Ένα από τα πράγματα που απολαμβάνω περισσότερο στην εταιρεία που εργάζομαι είναι οι ατελείωτες μουσικές συζητήσεις με όλους τους συνεργάτες. Η ORFIUM δεν είναι μια τυπική εταιρεία ανάμεσα στις άλλες της μουσικής βιομηχανίας. Όλοι, σχεδόν, οι άνθρωποι που συγκαταλέγονται στο δυναμικό της έχουν μεγάλη αγάπη για τη μουσική, τη συζητούν ασταμάτητα, την αναζητούν με πραγματικό ενδιαφέρον και δεν χάνουν την ευκαιρία να ανοίγουν συζητήσεις. Μια τέτοια συζήτηση πυροδότησε το προηγούμενο editorial και τροφοδοτεί και το παρόν.
Στην ομάδα μας στην ORFIUM, οι κουβέντες ανάμεσα στο Δημήτρη, τον Παναγιώτη κι εμένα για την εγχώρια και την παγκόσμια μουσική παραγωγή δίνουν και παίρνουν. Σε μία από αυτές, προσφάτως, ο πρώτος με ρώτησε: «έχουν ευθύνη οι δημιουργοί / καλλιτέχνες;».
Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. «Έχουν και παραέχουν», απάντησα. Ουσιαστικά, μία και μόνη: να δημιουργούν πάντοτε με αλήθεια και καλλιτεχνική αφετηρία. Όπως απάντησα και στο Δημήτρη, «μπορώ να αποδεχτώ τεράστια εμπορική επιτυχία ενός έργου που εκκίνησε με ειλικρίνεια βουτηγμένο στην αλήθεια του δημιουργού του». Μόνο έτσι. Τα λοιπά κατασκευάσματα που έχουν στόχο την πρόκληση του ακροατηρίου και τα YouTube views με το στανιό, όχι μόνο με αφήνουν αδιάφορο αλλά με θυμώνουν κιόλας.
Λίγες μέρες νωρίτερα είχα γράψει το παρακάτω status στο Facebook:
Υπήρξαν φίλοι που μου έγραψαν ότι δεν έπρεπε να κάνω τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Άλλοι, με συνεχάρησαν για αυτήν. Εκτιμώ απεριόριστα και τους μεν, και τους δε. Εκτιμώ και όλους όσοι αναφέρονται στην ανάρτηση. Ανεξαιρέτως.
Ωστόσο, με τον Κωστή Μαραβέγια δεν συγχρονίζομαι τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ που έχω απαιτήσεις συγκεκριμένες από τα τραγούδια (την εξής μία: τη συγκίνηση), αλλά δεν ταυτίζομαι με κανένα από τα δημιουργήματά του των τελευταίων ετών. Θα με ρωτήσεις, φίλτατε αναγνώστη, «είναι υποχρεωτικό;». Όχι, καθόλου. Η δημόσια έκθεση, όμως, προϋποθέτει και την αποδοχή της αντίθετης άποψης και προσέγγισης.
Υ.Γ. Ο βασικός λόγος που με οδήγησε στην συγκεκριμένη ανάρτηση και στο παρόν κείμενο είναι και πάλι η συγκίνηση. Η συγκίνηση από το παρελθόν: με θυμάμαι βρεγμένο ως το κόκαλο στο River Party του 2012, να τραγουδώ με ανατριχίλα: δεν σταματώ, ξημερώνει, και φεύγω... Εις το όνομα αυτής της ανάμνησης και της ευγνωμοσύνης που νιώθω όποτε την ανασύρω από τη μνήμη μου, έχω απαιτήσεις από τον Κωστή Μαραβέγια. Και δεν (νομίζω ότι) ζητάω πολλά.