Το τριήμερο 26-28 Μαϊου βρεθήκαμε στην Βαρκελώνη για να παρακολουθήσαμε από κοντά το φετινό Primavera Sound Festival.
Ένα φεστιβάλ με μεγάλο ενδιαφέρον για τους φίλους της indie σκηνής. Φέτος, πέρασαν τις πύλες του περισσότεροι από 140.000 θεατές!!! Οι προσδοκίες πριν το ταξίδι μας στην Ισπανική πόλη, ήταν μεγάλες, μιας και μας δινόταν η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε από κοντά, καλλιτέχνες, οι οποίοι είναι δύσκολο να έρθουν στην Ελλάδα για συναυλίες.
1η μέρα (26 Μαϊου)
Οι συναυλίες φέτος ξεκινούσαν στις 5 το απόγεμα και τελείωναν μετά από 12 ώρες περίπου, στις 4-5 το πρωί! Ο πρώτος καλλιτέχνης που είδα ήταν ο Sufjan Stevens (περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ) και θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη συναυλία που παρακολούθησα το τριήμερο.
Στην συνέχεια, κατευθύνθηκα προς την σκήνη Pitchfork. όπου Θα έπαιζαν οι The Walkmen. Είχε πολύ κόσμο, που ξεσηκώθηκε όταν έπαιξαν το κομμάτι τους, "The Rat".
Την ίδια ώρα στην κεντρική σκηνή, οι Grinderman του Nick Cave έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια κριτική της συναυλία από την Sofia Vita.
Μετά το τέλος των δύο συναυλιών και αφού είχα δύο ώρες περίπου στην διάθεσή μου μέχρι να ξεκινήσονυ οι Flaming Lips, βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού στην σκηνή Ray-Ban, οι Suicide θα έπαιζαν τον πρώτο τους δίσκο ολόκληρο, στην σκηνή ATP, θα εμφανιζόταν ο Caribou και τέλος, στην Llevant, οι Interpol. Τελικά, επέλεξα να παρακολουθήσω λίγο από κάθε συναυλία, αφού και οι αποστάσεις μεταξύ των σκηνών, δέκα λεπτά περίπου, δεν επέτρεπαν και πολλά. Ο Caribou και οι Interpol είχαν πάρα πολύ κόσμο, ενώ πολυ λίγοι επέλεξαν τους Suicide.
Στις 2:15 το πρωί, έφτασε η μεγάλη στιγμή, αφού στην κεντρική σκηνή San Miguel θα εμφανίζονταν οι Flaming Lips. Είχα διαβάσει παλιότερα σε ένα άρθρο για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που οι Flaming Lips δίνουν στις συναυλίες τους. Ο συντάκτης του άρθρου επαληθεύτηκε, αφού ο Wayne Coyne με την παρέα του μας προσέφεραν ένα ευχάριστο σόου γεμάτο από επιτυχίες του συγκροτήματος, ικανοποιώντας το κοινό που έμεινε μέχρι τόσο αργά για να τους απολαύσει.
Αρχικά, ο Coyne χαιρέτησε τους παρευρισκόμενους και μια κοπέλα μετέφραζε όσα έλεγε, στα Ισπανικά. Κατά την διάρκεια, της εισόδου των μουσικών πάνω στη σκηνη, μπήκε μέσα σε μια φουσκωτή μπάλα, την οποία άφησε να γλιστρήσει πάνω στα απλωμένα χέρια των θεατών! Το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν ήταν το "She Don't Use Jelly" ενώ η σκηνή γέμισε από διάφορους χορευτές και δύο μασκότ, που δεν σταμάτησαν να χορεύουν μέχρι το τέλος της συναυλίας. Έπαιξαν όλες τις γνωστές τους επιτυχίες, "The Yeah Yeah Yeah Song", "Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 1" και το "Race for the Prize" στο encore, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την πρώτη μέρα του φεστιβάλ.
2η Μέρα (27 Μαϊου)
Αφού φάγαμε τάπας και ήπιαμε τις μπύρες Κλάρα σε μια πλατεία της πόλης, πήραμε το μετρό για το Parc Del Forum. Ξεκίνημα από την σκηνή Llevant και τους Fiery Furnaces. Είχαν συγκεντρώσει αρκετό κόσμο και θα έλεγα ότι έκαναν μια συμπαθητική εμφάνιση.
