Ο Παύλος Συνοδινός "πιάστηκε" πρώτη φορά από τα ραντάρ μας ως κιθαρίστας στα σχήματα της Νατάσσας Μποφίλιου, του Απόστολου Ρίζου και του Γιάννη Χαρούλη. Πριν λίγους μήνες, όμως, μάς συστήθηκε και ως τραγουδοποιός, με το άλμπουμ Μικρές Ελπίδες που κυκλοφόρησε από τη Lyra. Σήμερα τον φιλοξενούμε με χαρά στο Gimme 10, για να μας μιλήσει για τις συναυλίες που θα θυμάται για πάντα.1. Bryan Adams (γήπεδο Παναθηναϊκού, 1991)
Η πρώτη μεγάλη συναυλία που μπορώ να θυμηθώ. Είχε όλη εκείνη την αύρα των γηπεδικών συναυλιών της δεκαετίας του '80.
2. Sting (γήπεδο ΑΕΚ, 1993)
Επιστράτευσα φακούς, φωτάκια, ηχειάκια cd player και αναπαρήγαγα πολλές φορές σαν παιχνίδι τη συναυλιά εκείνη. Κάποιο μουσικό παραγωγικό σκάλωμα στη μέση της παιδικής μου ηλικίας.
3. Αμάν Αμήν (1995)
"Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς."
Κάτι θυμίζει πάλι...
Μέτα το Ρεμπέτικο, ο Ξάρχάκος στήνει μια ζωντανή παράσταση και με τους στίχους του Γκάτσου παραδίδει ένα αιώνιο, καθολικό και απίστευτης αισθητικής μάθημα για τη χώρα που γεννήθηκα και μεγαλώνω.
4. Rolling Stones (Ο.Α.Κ.Α., 1998)
Δεν ήταν η μόδα, δεν ήταν το μέγεθος, δεν ήταν η υπερπαραγωγή. Ήταν οι ίδιοι οι Stones, τόσο αυθεντικοί και τόσο μυθικοί.
5. Steve Vai (Ρουφ, 1999)
Μέσα σε ένα σκυλάδικο με μέτριο ήχο και πολύ κακή θέση, βιώσα μια άλλη, εντελώς νέα για μένα μέχρι τότε, οπτική της μουσικής, μετατρέποντας οριστικά την κιθάρα σε έναν γοητευτικό δαίμονα.
6. Massive Attack (Λυκαβητός, 2003)
Δημιουργοί του trip hop. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το 100th Window. Τεχνολογία, ήχος, αισθητική, πολιτική, κοινωνική, μουσική έκφραση, μαγεία, έρωτας. Χάνω τα λόγια μου όπως ακριβώς και τότε.
7. Berliner Philharmoniker (Βερολίνο, 2007)
Λαϊκή απογευματινή στα μάτια μου. Όμως έκανα λάθος. Μακάρι να υποστηρίζαμε παιδιά και γιαγιάδες με τον ίδιο σεβασμό και την ίδια δυναμική τις δικές μας μουσικές. Μια απο τις πιο σημαντικές ορχήστρες του κόσμου. Κάποτε ήταν ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, τώρα ο Σερ Σάιμον Ρατλ συνεχίζει και εξελίσει τη μεγάλη αυτή παράδοση.
8. ZZ Top (Φάληρο, 2009)
Το θέμα με αυτούς είναι πως εκτός απο τις γραφικές γενειάδες τους και όλη την αμερικάνικη κουλτούρα τους, είναι οι προπάτορες. Το αποδείξανε παίζοντας το Foxy Lady του Jimi Hendrix, διδάσκοντας σήμερα το πιο αυθεντικό rock groove που παίχτηκε το '69 στο Woodstock.
9. U2 (Ο.Α.Κ.Α 2010)Mεγάλα τα μεγέθη. Τόσο πολύ που δεν ευχαριστήθηκα, ούτε ήχο, ούτε θέαμα, ούτε κοινωνική ή πολιτική τοποθέτηση. Αξέχαστο, όμως, παρόλες τις διαφωνίες μου το πώς ένας μικροκαμωμένος frontman μπορεί να τιθασεύσει πάνω απο 80.000 ανθρώπους.
10. Porcupine Tree (Τεχνόπολις, 2010)
Η σύγκριση λόγω κοινού χώρου διεξαγωγής με τα ελληνικά δεδομένα ήταν αναπόφευκτη αλλά και άνιση. Γρήγορα, όμως, με βύθισαν στον κόσμο τους, ξεχνώντας όλες αυτές τις χαζο-επαγγελματικές εμμονές. Επίσης, η κατάμεστη Τεχνόπολις απέδειξε πως η Ελλάδα έχει ενα πολύ μεγάλο και ενεργό, αυθεντικά εναλλακτικό, κοινό.
Σχετικό θέμα