Το Mix Grill σάς προσφέρει 5 διπλές προσκλήσεις για τη θεατρική παράσταση Drunk enough to say I love you? στο Θέατρο Απο Μηχανής την Κυριακή 3 Απριλίου στις 20:00. Για να λάβετε μέρος στην κλήρωσή μας συμπληρώνετε τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα μέχρι αύριο Κυριακή στις 12:00 μμ.
Αν θέλετε να έχετε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσετε, μπορείτε αφού στείλετε το παραπάνω e-mail, να παίξετε στο on-line trivial παιχνίδι μας "Μονομαχίες" και για κάθε παιχνίδι που θα παίξετε, θα έχετε άλλη μια συμμετοχή. Όσα περισσότερα παιχνίδια παίξετε, τόσες φορές θα είναι το όνομά σας στην κλήρωση.
Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με e-mail.
Ενημερωθείτε για τις λεπτομέρειες της παράστασης από το ακόλουθο δελτίο τύπου:
Drunk enough to say I love you?
της Κάρυλ Τσέρτσιλ
Από τις 19 Μαρτίου 2011 η Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) θα παρουσιάζει στο Από Μηχανής Θέατρο το τελευταίο θεατρικό έργο της καυστικής Κάρυλ Τσέρτσιλ Drunk enough to Say I Love You? Πιο επίκαιρο από ποτέ, ειδικά για την Ελλάδα του 2011, το έργο αφηγείται με βιτριολικό, ανατρεπτικό χιούμορ την ιστορία του Σαμ και του Γκάι, μια ιστορία μοναδικού έρωτα, έλξης και θαυμασμού που βαθμιαία μετατρέπεται σε απέχθεια και μίσος για να μπορέσει να ζητήσει την αγάπη με νέους όρους.
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ, στο τελευταίο έργο της, χρησιμοποιεί την ερωτική ιστορία δύο αντρών για να μιλήσει σε λιγότερο από μία ώρα για τον έρωτα, την υποταγή, τις εκλογές, την παραλυτική αδυναμία, τη δημοκρατία, τα βασανιστήρια, τον καφέ, την τρομοκρατία, τα οικονομικά συμφέροντα, τον πόλεμο, την οικολογία, το κάπνισμα, το μίσος, την αγάπη.
Το Drunk enough to say I love you?, γραμμένο το 2006, αποδεικνύει για άλλη μια φορά περίτρανα γιατί η Κάρυλ Τσέρτσιλ είναι η πιο σημαντική θεατρική συγγραφέας του 21ου αιώνα.
Σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μπερδέκα
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παπαλάμπρου
Χορογραφία: Αντωνίνα Βλουτή
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Παίζουν: Γιώργος Ντούσης, Ένκε Φεζολλάρι
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ είχε μια ιδέα.
Σε μια ιδιαίτερα αντιαμερικανική εποχή, η Αμερική περιέργως αλλά καθόλου μυστηριωδώς συνεχίζει να ασκεί μια αδιάκοπη έλξη και γοητεία προς όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμα και τις πλέον καταπιεσμένες από αυτή.
Τι θα γινόταν αν αυτή ακριβώς η γοητεία ενσαρκωνόταν στη σκηνή από ένα ζευγάρι ανδρών που περνούν από όλα τα στάδια της αγάπης, ξεπερνούν τα όρια της κτηνωδίας και φτάνουν σε ένα παγκόσμιο ερωτικό ολοκαύτωμα;
Τι σχέσεις εξουσίας γεννιούνται;
Θα παραδοθεί ο ένας στον άλλον και σε ποιο βαθμό;
Πόσο μπορεί να καταπατήσει τις ηθικές αξίες του, ο ένας για τον άλλον;
Τι εγκλήματα θα μπορούσε να διαπράξει για να τον έχει δίπλα του;
Μπορεί να εξοντώσει μια οικογένεια, να ισοπεδώσει μια χώρα, να διαλύσει όλο το οικολογικό σύστημα του πλανήτη, να τινάξει το σύμπαν στον αέρα;
Πώς γίνεται ενώ ο ένας παίρνει το ρίσκο να θυσιάσει τα πάντα, να παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στον άλλο, την ίδια ακριβώς στιγμή να «τον μισεί»;
Μήπως εδώ αρχίζει η έννοια της πραγματικής χριστιανικής αγάπης;
Ο Γκάι θα έκανε τα πάντα για τον Σαμ. Ο Σαμ τα κάνει όλα, ούτως ή άλλως.
Το Drunk enough to say I love you?, το τελευταίο έργο της Caryl Churchill, γράφτηκε το 2006 και παρουσιάστηκε στο Royal Court Theater της Αγγλίας και αργότερα στο Public Theater στη Νέα Υόρκη, στη Schaubühne στο Βερολίνο και στο Tiyatro Boyali Kus στην Κωνσταντινούπολη.
ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210 5231131
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 19 Μαρτίου έως 31 Μαΐου 2011
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη 21.30, Κυριακή 20.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ κανονικό: 20€, φοιτητικό: 14€, Κάθε Τρίτη: 2 άτομα με 1 εισιτήριο
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ για το έργο
To Drunk enough to say I love you? όταν το επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου το έλεγα Ο άντρας που ερωτεύτηκε την Αμερική. Αλλά έτσι μαρτυρούσα περισσότερα από όσο έπρεπε. Πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο έχουν κάτι σαν ειδύλλιο με την Αμερική ή τον πολιτισμό της ή ακόμα και την ιδέα «Αμερική», ακόμα και τώρα πια που όσο περνάει ο καιρός την αντιπαθούν όλο και περισσότερο ταυτόχρονα. Ο Σαμ ήταν πάντα ο Σαμ, όπως λέμε Uncle Sam, η πολιτική γελοιογραφία δηλαδή που αντιπροσωπεύει την Αμερική. Ο άλλος χαρακτήρας δεν είχε όνομα όσο έγραφα το έργο, και όταν χρειάστηκε να τον βαφτίσω κάπως σκέφτηκα το Τζακ ως κάτι ουδέτερο και καθημερινό: Τζακ είναι ο μπαλαντέρ στο Μπλακ Τζακ, Τζακ είναι ένας άγνωστος που συναντάμε στον δρόμο και τον ξεχνάμε αμέσως μετά. Βλακωδώς όμως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι Τζακ είναι και ο Γούνιον Τζακ, έτσι όπως φωνάζουν οι Άγγλοι τη σημαία τους. Και ήταν λογικό αρκετοί να θεωρήσουν πως εκεί αναφερόμουν – ο Σαμ είναι χώρα και ο άντρας που είναι ερωτευμένος με τον Σαμ/Αμερική γιατί να μην είναι η Βρετανία;
Ήταν ήδη περίεργο για το κοινό να καταλάβει πώς γίνεται ο Σαμ να είναι χώρα ενώ το άτομο που τον έχει ερωτευτεί είναι απλώς ένας, ο οποιοσδήποτε, κάποιος θεατής ίσως, ε, και τώρα με αυτή μου την κίνηση ήταν σαν να άνοιξα μόνη το λάκκο μου. Έκανα μια απόπειρα να αφήσω πίσω τις παρανοήσεις αλλάζοντας το όνομα του άντρα σε Γκάι (άντρας δηλαδή, ό,τι πιο προφανές, χα χα, αλλά τι να κάνουμε) και στη Γερμανία ήταν γερμανός (Πάουλ). Στο μυαλό μου ήταν πάντα κάποιος από τη χώρα που ανεβαίνει το έργο. Σε μια αμερικανική παραγωγή θα μπορούσε να είναι και αμερικανός πολίτης, με πατριωτική παραφορά για τη χώρα του, ο οποίος σταδιακά χάνει τις ψευδαισθήσεις του. Μια άλλη παρανόηση: τα πρόσωπα είναι ο Μπους και ο Μπλαιρ∙ εδώ επηρέασε και η εμφάνιση πολλών καρτούν όπου οι δυο τους απεικονίζονταν ως εραστές. Το έργο όμως πιάνει την εξωτερική πολιτική της Αμερικής από πολύ παλιότερα, κάπου στον Δεύτερο Παγκόσμιο. Κάποιοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τον πόλεμο στο Ιράκ λες και ήταν κάποια ανωμαλία του Μπους και των νέο-συντηρητικών, αλλά όσο και αν δείχνει ακραίο περιστατικό δεν αποτελεί εξαίρεση στον γενικό κανόνα της αμερικανικής πολιτικής στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της. Όταν έγραφα το έργο μέσα στα άλλα ήθελα να πω ακριβώς ότι όλα αυτά δεν προέκυψαν με τον Μπους ούτε και θα εξαφανιστούν μαζί του. Διάβασα εκτενώς για να ανακαλύψω λεπτομέρειες και με βοήθησε ιδιαίτερα ο Ουίλιαμ Μπλουμ.
Caryl Churchill, 2008
Μετάφραση Α. Γαλέος
Μάιος 2010
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Το Drunk enough to say I love you? είναι ένα έργο Αποκάλυψη. 35 σελίδες ελλειπτικού όσο και απόλυτα ρεαλιστικού λόγου ξεσκεπάζουν καταστάσεις 50 ετών που δημιούργησε η Αμερική με όλες τις χώρες του κόσμου ώστε να μπορέσει να τις ελέγξει πολιτικά, πολιτιστικά και άρα και οικονομικά. Οι τεχνικές και τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί αντλούν έμπνευση από την ψυχολογία, την τέχνη της ρητορικής, της άσκησης γοητείας και εξουσίας με έναν ιδιαίτερα έξυπνο, διαστροφικό και ταυτόχρονα στη βάση του σχεδόν απλοϊκό τρόπο, τόσο που αναρωτιέσαι πώς δεν κατάφερε κανείς να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ως τώρα.
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ, μεγαλοφυώς αποτυπώνει αυτή τη σχέση της υπερδύναμης και της Ελλάδας, εν προκειμένω, στην ερωτική σχέση μεταξύ δύο ανδρών. Η «παράνομη» μη αποδεκτή κοινωνικά αυτή σχέση θα αποκαλύψει τους απλούς, υπόγειους, καθαρούς, όποιους τελικά, μηχανισμούς με τους οποίους άνθρωπος επιβάλλεται σε άνθρωπο, εραστής σε εραστή, χώρα σε χώρα.
Πρόκειται για ένα, στη σύλληψη και στην ενέργειά του, σχεδόν παιδικό παιχνίδι, με τη σκληρότητα που διακρίνει πολλές φορές τα παιδιά όταν παίζουν για τη νίκη. Εδώ το παιχνίδι ανήκει σε ενήλικες, ξεφεύγει από τους κανόνες, η ηδονή του σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων αντικαθίσταται από τις ίδιες τις πράξεις βίας και η χαρά προκύπτει από την υποταγή του άλλου.
Η εξέλιξη της ιστορίας μάθαμε ότι είναι σπειροειδής. Αν είναι έτσι, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Οφείλουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση. Όλα επαναλαμβάνονται και θα επαναληφθούν.
Κατερίνα Μπέρδεκα
Για τη συγγραφέα
Κάρυλ Τσέρτσιλ
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 3 Σεπτεμβρίου του 1938. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο πριν κλείσει τα 10, η οικογένειά της –ο πατέρας ήταν πολιτικός σκιτσογράφος και η μητέρα της μοντέλο– μετακόμισε στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου έζησε ώς τα 17 της χρόνια. Επέστρεψε στην Αγγλία για σπουδές στην Οξφόρδη, στο Lady Margaret Hall, από όπου αποφοίτησε το 1960 με πτυχίο στην Αγγλική Φιλολογία. Τα έργα της Downstairs (1958, Φεστιβάλ NUS), Having a Wonderful Time (1960, Questors Theatre, Λονδίνο), Easy Death (1961, Oxford Playhouse) και το έργο για φωνές You’ve No Need to be Frightened παρουσιάστηκαν σε φοιτητικές παραστάσεις.
