Πήγαμε στο Φεστιβάλ Αρβανίτσας

Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωνσταντίνο Ρουμελιώτη και το MixGrill.gr

Από την αρχή της εβδομάδας είχα ξεκινήσει τις προετοιμασίες. Αυτοκίνητο, τσεκ. Φωτογραφική μηχανή, τσεκ. Φακοί και λοιπός εξοπλισμός, τσεκ. Καλή διάθεση, σούπερ τσεκ. Ένα μουσικό φεστιβάλ θέλει μια κάποια οργάνωση. Πόσο περισσότερο όταν πρόκειται για το 9ο Μουσικό Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας που διοργανώνεται καθε χρόνο από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Κυριακίου, στο δάσος της Αρβανίτσας, που βρίσκεται ανάμεσα από τα χωριά Αγία Άννα και Κυριάκι Βοιωτίας, στο οροπέδιο του Ελικώνα, (βουνό των μουσών κατά την αρχαιότητα) σε υψόμετρο 1.000 μέτρων και ανάμεσα στα έλατα. Με την πανδημία να μην έχει επιτρέψει τη διοργάνωση του Φεστιβάλ τα δύο προηγούμενα χρόνια, η αναμονή και η δίψα του κόσμου για τέτοια μουσικά δρώμενα ήταν μεγάλη. Αυτό φάνηκε και στην προπώληση. Ήδη δέκα περίπου μέρες πριν την έναρξη, τα εισιτήρια του τριημέρου είχαν εξαφανιστεί.

Τα 125 χιλιόμετρα της διαδρομής πέρασαν πολύ γρήγορα με όμορφες μουσικές και αν και βρέθηκα νωρίς το πρωί στο χώρο διεξαγωγής, διαπίστωσα την ήδη μεγάλη προσέλευση του κόσμου. Οι εθελοντές και τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου ήταν από νωρίς στις θέσεις τους και κατεύθυναν με υπομονή και χαμόγελο τον κόσμο προς τις καθορισμένες θέσεις. Μια πρωινή βόλτα στο βουνό πάντα λειτουργεί χαλαρωτικά γιατί μετά θα ξεκινούσε η μουσική πανδαισία...

Γεωργία Παλαιολόγου

Με το καλησπέρα, μια ευχάριστη έκπληξη. Πριν καλά-καλά μαζευτεί ο κόσμος μια δροσερή φωνή αντήχησε στο χώρο της Αρβανίτσας. Η Γεωργία Παλαιολόγου, με καταγωγή από τη Λειβαδειά, είναι ήδη γνωστή με τις εμφανίσεις της στις μουσικές σκηνές στην ευρύτερη περιοχή. Με μια εύστοχή επιλογή τραγουδιών (λαϊκά, παραδοσιακά) ακόμα και από καλλιτέχνες που θα εμφανίζονταν στην συνέχεια στο Φεστιβάλ (Θ.Παπακωνσταντίνου, Σ. Μάλαμας) μάς προετοίμασε κατάλληλα για τη συνέχεια. Κι όταν ήρθε η ώρα του «Αφούσης» μάς παρουσίασε την πρώτη έκπληξη της βραδιάς, που ήταν ο δεξιοτέχνης μουσικός, Ν. Φακαρός (ονομαστός για τα Ικαριώτικα γλέντια) που έδωσε το έναυσμα για χορούς και ξεφάντωμα. Αν ο δρόμος σας βγάλει σε χώρο που τραγουδά η Γεωργία Παλαιολόγου, μη διστάσετε να τον επισκεφθείτε.

Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γεωργία Νταγάκη 

Με σχεδόν τρία χρόνια αρμονικής συνεργασίας, οι δύο καλλιτέχνες έσμιξαν στη σκηνή της Αρβανίτσας τις φωνές και τα τραγούδια τους. Ένα πρόγραμμα που είχε τα πάντα, προσωπικές δισκογραφίες κι ένα αρμονικό πάντρεμα του Βορρά και του Νότου, της Μακεδονίας και της Κρήτης. Ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, κέρδισαν τον κόσμο που συνέχεια πύκνωνε, και συμμετείχε ενεργά (ειδικά στα τραγούδια του Δ. Ζερβουδάκη). Όσο για τη Γεωργία Νταγάκη, όταν έπιανε τη λύρα, με τη δεξιοτεχνία της και τη δυναμική της παρουσία, μπορούσαμε να αντιληφθούμε πώς βρέθηκε να συμμετέχει σε διεθνείς παραγωγές, συνεργαζόμενη με τον Eric Burdon, τους Gordon Gano & Violent Femmes και τον Goran Bregovic. Το «Γράμμα Σε Έναν Ποιητή" μάς βρήκε να τραγουδάμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μελίνα Κανά

