Μπορεί κάποιος να πει πως η δεύτερη μέρα το Release Festival ήταν πρώτη πολύ αναμενόμενη μεγάλη συναυλία της χρονιάς. Μετά από το δράμα που ζήσαμε με τους Bauhaus με τη κατάσταση να θυμίζει σαπουνόπερα στα social media, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στους Fontaines D.C., στους Mogwai και στον Nick Cave με τους Bad Seeds.
Η εμφάνιση των Fontaines μάζεψε το δικό της κόσμο, που χόρεψε και τραγούδησε κομμάτια της μπάντας. Στο φινάλε σίγουρα κέρδισαν και νέους οπαδούς, καθώς εκτός της δυναμικής τους εμφάνισης, τα χιτάκια "Boys In A Better Land" και "I Love You" απευθύνονται σε όποιον ακούει rock και η πλατεία νερού είχε αρκετούς. Οι Mogwai από την άλλη, έπαιξαν μεγαλύτερο set και κέρδισαν στην ατμόσφαιρα από το ηλιοβασίλεμα που συνέβαινε παράλληλα με το set τους. Το setlist έγυρε προς τον τελευταίο τους δίσκο "As Love Continues", γεμίζοντας με επιβλητικά soundscapes τη πλατεία νερού. Παραμορφωμένα φωνητικά και επαναλαμβανόμενες συγχορδίες έδεναν τις συνθέσεις τους, που ενώ μας ταξίδεψαν με το "Richie Sacramento" και το φινάλε του "We're Not Here" (όπου οι ενισχυτές δεν έκλεισαν ποτέ) δεν βρήκαν στη πλατεία νερού το κοινό που θα έπρεπε. Σίγουρα τους ταιριάζει μικρότερος χώρος, ή δικό τους headline set ώστε να έχουν το δικό τους κόσμο κάτω από τη σκηνή. Από την άλλη βέβαια, σίγουρα υπήρξε κόσμος που εντυπωσιάστηκε από τη μπάντα και βρήκε ένα ακόμα συγκρότημα για τη δισκοθήκη του. Αυτό είναι και το νόημα των φεστιβάλ άλλωστε , να μαθαίνεις νέες μπάντες και να ακούς μουσική που δεν γνωρίζεις.
Είναι rock star, είναι crooner ή είναι από τους ήρωες του post rock;
Μετά από εξονυχιστικό έλεγχο στη σκηνή και σε όλο τον εξοπλισμό, ο Nick Cave με τους Bad Seeds βγήκε για ένα δίωρο set, για ένα setlist που κάλυψε ένα μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας του. Δεν βασίστηκε σε ένα δίσκο όπως στις δύο προηγούμενες επισκέψεις του που μας έπαιζε το "Skeleton Tree". Αυτή τη φορά ανέβηκε κεφάτος στη σκηνή για να καλύψει το χαμένο χρόνο, να πάρει αγκαλιά την πρώτη σειρά και να μας θυμίσει την αίσθηση των μεγάλων συναυλιών.
Με τους Bad Seeds, μια πολύ διαφορετική μπάντα τα τελευταία δέκα χρόνια που πια οδηγείται από τον Cave και τον Warren Ellis, ο Nick Cave πέταγε μικρόφωνα, εκτοξευόταν μπροστά και πάλι πίσω στο πίανο του και έπαιρνε αγκαζέ τους background vocalists με τα φοβερά τους πουκάμισα. Οι δίσκοι "Abattoir Blues", "Carnage" και "Ghosteen" είχαν τι τιμητική τους, και παρόλο που με τον δισκογραφικό όγκο του Cave ποτέ ένα δίωρο δεν είναι αρκετό, μετά το "City Of Refuge"και το "Vortex" δεν μπορούσαμε να παραπονεθούμε.
Ο Cave δεν μπήκε μέσα στο κοινό να περπατήσει αυτή τη φορά, αλλά η φωνή του και η ενέργεια του είναι ακόμα στο ίδιο κορυφαίο επίπεδο. Το κοινό ήταν φυσικά σε έκσταση, και απ ότι φαίνεται και οι κριτικοί μουσικής που τρελάθηκαν μετά τη συναυλία. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχουν πολλές συναυλίες αυτού του επιπέδου που μπορούν να συγκριθούν με αυτές του Nick Cave και των Bad Seeds. Εντυπωσιακές, θεατρικές, με πολύ καλό ήχο, χωρίς να χάνεται ούτε χτύπημα μπαγκέτας στα αυτιά του κοινού,αλλά και έναν ιδιαίτερα σπάνιο frontman, που συνέχεια αλλάζει και εξελίσσεται προς το καλύτερο. Είναι rock star, είναι crooner ή είναι από τους ήρωες του post rock; Είναι απλά ο Nick Cave.
Better Call Rampas
Πάμε όμως να ακούσουμε όλες τις ζουμερές λεπτομέρειες που συζητήθηκαν στο Podcast "Better Call Rampas", όπου αναλύθηκε σε βάθος η συναυλία και όλα τα παραλειπώμενα. Μη ξεχνάτε πως η εκπομπή βασίζεται σε εσάς, τους ακροατές, που είστε η ραχοκοκαλιά για τη συζήτηση. Μπορείτε και εσείς να επικοινωνήσετε με το studio του "Better Call Rampas" είτε στέλνοντας μας email είτε από κοντά, στο περίπτερο που έχουμε σε όλες τις συναυλίες.