Ο Νίκος Τζουάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Από μικρός αγάπησε τον αθλητισμό και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την αθλητική δημοσιογραφία. Κανάλι 10, Profit FM, ALTER, αλλά και Ώρα Για Σπορ και Score Live, υπήρξαν κάποιοι από τους σταθμούς της πορείας του. Αυτόν τον καιρό τον βρίσκουμε στο επιτελείο της Nova, ενώ στα βιβλιοπωλεία υπάρχει και το βιβλίο του, «Έντεκα Εμείς: Όσα Δεν Ξέρετε Για Το Έπος Του Wembley», που αποτελεί μέρος της σειράς Παναθηναϊκή Εγκυκλοπαίδεια.
Όμως ο Νίκος Τζουάννης έχει και μια μουσική πλευρά, καθώς είναι ο ιδρυτής, συνθέτης και κημπορντίστας του συγκροτήματος Battle Symphony. Με τους οποίους θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ "War On Earth", μέσω της γαλλικής δισκογραφικής Soman Records, στις 15 Μαΐου. Πρόκειται για μια metal όπερα, που εκτυλίσσεται σε 12 κομμάτια, με τη συμμετοχή πολλών ερμηνευτών και μουσικών, και η οποία αφηγείται μια sci-fi λογικής ιστορία.
Με την αφορμή αυτή, ο Νίκος Τζουάννης είναι ο σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης, και αποκαλύπτει παρακάτω τους δίσκους που τον σημάδεψαν:
1. Somewhere In Time - Iron Maiden (1986)
Τα πρώτα μουσικά ακούσματα. Το πρώτο σοκ και δέος! Αυτή η έκρηξη, αυτή η ορμή, αυτό το μπάσο που καλπάζει, οι κιθάρες που βροντούν, η φωνή που σε ξεσηκώνει... Η πρώτη μου γνωριμία με τους Iron Maiden στα παιδικά μου χρόνια ήταν με τούτο το άλμπουμ και το Somewhere in Time έμελλε να γίνει ένας ισόβιος συνοδοιπόρος μου. Λατρεμένη κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε τι υπάρχει σε ένα δίσκο που ακόμα βρίσκεται κάτι... δεκαετίες μπροστά από την εποχή του.
2. Εdge Of Thorns - Savatage (1993)
Και εδώ βιώματα από τα... παλιά. Εφηβικά. Αυτή η μελαγχολία, αυτά τα μαγικά riffs του Criss Oliva, αυτή η μοναδική φωνή του Zach Stevens. H ένταση, το πάθος, η αγωνία και η κορύφωση. Αν υπήρχε μουσική τελειότητα, τότε το Edge of Thorns θα είχε τη «στάμπα». Γιατί ψεγάδι δεν πρόκειται να βρεις, όσο και αν το ρημάζει ο χρόνος.
3. Keeper Of The Seven Keys: Part II - Helloween (1988)
Πολύ απλά πρόκειται για το κορυφαίο power metal άλμπουμ όλων των εποχών. Χωρίς επεξηγήσεις. Ένα «διαμάντι», το οποίο δεν χάνει τη λάμψη του. Οι δαιμονισμένες κιθάρες των Hansen και Weikath και αυτή η ονειρική φωνή του Kiske που σε στέλνει στα ουράνια σε κάθε της κορώνα.
4. Land Of The Free - Gamma Ray (1995)
Κι εκεί που λες ότι ο δημιουργός δεν μπορεί να ξεπεράσει το δημιούργημά του, έρχεται ο Kai Hansen για να δηλώσει με θράσος ότι η έμπνευση δεν είναι πηγή που στερεύει... Η σκληράδα και τα λατρεμένα φαλτσάκια του Kai, η επανεμφάνιση του Kiske, οι τραγουδάρες, η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που δημιουργεί αυτός το δίσκος είναι αξεπέραστα.
5. Angel's Cry - Angra (1993)
Δεν πρόκειται να ξεχάσω την πρώτη μου «γνωριμία» με τους Βραζιλιάνους και αυτή την απίθανη φωνή του αείμνηστου Andre Matos, η οποία με έκανε να μείνω με το στόμα ανοικτό, ανακαλύπτοντας νέα μουσικά μονοπάτια. Σημάδι στην ψυχή άφησε τούτος ο δίσκος.
6. Accident Of Birth - Bruce Dickinson (1997)
«Μα έχει τελειώσει ο Dickinson», άκουγες με θλίψη για έναν παιδικό σου ήρωα από κόσμο και κοσμάκη. Και να μην θες να το πιστέψεις. Και το "Skunworks" να σου ρίχνει ένα γερό χαστούκι και να σου λέει: «πίστεψε το!» Και το "Accident Of Birth" να σηματοδοτεί την επιστροφή του Βασιλιά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλμπουμ που έχω ακούσει τις τελευταίες δεκαετίες τόσο πολύ όσο το "Accident Of Birth".
7. Sign Of The Hammer - Manowar (1984)
Το ακούς και ψάχνεις να βρεις κι εσύ το... σφυρί του Θωρ και τις πύλες της Βαλχάλα. Άραγε υπάρχουν; Αν ακούσεις τον Eric Adams, θα μάθεις την απάντηση! Όταν λέμε επικό metal, αυτό ακριβώς εννοούμε. Οι Manowar έγραψαν έναν δίσκο που καμία επική μπάντα δεν θα μπορέσει καν να πλησιάσει. Ποτέ. Για κανέναν λόγο!
8. One Small Voice - Heir Apparent (1989)
Αυτό το αριστούργημα μπήκε στη ζωή μου απροσδόκητα και έγινε σύντροφος ζωής! Δέκα ύμνοι και μια απίθανη διασκευή, αλλά και μια «εξωγήινη» φωνή, αυτή του Steve Benito. Ο πιο αδικημένος frontman ever στο metal. Ήρθε, μας καθήλωσε και απήλθε. Άφησε όμως πολύτιμη κληρονομιά πίσω του. Και ας μην φτάνει ούτε για... ζήτω.
9. Μoving Target - Royal Hunt (1995)
Κάνουν και... τέτοια στη Δανία; Ο απίθανος Andre Andersen, σαν άλλος «παραμυθάς», μας ταξιδεύει σε μοναδικά μουσικά τοπία, υμνεί τον έρωτα, τη ζωή και το πάθος. Και ο D.C. Cooper γίνεται ο τροβαδούρος του σε αυτή την ιστορία αγάπης. Και όχι, δεν είναι τόσο μελό όσο το περιγράφω. Είναι ένας ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ δίσκος!
10. Legendary Tales - Rhapsody (1997)
Κάτι νότες περίεργες άρχιζαν να παίζουν στο ραδιόφωνό μου το καλοκαίρι του 1997 και μετά... ΣΟΚ. Δεν θυμάμαι να εντυπωσιάστηκα ποτέ με ένα τραγούδι τόσο πολύ και τόσο γρήγορα (ίσως το Primo Victoria των Sabaton να... παίζει στα ίσια), όσο με το Warrior Of Ice. Μου είχε πέσει το... σαγόνι. Και λίγο καιρό μετά, ήρθε και το ντεμπούτο των Rhapsody για να αντιληφθώ ότι το κυρίως πιάτο ήταν ακόμα πιο... γευστικό. ΕΠΟΣ.
Η Facebook σελίδα των Battle Symphony