Το 1961 παντρεύτηκε τον δικηγόρο Ντέιβιντ Χάρτερ. Την επόμενη χρονιά μεταδόθηκε το πρώτο της ραδιοφωνικό έργο The Ants. Το 1963 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, και στη συνέχεια άλλα δύο μέχρι το 1968. Αν και έμενε αρκετά στο σπίτι με τα παιδιά, συνέχισε να γράφει πολλά ραδιοφωνικά έργα για το BBC. Το 1973 το έργο της Owners έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη. Το 1974 άρχισε να γράφει έργα για το Royal Court• είναι μάλιστα η πρώτη γυναίκα που έγραψε με ανάθεση για το Royal Court. Εκεί ανέβηκαν το 1975 τα έργα της Objections to Sex και Moving Clocks Go Slow (Theatre Upstairs). Το 1976 συνεργάστηκε με τις ομάδες Joint Stock και Monstrous Regiment. Άρχισε μία μακροχρόνια συνεργασία με τον σκηνοθέτη Μαξ Στάφορντ-Κλαρκ.
Εχει γράψει έργα όπως Cloud Nine (1980), Top Girls (1982), Fen (1983), Softcops (1978). To 1984 βοήθησε στην παράσταση Midday Sun που παρουσιάζεται στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών στο Λονδίνο. Η παράσταση αυτή σηματοδότησε το αυξανόμενο ενδιαφέρον της στο θέατρο που δε βασίζεται στο κείμενο. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το βραβείο Susan Smith Blackburn για το Fen. Το 1985 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Methuen η πρώτη συλλογή έργων της.
Ακολούθησαν τα έργα A Mouthful of Birds (που έγραψε μαζί με τον Ντέιβιντ Λαν, 1986), Serious Money (1987), με το οποίο κέρδισε πολλά θεατρικά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου Susan Smith Blackburn, Fugue (1988), Icecream και Hot Fudge (1989), Lives of the Great Prisoners (σε συνεργασία με τον Ιαν Σπινκ και τον Ορλάντο Γκαφ, 1991). Το 1988 η τηλεόραση του BBC μεταδίδει μία εκπομπή αφιερωμένη στο έργο της Κάρυλ Τσέρτσιλ. Το 1990 έγραψε το Mad Forest, «ένα έργο από τη Ρουμανία», που παρουσιάστηκε στο Central και στο Royal Court Theatre, στο Λονδίνο και στο Εθνικό Θέατρο στο Βουκουρέστι. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε η δεύτερη συλλογή έργων της από τον εκδοτικό οίκο Methuen και η ανθολογία Τσέρτσιλ: Μονόπρακτα. Το 1994 ανέβηκε το διάσημο και στην Ελλάδα έργο της Skriker στο Εθνικό Θέατρο στο Λονδίνο (Cottesloe) και τρία χρόνια αργότερα έκαναν πρεμιέρα τα έργα της Hotel, This is a Chair, Blue Heart. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε η τρίτη συλλογή έργων της από τον Νικ Χερν.Το 2000 έκανε πρεμιέρα το έργο της Πολύ Μακριά (Far Away) και τρία χρόνια αργότερα το Ένας Αριθμός (A Number) πάλι στο Royal Court.
Το 2006 έγραψε το Drunk enough to say I love you?, που έκανε πρεμιέρα στο Royal Court, το τελευταίο της θεατρικό έως τώρα. Ακολούθησε το δεκάλεπτο έργο Επτά Μικρά Εβραιόπουλα (2009).
Το 2010 η Τσέρτσιλ έγραψε με ανάθεση το λιμπρέτο για τη νέα όπερα του Ορλάντο Γκαφ με τίτλο A ring a lamp a thing. Παίχτηκε για 5 παραστάσεις στο Linbury Studio Theatre του Royal Opera House στο Λονδίνο.
Κατερίνα Μπερδέκα
Σπούδασε θέατρο στο Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Κιμούλη.
Ως ηθοποιός, έχει παίξει στην «Μήδεια» του Ευριπίδη (σκηνοθεσία Άντζελα Μπρούσκου) και στη χοροθεατρική παράσταση «Πώς να πώ» (χορογράφος Μαρουσώ Καραλέκα).
Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τα έργα, «6+1 τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα» (Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας), «Ξέχνα το» (Ροές), «3΄΄ η μνήμη του χρυσόψαρου και άλλων ευτυχισμένων ζώων» στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου,
Διασκεύασε και σκηνοθέτησε για τη θεατρική ομάδα «Εν δυνάμει» τα εξής έργα: «Ο Ψαράς και η ψυχή του» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Όλος ο Άντερσεν σε μία ώρα», «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» και «το μολυβένιο στρατιωτάκι» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και την «Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων» του Λουις Κάρολ.
Έχει εργασθεί ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Festen» των Τόμας Βίντενμπεργκ και Μόγκενς Ρούκοφ (σκηνοθεσία Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν), στο «Δον Ζουάν στο Σόχο» του Πάτρικ Μάρμπερ (σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) και στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δέσποινας Γκάτζιου.
Σε συνεργασία με την Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν έγραψε το σενάριο της μικρού μήκους ταινίας «Euphoria» το οποίο ήταν προτεινόμενο για βραβείο σεναρίου στο «48hours film project».
Από το 2003 έως το 2009 υπήρξε Διευθύντρια θεατρικών παραγωγών των εταιριών Λυκόφως και Highway Productions για πάνω από 30 παραστάσεις. Από το 2007 έως το 2009 υπήρξε υπεύθυνη ρεπερτορίου στο θέατρο Χώρα. Οργάνωσε την πρώτη εφηβική παράσταση στην Ελλάδα με το έργο «Chatroom» του Enda Walsh, στο θέατρο Χώρα. Συνεργάζεται από το 2009 με την Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί(+,Χ) στο Από Μηχανής Θέατρο στο γραφείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και ως Διευθύντρια των θεατρικών παραγωγών.
Γιώργος Ντούσης
Ο Γιώργος Ντούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Αποφοίτησε από τη σχολή «Βεάκη» το 2002. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Αττικό και στο Παναρμόνιο Ωδείο Αθηνών. Επίσης έχει κάνει σπουδές μελισσοκομίας στο Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών.
