Καινούργιοι δίσκοι στο grill #9

Καταιγιστικό hardcore punk καταθέτουν οι Καταχνιά. Με στίχους γεμάτους οργή, γεμάτους αγάπη για τον άνθρωπο, μουσική που παρασέρνει ό,τι βρει στον διάβα της και ερμηνεία που χαράσσει τα συναισθήματα των λέξεων στην τραχύτητά της. Η τραχύτητα αυτή ίσως αποτρέψει όσες και όσους δεν τα πάνε καλά με τον σκληρό ήχο αυτό, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό δίσκο. Μην τον χάσετε.

[Δημήτρης Όρλης]

Δεύτερη κυκλοφορία για τους Αθηναίους Incirrina, το “Lip Led Scream” κυκλοφορεί από την γερμανική Cold Transmission Music, προσφέροντας μεστές minimal darkwave συνθέσεις στους θιασώτες αυτού του ήχου. Ενδιαφέρουσα εναλλαγή ανδρικων και γυναικείων φωνητικών στα τραγούδια, με τα “Hatred”, “Dance Of The Dark”, “I Lick The Rain” να ξεχωρίζουν.

[Χάρης Πολονύφης]

Tο άλμπουμ του Κάππα (προσωπικό project του Κώστα Καραμήτσου) είναι συνολικά μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια. Μοιάζει με μια συλλογή μελοποιημένων σύγχρονων ποιημάτων, καθώς στα περισσότερα τραγούδια οι στίχοι είναι εκείνοι που βρίσκονται φωτισμένοι σε πρώτο πλάνο και η μουσική (απλές, λιτές μελωδίες στην πλειοψηφία τους) λειτουργεί συνεπικουρικά. Οι στίχοι κινούνται σε μια ευρεία θεματολογία από το κοινωνικό μέχρι το προσωπικό και διαθέτουν μια έξυπνη διεισδυτικότητα. Ωστόσο, αυτή η πλούσια γλώσσα του άλμπουμ γίνεται σταδιακά και το «βαρίδι» του, καθώς περίπου από τη μέση και μετά το εγχείρημα «συγκέντρωση σε αυτό που ακούω» δυσκολεύει.

[Άρης Γάρος]

Στη μόλις δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική του κατάθεση, ο Dasho Kurti όντως αφήνεται στον αέρα: σε μια αύρα που τον πάει πότε προς Χατζιδάκι μεριά, πότε προς Περίδη/Μάλαμα, άλλοτε προς «κλασικούς» ή «έντεχνους» λαϊκούς τρόπους κι άλλοτε προς τοπικές παραδόσεις. Διάφοροι στιχουργοί και ποιητές, διάφοροι ερμηνευτές, οδηγούν σε ένα (α)διάφορο αποτέλεσμα, σε ένα αδιάκοπο «κάτι σαν», το οποίο, παρά τις ωραίες μελωδίες, δεν μετουσιώνεται ποτέ σε κάτι πιο προσωπικό και αποκαλυπτικό.

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Σεξισμό, περιαυτολογίες, νταλαβέρια, υπερβολικό autotune και διάφορες άλλες παθογένειες της μοντέρνας (τ)ραπ θα βρει κανείς μαζεμένες στο μισάωρο που διαρκεί ο δεύτερος δίσκος του Dirty Harry. Τα λίγα ωραία beat δεν αρκούν για τη σωτηρία της Ψυχής. Πείτε με boomer, αλλά προσπεράστε το.

[Δημήτρης Όρλης]