εμείς είμαστε αυτοί που το εκλέγουμε). Είναι δυνατόν την εποχή που οι πληροφορίες είναι ελεύθερα προσβάσιμες να δηλώνεις άγνοια; Μπορείς, ενώ είσαι πολίτης μιας δημοκρατικής χώρας που έχει αγωνιστεί κατά του φασισμού/ναζισμού να ισχυρίζεσαι πως ψήφισες τους φασίστες γιατί είχες απογοητευτεί από το πολιτικό σύστημα που είχες επιλέξει να σε κυβερνά; Μάλλον μπορείς. Όταν, όμως, το τέρας που έφερες στην επιφάνεια τσακίζει τα κεφάλια των διπλανών σου δεν μπορείς να στρουθοκαμηλίζεις.
Έχοντας αποκτήσει 440 χιλιάδες ψηφοφόρους που εκτός των κοινοβουλευτικών εδρών τής εξασφαλίζουν ελευθερία κινήσεων, η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει την δολοφονική της δράση. Σκοπός της να «καθαρίσει» την χώρα από τα ξένα στοιχεία. Στις 12 Ιουνίου του 2012, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις δεύτερες εκλογές εκείνης της χρονιάς, ομάδα Χρυσαυγιτών με πρωτεργάτη τον πυρηνάρχη του Περάματος, Αναστάσιο Πανταζή, θα κινηθεί προς την κατοικία τεσσάρων Αιγύπτιων αλιεργατών. Η δολοφονική επιδρομή θα επιφέρει τον σοβαρό τραυματισμό του Εmbarak Abouzid, ο οποίος θα δεχθεί πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι. Το κοινοβουλευτικό έργο της Χρυσής Αυγής είχε μόλις ξεκινήσει! Ένα χρόνο μετά, στις 12 Σεπτεμβρίου, οργανωμένο τάγμα εφόδου θα πραγματοποιήσει δολοφονική επίθεση εναντίον μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα. Έξι ημέρες αργότερα, ο «Ελληνικός Σεπτέμβρης» θα φτάσει στην κορύφωσή του. Τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου ο Παύλος Φύσσας, αφού πρώτα θα στοχοποιηθεί ως πολιτικός αντίπαλος από τους Χρυσαυγίτες, θα πέσει νεκρός από το μαχαίρι του Γιώργου Ρουπακιά.
Επτά χρόνια μετά από την δολοφονία του Παύλου και ενώ αρκετά κομματικά στελέχη και πρώην βουλευτές της Χρυσής Αυγής βρίσκονται κατηγορούμενοι, η ελληνική δικαιοσύνη καλείται να αναμετρηθεί με την ιστορία, λαμβάνοντας την πιο εύκολη και συνάμα κρισιμότερη απόφαση στην πιο σημαντική πολιτική δίκη μετά την Μεταπολίτευση. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης αποτελεί μονόδρομο, όχι μόνο χάριν των πειστηρίων που έχουν παρουσιαστεί από την Πολιτική Αγωγή καθ΄ όλη την διάρκεια της δίκης, αλλά και εξαιτίας της ανάγκης που επιτάσσεται από το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Η άνοδος, οι δολοφονικές ενέργειες και η ρητορική μίσους της Χρυσής Αυγής έφεραν στην επιφάνεια την σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας. Η δολοφονία του Παύλου, από την άλλη, ανέδειξε μια νέα γενιά που είναι έτοιμη να αγκαλιάσει την διαφορετικότητα και να υπερασπιστεί τα ιδανικά μιας κοινωνίας Ανθρώπων. Η καταδίκη των Χρυσαυγιτών θα επιφέρει την ηθική δικαίωση των θυμάτων και των οικογενειών τους, ενώ συνάμα θα σημάνει τον εξοστρακισμό των φασιστικών μορφωμάτων από την ελληνική κοινωνία. Aς ελπίζουμε δε, πως ο διορισμός της Ελένης Ζαρούλιας, πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής, ως μετακλητής υπαλλήλου στην Βουλή, να μην αποτελέσει οιωνό κακών ειδήσεων για την εξέλιξη της δικαστικής απόφασης.
Εν αναμονή της απόφασης της 7ης Οκτωβρίου θα σας πρότεινα να σπεύσετε στο κινηματογράφο Τριανόν, την Δευτέρα 5 και την Τρίτη 6 Οκτωβρίου, για να παρακολουθήσετε τον Γεράσιμο Γεννατά στην απόδοση της αγόρευσης του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη, εκπροσώπου των Αιγύπτιων αλιεργατών στη δίκη. Η παράσταση σε σκηνοθεσία της Δανάης Λιοδάκη παρουσιάζοντας την αγόρευση του Θ. Καμπαγιάννη τον Φεβρουάριου του 2020, προσπαθεί να ρίξει φως στην ύπαρξη δυο εκ διαμέτρου αντίθετων κόσμων, εκείνου των μελισσών που εκπροσωπείται από τους Ανθρώπους και εκείνου των Λύκων που η μισαλλοδοξία τους, είτε αυτή λαμβάνει μορφή λόγου είτε ποινικά κολάσιμων πράξεων, τους καθιστά επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο. Ελπίζουμε η δικαιοσύνη να επιβεβαιώσει πανηγυρικά με την απόφαση της την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας κοινωνίας μελισσών.