Από το 2002 είναι μέλος της ομάδας «Πολυμήχανοι» και μαζί τους και σε σκηνοθεσία Γιάννη Πετσόπουλου έχει παίξει στις εξής παραστάσεις: «Η εταιρεία συγχωρεί μια στιγμή παραφροσύνης» του Ροδόλφο Σαντάνα στο θέατρο Άρτι το 2009, «Η Μήδεια στον καθρέφτη» του Χοσέ Τριάνα στο θέατρο Άκης Δαβής το 2008, «Η νύχτα των δολοφόνων» του Χοσέ Τριάνα στο θέατρο Αργώ studio το 2007 και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την άνοιξη του 2004, « Η δολοφονία της αδελφής Τζωρτζ» του Φράνκ Μάρκους στο θέατρο Ροές την άνοιξη του 2006, «Μουσική βραδιά» στο Λουίζα το 2004, «ΕΥΡΩΠΗ, ένας μύθος για τον έρωτα και το πεπρωμένο» στο θέατρο Ιλίσια-Ντενίση το 2003.
Άλλες παραστάσεις: «Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του» σκην. Όλγα Ποζελη θέατρο Φούρνος 2010, «Η Πάχνη» των Α. και Κ. Κούφαλη σκην. Τ.Τζαμαργιά με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας στο πλαίσιο του φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας και στην Αθήνα σε παραγωγή του θεάτρου Πορεία 2009, «Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι;» παράσταση devised theater σκην. Ο.Ποζέλη στο θέατρο Αργώ studio 2007, «Ανδρομάχη» του Ρακίνα σκην. Δ. Μαυρίκιου με το Εθνικό Θέατρο σε περιοδεία στην Ελλάδα καλοκαίρι 2007, «Ο Μαγιακόφσκι στους αιώνες» μουσικοθεατρική παράσταση σε κείμενα του ρώσου ποιητή σκην. Α.Κεφαλά και μουσική Κ.Καλδάρα 2007, «Πέρσες» του Αισχύλου σκην. Λ.Κονιόρδου με το Εθνικό Θέατρο σε περιοδία στην Ελλάδα και το εξωτερικό καλοκαίρι 2006, «Αρχείο Γιόχαν Φάτσερ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ σκην. Τ.Τζαμαριά στο θέατρο Επί Κολωνώ το 2005, έργο που του χάρισε και την υποψηφιότητα για το βραβείο Χορν, «Το κόκκινο σκουφί» της Μ.Κάλμπαρη σκην. Δ.Σιδηροπούλου στο θέατρο Αργώ το 2003.Έχει πάρει μέρος σε μουσικές παραστάσεις και παραστάσεις θεάτρου δρόμου ως σολίστ, ηθοποιός και δημιουργός.
Ένκε Φεζολλάρι
Γεννήθηκε το 1981 στην Αλβανία. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) το 2005.
Εχει παίξει στις παραστάσεις: «Το Παράθυρο/ Όταν έρχεται ο ξένος» του Γιάννη Ρίτσου (στην αλβανική γλώσσα για πρώτη φορά) σε σκηνοθεσία Ελένης Αγγελοπούλου στο Θέατρο εναστρον και στο θέατρο ΧΩΡΑ, «Έδυσε η σελήνη» της Μαρία Λαϊνά και «Μερόπη» του Ανδρέα Στάικου, σε σύλληψη και σκηνοθετική επιμέλεια της Σίσσυς Παπαθανασίου, «Το φιλί στην άσφαλτο» του Nelson Rodrigues σε σκηνοθεσία του ελληνοβραζιλιάνου Φίλιππου Mendes, «Πολύ καλά!» της Λίζας Κρόν στο Θέατρο Εξαρχείων σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, "Puerto Grande" του Μάνου Λαμπράκη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, «Ένας στους δέκα» σε κείμενα και σκηνοθέσια του Λαέρτη Βασιλείου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, «Οιδίπους Τύρανος» και «Οιδίπους Επί Κολωνώ» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη – Εθνικό Θέατρο, «Το γαλάζιο πουλί» του Μ. Μαίτερλινκ σε σκηνοθεσία Κ.Μεγαπάνου, Εθνικό Θέατρο – Παιδικό Στέκι, «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Σ.Χατζάκη στο Εθνικό Θέατρο, «Frank kai Stein» με θέμα την «Αναμονή» σε σκηνοθετική καθοδήγηση του Β.Νταβου και Ενκε Φεζολλάρι στο Bar Tessera.
Το 2005 ήταν performer στην παράσταση «Εγχειρίδιο να αλλάξουμε τον κόσμο» σε σύλληψη-σκηνοθεσία Α.Παπαδαμάκη – Badminton και χορευτής στην παράσταση «Λούλου» του Α.Berg σε σκηνοθεσία Aike Grams σε χορογραφίες Π.Γάλλια στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Πρώτη απόπειρα σκηνοθεσίας (2009) στο Φεστιβάλ Μεταναστών καλλιτεχνών στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα «Τυχαία χώρα, τυχαίος ποιητής» με τη Σωτηρία Λεονάρδου
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στην ταινία μεγάλου μήκους «Το γάλα» σκην.Γιώργος Σιούγας (2010), και μικρού μήκους «Partners» σκην. Ι. Μαρκαριάν (φεστιβάλ Δράμας – Α’ βραβείο μυθοπλασίας) και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2008 Α’Βραβείο Μ.μήκους.
Στην τηλεόραση εχει εμφανιστεί στις σειρές «Σπάσε τη σιωπή» σκην. Χρήστου Δήμα, (ΕΡΤ ψηφιακή, 2008), «Χρυσά κορίτσια» σκην. Φ.Κοτρώτση (ΕΡΤ1, 2008).
