Ως επιφανές μέλος της επικράτειας του σκληρού ήχου, ο Bob Katsionis μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Στη μέχρι σήμερα πολυεπίπεδη δράση του, ο γεννημένος το 1977 καλλιτέχνης έχει, μεταξύ άλλων, υπάρξει μέλος συγκροτημάτων (Firewind, Nightfall, Septic Flesh, Warrior Path κ.ά.), έχει βραβευτεί επί σειρά ετών ως καλύτερος κημπορντίστας από τους αναγνώστες του Metal Hammer, ηγείται της δισκογραφικής εταιρείας Symmetric Records, κάνει ακατάπαυστα παραγωγές δίσκων και βίντεο, και ηχογραφεί προσωπικά άλμπουμ: "Turn Of My Century (2002), "Imaginary Force" (2004), "Noemon" (2008), "Rest In Keys" (2012), "Prognosis & Synopsis" (2018). Το έκτο κατά σειρά προσωπικό πόνημά του βγήκε στο φως το καλοκαίρι του 2020, φέρει τον τίτλο "Amadeus Street Warrior", και αποτελεί μια πρωτότυπης έμπνευσης κυκλοφορία, όντας το soundtrack ενός φανταστικού 16μπιτου action-adventure video game.
Σήμερα ο Bob Katsionis επισκέπτεται το Gimme 10, και μάς αποκαλύπτει 10 από τα άλμπουμ που τον έχουν σημαδέψει.
1. Seventh Son Of A Seventh Son - Iron Maiden (1988)
Είναι το άλμπουμ που με έβαλε στη metal μουσική πίσω στο 1988. Ατμόσφαιρα, εξωπραγματικές μελωδίες και συνθέσεις έξω από τα "καλούπια" που παιζόταν μέχρι τότε αυτή η μουσική, ακόμα και από τους ίδιους τους Iron Maiden. Δεν ξεπεράστηκε ποτέ, ενώ πάντα έτρεχε οριακά την κούρσα με το "Somewhere In Time".
2. ...And Justice For All - Metallica (1988)
Copy-paste ό,τι έγραψα από πάνω. Είναι το "go-to" άλμπουμ όταν θέλω να ακούσω Metallica. Και δεν πειράζει που λείπει το μπάσο, έχουμε τους Maiden γι' αυτό.
3. Awake - Dream Theater (1994)
Πάρε όποιον δίσκο τους θες και βάλ' τον σε αυτήν τη θέση. Για μένα οι DT είναι κάτι παραπάνω από μια μπάντα, τους οφείλω σχεδόν οτιδήποτε έχω κάνει στη μουσική.
4. Rust In Peace - Megadeth (1990)
No filler άλμπουμ, με "Tornado Of Souls" και "Holy Wars" μέσα, και Dave & Marty σε διαγωνισμό έμπνευσης.
5. Painkiller - Judas Priest (1990)
«Κανονικά», αυτό για μένα είναι ο καλύτερος heavy metal δίσκος ever. Απλά λόγω του ότι μπήκα αργά στους Priest, δεν είναι ψηλότερα στη λίστα.
6. Never, Neverland - Annihilator (1990)
Ο λόγος που έπιασα κιθάρα. Ο αγαπημένος μου κιθαρίστας Jeff Waters (που πλέον είναι και φίλος), με τον αγαπημένο μου guitar tone, σε έναν δίσκο που ήταν καταραμένος να μην ξεπεράσει ποτέ.
7. Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις (1965)
Εδώ μιλάμε για ένα μνημείο πολιτισμού. Μια ολόκληρη χώρα, μια εποχή, μια κουλτούρα, δοσμένη μέσα από μελαγχολικές μελωδίες. Έτυχε να υπάρχει σπίτι σε μία κασέτα, πριν ακόμα ακούσω οποιοδήποτε είδος μουσικής, οπότε νομίζω πήρα δυνατό βάπτισμα και έθεσα πολύ ψηλά τον πήχη για όποια μουσική θα ερχόταν στα αυτιά μου στην πορεία.
8. Episode - Stratovarius (1996)
«Κανονικά» εδώ έβαζα τα δύο "Keeper Of The 7 Keys" παρέα, αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, οι Stratovarius ήταν αυτό που μετέπειτα έγινε η «δουλειά μου». Ο Timo Tolkki - φίλος και συνεργάτης πλέον και αυτός - απλούστευσε και μεταμόρφωσε το φλύαρο και πομπώδες power metal σε κάτι το οποίο είναι περισσότερο επιδραστικό από όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.
9. Strange Beautiful Music - Joe Satriani (2002)
Όχι για κάναν ιδιαίτερο λόγο, απλά πρέπει να είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο από τη μέρα που βγήκε.
10. Counterparts - Rush (1993)
Τα ίδια και εδώ. Στιχουργικά έπιασαν κορυφή, η παραγωγή νομίζω η καλύτερη που είχαν ποτέ, και σαν αυτόνομα τραγούδια είναι μικρά αριστουργήματα που ακούγονται πάναπλα αλλά άμα πάει μια μπάντα να τα παίξει απλά δεν θα γίνει. Γι' αυτό και δεν τα παίζουν ποτέ άλλοι!
Η Facebook σελίδα του Bob Katsionis