Μετά το καλοκαίρι, οι Iron Maiden θύμισαν ποιοι είναι σε όσους αφελείς είχαν ξεχάσει, οι Jungle επέστρεψαν με έναν πολύ καλό δίσκο, αλλά εμείς ξεχωρίζουμε και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα τον καινούργιο δίσκο της Little Simz, "Sometimes I Might Be Introvert". Η Little Simz παλεύει με την ανασφάλεια για να βρει αυτοπεποίθηση σε αυτό τον δίσκο, παίρνοντας τους πάντες μαζί της. Η θέση αυτής της δισκογραφικής δουλειάς αφορά στην εσωστρέφεια, με τα πιο εκρηκτικά instrumentals της φετινής rap δισκογραφίας να ξεσηκώνουν, καθώς η Simz περιγράφει λεπτομερώς τους προσωπικούς της αγώνες παράλληλα με τους πολιτικούς αγώνες του κόσμου.
Το εναρκτήριο κομμάτι θέτει πολλά από τα θέματα αυτού του άλμπουμ, με το statement: "I'm a black woman, and I'm a proud one" να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ολόκληρου του δίσκου. Η υπερηφάνεια που αποπνέει αυτός ο δίσκος είναι δύσκολο να υποτιμηθεί και η Simz για να το καταφέρει αυτό πρέπει να εκφράσει μερικά από τα βαθύτερα τρωτά της σημεία. To "Introvert" αποτελεί έναν πρόλογο του ακολουθούμενου 65λεπτου δίσκου που δεν πλατειάζει παρά την εξάλεπτη διάρκειά του. «Τραβάει» κατευθείαν τον ακροατή στον κόσμο αυτού του album με τον μεγαλειώδη ήχο του, καθώς η Simz κυριαρχεί στον ρυθμό, με το beat να μοιάζει να ακολουθεί την επιβλητική ροή της. Γνωρίζουμε αμέσως ότι αυτό είναι ένα παραμύθι της ίδιας της Simz και όσα έχει περάσει στη ζωή της, με τον παραμυθά να λέει ρητά ότι αυτή είναι μια ιστορία για το πώς είναι να είσαι γυναίκα, πριν ακολουθήσει το "Woman".
Στο "Woman", που κυκλοφόρησε επίσης ως single, η Cleo Sol εμφανίζεται και πάλι μετά από δύο χρόνια για να προσφέρει υπέροχα φωνητικά, πάνω στον τραχύ λυρισμό της Simz. Μιλά για τη νοοτροπία της ως γυναίκα, την εκτίμησή της για όλες τις γυναίκες που την ενέπνευσαν, και ειδικότερα για τις έγχρωμες γυναίκες που καταφέρνουν να γίνουν σπουδαίες. Το τραγούδι τελειώνει με ένα φωνητικό μήνυμα πιθανώς από τη μητέρα της. Το "Two Worlds Apart" είναι το μοναδικό τραγούδι σε ολόκληρο το album που περιέχει sample, παρμένο από το "The Agony And The Ecstasy" του Smokey Robinson. Το sample βοηθά αυτό το κομμάτι να διατηρήσει τα συνεχόμενα υπέροχα φωνητικά στο πίσω μέρος του τραγουδιού, και παρόλο που αυτό το τραγούδι μοιάζει με ένα τυπικό rap κομμάτι, παραμένει μοναδικό. Εδώ η Simz αναλογίζεται όσα της έχει διδάξει το Κάρμα, αμφισβητώντας ένα από τα πιο πολυσυζητημένα κοινωνικά θέματα διεθνώς, την τοξική αρρενωπότητα.
Το "I Love You, I Hate You" είναι από το πολλά – ω, ναι πολλά – standouts του δίσκου, το οποίο κυκλοφόρησε επίσης ως single τον Ιούλιο. Σε αυτό το τραγούδι, η Little Simz έρχεται αντιμέτωπη με τη σχέση της με τον πατέρα της, με απόλυτα άψογο λυρισμό – και κυνισμό – κάνοντας κάθε στίχο σημαντικό και επιδραστικό. Οφείλουμε να αναφέρουμε και την εξαιρετική ενορχήστρωση του κομματιού, με την εξαιρετική χρήση των πλήκτρων, που πιθανώς να θυμίσουν sample (χωρίς όμως να είναι) και χρησιμοποιείται ιδιαιτέρως έξυπνα σε όλο το τραγούδι, καθώς η Simz κάνει κατάθεση ψυχής σε κάθε στίχο.