Πληροφορίες:
ΠΕΡΙΟΧΗ
Από Μηχανής θέατρο
Ακαδήμου 13
Μεταξουργείο
Αθήνα, 104 36
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
19 Μαρτίου - 31 Μαΐου 2011
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη 21.30, Κυριακή: 20.00
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 5231131
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό: 20 €
Φοιτητικό: 14 €
Κάθε Τρίτη: 2 άτομα, 1 εισιτήριο
ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ Β’ ΣΚΗΝΗΣ :
46 άτομα
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
50’ (χωρίς διάλειμμα)
Αν θέλετε να έχετε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσετε, μπορείτε αφού στείλετε το παραπάνω e-mail, να παίξετε στο on-line trivial παιχνίδι μας "Μονομαχίες" και για κάθε παιχνίδι που θα παίξετε, θα έχετε άλλη μια συμμετοχή. Όσα περισσότερα παιχνίδια παίξετε, τόσες φορές θα είναι το όνομά σας στην κλήρωση.
Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με e-mail.
Ενημερωθείτε για τις λεπτομέρειες της παράστασης από το ακόλουθο δελτίο τύπου:
Drunk enough to say I love you?
της Κάρυλ Τσέρτσιλ
Από τις 19 Μαρτίου 2011 η Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) θα παρουσιάζει στο Από Μηχανής Θέατρο το τελευταίο θεατρικό έργο της καυστικής Κάρυλ Τσέρτσιλ Drunk enough to Say I Love You? Πιο επίκαιρο από ποτέ, ειδικά για την Ελλάδα του 2011, το έργο αφηγείται με βιτριολικό, ανατρεπτικό χιούμορ την ιστορία του Σαμ και του Γκάι, μια ιστορία μοναδικού έρωτα, έλξης και θαυμασμού που βαθμιαία μετατρέπεται σε απέχθεια και μίσος για να μπορέσει να ζητήσει την αγάπη με νέους όρους.
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ, στο τελευταίο έργο της, χρησιμοποιεί την ερωτική ιστορία δύο αντρών για να μιλήσει σε λιγότερο από μία ώρα για τον έρωτα, την υποταγή, τις εκλογές, την παραλυτική αδυναμία, τη δημοκρατία, τα βασανιστήρια, τον καφέ, την τρομοκρατία, τα οικονομικά συμφέροντα, τον πόλεμο, την οικολογία, το κάπνισμα, το μίσος, την αγάπη.
Το Drunk enough to say I love you?, γραμμένο το 2006, αποδεικνύει για άλλη μια φορά περίτρανα γιατί η Κάρυλ Τσέρτσιλ είναι η πιο σημαντική θεατρική συγγραφέας του 21ου αιώνα.
Σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα.
Μετάφραση: Αντώνης ΓαλέοςΣκηνοθεσία: Κατερίνα Μπερδέκα
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παπαλάμπρου
Χορογραφία: Αντωνίνα Βλουτή
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Παίζουν: Γιώργος Ντούσης, Ένκε Φεζολλάρι
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ είχε μια ιδέα.
Σε μια ιδιαίτερα αντιαμερικανική εποχή, η Αμερική περιέργως αλλά καθόλου μυστηριωδώς συνεχίζει να ασκεί μια αδιάκοπη έλξη και γοητεία προς όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμα και τις πλέον καταπιεσμένες από αυτή.
Τι θα γινόταν αν αυτή ακριβώς η γοητεία ενσαρκωνόταν στη σκηνή από ένα ζευγάρι ανδρών που περνούν από όλα τα στάδια της αγάπης, ξεπερνούν τα όρια της κτηνωδίας και φτάνουν σε ένα παγκόσμιο ερωτικό ολοκαύτωμα;
Τι σχέσεις εξουσίας γεννιούνται;
Θα παραδοθεί ο ένας στον άλλον και σε ποιο βαθμό;
Πόσο μπορεί να καταπατήσει τις ηθικές αξίες του, ο ένας για τον άλλον;
Τι εγκλήματα θα μπορούσε να διαπράξει για να τον έχει δίπλα του;
Μπορεί να εξοντώσει μια οικογένεια, να ισοπεδώσει μια χώρα, να διαλύσει όλο το οικολογικό σύστημα του πλανήτη, να τινάξει το σύμπαν στον αέρα;
Πώς γίνεται ενώ ο ένας παίρνει το ρίσκο να θυσιάσει τα πάντα, να παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στον άλλο, την ίδια ακριβώς στιγμή να «τον μισεί»;
Μήπως εδώ αρχίζει η έννοια της πραγματικής χριστιανικής αγάπης;
Ο Γκάι θα έκανε τα πάντα για τον Σαμ. Ο Σαμ τα κάνει όλα, ούτως ή άλλως.
Το Drunk enough to say I love you?, το τελευταίο έργο της Caryl Churchill, γράφτηκε το 2006 και παρουσιάστηκε στο Royal Court Theater της Αγγλίας και αργότερα στο Public Theater στη Νέα Υόρκη, στη Schaubühne στο Βερολίνο και στο Tiyatro Boyali Kus στην Κωνσταντινούπολη.
ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210 5231131
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 19 Μαρτίου έως 31 Μαΐου 2011
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη 21.30, Κυριακή 20.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ κανονικό: 20€, φοιτητικό: 14€, Κάθε Τρίτη: 2 άτομα με 1 εισιτήριο
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ για το έργο
To Drunk enough to say I love you? όταν το επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου το έλεγα Ο άντρας που ερωτεύτηκε την Αμερική. Αλλά έτσι μαρτυρούσα περισσότερα από όσο έπρεπε. Πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο έχουν κάτι σαν ειδύλλιο με την Αμερική ή τον πολιτισμό της ή ακόμα και την ιδέα «Αμερική», ακόμα και τώρα πια που όσο περνάει ο καιρός την αντιπαθούν όλο και περισσότερο ταυτόχρονα. Ο Σαμ ήταν πάντα ο Σαμ, όπως λέμε Uncle Sam, η πολιτική γελοιογραφία δηλαδή που αντιπροσωπεύει την Αμερική. Ο άλλος χαρακτήρας δεν είχε όνομα όσο έγραφα το έργο, και όταν χρειάστηκε να τον βαφτίσω κάπως σκέφτηκα το Τζακ ως κάτι ουδέτερο και καθημερινό: Τζακ είναι ο μπαλαντέρ στο Μπλακ Τζακ, Τζακ είναι ένας άγνωστος που συναντάμε στον δρόμο και τον ξεχνάμε αμέσως μετά. Βλακωδώς όμως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι Τζακ είναι και ο Γούνιον Τζακ, έτσι όπως φωνάζουν οι Άγγλοι τη σημαία τους. Και ήταν λογικό αρκετοί να θεωρήσουν πως εκεί αναφερόμουν – ο Σαμ είναι χώρα και ο άντρας που είναι ερωτευμένος με τον Σαμ/Αμερική γιατί να μην είναι η Βρετανία;
Ήταν ήδη περίεργο για το κοινό να καταλάβει πώς γίνεται ο Σαμ να είναι χώρα ενώ το άτομο που τον έχει ερωτευτεί είναι απλώς ένας, ο οποιοσδήποτε, κάποιος θεατής ίσως, ε, και τώρα με αυτή μου την κίνηση ήταν σαν να άνοιξα μόνη το λάκκο μου. Έκανα μια απόπειρα να αφήσω πίσω τις παρανοήσεις αλλάζοντας το όνομα του άντρα σε Γκάι (άντρας δηλαδή, ό,τι πιο προφανές, χα χα, αλλά τι να κάνουμε) και στη Γερμανία ήταν γερμανός (Πάουλ). Στο μυαλό μου ήταν πάντα κάποιος από τη χώρα που ανεβαίνει το έργο. Σε μια αμερικανική παραγωγή θα μπορούσε να είναι και αμερικανός πολίτης, με πατριωτική παραφορά για τη χώρα του, ο οποίος σταδιακά χάνει τις ψευδαισθήσεις του. Μια άλλη παρανόηση: τα πρόσωπα είναι ο Μπους και ο Μπλαιρ∙ εδώ επηρέασε και η εμφάνιση πολλών καρτούν όπου οι δυο τους απεικονίζονταν ως εραστές. Το έργο όμως πιάνει την εξωτερική πολιτική της Αμερικής από πολύ παλιότερα, κάπου στον Δεύτερο Παγκόσμιο. Κάποιοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τον πόλεμο στο Ιράκ λες και ήταν κάποια ανωμαλία του Μπους και των νέο-συντηρητικών, αλλά όσο και αν δείχνει ακραίο περιστατικό δεν αποτελεί εξαίρεση στον γενικό κανόνα της αμερικανικής πολιτικής στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της. Όταν έγραφα το έργο μέσα στα άλλα ήθελα να πω ακριβώς ότι όλα αυτά δεν προέκυψαν με τον Μπους ούτε και θα εξαφανιστούν μαζί του. Διάβασα εκτενώς για να ανακαλύψω λεπτομέρειες και με βοήθησε ιδιαίτερα ο Ουίλιαμ Μπλουμ.
Caryl Churchill, 2008
Μετάφραση Α. Γαλέος
Μάιος 2010
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Το Drunk enough to say I love you? είναι ένα έργο Αποκάλυψη. 35 σελίδες ελλειπτικού όσο και απόλυτα ρεαλιστικού λόγου ξεσκεπάζουν καταστάσεις 50 ετών που δημιούργησε η Αμερική με όλες τις χώρες του κόσμου ώστε να μπορέσει να τις ελέγξει πολιτικά, πολιτιστικά και άρα και οικονομικά. Οι τεχνικές και τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί αντλούν έμπνευση από την ψυχολογία, την τέχνη της ρητορικής, της άσκησης γοητείας και εξουσίας με έναν ιδιαίτερα έξυπνο, διαστροφικό και ταυτόχρονα στη βάση του σχεδόν απλοϊκό τρόπο, τόσο που αναρωτιέσαι πώς δεν κατάφερε κανείς να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ως τώρα.
Η Κάρυλ Τσέρτσιλ, μεγαλοφυώς αποτυπώνει αυτή τη σχέση της υπερδύναμης και της Ελλάδας, εν προκειμένω, στην ερωτική σχέση μεταξύ δύο ανδρών. Η «παράνομη» μη αποδεκτή κοινωνικά αυτή σχέση θα αποκαλύψει τους απλούς, υπόγειους, καθαρούς, όποιους τελικά, μηχανισμούς με τους οποίους άνθρωπος επιβάλλεται σε άνθρωπο, εραστής σε εραστή, χώρα σε χώρα.
Πρόκειται για ένα, στη σύλληψη και στην ενέργειά του, σχεδόν παιδικό παιχνίδι, με τη σκληρότητα που διακρίνει πολλές φορές τα παιδιά όταν παίζουν για τη νίκη. Εδώ το παιχνίδι ανήκει σε ενήλικες, ξεφεύγει από τους κανόνες, η ηδονή του σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων αντικαθίσταται από τις ίδιες τις πράξεις βίας και η χαρά προκύπτει από την υποταγή του άλλου.
Η εξέλιξη της ιστορίας μάθαμε ότι είναι σπειροειδής. Αν είναι έτσι, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Οφείλουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση. Όλα επαναλαμβάνονται και θα επαναληφθούν.
Κατερίνα Μπέρδεκα
Για τη συγγραφέα
Κάρυλ Τσέρτσιλ
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 3 Σεπτεμβρίου του 1938. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο πριν κλείσει τα 10, η οικογένειά της –ο πατέρας ήταν πολιτικός σκιτσογράφος και η μητέρα της μοντέλο– μετακόμισε στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου έζησε ώς τα 17 της χρόνια. Επέστρεψε στην Αγγλία για σπουδές στην Οξφόρδη, στο Lady Margaret Hall, από όπου αποφοίτησε το 1960 με πτυχίο στην Αγγλική Φιλολογία. Τα έργα της Downstairs (1958, Φεστιβάλ NUS), Having a Wonderful Time (1960, Questors Theatre, Λονδίνο), Easy Death (1961, Oxford Playhouse) και το έργο για φωνές You’ve No Need to be Frightened παρουσιάστηκαν σε φοιτητικές παραστάσεις.
