Καλοκαίρι 2020: οι σημαντικότερες Hard Rock - Metal κυκλοφορίες

Μετά το μετριότατο "Two Paths" (2017) οι Φινλανδοί δείχνουν να ανακάμπτουν και να επανέρχονται στις επιτυχίες τους παρελθόντος. Το "Thalassic" είναι ένας αξιόλογος δίσκος με ωραίες, άρτια εκτελεσμένες συνθέσεις. Στα θετικά προστίθενται ακόμα και τα εξαιρετικά καθαρά φωνητικά του νέου μέλους Pekka Mortin που πέρα από τα πλήκτρα ανέλαβε και τα καθαρά φωνητικά του σχήματος. Οι Φινλανδοί συνδυάζουν το folk, το power, και το death metal με μεγάλη μαεστρία και δεν είναι τυχαίο που έχουν κερδίσει πολύ φανατικούς οπαδούς μέσα στα χρόνια. Το "Thalassic" που, όπως μπορείτε να καταλάβετε, έχει ως κύρια θεματολογία ιστορίες για τις θάλασσες αποτελεί μια πολύ καλή εξέλιξη για τους Ensiferum. Κομμάτια όπως το "The Defence Of Sampo", "Run From The Crushing Tide" και "For Sirens" σίγουρα θα καθιερωθούν ανάμεσα στα αγαπημένα του κόσμου.

Όταν καλείσαι να παίξεις κιθάρα δίπλα στον Dave Mustane τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Όταν όσο παίζεις με τον Mustaine και τους Megadeth βρίσκεις λίγο χρόνο να αφιερώσεις στο νέο σου προσωπικό δίσκο τότε τα πράγματα είναι ακόμα σοβαρότερα. Ο λόγος για έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ από το στρατόπεδο των Megadeth (ο Marty Friedman είναι εκτός συναγωνισμού) μάς παρουσίασε το καλοκαίρι αυτό το νέο του δίσκο, ακριβώς δέκα χρόνια μετά από τον προηγούμενο. Κιθαριστικός οργασμός σε όλη του την έκφανση. Progressive και fusion στοιχεία που φλερτάρουν με όλες του τις επιρροές που δεν τις λες και λίγες.  Στο κομμάτι "Imminent Threat" μάλιστα έχει καλεσμένο τον Marty Friedman δηλώνοντας με κάποιο τρόπο τη σχέση που έχουν οι δυο αυτοί κιθαρίστες (λόγω Megadeth), αλλά και το ότι ο δεύτερος αποτελεί μια βασική επιρροή στο παίξιμο και στον ήχο του Βραζιλιάνου βιρτουόζου. Πρόκειται για ένα δίσκο που οι φίλοι κιθαρίστες θα αγαπήσουν για τους τόνους τεχνικής που περιέχει. Μακάρι στις επόμενες προσωπικές δουλειές του να έχει εδραιώσει ένα πιο δικό του ύφος, αλλά, αν ρωτάτε εμένα, τον προτιμώ ως κιθαρίστα των Megadeth.

Ένας δίσκος που δεν θα μπορούσε να ονομάζεται αλλιώς καθώς οι Γερμανοί, με πάνω από είκοσι πέντε χρόνια παρουσίας στο χώρο και με μια συνέπεια τόσο στη δισκογραφία όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις ανά τον κόσμο, μόνο με κομάντο του μέταλ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Ο ήχος τους και σε αυτή την δουλειά θυμίζει άλλες δεκαετίες, τόσο που όταν πάτησα το play στα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα έτρεξα στο ημερολόγιο να σιγουρευτώ πως δεν έχουμε ακόμα 1995. Από την άλλη οι φίλοι του ευρωπαϊκού - γερμανικού power metal θα το λατρέψουν επειδή απλά είναι τόσο αυθεντικό όσο δεν πάει. Δεν πειράζει καμιά φορά να ακούγεσαι λίγο παλαιικός τελικά. Μια από τις καλοκαιρινές κυκλοφορίες του 2020 που μου κράτησε καλή παρέα στις λιγοστές μου φετινές διακοπές, ειδικά τα "Ηere Μe Calling" και "Halo".

