Εδώ και ένα χρόνο (και περισσότερο), τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. «Προφανώς», θα μου πεις, φίλτατε αναγνώστη. Δεν ισχυρίζομαι πως ανακάλυψα την Αμερική. Άλλο με απασχολεί εμένα.
Ένα χρόνο τώρα, δικαιολογημένα (ή/και αδικαιολόγητα), ένα θέμα μονοπωλεί κάθε συζήτηση, κάθε μασκοφόρο, κάθε παρέα (είτε ηλεκτρονική, του πληκτρολογίου, είτε δια ζώσης, εξ αποστάσεως): η πανδημία και το marketing αυτής. Εμβόλια, μάσκες, παρενέργειες, θεραπείες, περιστατικά, νοσοκομεία, ΜΕΘ είναι ορισμένες από τις πιο δημοφιλείς «επικεφαλίδες» των συζητήσεων του 2020 και του 2021.
Να με συμπαθάς αν χάνω την ουσία, αναγνώστη μου, αλλά τρομάζω. Και όχι από το προφανές. Νέοι άνθρωποι μιλούν για φάρμακα, ενέσεις και νοσοκομεία πολύ πριν «της ώρας τους». Νέοι άνθρωποι «δανείζονται» θεματολογία από τα προαύλια των γηροκομείων, τις αίθουσες προβολής των ΚΑΠΗ και τους προθαλάμους των ιατρείων και των εξεταστικών κέντρων. Και, το νου σου, αυτό το «νέοι» καθόλου δεν το συνδέω με την ηλικία. Δραστήριοι άνθρωποι, ας το πούμε καλύτερα, για να είμαστε σωστοί.
Με τρομάζει, λοιπόν, αυτή η συσσωρευμένη φοβία που συνοδεύεται και από έναν «ξερολισμό» και από μια θέση και μια άποψη για όλα. Φαρμακωμένοι όλοι. Πρόσεξε και πάλι, δεν θέλω να σου πω τι θα κάνεις. Δεν είναι τέτοιο άρθρο αυτό που διαβάζεις.
Μια σκέψη κάνω μόνο: κουνήσου (και την απευθύνω σε μένα τον ίδιο πρώτα). Ξεκόλλα. Μίλα για τα όμορφα της ζωής. Κάνε όνειρα για ταξίδια, διάβασε βιβλία, άκου μουσικές, φτιάξε κατασκευές, ασχολήσου με το σώμα σου, μίλα με τους ανθρώπους σου, συνάντησέ τους. Μην συζητάς άλλο για αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις. Μην γράφεις μηνύματα που μοιάζουν με ιατρικές συνταγές. Πάρε μόνο εκείνα τα φάρμακα που σου χρειάζονται. (Ψυχο)θεραπεύσου, καλύτερα, είτε αυτό σημαίνει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, είτε αυτό σημαίνει σε μια πολύωρη πεζοπορία σε κάποιο γειτονικό βουνό.
Ξέρεις, ε, θα πεθάνεις κάποτε. Τι νόημα έχει να προσπαθείς να υπολογίσεις πότε ακριβώς θα συμβεί ή αν θα καταφέρεις να το αποφύγεις; Τα γράφω για να τα διαβάζω ο ίδιος πρωτίστως.
Άντε, Κυριακάτικα.
Υ.Γ. Θυμάμαι ένα από τα τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου σε μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τίτλο «Τα φάρμακα». Λέμε καμιά φορά «προφήτες» τους τραγουδοποιούς μας, ίσως καταχρηστικά, ίσως βολικά, αλλά δεν είναι τρομακτικές κάποιες «συμπτώσεις/συγκυρίες»;
Τα φάρμακά σου στο συρτάρι
μικρά του γάλακτος θηρία
ζωή που έκανες κουβάρι
και τη μοιράστηκες στα τρία.
Φάρμακα για να μην ξεχάσεις
τους τόπους που έσβησαν στο χώμα,
πατρίδες που έγιναν κομπάρσοι
με μια σημαία δίχως χρώμα.
Φάρμακα για τις αϋπνίες,
φάρμακα για τις αναμνήσεις,
για κάποιων ξένων αμαρτίες
και φάρμακα για συναντήσεις
κι ακόμα, φάρμακα για χάδια
που σου ξυλιάσανε τα χέρια
και οδηγίες σ' ένα χάρτη
πώς φτάνει κάποιος ως τ' αστέρια.
Φάρμακα για τα όνειρά σου
και συνταγές για όλες τις λύπες,
για όσα κλώτσησες μια νύχτα
κι όσα μετάνιωσες που είπες.
Γι' αυτούς που βλέπουν στη σκοπιά τους
αγγέλους να τους οδηγούν στη μάχη,
φάρμακα για την ερημιά τους
για όσους πια θα ζουν μονάχοι.
Φάρμακα για τις αϋπνίες
φάρμακα για τις αναμνήσεις
για κάποιων ξένων αμαρτίες
και φάρμακα για συναντήσεις.
Τα φάρμακά σου στις ντουλάπες
και στα μπαούλα και στα σκρίνια.
Το 'χεις το σπίτι φαρμακείο.
Σταμάτα πια αυτή τη γκρίνια.