Καινούργιοι δίσκοι στο grill #10

Έρχονται από την Κρήτη, έχουν ωραίο όνομα και βρήκαν έξυπνο τίτλο για το ντεμπούτο τους. Ανακατεύουν το... χοπ του χιπ με εκείνο του τριπ. Παρότι δεν συγκλονίζουν ακριβώς, ούτε ξεστρατίζουν από νόρμες, κάτι στο τελικό σύνολο σε κερδίζει. Και σε κάνει να πιστεύεις ότι άμα συνεχίσουν να σκάβουν, θα ανακαλύψουν σύντομα κάτι πολύ δικό τους/μας.

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Υπερτερούν τα θετικά στοιχεία στον τέταρτο δίσκο του γιαννιώτικου συγκροτήματος κι ας μου άφησε ανάμεικτη επίγευση. Σε περίπου μισή ώρα διατηρούν το σκληρό rock ως βάση και προλαβαίνουν να επεκταθούν σε post, metal ακόμα και rap μονοπάτια χωρίς να καταλήγουν σε ένα άνοστο πολύχρωμο τουρλού. Οι δυναμικές μουσικές αυτές συμπλέουν με αντίστοιχα δυναμικούς στίχους που είναι συχνά το κερασάκι στην τούρτα της «τροφής» που μας σερβίρουν. Αστοχούν, περιστασιακά, με φράσεις και ερμηνεία, χωρίς δραματικές συνέπειες στο αξιόλογο εν τέλει σύνολο.

[Δημήτρης Όρλης]

Απολαυστική funk-jazz από τον Πολωνό κιθαρίστα και τους συμπαίκτες του έχουμε εδώ. Δεν ανακαλύπτουν εκ νέου τον τροχό, ούτε όμως μένουν κολλημένοι σε αυστηρές περί jazz αντιλήψεις. Μπάσο και τύμπανα είναι η κύρια συνοδεία στην ηλεκτρική κιθάρα, αλλά υπάρχουν και επιπρόσθετα κρουστά, balafon (τύπος ξυλόφωνου) και όργανο (hammond B3, μόνο στο τελευταίο κομμάτι) για να γεμίσει ο καμβάς. Ιδανικό παράδειγμα το “Chocolate City”. Το “Thrice” είναι ευχάριστο, είναι «πολύχρωμο», είναι απλό κι ωραίο. Θέλουμε κι άλλα;

[Δημήτρης Όρλης]

Η Rina Sawayama έχει ήδη «ξεπεταχθεί» στην pop μουσική σκηνή και στο δεύτερο άλμπουμ της προσπαθεί να απευθυνθεί σε πιο μαζικά ακροατήρια. Η τραγουδίστρια με τη διπλή καταγωγή (Ιαπωνία-Βρετανία) έχει τις βάσεις για να ξεχωρίσει στην pop σκηνή, μαζί και το απαραίτητο υφάκι (attitude το λένε). Ωστόσο, στο άλμπουμ "Hold The Girl" συνυπάρχουν τόσες πολλές και διαφορετικές μουσικές επιρροές, που δεν μοιάζει κατανοητό τι ακριβώς προσπαθεί να (μας) πει. British indie, '90s alt-rock, '00s (τύπου) Avril Lavigne soft-rock μπαίνουν στο μίξερ και πρόκειται περίπου για κατόρθωμα ότι μέσα σε αυτό το άλμπουμ υπάρχουν αξιόλογα τραγούδια.

[Άρης Γάρος]

Δεύτερος δίσκος για τους Εγγλέζους Bob Vylan (cringe alert!) που θεωρούν καλή ιδέα να βάλουν στο ιδιο μίξερ rap, reggae, τους Prodigy, τους Alabama 3 και να βγάλουν τα τραγούδια του δίσκου. Κρίμα, γιατι σε σημεία έχουν κάτι να πουν για το σημερινό χάος της χώρας τους (“Health Is Wealth”, “He Sells Guns”).

[Χάρης Πολονύφης]