Το "Little Q, Pt.2", μιλάει για κάποιον που η Simz ξεκάθαρά έχει μέσα στην καρδιά της, κάποιον που ήθελε να εκπροσωπήσει, μιλώντας για αυτόν. Τοποθετεί τον εαυτό της στη θέση του, την περίοδο που μεγάλωσαν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Αυτό το τραγούδι επιτρέπει στους ακροατές να ζωγραφίσουν οι ίδιοι την εικόνα από τους στίχους της. Η ενορχήστρωση είναι εξαιρετικά εύστοχη, καθώς χρησιμοποιεί τους ήχους των παιδιών για να αντιπροσωπεύσει την εφηβεία. Στο "Speed", η Simz υπερηφανεύεται ανεπιφύλακτα για τα επιτεύγματα και το ταλέντο της, ξεκαθαρίζοντας στους ακροατές ότι είναι πολύ περισσότερα από ένα one-time gimmick και κάποια που είναι έτοιμος να εκπροσωπήσει τη rap σκηνή όσο καλύτερα μπορεί, αφήνοντας το δικό της αποτύπωμα. Ενώ εκθειάζει τον εαυτό της, συγχρόνως ανυψώνει τα κατορθώματα και την επιτυχία των μαύρων γυναικών, καθιστώντας αυτό το προσωπικό δημιούργημά της μεγαλύτερο από την ίδια. Το "Speed" στη συνέχεια μεταμορφώνεται όμορφα στο "Standing Ovation", ο ρυθμός παγώνει για λίγο καθώς η Simz σκέφτεται πώς ξεκίνησε την πορεία της, επιστρέφοντας όταν είναι πια έτοιμη να καυχηθεί για την τρέχουσα ζωή της. Καταφέρνει να ακούγεται τόσο γαλήνια και ταυτόχρονα εξαιρετικά επιβλητική.
Το "I See You" είναι ένα αρκετά vibe-y με υπέροχα φωνητικά να συνοδεύουν την Simz καθώς μιλά για τους θαυμαστές της και μια σχέση, ενώ το Rolling Stone έχει από τους πιο aggressive ήχους στον δίσκο και μπλέκει την trap με την afro-jazz και τη soul, δημιουργώντας ένα πολύ διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Στο "Point And Kill" ο ακροατής νιώθει εξαρχής τη νιγηριανή/αφρικανική ατμόσφαιρα, με τον Obongjayar να αποτελεί μια εξαιρετική προσθήκη εδώ. Το "Fear No Man" ακολουθεί την ίδια ατμόσφαιρα, αν και αισθάνεται πιο αναζωογονητικό, με πανέμορφα instrumentals. Με τον επίλογο να γίνεται με τα "How Did You Get Here" και "Miss Understood", που αποτελούν από τα πιο ήπια τραγούδια του δίσκου, ενώ εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά ουσιαστικά και σωστά τοποθετημένα στην tracklist.
Όλα αυτά εμπίπτουν σε μια από τις πιο πλούσιες, σχολαστικές και ποικιλόμορφες παραγωγές που έχoυν κυκλοφορήσει φέτος. Αυτός ο δίσκος έχει afrobeat, trap, jazz, synth-pop και πολλά άλλα, αλλά όλα συνδέονται με ένα ορχηστρικό στυλ που διαπερνά ολόκληρο το album με βιρτουόζικη μέθοδο. Κάθε τραγούδι εδώ είναι ένα ανατριχιαστικό κατόρθωμα λεπτομερούς ταλέντου σύνθεσης, και αυτό περιλαμβάνει ακόμη και τα interludes. Αυτή είναι μια κρίσιμη στιγμή στη hip hop, τολμώ να αναφέρω στο ίδιο επίπεδο με τη χρονική στιγμή που κυκλοφόρησε το "To Pimp A Butterfly". Είναι ένας άθλος από κάθε άποψη: στιχουργικά, ηχητικά και στιλιστικά. Αυτός ο δίσκος φαίνεται να μπορεί να αντέξει την φθορά του χρόνου.