Η μεγάλη ώρα για την πρώτη μέρα είχε φτάσει. Αν και άδικο για τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι από τους περίπου 12.000 κόσμου είχαν έρθει για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Για φανταστείτε: δύο Κατράκεια θέατρα μαζί, σ' έναν υπέροχο χώρο, στο δάσος. Έχοντας παρακολουθήσει το απογευματινό sound check του Θ. Παπακωνσταντίνου και των μουσικών που τον συνοδεύουν, μαζί με περίπου 300 ακόμα άτομα που έφτασαν νωρίς στο φεστιβάλ, ήξερα τι μας περιμένει. Και ναι, έτσι ήταν, και....καλύτερα!

Από την πρώτη στιγμή, από τις πρώτες νότες με το «Σιμούν» η νύχτα έγινε μέρα και φωτίστηκαν τα πάντα κι έτσι θα κυλούσε το επόμενο χορταστικό τρίωρο. Πάνω στη σκηνή εκτός από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη Μελίνα Κανά και τον Γιάννη Λίταινα που είχαν το βασικό φωνητικό μέρος, υπήρχε και μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών, όλοι ένας κι ένας, με πάρα πολλά «μουσικά χιλιόμετρα». Έχουμε και λέμε: Δημήτρης Μυστακίδης σε κιθάρα, λαούτο και τραγούδι, Κωνσταντής Πιστιόλης (που εκτός από τα γνώριμα κλαρίνο, γκάϊντα, καβάλ, hang drum, τραγούδησε παραδοσιακά ηπειρώτικα τραγούδια και το «Αγιάζι», μια διαφοροποίηση από πρώτερες εμφανίσεις τους), Γιώργος Αγγελάκης σε τρομπόνι και ακορντεόν, Νίκος Δημηνάκης σε σαξόφωνα, φλάουτο, didgeridoo, beatbox, Απόστολος Γιάγκος στα πλήκτρα, Λεωνίδας Κυρίδης στο ηλεκτρικό μπάσο και ο Φοίβος Άνθης στα τύμπανα.

Στη σκηνή ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ήταν περισσότερο επικοινωνιακός από όλες τις φορές που τον έχω δει. Μίλησε για όλα, για το Φεστιβάλ του Δάσους Αρβανίτσας, στο οποίο εμφανίστηκε τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του και το οποίο χαρακτήρισε πλέον «το  καλύτερο Φεστιβάλ στην Ελλάδα» μίλησε για τη δικαιοσύνη, «η οποία εκτός από ταξική είναι και... τοξική», μίλησε για την οικολογική καταστροφή στην περιοχή του Φεστιβάλ από τις ανεμογεννήτριες. Δεν θα ήταν υπερβολή να τονίσω τη λατρεία που υπάρχει στο πρόσωπο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όχι μόνο επειδή με τα τραγούδια του μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων, αλλά και επειδή ως πολίτης ο λόγος του μιλάει στις συνειδήσεις.

Μ' αυτά και μ' αυτά (που έλεγε παλιά κι ένας εκφωνητής αγώνων) ο Θανάσης, η Μελίνα κι η μεγάλη μουσική τους παρέα έφτασαν στο τέλος της πρώτης βραδιάς κι άφησαν τον «Πεχλιβάνη» για τον τελευταίο μουσικό χαμό.

Όσες φορές και να την ζήσω, αυτή την έκσταση δεν τη χορταίνω.

Το να ξυπνάς πρωί κατακαλόκαιρο σε ένα βουνό είναι μοναδική εμπειρία. Κι επειδή ένα μουσικό Φεστιβάλ δεν αφορά μόνο τους παρευρισκόμενους και τους καλλιτέχνες, αλλά και αυτούς που το σκέφτηκαν και το πραγματοποίησαν, βρέθηκα να κουβεντιάζω με τον ιθύνοντα νου του Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας, Θανάση Φορτώση. Η αγάπη του για την περιοχή, σε συνδυασμό με την ιδιότητα του προέδρου του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Κυριακίου, τον οδήγησε στη δημιουργία αυτής της ετήσιας μουσικής γιορτής, το όχι μακρινό 2012, στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να αναδείξει την εξαιρετική ομορφιά της περιοχής σε επισκέπτες από όλη την Ελλάδα. Μιλήσαμε για τα πρώτα «άγουρα» χρόνια, τις δυσκολίες και την πορεία μέχρι φέτος, μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού και πανδημίας, όπου είχαμε τη μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου.

Η κουβέντα περί μουσικής, «ανοίγει την όρεξη» για μουσική και η ώρα είχε έρθει...

