Οι Abbie Gale αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της εγχώριας ροκ σκηνής και το νέο στούντιο άλμπουμ τους το αποδεικνύει περίτρανα. Έχει τίτλο No Inspiration και στους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του κατάφερε να αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και να μπει στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2010. Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους στο Gagarin 205, την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, οι Abbie Gale φιλοξενούνται στο Gimme 10 και γράφουν για αυτά που τους ενέπνευσαν στη δημιουργία του τρίτου αυτού δίσκου τους.1. To American Beauty. Ό,τι και να πει κανείς γι' αυτό θα είναι λίγο. Δεν υπάρχει πιο συγκλονιστική ταινία για τον σύγχρονο άνθρωπο και το American γίνεται εύκολα παγκόσμιο. Ακόμη θυμάμαι συγκεκριμένες φράσεις δια στόματος Kevin Spacey κι ανατριχιάζω ολόκληρος.
2. Η ανυπέρβλητη Edith Piaf και ο μαγικός Jacques Brel. Ό,τι τραγούδησε η θεά Edith είναι η μουσική που θα ήθελα να έπαιζε διαρκώς στον παράδεισο, αν αυτός υπάρχει. Μια γυναίκα που όμοιά της δεν έχει υπάρξει και δε θα υπάρξει κατά την ταπεινή μου άποψη. Αγνή συγκίνηση. Αγνή λατρεία κι έμπνευση μόνο και μόνο από την ύπαρξή της, μόνο και μόνο στη θέα της. Για τον Jacques Brel, αρκεί η εικόνα του όταν τραγουδά το Ne Me Quitte Pas για να συγκλονιστείς.
3. Μια ατελείωτη μέρα στο κέντρο της πόλης κι ένα αναπάντεχο γεγονός το Νοέμβρη του '09. Η αίσθηση πως όσο μικρότερη μια λεπτομέρεια τόσο πιο πολύ καθοριστική μπορεί να είναι , τόσο μικρότερη η χαραμάδα από την οποία μπορεί να εισέλθει στη ζωή σου, ανεπαίσθητα, αφιλτράριστα, αλλάζοντάς τη για πάντα.
4. Το Βερολίνο. Οι 25χρονοι άνδρες με ποδήλατο και μωρό επάνω να είναι ήρεμοι το πρωινό της Δευτέρας, ατελείωτο Μετρό, μια βόλτα στο Κυριακάτικο παζάρι στo Prenzlauerberg, μικρές και μεγάλες ομορφιές σε μια πόλη φιλική προς τη ζωή, θέλω να ζήσω εκεί.
5. Ο Αιμίλιος , η Κατερίνα και ο Γιώργος. Ο Θεός (;). Η πίστη κι η έλλειψή της. Χωρίς σχόλια...
6. Όλα εκείνα τα απογεύματα που παίρνεις την κιθάρα, μια κόλα χαρτί και ένα μολύβι και λες «θα γράψω ένα τραγούδι». Και τίποτα δεν κάνεις. Κλαψουρίζεις, αναμασάς παλιά σου λόγια, κλέβεις πράγματα που έχεις ακούσει κάπου. Και όλα αυτά τα απογεύματα καταλήγουν σε ένα απόγευμα, που γράφεις κάτω όλα όσα κάνεις και νιώθεις όλα εκείνα τα απογεύματα που δεν έχεις έμπνευση. Και τελικά, η έμπνευση σου είναι όλες οι ανέμπνευστες στιγμές σου.
7. Εκείνη η φορά που προσπαθούσα να κοιμίσω την ενός έτους ανιψιά μου. Σε κοιτάει μέσα στα μάτια, με ένα βλέμμα που τρυπάει τον εγκέφαλό σου, σιγοτραγουδάς ένα χιλιοτραγουδισμένο νανούρισμα που όμως νιώθεις τόσο ευτυχισμένος που έχεις την ευκαιρία να το τραγουδήσεις κι εσύ, κλείνει τα μάτια σιγά σιγά, κι εσύ λες σε όλα τα άψυχα αντικείμενα στο δωμάτιο «σσς … μην πείτε τίποτα, θα την ξυπνήσετε». Γιατί σου φαίνεται τόσο όμορφη και εύθραυστη, σαν να είναι φτιαγμένη από κρύσταλλο.
8. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπεις κάθε μέρα και σου μιλούν για τα πράγματα που θέλουν με τόσο πάθος να καταφέρουν στη ζωή τους. Σου αραδιάζουν τα σχέδιά τους, τα μικρά βήματα και τις απογοητεύσεις τους κι εσύ τους ακούς. Και με αρκετό σαρκασμό και θαυμασμό, κάποια στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται «αυτός γεννήθηκε για κάτι πολύ μεγάλο, γεννήθηκε για να γίνει αστέρι». Και εντέλει το μεγάλο πράγμα που νομίζεις ότι γεννήθηκε για να καταφέρει, είναι όλα εκείνα τα μικρά με τα οποία παθιάστηκε, όλα εκείνα που κάνουν την κάθε μέρα ίδια και ξεχωριστή ταυτόχρονα.
9. Η Πάτρα κι η Τρίπολη. Η ζωή της μπάντας ανάμεσα σε δύο πόλεις με τα θετικά της και τ' αρνητικά της. Μια σχέση από απόσταση πλέον που όλοι ελπίζαμε πως θα δυναμώσει. 10. Όλα τα Σαββατοκύριακα που το πιο απίθανο γινόταν σιγά-σιγά πιθανό. Και, ναι, δυνάμωνε και κάθε Σαββατοκύριακο που περνούσε κάτι όμορφο συνέβαινε και το No Inspiration έπαιρνε σιγά–σιγά μορφή. Και ορίστε το τρίτο παιδί μας, πήρε σάρκα και οστά!
Σχετικό θέμα