Τι θα ακούσετε:
electro-rap-punk στο γνώριμο ύφος των Sleaford Mods
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
"Short Cummings", "Elocution", "Top Room"
Βαθμολογία:
6
Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από τη μία και μοναδική φορά που εμφανίστηκαν οι Sleaford Mods στην Ελλάδα και μερικά παραπάνω από όταν ξεκίνησαν την ιδιόρρυθμη μουσική πορεία τους. Για τους κάμποσους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει έχουν γραφτεί πολλά και όχι μόνο όταν άρχισαν να κάνουν παραπάνω θόρυβο στο διεθνή χώρο, εκεί μετά το 2013 και το "Austerity Dogs". Στους ευθείς στίχους τους και στη μανιακή επανάληψη των μοτίβων στη μουσική εκφράζουν την οργή και την απόγνωση που μοιράζονται με τους συντοπίτες τους και όχι μόνο. Το "Spare Ribs" έρχεται να προσθέσει 13 τραγούδια σε αυτήν την κατεύθυνση.
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω έχω την αίσθηση πως τα τελευταία χρόνια η απήχηση των Sleaford Mods μειώθηκε, παρά το γεγονός πως από το "English Tapas" του 2017 και μετά κυκλοφορούν στον κατάλογο της Rough Trade. Μέσω της Rough Trade κυκλοφορεί και το "Spare Ribs", με μοναδική εξαίρεση στη συνεργασία αυτή να αποτελεί ο προηγούμενος δίσκος τους, "Eton Alive" (2019), που βγήκε από τη δική τους ετικέτα, Extreme Eating. Είτε η απήχησή τους όντως μειώθηκε είτε είναι απλά δική μου (ψευδ)αίσθηση, το γεγονός είναι πως από την εμφάνιση των Idles και μετά, οι «δάφνες» συνοδευτικών σχολίων περί σύγχρονου, βρώμικου αγγλικού ήχου και ένα μέρος της προσοχής και εκτίμησης του κοινού πέρασε από το ντουέτο του Νότιγχαμ στο συγκρότημα από το Μπρίστολ. Ο τραγουδιστής των Sleaford Mods, Jason Williamson, έχει δηλώσει πως έχει ξεπεράσει την αρχική του εκτίμηση για τους Idles, καθώς θεωρεί πως προσποιούνται την ταύτισή τους με την εργατική τάξη και η θεώρηση αυτή βρήκε το δρόμο της στο "Nudge It", ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου.
Η Amy Taylor με τη συμμετοχή της στο "Nudge It" κάνει το ένα κουπλέ να ξεχωρίζει, όπως και το τραγούδι, μέσα στο σύνολο που κατακλύζεται από την προφορά και την εκφορά του Williamson. Αντίστοιχο ρόλο έχει και η Billy Nomates σε ένα άλλο από τα single που προανήγγειλαν τον δίσκο, το "Mork N Mindy". Ο τίτλος είναι δανεισμένος από μία δημοφιλή τηλεοπτική σειρά σε Αγγλία και ΗΠΑ περί το 1980 και οι στίχοι βασίζονται στα παιδικά χρόνια των δημιουργών. Κερδίζουν οι Sleaford Mods από τις συνεργασίες, καθώς οι φωνές αυτές κάνουν τα τραγούδια πιο ευπρόσιτα σε όσους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τον τακτικά καταιγιστικό Williamson ή κουράζονται από τον συνδυασμό των λέξεών του με τους ήχους που στήνει ο Andrew Fearn. Ο Fearn συνεχίζει την ίδια δομή στα beats με τα μηχανήματά του, χωρίς να κάνει κάτι παραπάνω από το να υποστηρίζει τον Williamson δημιουργώντας την εκάστοτε ατμόσφαιρα ή τονίζοντας κάποια από τα συναισθήματα που κρύβονται στις λέξεις. Ιδιαίτερη καινοτομία στον ήχο τους δεν υπάρχει εδώ, μόνο κάποιες ιδέες πειραματισμού, όπως σποραδικές «παρεμβολές» συχνότητας υψηλότερης συγκριτικά με το χαρακτηριστικό επαναλαμβανόμενο beat (το "Top Room" θυμάμαι τώρα) και σύντομες προεκτάσεις ενός θέματος, όπως π.χ. στο τελείωμα του "Elocution". Πάντως, ο κύριος σκοπός, δηλαδή να «ντυθούν» και γενικά να εξυπηρετηθούν οι στίχοι, επιτυγχάνεται, όχι όμως καλύτερα από όσο τα έχουν καταφέρει στο παρελθόν.
Στιχουργικά, μπορεί το "Spare Ribs" να πηγάζει από την πανδημία και να έχει σαφείς αναφορές σε σημαντικά γεγονότα της (βρετανικής) επικαιρότητας, είναι όμως στο μεγαλύτερο μέρος του ένας εσωστρεφής δίσκος. Αυτό μάλλον είναι αναμενόμενο μέσα στην κατάσταση καραντίνας που ζούμε οι περισσότεροι. Υπάρχουν από τη μία τραγούδια σαν το "Nudge It" που αναφέρθηκε παραπάνω, το "Elocution" με αιχμές για όσους «παίζουν» με τους ανεξάρτητους συναυλιακούς χώρους (και στίχους όπως «I wish I had the time to be a wanker just like you») ή το πιο άμεσο "Short Cummings" με αναφορά στη δράση του συμβούλου του Boris Johnson, Dominic Cummings. Αυτά είναι που ξεχωρίζουν και μετά από μερικές ακροάσεις. Από την άλλη, όμως, τα περισσότερα τραγούδια απαιτούν πολλή προσπάθεια για να αποκωδικοποιηθούν τα λόγια και οι αναφορές του Williamson, χωρίς αυτό πάντα να είναι εφικτό. Ωστόσο, υπάρχουν μηνύματα για το «ποιος δεν φταίει» ενώ κατηγορείται για την υφιστάμενη κατάσταση, όπως το «it ain’t the foreigners...» στο "Out There" και περνάνε ξεκάθαρα.
Υπάρχουν μερικά ωραία πράγματα στον δίσκο αυτό, παραμένει όμως ένα σύνολο λιγότερο αιχμηρό και λιγότερο ευχάριστο από προηγούμενες των Sleaford Mods. Οι φίλοι του σχήματος θα βρουν αναφορές για να «σκαλίσουν», όσοι ευχαριστιούνται την ερμηνεία (ή και την προφορά) του Williamson θα συνεχίσουν να το κάνουν, καθώς η απόδοσή του παραμένει σταθερά καλή. Οι υπόλοιποι, με λίγη υπομονή και προσοχή, με την έννοια της ύπαρξης ενδιαφέροντος, θα βρείτε στιχάκια ή λούπες που θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον για να κοιτάξετε και πιο πίσω στον κατάλογό τους.