Sailing Driftwoods

Κάτι γίνεται που μάλλον δεν είναι τυχαίο και τα καλά πράγματα ξεκινάνε και τη δεύτερη μέρα από νωρίς. Οι Sailing Driftwoods είναι μια παρέα φίλων από την Αθήνα που αγαπούν τη rock μουσική και το δείχνουν επί σκηνής. Αν και μετράνε μόλις τρία χρόνια ως συγκρότημα έχουν βρεθεί σε πολλές σκηνές εντός και εκτός Αθηνών. Σφιχτοδεμένοι, στακάτοι και ρυθμικοί, παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με ξένα και ελληνικά rock τραγούδια, ακόμα και δικά τους ("Free And Far" και "Sailing Driftwood"). Ο κόσμος τούς γούσταρε, τους χειροκρότησε και έδωσαν την καλύτερη μουσική πάσα για να εμφανιστεί επί σκηνής ο Γιάννης Αγγελάκας & Οι 100°C.

Γιάννης Αγγελάκας & Οι 100°C 

Με το κλίμα να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα από τους Sailing Driftwoods η εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα πάνω στη σκηνή έφερε αναμενόμενα ενθουσιασμό στον κόσμο, που για δεύτερη συνεχόμενη μέρα ξεπερνούσε κατά πολύ τις 10.000. Τα όσα είδαμε κι ακούσαμε κατά τη διάρκεια των δύο και ωρών που ο Γιάννης Αγγελάκας «άλωσε» μεταφορικά και κυριολεκτικά τη σκηνή δυσκολεύομαι να τα αποτυπώσω με λόγια πάνω στο ψηφιακό χαρτί. Αστείρευτη ενέργεια, ένταση και ερμηνεία που ξεχείλιζε πάθος, ίσως πιο πολύ κι απ' την πρώτη φορά που τον είχα δει και είχα μαγευτεί στις αρχές του '90 στο An στις πρώτες καθόδους στην Αθήνα με τις Τρύπες (πριν τα «Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια»). Τραγούδια απο την προσωπική του δισκογραφία είτε με τους Επισκέπτες, είτε με τους 100°C που τον συνόδευαν και βέβαια από Τρύπες. Με το «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» όλος (μα όλος) ο κόσμος έγινε μια φωνή και «τράνταξε» για τα καλά τον Ελικώνα και όταν ήρθε η ώρα για το αντίο μόνο μια «Ταξιδιάρα Ψυχή» σαν του Γιάννη Αγγελάκα μπορούσε να αφήσει τη σκηνή αφήνοντας σκόνη και... στάχτη.

Σωκράτης Μάλαμας, Φώτης Σιώτας, Ιουλία Καραπατάκη, Πέτρος Μάλαμας

Τι κι αν νόμιζε κανείς ότι μετά την εκρηκτική εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα ο κόσμος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς; Με το που εμφανίστηκε ο Σωκράτης Μάλαμας με την μεγάλη μουσική παρέα του, η νύχτα έγινε μέρα για άλλη μια φορά από τους πυρσούς και το γλέντι συνεχίστηκε ακατάπαυστο για τις επόμενες τρεις ώρες περίπου. Ορεξάτος και επικοινωνιακός, σύστησε τους μουσικούς συνεργάτες και συνοδοιπόρους και πέρασε επί το έργον. Όλα τα γνωστά τραγούδια του Σωκράτη ήταν στα χείλη όλων. Και όχι μόνο τα δικά του. Νίκος Παπάζογλου, Θανάσης Παπακωνσταντίνου παρέλασαν κι αυτοί μουσικά πότε από τον Πέτρο Μάλαμα, πότε από τον Φώτη Σιώτα, πότε με τη γλυκιά φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη. «Ευτυχείς Λυπημένοι Και Πότες» όλα «Τα Παιδιά Μες Στην Πλατεία" τραγουδούσαν και δεν σταματούσαν. Και σιγά σιγά ήρθε η ώρα του «Πεχλιβάνη» και όπως και την προηγούμενη μέρα έγινε ο γνωστός (όμορφος όμως) γηπεδικός χαμός και φύγαμε ευτυχισμένοι και φέτος από την Αρβανίτσα.

Ελπίζουμε του χρόνου να μπορέσουμε να καλύψουμε ολόκληρο το τριήμερο, μιας δεν μπορέσαμε να παραμείνουμε και για την εμφάνιση του Εισβολέα και του Βέβηλου την Κυριακή. Οι διοργανωτές έχουν ήδη δεσμευτεί για ακόμα πιο ωραία πράγματα, μιας και το 2023 θα έχει γενέθλια το Φεστιβάλ και θα κλείνει τα δέκα του χρόνια.