Τι θα ακούσετε:
rock, γενικώς, με βιολί και λίγο μπουζούκι
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Χαρούμενες Φάτσες», «Με Λένε Κρόνο», «Νευροκόπι»
Βαθμολογία:
7
Οι Sleepin Pillow μπορεί να είχαν παραμείνει ενεργοί στις ζωντανές εμφανίσεις μέχρι και πριν από έναν χρόνο όταν όλα άλλαξαν, αλλά η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 2016. Έκτοτε, ο ιθύνων νους του σχήματος Nomik κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό του δίσκο ("I Ain’t Gonna Be A King", 2017) με αγγλικούς στίχους - όπως και όλοι των Sleepin Pillow - και δύο ποιητικές συλλογές («Της Επιστροφής Της Διαδοχής», Ακυβέρνητες Πολιτείες 2017 και «Αποχέτευση», Ars Nocturna 2020), στα ελληνικά. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο τραγουδάει στα ελληνικά.
Ο Nomik δεν δείχνει κανένα σημάδι αδυναμίας να ταιριάξει και τις ελληνικές λέξεις του σε μελωδίες και να στήσει ωραία τραγούδια, όπως κάνει τόσα χρόνια στα αγγλικά με τους Sleepin Pillow και όχι μόνο. Ακόμα και τις ελάχιστες φορές που οι στίχοι ακούγονται να βγαίνουν στριμωγμένοι για να ταιριάξουν στο τραγούδι, όπως για παράδειγμα στο τελείωμα του «Με Λένε Κρόνο», γίνεται με τρόπο που εξυπηρετεί επιτυχώς το σύνολο - ενίσχυση της έντασης στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Ένταση που έρχεται νωρίς, σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, αλλά δεν απλώνεται σε ολόκληρη τη διάρκειά του. Υπάρχουν, δηλαδή, το «Δεν Είμαι Καλά» με την «απειλητική» κιθάρα στα αρχικά κουπλέ πριν τη σύντομη επιτάχυνση στο άτυπο ρεφρέν και το «Μεγαλομανία» με σχετικά γρήγορο ρυθμό, αλλά τα περισσότερα τραγούδια διέπονται, κυρίως, από ηρεμία. Μια ηρεμία που επιτρέπει πλουσιότερες ενορχηστρώσεις να αναδειχθούν, όπως στο «Συνάντησα Έναν Φίλο». Κι αν τα τύμπανα σας ακουστούν αχρείαστα δυνατά, υπάρχει το διακριτικό πιάνο (Τάσος Χαλκίδης), διάσπαρτη ηλεκτρική κιθάρα (Φώτης Καραογλάνης) και το βιολί του Μιχάλη Βρέττα να σας ανταμείψουν.
Αντίστοιχα ωραία και ενδιαφέρουσα δουλειά έχει γίνει και στο «Νευροκόπι», που κυκλοφόρησε και ως single μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Σαφώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε μπουζούκι στο πλαίσιο ενός τέτοιου, rock (γενικώς) δίσκου, αλλά αυτό το σχεδόν ζεϊμπέκικο του Nomik λειτουργεί και χωρίς να καινοτομεί. Υπάρχει, βέβαια, το θέμα ότι δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με τα οκτώ τραγούδια που έχουν προηγηθεί. Οπότε, το ότι επιλέχθηκε να κυκλοφορήσει ως προάγγελος του δίσκου ενδεχομένως να σχετίζεται με τον ίδιο λόγο που οι τελευταίοι στίχοι του συμπεριλήφθηκαν στο μήνυμα για την ανακοίνωση αυτού του δίσκου: είναι το τραγούδι που εκφράζει περισσότερο τον Nomik της εποχής της πανδημίας. Ο ίδιος έγραψε: «Ένα τραγούδι για τον πιο μακρύ και δύσκολο χειμώνα της ζωής. Για το βαθύτερο σκοτάδι και το χαρμόσυνο μήνυμα της ελπίδας που μόνο η αγάπη κι η ελευθερία φέρουν. "Ζήτω η αγάπη, Η ελευθερία, Ζήτω του πνεύματος, Η αναρχία".»
Έχει κι άλλους αξιοσημείωτους στίχους ο Nomik. Αυτοί στα «Χαρούμενες Φάτσες» και «Στη Χώρα Των Πιθήκων» μου έρχονται πρώτοι στο μυαλό. Μουσικά, πέρα από τα rock στοιχεία που είναι παρόντα εδώ όπως και στις περισσότερες δουλειές του και τα λαϊκά στοιχεία στο «Νευροκόπι» που προαναφέρθηκαν, υπάρχουν ενδιάμεσες αναφορές στο ελληνικό μουσικό παρελθόν. Ένα παράδειγμα είναι το «Τον Ουρανό, Τη Θάλασσα Και Την Αγάπη», με τον δεκαπεντασύλλαβο σπασμένο σε δίστιχα πλάι σε τύμπανα και βιολί.
Είναι, εν τέλει, ένα αξιόλογο σύνολο ο δεύτερος δίσκος του Nomik. Με σύντομη διάρκεια (37’), με γεμάτες ενορχηστρώσεις, με στίχους όσο σαφείς και ασαφείς χρειάζεται, προσφέρει καλά τραγούδια χωρίς να κουράζει.
Σχετικό θέμα