Iron Maiden - Senjutsu

Ο μουσικοί σου ήρωες κυκλοφορούν επιτέλους νέο δίσκο. Τον κρατάς στα χέρια σου. Επεξεργάζεσαι το εξώφυλλο, booklet, οπισθόφυλλο. Νιώθεις σαν παιδί χρόνια πριν όπου το να αγοράζεις album σε φυσική μορφή ήταν μονόδρομος. Το βάζεις στη συσκευή, πατάς play και το ταξίδι αρχίζει. Ναι, ο νέος δίσκος των Iron Maiden είναι γεγονός! Μπορεί ο διάδοχος του "Book Of Souls" να άργησε έξι χρόνια, αλλά οι βρετανοί είχαν ετοιμάσει το δίσκο από το 2019 κάτω από απόλυτη μυστικότητα. Όπως ήταν όμως αναμενόμενο, η πανδημία και οι επιπτώσεις της καθυστέρησαν την κυκλοφορία.

Για να προλάβω αρκετούς, τα '80s έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και οι Iron Maiden από τη reunion εποχή και έπειτα έχουν πάρει ένα πιο progressive metal δρόμο. Από τη στιγμή που αυτό τους εκφράζει και του αρέσει, κανείς δε μπορεί αν πει τίποτα. Αντίθετα, θεωρώ πιο σωστό το ότι προχωράνε με ό,τι τους αρέσει και δεν προσπαθούν να αναπαράξουν μια καρικατούρα του ένδοξου παρελθόντος.

Το Senjutsu δεν είναι επαναλαμβανόμενο, δεν είναι «ξεπατικωτούρα» κάποιου προηγούμενου δίσκου. Ναι, οι συνθέσεις έχουν ένα συγκεκριμένο prog ύφος από 2000 και πέρα, αλλά οι ιδέες είναι φρέσκες, οι στίχοι πλούσιοι και πολύπλοκοι, η μουσική σκοτεινή και επιβλητική. Μάλιστα κάποια κομμάτια καταφέρουν συνθετικά να σε εκπλήξουν αφού φεύγουν πιο έξω από τα κλασικά Maiden μονοπάτια. Ο λόγος για το ομώνυμο και εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου που πραγματικά είναι σαν να ακούς άλλο συγκρότημα, αλλά και για το folk-ίζον/ spaghetti western "The Writing On The Wall", που κυκλοφόρησε ως single τον Ιούλιο. Προσωπικά θεωρώ το τελευταίο ως το καλύτερο single των βρετανών από το "The Wicker Man" με το πανέμορφο solo του «μπαμπά μας» Adrian Smith να το απογειώνει.

Ο δίσκος κρατά το ενδιαφέρον αλλά όπως και όλοι οι προηγούμενοι θέλει προσοχή για να τον καταλάβεις. Δεν γίνεται να το βάλεις να παίζει σαν χαλάκι και σίγουρα μία μόνο ακρόαση δεν φτάνει. Όπως με τις κλασικές φόρμες έτσι και ακολουθεί και την παράδοση του να γίνεται όλο και πιο ωραίος και ενδιαφέρων όσο περισσότερο τον ακούς. Ο ήχος του "Senjutsu" είναι σαν ένα μείγμα όλων των προηγούμενων πέντε δίσκων και του "The X- Factor" (ίσως ο πιο σκοτεινός τους από τότε). Οι Iron Maiden μας παρουσιάζουν έτσι ένα έργο που τιμά την κληρονομία των τελευταίων είκοσι ετών τους. Της περιόδου της αναγέννησης και ωρίμανσης.

Ο κάθε μουσικός είναι εξαιρετικός στην δουλειά του. O Harris χρησιμοποιεί πλέον πολύ το ακουστικό του μπάσο, οι κιθαρίστες ξεδιπλώνουν για άλλη μία φορά το ταλέντο τους, με τον Adrian Smith πραγματικά να ξεχωρίζει, ενώ ο Mc Brain είναι αυτός που ενθουσιάζει περισσότερο από όλους με το άρτιο παίξιμό του. Όσο για τον Dickinson, μας κερδίζει με τη λυρικότητά του. Πραγματικά νιώθεις ότι βγάζει μέσα από την ψυχή του κάθε λέξη που ξεστομίζει. Ειδικά στα "Senjutsu" και "Darkest Hour", ο άνθρωπος παίρνει ολόκληρο το κομμάτι του πάνω του με την τεχνική του και το συναίσθημά του, θυμίζοντάς μας για άλλη μια φορά γιατί είναι μοναδικός στο είδος του.

Σε αυτό που μας τα χαλάει ο δίσκος, είναι η μίξη. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ακριβώς φταίει, αλλά όντως ενώ η μουσική είναι φοβερή, ηχητικά ακούγεται κάπως μπουκωμένη με πιο παραγκωνισμένο τον Dickinson. Συχνά η φωνή του πνίγεται και δεν φταίει ο τρόπος που ερμηνεύει. Επιπροσθέτως, τα (εκνευριστικά σε κάποια σημεία) πλήκτρα, ακούγονται αρκετά δυνατά και πνίγουν το μπάσο. Πραγματικά, τα συνεχόμενα πλήκτρα ρίχνουν αρκετά τον δίσκο. Αντίθετα και για καλή μας τύχη, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες και τα τύμπανα. Είμαι σίγουρος ότι για το παραπάνω πρόβλημα ευθύνεται κυρίως ο εμμονικός Harris, όπου βάζει το χέρι του από την ηχογράφηση του κάθε οργάνου μέχρι και το τελικό mastering. Και είναι πραγματικά κρίμα για μία μπάντα τέτοιου βεληνεκούς και τέτοιου budget, να υσταιρεί (όσο υσταιρεί) λόγω κακής μίξης.