Ο χρόνος τελικά τι γιατρός είναι; Ο καλύτερος ή ο χειρότερος;
Απάντηση δεν υπάρχει. Μία τουλάχιστον. Κάθε τόσο είναι ο καλύτερος και άλλες φορές ο χειρότερος. Ακόμα και οι ποιητές, οι τραγουδοποιοί, οι ζωγράφοι και οι λοιποί αρμόδιοι «ντριμπλάρουν» την απάντηση (σημ. από επιστήμονες και ιατρούς δεν περιμένω προκοπή, ούτως ή άλλως). Και βέβαια: ποιος είμαι εγώ να ανοίξω τέτοια κουβέντα κυριακάτικα;
Ο κανένας. Ή ο ασθενής. Ο Έλλην ασθενής, για την ακρίβεια, καθώς ο χρόνος με πολεμά από μικρό παιδί. Και έχω κατορθώσει μια διαπίστωση - αποψάρα, με την οποία, όμως, συμφωνούν διάφορες «δημοκρατικές δυνάμεις».
Μέχρι κάποιο σημείο στη ζωή (γενικώς ακαθόριστο και καθαρά περιπτωσιακό), ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Είσαι νέος, έχεις - πιθανότατα - καιρό μπροστά σου να γιατροπορεύσεις κάθε αναποδιά ή δυσκολία. Κάθε νόσο. Καθώς μεγαλώνεις, όμως, ο χρόνος μετατρέπεται σε σκιντζή που, εκτός της «αμπαλοσύνης» του, εμφανίζει και μια τρομερή ηθική και δεν δέχεται «φακελάκια».
Στην πρώτη περίοδο, η ζωή είναι αυτή που σε κινητοποιεί. Η νιότη, το παρόν, οι αμέτρητες φυσικές ικανότητες και η δυνατότητα να περιμένεις ή να «σπαταλάς» το χρόνο σου. Στη δεύτερη περίοδο, ο θάνατος είναι αυτός που δείχνει το δρόμο. Αυτός ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Εξαρχής ξεκαθαρίζω πως βρίσκομαι, πια, στη δεύτερη φάση. Και επειδή βρίσκομαι στη δεύτερη φάση, δεν έχω καιρό για χάσιμο. Δεν «σηκώνω» άσκοπες ανούσιες συναναστροφές. Έχω ανάγκη ένα βιβλίο ακόμα. Μια μουσική ακόμα. Ένα τρέξιμο ακόμα. Μια κουβέντα με περιεχόμενο ακόμα. Λιγότερη οθόνη. Περισσότερες ματιές προς τα μέσα.
Καθημερινά, λοιπόν, εσωστρέφομαι και θέτω τα ερωτήματα: θες να το κάνεις αυτό; Είσαι χαρούμενος εδώ που βρίσκεσαι; Σε αγαπάς; Και ανάλογα με τις ειλικρινείς απαντήσεις που λαμβάνω, χαράζω πορεία: φεύγω από συναντήσεις που βαλτώνουν. Δεν γράφω (ή γράφω) κείμενα. Κοιμάμαι ή ξαγρυπνώ.
Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.