Η Rosey Blue, κατά κόσμον Δώρα Τσίγκα, είναι τραγουδοποιός από την Αθήνα.
Σπούδασε κλασική, τζαζ και μοντέρνα φωνητική, και από τα 15 της χρόνια δραστηριοποιήθηκε μέσα από τη συμμετοχή της σε διάφορα συγκροτήματα. Συνεργάστηκε με τους Belleville, αλλά και με τον Monsieur Minimal (στο "Tonight", από το άλμπουμ "Easteria" του 2020).
Τον περασμένο Οκτώβριο η Rosey Blue πέρασε επισήμως στην σόλο πορεία της, κυκλοφορώντας, μέσω της Inner Ear, το ντεμπούτο άλμπουμ της, που φέρει τον τίτλο "Swans". Πρόκειται για δίσκο που συζητιέται ήδη, και που βρήκε θέση και στη δική μας λίστα με τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ του 2021.
Ιδιαίτερη η χαρά μας, λοιπόν, που η Rosey Blue κάνει ποδαρικό στη στήλη για το 2022, παρουσιάζοντας διεξοδικά τα αγαπημένα της άλμπουμ:
1. Surrealistic Pillow - Jefferson Airplane (1967)
Ένας δίσκος αριστούργημα που τον γνώρισα φυσικά από το μαγικό, ψυχεδελικό, το κομμάτι που σε κάνει να λικνίζεσαι με το που μπαίνει το μπάσο στην αρχή, το "White Rabbit" φυσικά, ένα κομμάτι που δεν ξέρω πόσα plays έχει στη ζωή μου. Εξαιρετικό '70s ψυχεδελικό rock, με την Grace Slick στη φωνή, πλανεύτρα, και μια μπάντα ένας και ένας. Ένα αγαπημένο κομμάτι του δίσκου επίσης είναι και το "Today", στο οποίο τραγουδάει ο Paul Kantner και δίνει μια folk χροιά στη ροή του άλμπουμ. Το ακούω πάντα από την αρχή μέχρι το τέλος, ακόμα και αν πρέπει να σηκωθώ για να αλλάξω πλευρά στο βινύλιο.
2. Μy Baby Just Cares For Me - Nina Simone (compilation, 1982)
"African Hailman", "Little Girl Blue", "For All We Know", "He’s Got The Whole World In His Hands", και φυσικά το τόσο καπνισμένο και παιγμένο με την κλασικόμορφη jazz αισθητική που μόνο η Nina μπορούσε να βγάλει, "Plain Gold Ring". Ένα ένα τα κομμάτια, μουσικά διαμάντια. Must listen μονορούφι ξανά και ξανά.
3. Rumors - Fleetwood Mac (1977)
Είναι ο δίσκος που το κομμάτι "The Chain", το οποίο κάθε φορά που μπαίνει σε ένα μπαρ το τραγουδούν όλοι -στα μπαρ που πηγαίνω εγώ-, δεν είναι το hit του δίσκου καν. Stevie Nicks, μάγισσα εντός εκτός stage. "Go Your Own Way" και "Dreams", ένας δίσκος roadtrip από μόνος του, δεν χρειάζεται καν να είσαι στον δρόμο, βάζεις, πατάς play, κλείνεις μάτια και έφυγες.
4. Here Αre Τhe Sonics - The Sonics (1966)
Έχω χορέψει τόσο πολύ με αυτόν τον δίσκο. Κάλτσες πάνω από το γόνατο, καρό φούστες, ένα σαξόφωνο τόσο πρωτότυπο για αυτόν τον ήχο του garage rock, όπως πρέπει εκεί που πρέπει. "Strychnine", "The Witch", "Have Love Will Travel" και τόσα ακόμα. Ο δίσκος-εισαγωγή στη μπάντα αυτή με επόμενο το Boom, που επίσης αγαπώ, αλλά την πρωτιά κατέχει αυτός. Μια μπάντα που αγάπησα ακούγοντας το hit και λάτρεψα ακούγοντας όλον αυτόν τον δίσκο. Garage rock στα καλύτερά του. Tip για σωστή ακρόαση: δίνουμε λίγα πρίμα στον ενισχυτή, για να έχουμε την αισθητική της εποχής, και λικνιζόμαστε.
