Προσφάτως - δεν θυμάμαι πού ακριβώς, να με συμπαθάς ανάγνωστη μου - παρακολουθούσα μία συνέντευξη ενός μεγαλοστελέχους της μουσικής βιομηχανίας. Έλεγε ο άνθρωπος πως ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της μουσικής είναι ότι μπορεί κανείς να την ακούει παράλληλα με κάποια άλλη του δραστηριότητα. Ο συνδυασμός αυτός, υπερθεμάτιζε ο γκουρού, την κάνει τόσο επιθυμητή στο κοινό και πολλαπλασιάζει την αγοραστική της αξία.
Αλήθεια; Ψέμα; Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Οι αριθμοί της βιομηχανίας ανεβαίνουν διαρκώς, ενώ παράλληλα τεράστια funds επενδύουν στην αγορά καταλόγων μεγάλων τραγουδοποιών ως επένδυση (καθαρά οικονομική). Μήπως, όμως, αυτή είναι μια καλοστημένη παγίδα ή ένα παραμυθάκι μιας αγοράς που με τις στρατηγικές της και τα marketing plans της οδηγεί τη μουσική σε τέλμα;
Αν με διαβάζεις καιρό, αναγνώστη μου, ξέρεις πάνω-κάτω τι θα ακολουθήσει στις επόμενες γραμμές. Για μένα, λοιπόν, η χρήση της μουσικής ως background είναι ένδειξη απόλυτης ασέβειας προς την ύψιστη μορφή τέχνης, εργασίας, (αυτο)ψυχανάλυσης, συγκίνησης, συμμαχίας, υποστήριξης ... και η λίστα δεν τελειώνει. Η μουσική - και ειδικά το τραγούδι - είναι πρωταγωνίστρια. Είναι diva. Δεν της πρέπει να τη μοιράζεσαι με ευτελής καθημερινές ασχολίες, όπως το πότισμα του κήπου, ο καφές με φίλους (και η κουβέντα), το τρέξιμο, ο περίπατος ή η οικιακή καθαριότητα.
Η μουσική σε έχει βοηθήσει: σε ένα χωρισμό, σε μια απώλεια, σε ένα roadtrip, σε μια ερωτική εξομολόγηση χωρίς λόγια ... και η λίστα δεν τελειώνει - το ξέρεις. Δεν είναι τίμιο να μην της αφοσιώνεσαι. Να μην την προσέχεις. Χαλάς τη σχέση σας. Το κάνεις, ναι, και κάθε φορά που πας σε μια συναυλία και χαζεύεις το κινητό σου (ή, ακόμα χειρότερα, φλυαρείς με το διπλανό σου).
Εν κατακλείδι, η μουσική δεν είναι τηγανητές πατάτες. Η μουσική είναι η πιο ντελικάτη κι εύγευστη μακαρονάδα. Ένα πανάκριβο ροζέ κρασί. Ένα φημισμένο τιραμισού. Θέλει τον ουρανίσκο και τις αισθήσεις προσηλωμένες. Μην είσαι αγνώμων. Το νου σου.
Υ.Γ. Αν κατάφερα εγώ να σταματήσω να ακούω μουσική στο τρέξιμο, τότε μπορούν όλοι. Το σκεφτόμουν τις προάλλες κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ακούγοντας το λαχάνιασμά μου, τα βήματά μου στην άσφαλτο, το τρίξιμο της αλυσίδας του ποδηλάτου και τις επευφημίες των θεατών.
Υ.Γ.2. Και το τρέξιμο θέλει την προσήλωσή του. Ένα τραγούδι είναι κι εκείνο. Ένα ηχοτοπίο που αποζητά όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Αν ακούς μουσική κατά τη διάρκειά του, γίνεσαι ασεβής και προς αυτό και προς εκείνη. Ξεκόλλα.
Υ.Γ.3. Η φωτογραφία που συνοδεύει το παρόν δεν απεικονίζει απλές πατάτες, αλλά γλυκοπατάτες και το γνωρίζω (το επισημαίνω απλά, για τους εξυπνάκηδες).