Επιστροφή στην κεντρική σκηνή San Miguel, όπου θα έπαιζε ο M. Ward. Ο αμερικάνος τραγουδιστής, μέλος του συγκροτήματος She And Him, ικανοποίησε το μεγάλο αριθμό θεατών που επέλεξε να τον παρακολουθήσει. Τα τραγούδια του είναι σαφώς επηρεασμένα από την περίοδο των 60ς.
O James Blake έπαιζε την ίδια ώρα στην σκηνή Pitchfork. Ένας καλλιτέχνης που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις φέτος με τον πρώτο του δίσκο. Δυστυχώς, ο θόρυβος από την κεντρική σκηνή κάλυψε το ακουστικό σετ του Blake, όση ώρα πρόλαβα να δω.
Δεύτερη φορά στην Llevant για τους National. Είχα δει τους National, το 2008 στο Καραϊσκάκη, μετά τον δίσκο τους "Boxer", έναν από τους καλύτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς. Το "High Violet" δε με ενθουσίασε και τόσο. Στην Βαρκελώνη, ενώ ξεκίνησαν δυναμικά άρχισαν σιγά, σιγά να πέφτουν... Μόνη αναλαμπή, όταν λίγο πριν το τέλος, ανέβηκε στην σκηνή ο Sufjan Stevens για να συνοδέψει τον Matt Berninger, στο τραγούδι "Afraid Of Everyone".
Ξανά πίσω στην κεντρική σκηνή, για την συναυλία των Belle And Sebastian. Οι Σκωτζέζοι με μπροστάρη, τον Stuart Murdoch, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και ξεσήκωσαν το κοινό με τα ποπ τραγούδια τους! Καλύτερη στιγμή στην συναυλία όταν ο Murdoch κάλεσε 5-6 άτομα από το κοινό να ανέβουν στην σκηνή και να χορέψουν μαζί του. Όταν τελείωσαν, παρέδωσε σε καθέναν ένα χρυσό μετάλλιο για να τους ευχαριστήσει και να τους τιμήσει για την συμβολή τους στην εξέλιξη της συναυλίας! Στο τέλος της ημέρας, οι Pulp ανέβηκαν στην σκηνή για να μας θυμίσουν τις επιτυχίες τους. Κριτική εδώ.
3η Μέρα (28 Μαϊου)
Το Σάββατο ολόκληρη η πόλη ζούσε στον ρυθμό του μεγάλου τελικού του Champions League. Ακόμα και στο Parc Del Forum, ήταν εμφανές, αφού αρκετοί από τους παρευρισκόμενους φορούσαν φανέλες της Barcelona, ενώ στην σκηνή Llevant είχαν μεταφερθεί γιγαντοοθόνες για την προβολή του τελικού!
Υπήρχε η αίσθηση ότι ο τελικός ήταν σημαντικότερος από το φεστιβάλ, με απότελεσμα οι Fleet Foxes να αδικηθούν αφού εμφανίστηκαν μόλις 50 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα! Οι Fleet Foxes, όμως τα κατάφεραν, παρά την σύντομη εμφάνισή τους, να κερδίσουν το κοινό. Παρουσίασαν τραγούδια τόσο από τον πρώτο και τον δεύτερό τους δίσκο, καθώς και το "ελληνικό" "Mykonos".
Μετά τον τελικό, στην σκηνή San Miguel, ήρθε η ώρα της PJ Harvey! Με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς στις αποσκευές της, η εμφανισή της είχε τραβήξει το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων. Η αγγλίδα τραγουδίστρια ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα, παρουσίασε όλα τα τραγούδια από τον τελευταιό της δίσκο μαζί με κάποια παλαιότερα. Νομίζω ότι τα νέα της τραγούδια ταιριάζουν καλύτερα σε ένα κλειστό και μικρότερο χώρο.
Τελευταία συναυλία που παρακολούθησα ήταν αυτή των Animal Collective, ενός από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Ήξερα ότι στις συναυλίες τους επιλέγουν να παίξουν κυρίως καινούργια τραγούδια. Και αυτή την φορά, έπαιξαν μόνο δύο τραγούδια από τον υπέροχο τελευταίο τους δίσκο (Brothersport και Summertime Clothes), ένα γεγονός, που προκάλεσε κάποια αμηχανία στο κοινό, που σίγουρα περίμενε να ακούσει περισσότερα τραγούδια από την τελευταία τους δουλειά. Ο ιδιαίτερος ήχος τους απαιτεί αρκετές ακροάσεις των τραγουδιών, για να μπορέσει κάποιος να εκτιμήσει την μουσική τους!