5. Βlue Valentine - Tom Waits (1978)
Κομμάτι δύσκολο να διαλέξεις ποιόν δίσκο του Tom Waits αγαπάς περισσότερο. Από ποια εποχή του, πώς ήταν η φωνή του, η στιχουργία του, το ύφος. Ο άνθρωπος είναι είδος μουσικής από μόνος του. Επέλεξα αυτόν τον δίσκο γιατί ξεκινάει σαν soundtrack του Gone With The Wind με το "Somewhere" και όταν φτάνεις στο "Christmas Card From A Hooker In Minneapolis" ξεκινάς να δοκιμάζεις πόσα whisky έχει το bar. Κάπου στο "Wrong Wide Of The Road" σηκώνεσαι εκεί μπροστά στο bar και κουνιέσαι σαν γάτα, και κλείνεις με "Blue Valentines", παίρνεις παλτό και αποχωρείς με τσιγάρο στο στόμα.
6. Ultimate Spinach - Ultimate Spinach (1968)
Θυμάμαι ήμουν έξω και ήταν στο ίδιο bar ο καθηγητής του μικρού μου αδερφού, φυσικός, με φοβερές γνώσεις στη μουσική σε πολλά είδη αλλά ειδικά '60s-'70s, και μου λέει «Ultimate Spinach να βρεις να ακούσεις», και τον ρώτησα αν μου έκανε πλάκα ή αν είναι όντως μπάντα, φυσικά και είναι μπάντα και αυτός ο πρώτος δίσκος είναι μια διαμαρτυρία για τον πόλεμο του Βιετνάμ μέσα από ένα, ή μάλλον πολλά πέπλα ψυχεδέλειας. Για τους φαν του είδους, πρέπει να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Προσωπικό αγαπημένο κομμάτι to οκτάλεπτο "(Ballad Of) The Hip Death Goddess". Υπέροχος και σίγουρα επάξια στο top 10 μου.
7. Rome - Danger Mouse & Daniele Luppi (2011)
Νομίζω ότι επί έναν χρόνο πρέπει να τον είχα ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος κάποιες εκατοντάδες φορές. Λίγο Morricone, λίγο soundtrack, λίγο υπέροχη παραγωγή, Jack White, Norah Jones. Ατμόσφαιρα φανταστική, interludes κάθε λίγο που σε καθοδηγούν στην ταινία. "The Rose With The Broken Neck" με τη φωνή του Jack White, ενορχηστρώσεις με '60s-'70s επιρροές αλλά τόσο σύγχρονες. Ένα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις. Trust me.
8. Goodbye And Hello - Tim Buckley (1967)
Η φωνή του Tim Buckley, η ευαισθησία της, το πώς η εσωστρέφειά του γίνεται δύναμη, είναι κάτι μαγικό. Όπως και όλος ο δίσκος, "Morning Glory", "Once I Was", φυσικά "Phantasmagoria In Two", που όταν το άκουσα δεν μπορούσα να μην εθιστώ στο folk rock. Για μένα είναι ο δάσκαλός μου σε αυτό το είδος, φυσικά Νeil Young, Dylan, Donovan, Drake, αλλά ο Tim Buckley έφτασε πρώτος σε μένα. "Pleasant Street", κομμάτι για κλείσιμο και αποχώρηση από το σκαμπό με μια αίσθηση τέλειας νοσταλγίας.
9. Wish You Were Here - Pink Floyd (1975)
Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Dark Side Of The Moon (επίσης δισκάρα), φτιάχνουν αυτόν τον υπέροχο δίσκο, postcard/tribute στον Syd Barrett. "Shine On You Crazy Diamond", φωνές Gilmour, Waters, σόλο που έχουμε μάθει να τραγουδάμε και ας είναι κιθάρα, και που κάθε φορά σε συγκινούν το ίδιο. "Have A Cigar", groovie με το prog ύφος της μπάντας, "Wish You Were Here", με αυτήν την υπέροχη διφωνία από το «we're just two lost souls swimming in a fish bowl year after year. Running over the same old ground what have we found? The same old fears... Wish you were here». Χιλιοακουσμένος, υπερλατρεμένος δίσκος, μεγάλη αγάπη η μπάντα αυτή από παιδί και για πάντα.
10. Sleepy Buildings - A Semi Acoustic Evening - The Gathering (2003)
Αυτός είναι ένας live δίσκος από μια πολυαγαπημένη μου μπάντα, μια μπάντα που ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να τραγουδάω, λόγω της Anneke Van Gierbergen. Ενώ έχω λιώσει τη δισκογραφία τους, επέλεξα αυτόν τον δίσκο γιατί είναι ένα υπέροχο live, που δεν του λείπουν τα κρεσέντα, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο γλυκό. Σε αυτό το live διασκεύασαν και κομμάτια από την πιο metal περίοδό τους ("Always" κτλ.) με πολύ ωραίο τρόπο που μου έκανε κιόλας εντύπωση (ευχάριστα) ότι επέλεξαν και από αυτήν την εποχή. Υπέροχη ηχογράφηση, μαγική Anneke.