Επιτέλους ήρθε μέσα στο κατακαλόκαιρο η στιγμή να κυκλοφορήσει αυτή η περίφημη συναυλία των συμπατριωτών μας στο Μεξικό. Να θυμίσω ότι ήταν μια ιστορική συναυλία που έδωσαν οι Septic Flesh στις 2 Φεβρουαρίου 2019 στο Metropolitan Theatre of Mexico City με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας 140 μουσικών. Ήταν ένα εγχείρημα που το σχεδίαζαν για πολύ καιρό και η επιτυχία κάτι παραπάνω από δεδομένη ήταν. Πάνω από τρεις χιλιάδες Μεξικάνοι και φίλοι του συγκροτήματος που είχαν έρθει από διάφορα μέρη, έγιναν μάρτυρες μιας sold out συναυλίας που δημιούργησε ιστορία. Η ορχήστρα πλέκεται εξαιρετικά με την μπάντα (να τα ακούτε αυτά εσείς εκεί στους Metallica) λες και είναι αναπόσπαστο μέλος της μέσα στα χρόνια και όλοι μαζί συνθέτουν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Μακάρι να καταφέρουμε να δούμε μια τέτοια παραγωγή και στη χώρα μας. Είναι η κορυφαία στιγμή της μέχρι τώρα πορείας του σχήματος που δικαίως ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε καθώς αξίζει να μείνει ως παρακαταθήκη στο κοινό τους που τους ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Δυνατή στιγμή το "Communion", αλλά και η ζωντανή χορωδία που δίνει μια άλλη διάσταση στα τραγούδια. Μετά από αυτή την εμφάνιση και τη ζωντανή ηχογράφηση άντε να δεις ξανά την μπάντα ζωντανά με προ-ηχογραφημένα μέρη και όχι με ορχήστρα. Δεν σου πάει καρδιά ρε παιδί μου. 

Ο «μπαρμπα-Τζόν» είπε να ξεκουραστεί λίγο από τις εργασίες του με τους Dream Theater, μιας και η πανδημία έχει παγώσει τα πάντα. Γνωστός όμως για την εργασιομανία του, ήταν αδύνατον να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και σκέφτηκε: «ρε δεν κάνω ένα solo δίσκο;» Το 'πε και το έκανε ο τεράστιος John Petrucci. Έτσι, στο δείλι του φετινού καλοκαιριού, πριν από λίγες μέρες στην κυριολεξία, κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος με μια διαφορά δεκαπέντε ετών από τον προηγούμενο. Αυτό που αξίζει όσο τίποτα σε αυτή την ιστορία είναι ότι στα τύμπανα επέλεξε τον πρώην συνεργάτη του στους Dream Theater, Mike Portnoy. Αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που αναπτέρωσε τις ελπίδες πολλών οπαδών του συγκροτήματος για ενδεχόμενη επιστροφή του τελευταίου. Μεταξύ μας, είναι κάτι που υποψιάζομαι και εγώ. Στο δια ταύτα όμως, ο δίσκος αυτός είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά που μυρίζει Petrucci από την πρώτη κιόλας νότα. Θα έλεγε κανείς ότι όλες οι ιδέες του για τους D.T. που δεν κατέληξαν σε κάποιο κομμάτι, πήραν σάρκα και οστά εδώ. Σαφείς είναι και οι αναφορές στο μεγάλο του καθαριστικό ήρωα, τον Joe Satriani με πιο ξεκάθαρο παράδειγμα το "Happy Song". Το σχήμα είναι τρίο με τον εξαιρετικό μπασίστα Dave LaRue να ολοκληρώνει το παζλ. Σπουδαία παιξίματα από τρεις πρωτεργάτες του προοδευτικού ήχου που κάνεις δεν μπορεί να αγνοήσει. Μια πολύ καλή κυκλοφορία που κλείνει το καλοκαίρι μας με τον καλύτερο τρόπο.