Ένα φεστιβάλ με μεγάλο ενδιαφέρον για τους φίλους της indie σκηνής. Φέτος, πέρασαν τις πύλες του περισσότεροι από 140.000 θεατές!!! Οι προσδοκίες πριν το ταξίδι μας στην Ισπανική πόλη, ήταν μεγάλες, μιας και μας δινόταν η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε από κοντά, καλλιτέχνες, οι οποίοι είναι δύσκολο να έρθουν στην Ελλάδα για συναυλίες.
1η μέρα (26 Μαϊου)
Οι συναυλίες φέτος ξεκινούσαν στις 5 το απόγεμα και τελείωναν μετά από 12 ώρες περίπου, στις 4-5 το πρωί! Ο πρώτος καλλιτέχνης που είδα ήταν ο Sufjan Stevens (περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ) και θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη συναυλία που παρακολούθησα το τριήμερο.
Στην συνέχεια, κατευθύνθηκα προς την σκήνη Pitchfork. όπου Θα έπαιζαν οι The Walkmen. Είχε πολύ κόσμο, που ξεσηκώθηκε όταν έπαιξαν το κομμάτι τους, "The Rat".
Την ίδια ώρα στην κεντρική σκηνή, οι Grinderman του Nick Cave έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια κριτική της συναυλία από την Sofia Vita.Μετά το τέλος των δύο συναυλιών και αφού είχα δύο ώρες περίπου στην διάθεσή μου μέχρι να ξεκινήσονυ οι Flaming Lips, βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού στην σκηνή Ray-Ban, οι Suicide θα έπαιζαν τον πρώτο τους δίσκο ολόκληρο, στην σκηνή ATP, θα εμφανιζόταν ο Caribou και τέλος, στην Llevant, οι Interpol. Τελικά, επέλεξα να παρακολουθήσω λίγο από κάθε συναυλία, αφού και οι αποστάσεις μεταξύ των σκηνών, δέκα λεπτά περίπου, δεν επέτρεπαν και πολλά. Ο Caribou και οι Interpol είχαν πάρα πολύ κόσμο, ενώ πολυ λίγοι επέλεξαν τους Suicide.
Στις 2:15 το πρωί, έφτασε η μεγάλη στιγμή, αφού στην κεντρική σκηνή San Miguel θα εμφανίζονταν οι Flaming Lips. Είχα διαβάσει παλιότερα σε ένα άρθρο για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που οι Flaming Lips δίνουν στις συναυλίες τους. Ο συντάκτης του άρθρου επαληθεύτηκε, αφού ο Wayne Coyne με την παρέα του μας προσέφεραν ένα ευχάριστο σόου γεμάτο από επιτυχίες του συγκροτήματος, ικανοποιώντας το κοινό που έμεινε μέχρι τόσο αργά για να τους απολαύσει.
Αρχικά, ο Coyne χαιρέτησε τους παρευρισκόμενους και μια κοπέλα μετέφραζε όσα έλεγε, στα Ισπανικά. Κατά την διάρκεια, της εισόδου των μουσικών πάνω στη σκηνη, μπήκε μέσα σε μια φουσκωτή μπάλα, την οποία άφησε να γλιστρήσει πάνω στα απλωμένα χέρια των θεατών! Το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν ήταν το "She Don't Use Jelly" ενώ η σκηνή γέμισε από διάφορους χορευτές και δύο μασκότ, που δεν σταμάτησαν να χορεύουν μέχρι το τέλος της συναυλίας. Έπαιξαν όλες τις γνωστές τους επιτυχίες, "The Yeah Yeah Yeah Song", "Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 1" και το "Race for the Prize" στο encore, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την πρώτη μέρα του φεστιβάλ.
2η Μέρα (27 Μαϊου)
Αφού φάγαμε τάπας και ήπιαμε τις μπύρες Κλάρα σε μια πλατεία της πόλης, πήραμε το μετρό για το Parc Del Forum. Ξεκίνημα από την σκηνή Llevant και τους Fiery Furnaces. Είχαν συγκεντρώσει αρκετό κόσμο και θα έλεγα ότι έκαναν μια συμπαθητική εμφάνιση.Επιστροφή στην κεντρική σκηνή San Miguel, όπου θα έπαιζε ο M. Ward. Ο αμερικάνος τραγουδιστής, μέλος του συγκροτήματος She And Him, ικανοποίησε το μεγάλο αριθμό θεατών που επέλεξε να τον παρακολουθήσει. Τα τραγούδια του είναι σαφώς επηρεασμένα από την περίοδο των 60ς.
