stella upAndAway 2022

Σtella - Up And Away

Η Σtella κυκλοφορεί τον τέταρτο δίσκο της, αυτή τη φορά από την ιστορική Sub Pop Records, και ενώ καταφέρνει όμορφα πράγματα μάς αφήνει να θέλουμε περισσότερα.

Διαβάστηκε φορες

Τι θα ακούσετε:
ανάλαφρη pop με ταιριαστό μπουζούκι

Βαθμολογία:
7,5

Η Σtella συνεργάζεται με τον Redinho στον καινούργιο της δίσκο και, εν ολίγοις και ευθύς αμέσως, το αποτέλεσμα είναι ένας ωραίος δίσκος. Στις αρχές του 2020, ο φίλος Δημήτρης Καμπούρης εμπνεόμενος από το εξώφυλλο του “The Break” έγραφε για την απογείωση που ετοίμαζε η Στέλλα Χρονοπούλου προς τη διεθνή αγορά. Το “Up And Away” κυκλοφορεί από την αμερικάνικη, ιστορική πλέον, ετικέτα της Sub Pop Records, οπότε δικαιώνεται εκ των υστέρων, μαζί του φυσικά και η ίδια η καλλιτέχνις για την πορεία της τα τελευταία χρόνια.

Βέβαια, ο δίσκος αυτός δεν (μπορεί να) είναι κάποιος προορισμός. Είναι μόνο μία στάση στο ταξίδι που ξεκίνησε η Σtella και εδώ την βρίσκουμε παρέα με τον Άγγλο παραγωγό Redinho (Tom Calvert), η επιρροή του οποίου στον ήχο του “Up And Away” είναι σημαντική, όντας ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή για να σκουντήξει τη Σtella προς την κατεύθυνση που ακούμε. Πιστεύω, ωστόσο, πως οι τρεις προηγούμενοι δίσκοι της μάς είχαν δείξει την ικανότητά της για ωραία pop τραγούδια και τη φόρα που είχε πάρει προς κάτι όλο και καλύτερο, οπότε ένας δίσκος σαν το “Up And Away” ήταν θέμα χρόνου και συγκυριών.

Με το «σαν το» παραπάνω αναφέρομαι σε δύο χαρακτηριστικά του δίσκου. Πρώτον, την πολύ καλή παραγωγή που φροντίζει τις μελωδίες και τονίζει την ερμηνεία και φωνή της Στέλλας Χρονοπούλου. Ο Redinho είναι ο κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό και, όσο και αν μπορεί να ισχύει το «πολλοί στη θέση του θα τα κατάφερναν εξίσου άξια με το υλικό της Στέλλας» που υπονόησα προηγουμένως, αυτός ήταν στην κονσόλα, οπότε δικαίως χρεώνεται μεγάλο κομμάτι της αξίας του “Up And Away”. Το δεύτερο χαρακτηριστικό πηγάζει πάλι από τον ίδιο και έχει να κάνει με το ότι όχι μόνο έπεισε τη Σtella να χρησιμοποιήσει μπουζούκι και κανονάκι στα τραγούδια της, αλλά να το κάνει με τρόπο που δένει ταιριαστά με τα υπόλοιπα «βασικά» όργανα, αφήνοντας αντίστοιχες κιτς ή βεβιασμένες προσπάθειες λίγο παραπίσω.

Το κανονάκι στον δίσκο αυτό είναι πολύ πιο διακριτικό από το μπουζούκι, συμμετέχοντας μόλις σε δύο τραγούδια· τα δύο τελευταία. Δίνει μια ωραία, αποχαιρετιστήρια χροιά στις τελευταίες νότες του “Is It Over” η Σοφία Λαμπροπούλου (τη θυμόμαστε από τη μελοποίηση με το κανονάκι της στο «Ο Γκρεμιστής» του Κωστή Παλαμά). Το μπουζούκι, από την άλλη, του Χρήστου Σκόνδρα έχει σαφώς κεντρικότερο ρόλο, με ισχυρή παρουσία στα μισά κομμάτια. Η διεθνής πορεία του με το όργανό του, μαζί με τους Imam Baildi εδώ και λίγα χρόνια, μάλλον τον έχει βοηθήσει να προσεγγίσει τέτοιες μουσικές με την ελαφρότητα και τη διάθεση που εν τέλει προσφέρουν την ομορφιά που αντιλαμβανόμαστε. Ακούστε για παράδειγμα το “Another Nation”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Πιασάρικη pop μελωδία που μαγνητίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα, το μπουζούκι τόσο ταιριαστά ανάμεσα και μπροστά από τα (ηλεκτρονικά;) ντραμς και τη Σtella να τραγουδά σαν να περιγράφει όσα ακούμε: «I’m like a new edition, I got fed up with my other version».