Το 1961 παντρεύτηκε τον δικηγόρο Ντέιβιντ Χάρτερ. Την επόμενη χρονιά μεταδόθηκε το πρώτο της ραδιοφωνικό έργο The Ants. Το 1963 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, και στη συνέχεια άλλα δύο μέχρι το 1968. Αν και έμενε αρκετά στο σπίτι με τα παιδιά, συνέχισε να γράφει πολλά ραδιοφωνικά έργα για το BBC. Το 1973 το έργο της Owners έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη. Το 1974 άρχισε να γράφει έργα για το Royal Court• είναι μάλιστα η πρώτη γυναίκα που έγραψε με ανάθεση για το Royal Court. Εκεί ανέβηκαν το 1975 τα έργα της Objections to Sex και Moving Clocks Go Slow (Theatre Upstairs). Το 1976 συνεργάστηκε με τις ομάδες Joint Stock και Monstrous Regiment. Άρχισε μία μακροχρόνια συνεργασία με τον σκηνοθέτη Μαξ Στάφορντ-Κλαρκ.
Εχει γράψει έργα όπως Cloud Nine (1980), Top Girls (1982), Fen (1983), Softcops (1978). To 1984 βοήθησε στην παράσταση Midday Sun που παρουσιάζεται στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών στο Λονδίνο. Η παράσταση αυτή σηματοδότησε το αυξανόμενο ενδιαφέρον της στο θέατρο που δε βασίζεται στο κείμενο. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το βραβείο Susan Smith Blackburn για το Fen. Το 1985 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Methuen η πρώτη συλλογή έργων της.
Ακολούθησαν τα έργα A Mouthful of Birds (που έγραψε μαζί με τον Ντέιβιντ Λαν, 1986), Serious Money (1987), με το οποίο κέρδισε πολλά θεατρικά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου Susan Smith Blackburn, Fugue (1988), Icecream και Hot Fudge (1989), Lives of the Great Prisoners (σε συνεργασία με τον Ιαν Σπινκ και τον Ορλάντο Γκαφ, 1991). Το 1988 η τηλεόραση του BBC μεταδίδει μία εκπομπή αφιερωμένη στο έργο της Κάρυλ Τσέρτσιλ. Το 1990 έγραψε το Mad Forest, «ένα έργο από τη Ρουμανία», που παρουσιάστηκε στο Central και στο Royal Court Theatre, στο Λονδίνο και στο Εθνικό Θέατρο στο Βουκουρέστι. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε η δεύτερη συλλογή έργων της από τον εκδοτικό οίκο Methuen και η ανθολογία Τσέρτσιλ: Μονόπρακτα. Το 1994 ανέβηκε το διάσημο και στην Ελλάδα έργο της Skriker στο Εθνικό Θέατρο στο Λονδίνο (Cottesloe) και τρία χρόνια αργότερα έκαναν πρεμιέρα τα έργα της Hotel, This is a Chair, Blue Heart. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε η τρίτη συλλογή έργων της από τον Νικ Χερν.Το 2000 έκανε πρεμιέρα το έργο της Πολύ Μακριά (Far Away) και τρία χρόνια αργότερα το Ένας Αριθμός (A Number) πάλι στο Royal Court.
Το 2006 έγραψε το Drunk enough to say I love you?, που έκανε πρεμιέρα στο Royal Court, το τελευταίο της θεατρικό έως τώρα. Ακολούθησε το δεκάλεπτο έργο Επτά Μικρά Εβραιόπουλα (2009).
Το 2010 η Τσέρτσιλ έγραψε με ανάθεση το λιμπρέτο για τη νέα όπερα του Ορλάντο Γκαφ με τίτλο A ring a lamp a thing. Παίχτηκε για 5 παραστάσεις στο Linbury Studio Theatre του Royal Opera House στο Λονδίνο.
Κατερίνα Μπερδέκα
Σπούδασε θέατρο στο Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Κιμούλη.
Ως ηθοποιός, έχει παίξει στην «Μήδεια» του Ευριπίδη (σκηνοθεσία Άντζελα Μπρούσκου) και στη χοροθεατρική παράσταση «Πώς να πώ» (χορογράφος Μαρουσώ Καραλέκα).
Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τα έργα, «6+1 τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα» (Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας), «Ξέχνα το» (Ροές), «3΄΄ η μνήμη του χρυσόψαρου και άλλων ευτυχισμένων ζώων» στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου,
Διασκεύασε και σκηνοθέτησε για τη θεατρική ομάδα «Εν δυνάμει» τα εξής έργα: «Ο Ψαράς και η ψυχή του» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Όλος ο Άντερσεν σε μία ώρα», «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» και «το μολυβένιο στρατιωτάκι» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και την «Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων» του Λουις Κάρολ.
Έχει εργασθεί ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Festen» των Τόμας Βίντενμπεργκ και Μόγκενς Ρούκοφ (σκηνοθεσία Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν), στο «Δον Ζουάν στο Σόχο» του Πάτρικ Μάρμπερ (σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) και στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δέσποινας Γκάτζιου.
Σε συνεργασία με την Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν έγραψε το σενάριο της μικρού μήκους ταινίας «Euphoria» το οποίο ήταν προτεινόμενο για βραβείο σεναρίου στο «48hours film project».
Από το 2003 έως το 2009 υπήρξε Διευθύντρια θεατρικών παραγωγών των εταιριών Λυκόφως και Highway Productions για πάνω από 30 παραστάσεις. Από το 2007 έως το 2009 υπήρξε υπεύθυνη ρεπερτορίου στο θέατρο Χώρα. Οργάνωσε την πρώτη εφηβική παράσταση στην Ελλάδα με το έργο «Chatroom» του Enda Walsh, στο θέατρο Χώρα. Συνεργάζεται από το 2009 με την Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί(+,Χ) στο Από Μηχανής Θέατρο στο γραφείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και ως Διευθύντρια των θεατρικών παραγωγών.
Γιώργος Ντούσης
Ο Γιώργος Ντούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Αποφοίτησε από τη σχολή «Βεάκη» το 2002. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Αττικό και στο Παναρμόνιο Ωδείο Αθηνών. Επίσης έχει κάνει σπουδές μελισσοκομίας στο Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών.
