Η συναυλία του ΛΕΞ στην Αθήνα καταγράφηκε ως ένα ιστορικό γεγονός για τα συναυλιακά δεδομένα της Ελλάδας. Το βασικό κριτήριο για να χαρακτηριστεί ως ένα ιστορικό γεγονός αυτή η συναυλία ήταν η εξαιρετικά μεγάλη προσέλευση κόσμου (περίπου 25.000) άτομα και μάλιστα σε ένα μη συναυλιακό χώρο. Μετά το πέρας της συναυλίας, μπήκαμε στη σφαίρα της σοσιαλμιντιακής υπερβολής και του συνεπαγόμενου ψυχαναγκασμού της εποχής μας ότι «όλοι κάτι πρέπει να σχολιάσουμε κι ας είμαστε παντελώς άσχετοι με το θέμα». Τα όσα διάβασα τη χθεσινή ημέρα με έφεραν σχεδόν στα όρια της τρέλας. Τα χειρότερα (sic) γράφτηκαν βέβαια από τους boomers (και ηλικιακά και από άποψη ψυχοσύνθεσης) που επειδή λίγο αναγκαστικά μπήκαν στη διαδικασία να ψάξουν τους στίχους του ΛΕΞ άρχισαν να γράφουν ότι υπάρχει ελπίδα για τη νέα γενιά του τόπου, ότι η οργή των νέων ανθρώπων ετοιμάζεται να γίνει δύναμη επανάστασης και άλλα τέτοια γλαφυρά.
Οι δε πολιτικοί και δημοσιολογούντες του αριστερού φάσματος του πολιτικού σκηνικού θεώρησαν λίγο πολύ ότι αυτή η συναυλία ήταν μια συλλογική καταδίκη της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επειδή ακούστηκε μεταξύ άλλων και το γνωστό σύνθημα εναντίον του πρωθυπουργού, το οποίο by the way έχει παίξει σαν χιτάκι σε διάφορα club της χώρας. Βέβαια περίπου οι ίδιοι άνθρωποι πριν από 10 ημέρες έγραφαν ότι η νεολαία μας καταστρέφεται από την επιρροή της τραπ και είχαν αρχίσει αυτά τα μηδενιστικά ότι δεν υπάρχει ελπίδα κλπ. Αλλά είπαμε, στην εποχή της σοσιαλμιντιακής παράνοιας ό,τι γράφτηκε την προηγούμενη ημέρα είναι σαν να γράφτηκε στο χιόνι. Όλοι μιλούν για τα πάντα, κρίνουν τα πάντα, όλοι είναι ειδικοί επί παντός επιστητού και όχι.
Το ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε από τη συναυλία του ΛΕΞ όντως ήταν η αθρόα προσέλευση του κόσμου, ιδίως νέων ανθρώπων και κυρίως πώς συνέβη αυτό δεδομένου ότι δεν προβλήθηκε ιδιαιτέρως ούτε από τα mainstream ΜΜΕ (προφανώς) ούτε και από τα social media. Δεν κατάλαβα γιατί πέσαμε από τα σύννεφα, πιστεύουμε ότι έχει χαθεί το από στόμα σε στόμα ή μάλλον για να μην γίνω κι εγώ boomer, το από messenger σε messenger; Πλήθος ερευνών έχουν αποδείξει και συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι η GEN Z (κυρίως) δεν ενημερώνεται από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ότι δεν τα εμπιστεύεται για πολλούς λόγους και προτιμά τα social media για να μάθει τι συμβαίνει στον κόσμο. Και εδώ είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι όλο και πιο συχνά τα παραδοσιακά ΜΜΕ περισσότερο αναπαράγουν τις τάσεις που υπάρχουν ήδη στα social media παρά δημιουργούν δικές τους.
Το βασικότερο όμως στοιχείο που μπορεί με έναν τρόπο να εξηγήσει αυτή την τεράστια προσέλευση στη συναυλία του ΛΕΞ είναι αυτό που επισήμανε πολύ σωστά ο Δημήτρης Κοργιαλάς στη σχετική του ανάρτηση στο Fb: «Και επειδή οι νέοι, απ' ό,τι έχουμε καταλάβει, δεν συγκεντρώνονται "από καθήκον", όπως συνέβαινε παλιά, αλλά μόνο όταν κάτι "τους αφορά", φαίνεται ότι οι στίχοι του ΛΕΞ τους αφορούν. Και εδώ είναι το ενδιαφέρον, που μπορεί να έχει πολιτικό περιεχόμενο. Πολλοί πιστεύουν ότι η νεολαία είναι απολιτίκ, όμως εμείς χθες είδαμε ένα μεγάλο πλήθος να συρρέει στη Νέα Σμύρνη και να τραγουδάει, με μια φωνή, στίχους πρεκάριων».
Από εκεί και πέρα το ότι οι στίχοι του ΛΕΞ έχουν εμφανώς πολιτική χροιά και μιλούν για μια πολύ δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, δεν σημαίνει αυτόματα ότι βρισκόμαστε σε μια προεπαναστατική διαδικασία, όπως κάποιοι δημοσιολογούντες έσπευσαν για τους δικούς τους λόγους να γράψουν. Είναι όμως δεδομένο ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τραγουδούν του στίχους του ΛΕΞ κάτι βρίσκουν και τους παρακινεί. Η μουσική διαχρονικά αποτελούσε αποκούμπι και κάποιες φορές βαλβίδα εκτόνωσης κοινωνικών διεργασιών (σιωπηλών ή πιο κραυγαλέων) και οι στίχοι του ΛΕΞ αναφέρονται στα πολλαπλά αδιέξοδα και της δικής του γενιάς αλλά και των γενεών που έρχονται από πίσω.
Αυτή η διάσταση της μουσικής του ΛΕΞ (και άλλων εξαιρετικών ράπερ που κινούνται στο ίδιο μοτίβο) είναι - προφανώς - μια συγκολλητική ουσία μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη που είναι πολύ πιο ισχυρή από οποιαδήποτε καμπάνια προώθησης σε οποιοδήποτε μέσο. Αν επέλεγα να κρατήσω ένα συμπέρασμα είναι ότι αυτή η συναυλία ήρθε για να μας (υπεν)θυμίσει ότι καμία κοινωνική δυναμική και καμία πραγματικότητα όπως τη βιώνουμε καθημερινά όλες και όλοι μας δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τις τάσεις που γεννιούνται μπροστά σε οθόνες και πάνω από πληκτρολόγια.