O James Blake έπαιζε την ίδια ώρα στην σκηνή Pitchfork. Ένας καλλιτέχνης που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις φέτος με τον πρώτο του δίσκο. Δυστυχώς, ο θόρυβος από την κεντρική σκηνή κάλυψε το ακουστικό σετ του Blake, όση ώρα πρόλαβα να δω.
Δεύτερη φορά στην Llevant για τους National. Είχα δει τους National, το 2008 στο Καραϊσκάκη, μετά τον δίσκο τους "Boxer", έναν από τους καλύτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς. Το "High Violet" δε με ενθουσίασε και τόσο. Στην Βαρκελώνη, ενώ ξεκίνησαν δυναμικά άρχισαν σιγά, σιγά να πέφτουν... Μόνη αναλαμπή, όταν λίγο πριν το τέλος, ανέβηκε στην σκηνή ο Sufjan Stevens για να συνοδέψει τον Matt Berninger, στο τραγούδι "Afraid Of Everyone".
Ξανά πίσω στην κεντρική σκηνή, για την συναυλία των Belle And Sebastian. Οι Σκωτζέζοι με μπροστάρη, τον Stuart Murdoch, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και ξεσήκωσαν το κοινό με τα ποπ τραγούδια τους! Καλύτερη στιγμή στην συναυλία όταν ο Murdoch κάλεσε 5-6 άτομα από το κοινό να ανέβουν στην σκηνή και να χορέψουν μαζί του. Όταν τελείωσαν, παρέδωσε σε καθέναν ένα χρυσό μετάλλιο για να τους ευχαριστήσει και να τους τιμήσει για την συμβολή τους στην εξέλιξη της συναυλίας! Στο τέλος της ημέρας, οι Pulp ανέβηκαν στην σκηνή για να μας θυμίσουν τις επιτυχίες τους. Κριτική εδώ.
3η Μέρα (28 Μαϊου)
Το Σάββατο ολόκληρη η πόλη ζούσε στον ρυθμό του μεγάλου τελικού του Champions League. Ακόμα και στο Parc Del Forum, ήταν εμφανές, αφού αρκετοί από τους παρευρισκόμενους φορούσαν φανέλες της Barcelona, ενώ στην σκηνή Llevant είχαν μεταφερθεί γιγαντοοθόνες για την προβολή του τελικού!
Υπήρχε η αίσθηση ότι ο τελικός ήταν σημαντικότερος από το φεστιβάλ, με απότελεσμα οι Fleet Foxes να αδικηθούν αφού εμφανίστηκαν μόλις 50 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα! Οι Fleet Foxes, όμως τα κατάφεραν, παρά την σύντομη εμφάνισή τους, να κερδίσουν το κοινό. Παρουσίασαν τραγούδια τόσο από τον πρώτο και τον δεύτερό τους δίσκο, καθώς και το "ελληνικό" "Mykonos".Μετά τον τελικό, στην σκηνή San Miguel, ήρθε η ώρα της PJ Harvey! Με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς στις αποσκευές της, η εμφανισή της είχε τραβήξει το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων. Η αγγλίδα τραγουδίστρια ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα, παρουσίασε όλα τα τραγούδια από τον τελευταιό της δίσκο μαζί με κάποια παλαιότερα. Νομίζω ότι τα νέα της τραγούδια ταιριάζουν καλύτερα σε ένα κλειστό και μικρότερο χώρο.
Τελευταία συναυλία που παρακολούθησα ήταν αυτή των Animal Collective, ενός από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Ήξερα ότι στις συναυλίες τους επιλέγουν να παίξουν κυρίως καινούργια τραγούδια. Και αυτή την φορά, έπαιξαν μόνο δύο τραγούδια από τον υπέροχο τελευταίο τους δίσκο (Brothersport και Summertime Clothes), ένα γεγονός, που προκάλεσε κάποια αμηχανία στο κοινό, που σίγουρα περίμενε να ακούσει περισσότερα τραγούδια από την τελευταία τους δουλειά. Ο ιδιαίτερος ήχος τους απαιτεί αρκετές ακροάσεις των τραγουδιών, για να μπορέσει κάποιος να εκτιμήσει την μουσική τους!