Από το 2002 είναι μέλος της ομάδας «Πολυμήχανοι» και μαζί τους και σε σκηνοθεσία Γιάννη Πετσόπουλου έχει παίξει στις εξής παραστάσεις: «Η εταιρεία συγχωρεί μια στιγμή παραφροσύνης» του Ροδόλφο Σαντάνα στο θέατρο Άρτι το 2009, «Η Μήδεια στον καθρέφτη» του Χοσέ Τριάνα στο θέατρο Άκης Δαβής το 2008, «Η νύχτα των δολοφόνων» του Χοσέ Τριάνα στο θέατρο Αργώ studio το 2007 και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την άνοιξη του 2004, « Η δολοφονία της αδελφής Τζωρτζ» του Φράνκ Μάρκους στο θέατρο Ροές την άνοιξη του 2006, «Μουσική βραδιά» στο Λουίζα το 2004, «ΕΥΡΩΠΗ, ένας μύθος για τον έρωτα και το πεπρωμένο» στο θέατρο Ιλίσια-Ντενίση το 2003.
Άλλες παραστάσεις: «Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του» σκην. Όλγα Ποζελη θέατρο Φούρνος 2010, «Η Πάχνη» των Α. και Κ. Κούφαλη σκην. Τ.Τζαμαργιά με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας στο πλαίσιο του φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας και στην Αθήνα σε παραγωγή του θεάτρου Πορεία 2009, «Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι;» παράσταση devised theater σκην. Ο.Ποζέλη στο θέατρο Αργώ studio 2007, «Ανδρομάχη» του Ρακίνα σκην. Δ. Μαυρίκιου με το Εθνικό Θέατρο σε περιοδεία στην Ελλάδα καλοκαίρι 2007, «Ο Μαγιακόφσκι στους αιώνες» μουσικοθεατρική παράσταση σε κείμενα του ρώσου ποιητή σκην. Α.Κεφαλά και μουσική Κ.Καλδάρα 2007, «Πέρσες» του Αισχύλου σκην. Λ.Κονιόρδου με το Εθνικό Θέατρο σε περιοδία στην Ελλάδα και το εξωτερικό καλοκαίρι 2006, «Αρχείο Γιόχαν Φάτσερ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ σκην. Τ.Τζαμαριά στο θέατρο Επί Κολωνώ το 2005, έργο που του χάρισε και την υποψηφιότητα για το βραβείο Χορν, «Το κόκκινο σκουφί» της Μ.Κάλμπαρη σκην. Δ.Σιδηροπούλου στο θέατρο Αργώ το 2003.Έχει πάρει μέρος σε μουσικές παραστάσεις και παραστάσεις θεάτρου δρόμου ως σολίστ, ηθοποιός και δημιουργός.
Ένκε Φεζολλάρι
Γεννήθηκε το 1981 στην Αλβανία. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) το 2005.
Εχει παίξει στις παραστάσεις: «Το Παράθυρο/ Όταν έρχεται ο ξένος» του Γιάννη Ρίτσου (στην αλβανική γλώσσα για πρώτη φορά) σε σκηνοθεσία Ελένης Αγγελοπούλου στο Θέατρο εναστρον και στο θέατρο ΧΩΡΑ, «Έδυσε η σελήνη» της Μαρία Λαϊνά και «Μερόπη» του Ανδρέα Στάικου, σε σύλληψη και σκηνοθετική επιμέλεια της Σίσσυς Παπαθανασίου, «Το φιλί στην άσφαλτο» του Nelson Rodrigues σε σκηνοθεσία του ελληνοβραζιλιάνου Φίλιππου Mendes, «Πολύ καλά!» της Λίζας Κρόν στο Θέατρο Εξαρχείων σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, "Puerto Grande" του Μάνου Λαμπράκη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, «Ένας στους δέκα» σε κείμενα και σκηνοθέσια του Λαέρτη Βασιλείου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, «Οιδίπους Τύρανος» και «Οιδίπους Επί Κολωνώ» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη – Εθνικό Θέατρο, «Το γαλάζιο πουλί» του Μ. Μαίτερλινκ σε σκηνοθεσία Κ.Μεγαπάνου, Εθνικό Θέατρο – Παιδικό Στέκι, «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Σ.Χατζάκη στο Εθνικό Θέατρο, «Frank kai Stein» με θέμα την «Αναμονή» σε σκηνοθετική καθοδήγηση του Β.Νταβου και Ενκε Φεζολλάρι στο Bar Tessera.
Το 2005 ήταν performer στην παράσταση «Εγχειρίδιο να αλλάξουμε τον κόσμο» σε σύλληψη-σκηνοθεσία Α.Παπαδαμάκη – Badminton και χορευτής στην παράσταση «Λούλου» του Α.Berg σε σκηνοθεσία Aike Grams σε χορογραφίες Π.Γάλλια στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Πρώτη απόπειρα σκηνοθεσίας (2009) στο Φεστιβάλ Μεταναστών καλλιτεχνών στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα «Τυχαία χώρα, τυχαίος ποιητής» με τη Σωτηρία Λεονάρδου
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στην ταινία μεγάλου μήκους «Το γάλα» σκην.Γιώργος Σιούγας (2010), και μικρού μήκους «Partners» σκην. Ι. Μαρκαριάν (φεστιβάλ Δράμας – Α’ βραβείο μυθοπλασίας) και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2008 Α’Βραβείο Μ.μήκους.
Στην τηλεόραση εχει εμφανιστεί στις σειρές «Σπάσε τη σιωπή» σκην. Χρήστου Δήμα, (ΕΡΤ ψηφιακή, 2008), «Χρυσά κορίτσια» σκην. Φ.Κοτρώτση (ΕΡΤ1, 2008).
Πληροφορίες:
ΠΕΡΙΟΧΗ
Από Μηχανής θέατρο
Ακαδήμου 13
Μεταξουργείο
Αθήνα, 104 36
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
19 Μαρτίου - 31 Μαΐου 2011
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη 21.30, Κυριακή: 20.00
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 5231131
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό: 20 €
Φοιτητικό: 14 €
Κάθε Τρίτη: 2 άτομα, 1 εισιτήριο
ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ Β’ ΣΚΗΝΗΣ :
46 άτομα
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
50’ (χωρίς διάλειμμα)