Ο σημερινός μου υπότιτλος είναι: ημερολόγια καραντίνας. Και, αρχικά, είχα την πρόθεση να περιγράψω πώς κυλούν οι μέρες ενός μοναχικού, ετούτο το διάστημα. Γράφοντας, ωστόσο, την παραπάνω εισαγωγή, αποφάσισα να αλλάξω θέμα ή να βγω εκτός θέματος - διαλέχτε. Γιατί, όσο το σκέφτομαι, μεγαλύτερη σημασία από αυτά που κάνω/-εις/-ει στην καραντίνα, που λίγο ή πολύ θα μοιάζουν με αυτά που κάνουν όλοι, έχουν όσα δεν κάνω/-εις/-ει. Περί καψούρας, φλερτ, έρωτος και άλλων δαιμονίων θα μιλήσω εδώ.
Αν υπάρχει κάτι πολύ ανησυχητικό - κατά τη γνώμη μου - στην κατάσταση που βιώνουμε είναι το «φλατάρισμα». Η στασιμότητα σε όλους τους τομείς και οπωσδήποτε η απραξία στον τομέα του φλερτ (για όσους είναι ελεύθεροι - και όχι μόνο). Το φλερτ, ο ερωτικός πόθος ή η καύλα (κατά Περικλή Κοροβέση κυρίως) είναι κινητήριες δυνάμεις της ύπαρξης. Και αυτό αφορά όλους. Ακόμα και εκείνους που λειτουργούν με ένα και μοναδικό εγκεφαλικό κύτταρο και μιλούν για συνομωσίες, ανύπαρκτους ιούς και σχέδιο άνωθεν για τον περιορισμό μας.
Πώς να φλερτάρεις στους τέσσερις τοίχους; Έπιασε και κρύο. Πού να βγεις στο μπαλκόνι να χαμογελάσεις στη γειτόνισσα; Αυτά, μόνο το καλοκαίρι. Στην προηγούμενη καραντίνα, κάτι γινόταν. Τώρα βαδίζεις τα τετραγωνικά σου, φασκιωμένος, και μονολογείς. Κακό σημάδι.
Και μην ακούσω κανέναν να λέει για social media και υποκατάστατα. Είμαι μεγάλος εγώ. Πρόλαβα το σταθερό τηλέφωνο και την αγωνία «να μην το σηκώσει ο μπαμπάς της». Τι να το κάνω το avatar και το thumbnail;
Θα περάσει κι αυτό. Ναι. Σίγουρα. Σε περισσότερο από όσο φαντάζεστε, αλλά θα περάσει. Και τότε θα βγούμε «σκουριασμένοι» και πάλι στην αρένα του φλερτ για να αντιμετωπίσουμε ο ένας τα ψυχολογικά του άλλου.
Δεν θα το αλλάξω, αλλά δε μου αρέσει τελικά αυτό το κείμενο. Είναι αυτόματης γραφής και η συγκεκριμένη τεχνική είναι ικανή για το καλύτερο (γενικά) και το χειρότερο (εν προκειμένω). Ωστόσο, θα κλείσω με κάτι πολύ σοβαρό (κατά τη γνώμη μου): είμαστε όλοι βαθιά «τραυματισμένοι» άνθρωποι από τους γονείς, τα απωθημένα και τα συμπλέγματά μας. Ας μην αφήσουμε αυτή τη χρονιά να μας «τραβήξει» ακόμα πιο πίσω. Κι αν, κάποιος/κάποια νιώθει απέραντη μοναξιά και θέλει να μιλήσει, ας μη ντραπεί και ας αναζητήσει τις τηλεφωνικές υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης. Έλεος πια με τους «ψεκασμένους» που λένε τρελό όποιον απλά θέλει κάπου να τα πει.