Μπουζούκι ακούγεται και στο “Manéros”, ένα ακόμα από όσα ξεχωρίζουν, το μοναδικό χωρίς στίχους. Είναι ένα παράδειγμα για το πόσο εύκολα μπορούν να σταθούν αυτούσιες οι μουσικές της Στέλλας, χωρίς απαραίτητα να πρωτοπορούν. Το ότι αφέθηκε χώρος για ένα τέτοιο κομμάτι, μέσα στην πυκνή ροή του δίσκου στο μισάωρο που διαρκεί, αποφεύγοντας να ντυθεί με στίχους που ενδεχομένως να μην ταίριαζαν, κρίνεται θετικά. Οι (αγγλικοί) στίχοι υπάρχουν παντού αλλού και εξυπηρετούν άνετα τις pop μελωδίες. Εντάξει, μην περιμένετε κάτι ρηξικέλευθο ή βαθυστόχαστο αν διαβάσετε το εσωτερικό του CD ή κάνετε το αντίστοιχο κλικ στο Bandcamp, αλλά διατηρείται ένας κοινός περί έρωτος άξονας με αξιοπρέπεια και τρόπο που μπορεί να συσχετιστεί κανείς κατά την ακρόαση. Προσέξτε για παράδειγμα το “The Truth Is”, ένα μάλλον κεντρικό τραγούδι από πλευράς νοήματος των όσων ακούγονται στο “Up And Away”.

Αντίστοιχα και στη μουσική, υπάρχουν λίγα τραγούδια που δυσκολεύονται να φτάσουν τον πήχη που έχουν θέσει τα υπόλοιπα που προαναφέρθηκαν. Αυτό είναι ουσιαστικά και το κύριο μειονέκτημα του δίσκου: η Σtella κάνει ένα γενναίο βήμα προς έναν ήχο σε κάποια από τα τραγούδια, αλλά ακούγεται να μένει κάπως μετέωρη, προσκολλημένη στο παρελθόν της σε κάποια άλλα. Χωρούσε, δηλαδή, περισσότερη τόλμη στον τέταρτο δίσκο της. Ακόμη και σε μουσικές που με έπεισαν, όπως π.χ. το “Manéros” που προανέφερα, θα μπορούσε να ακονίσει περισσότερο τη σύνθεση και να επεκτείνει τον όποιο πειραματισμό.

Ευτυχώς, η (συνολική) διάρκεια είναι μικρή το ίδιο ισχύει για την «κοιλιά» που δημιουργείται και την παρατηρεί κανείς μετά από μερικές ακροάσεις. Άπαξ και «ξεπεράσεις» το σφύριγμα στο “Titanic”, δηλαδή, ίσως προτιμήσεις να σκεφτείς ξανά το “Another Nation” που έπαιξε νωρίτερα ή κάποιο άλλο από τα μοντέρνα συγκροτήματα που παίζουν με κοντινή αισθητική. (Καιρό έχουν να έρθουν οι Khruangbin για συναυλία, πώς και τη γλυτώσαμε γλύτωσαν φέτος;) Ίσως, πάλι, να σκεφτείς το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο και μάς είχε προϊδεάσει για όσα θα ακούσουμε πριν από μερικούς μήνες όταν κυκλοφόρησε. Τα πλήκτρα αυτά στο “Up And Away” είναι μια χρονομηχανή αισθητικής και η φωνή της Στέλλας σε στρώματα (layers ντε) μάς καλεί στον κόσμο της έμμεσα αρχικά και, λίγο παρακάτω, σχεδόν ψιθυριστά μα ξεκάθαρα: «for a minute, or an hour, come to me». Δεν νομίζω όταν το έγραφε να σκεφτόταν εμάς τους ακροατές, αλλά μικρή σημασία έχει. Κοπιάστε, για ένα λεπτό ή μισή ώρα, αξίζει τον χρόνο σας.

Διαβάστε ακόμα