Αν ξεκίνησες να διαβάζεις αυτό το άρθρο από το όνομα του υπογράφοντος, είσαι υποψιασμένος, φίλε αναγνώστη. Ημέρα Μαραθωνίου η σημερινή και, καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, πιθανότατα εγώ βρίσκομαι στο δρόμο, τρέχοντας, συμμετέχοντας στη γιορτή. Αλλά δεν είναι προσωπικό το παρόν κείμενο. Δεν θα σου αραδιάσω την προσωπική μου σχέση / περιπέτεια με το τρέξιμο εδώ. Θα μιλήσω γενικά. Για το αγαπημένο μου άθλημα σε σχέση με τον κόσμο όλο.
Κάνε μου μια χάρη, εν τω μεταξύ, μην ξινίσεις τα μούτρα σου σήμερα. Μη βγεις με το αυτοκίνητο να κορνάρεις ή να βρίσεις εκείνους που πολεμούν (με) τον εαυτό τους καθώς αναμετρώνται με 42 από τα πιο απαιτητικά χιλιόμετρα παγκοσμίως και ανάμεσα σε όλους τους Μαραθωνίους. Έχουν γεμίσει τον ορίζοντά σου με χρώμα, καθώς τα ρούχα των δρομέων είναι έντονα χρωματισμένα και βάφουν κάθε Νοέμβριο την άσφαλτο της πόλης. Ομορφαίνει η πόλη. Γεμίζει συναισθήματα, πάθος, πείσμα και φιλοδοξία. Δεν μπορεί να βρίσκεις κάτι κακό σε όλο αυτό.
Θα σου πρότεινα να βγεις από το σπίτι, όχι για καμιά χασαποταβέρνα, αλλά για να βιώσεις κάτι ξεχωριστό: γονείς να τρέχουν για (και με) τα παιδιά τους, ανθρώπους όλων των ηλικιών να κάνουν την υπέρβασή τους, θεατές να δακρύζουν στη θέα της προσπάθειας και της αυταπάρνησης, ζευγάρια να φιλιούνται στη διαδρομή και στον τερματισμό, μέχρι και προτάσεις γάμου. Και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: ανθρώπους να τρέχουν για μιαν ανάμνηση, για έναν καλό σκοπό, για να κατατροπώσουν έναν δαίμονά τους, για να σου δείξουν ότι όλα γίνονται αν το θες.
Ο Emil Zátopek (δρομέας από τους λίγους και πιο εμβληματικούς στην ιστορία των μεγάλων αποστάσεων) κάποτε είπε μια μεγάλη φράση για το Μαραθώνιο: «Αν θες να τρέξεις απλά, τρέξε ένα μίλι. Αν θες να βιώσεις μια ξεχωριστή εμπειρία, τρέξε ένα μαραθώνιο».
Καλή τύχη σε όσους τρέχουν σήμερα, αλλά και σε όσους τρέχουν γενικά. Και καλή υπομονή και αποδοχή σε όσους παρακολουθούν απ' έξω (με την ευχή να μπούνε κι εκείνοι στο χορό σύντομα).
Φίλοι συντρεχαλατζήδες, τα λέμε εκεί έξω, όπως πάντα. Εμείς ξέρουμε.