Λίγο, σχετικά, καιρό μετά το "Hospodi" (2019) οι Πολωνοί Batushka επανέρχονται με το ΕP "Raskol". Όλα δείχνουν ότι έχουν επανέλθει οι ισορροπίες και ότι το σχήμα διαγράφει πλέον ανενόχλητο την πορεία του στη μουσική βιομηχανία. "Raskol" σημαίνει σχίσμα. Ίσως να υπονοείται και το σχίσμα που επήλθε στο συγκρότημα λίγο καιρό πριν, όταν οι βασικοί πρωτεργάτες χώρισαν τα τσανάκια τους και έβγαλαν ο καθένας τον δικό του δίσκο. Ωστόσο, ο ήχος του "Raskol" κινείται στα γνώριμα μονοπάτια, όπου το ατμοσφαιρικό black metal φλερτάρει με τους εκκλησιαστικούς ύμνους, φτιάχνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που λειτουργεί πλέον ως σήμα κατατεθέν τους. Σκοταδισμός, μυστικισμός, λυρισμός, συνδυασμός brutal φωνητικών με ψαλμωδίες, χορωδίες, είναι όλα αναπόσπαστα κομμάτια της μουσικής του ταυτότητας. Ίσως ο ήχος τους να έγινε λίγο πιο εμπορικός σε σχέση με το ντεμπούτο  του "Litourgiya", αλλά σε γενικές γραμμές το "Raskol" είναι πολύ πιο κοντά συνθετικά στο "Litourgiya" από ότι ήταν το "Hospodi".

Μετά την κυκλοφορία του "S&M" το μακρινό 1999 ομολογώ ότι δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες για το τι μπορεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα άλλη μια μπούρδα τύπου "S&M2". Πολύ γρήγορα το ερώτημά μου αυτό απαντήθηκε ακούγοντας τον δίσκο. Tίποτα απολύτως. Ναι είναι μια κυκλοφορία που θα πουλήσει τρελά επειδή πλέον ό,τι και να κάνουν οι Metallica πλέον πουλάει, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Ουδεμία σχέση δεν είχαν ποτέ και ούτε θα έχουν με συμφωνική ορχήστρα. Αυτό που ακούγεται είναι μια μπάντα να παίζει και μια κακόμοιρη ορχήστρα να προσπαθεί να χωρέσει με νυχιά και με δόντια. Τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους; Να γεμίσουν τα κενά στην μπάντας με βιολιά; Καμιά σοβαρή δουλειά δεν φαίνεται να έχει γίνει από πλευράς ενορχήστρωσης και στησίματος, ακριβώς όπως και στο "S&M". Μια μετριότητα που απλά θα πουλήσει εκατομμύρια. Τίποτα άλλο. Αφήστε τα αυτά ρε και παίξτε μπαλίτσα... και άντε ελάτε και από εδώ μεριά, τον COVID μου μέσα...

Σίγουρα δεν είναι ούτε το "Burn" ή το "Perfect Strangers" ή ακόμα και το "Machine Head". Οι γερόλυκοι ωστόσο έχουν την σπίθα ακόμα αναμμένη. Το λέει η ψυχούλα τους, πώς το λένε; Μια υπερ-τίμια δουλειά που έχει πολλά από τα στοιχειά του τους χαρακτηρίζουν. Ο Steve Morse στην κιθάρα έχει μελώσει τόσο πολύ και σε συνδυασμό με τον Don Airey στα πλήκτρα δημιουργούν ένα εξαιρετικό δίδυμο. Οι υπόλοιποι της παρέας σε τρελά κέφια δίνοντάς μας να καταλάβουμε για τα καλά το πόσο πολύ γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η φωνή του Ian Gillan σίγουρα δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε, όμως ο τύπος τα λέει ακόμα και σίγουρα τα κομμάτια είναι κάπως στα μέτρα των τωρινών του ικανοτήτων. Παρόλα αυτά το μέταλλο και η χροιά του φέρουν ανεξίτηλη την σφραγίδα του και όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μαζί τους δεν μπορούμε παρά να ανατριχιάσουμε στο άκουσμά της. Για το rhythm section, Glover-Paice τι μένει να πούμε. Πιο σφιχτό από μπετό, βάζει τα πάντα στη θέση τους. Οι συνθέσεις σίγουρα δεν θα μας κάνουν να ανυπομονούμε να ακούσουμε ζωντανά κάποιο από τα κομμάτια αυτά αλλά είναι άρτιες και κάνουν τον ακροατή να περνάει πολύ ευχάριστες στιγμές ακούγοντας τον.