Η Τετάρτη (15/6) ήταν μια μέρα πολύ δύσκολη από πολλές απόψεις. Ημέρα γενικής απεργίας, επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας και πολύ ανησυχητικού πολιτικού κλίματος με φήμες που σέρνονταν όλη μέρα. Προσθέτεις σε αυτά και την απειλή της βροχής και καταλαβαίνεις ότι έπρεπε να ταλαντευτείς πολύ για το αν σε όλα αυτά χώραγε μια συναυλία.
Κάπως έτσι σκεφτόμουν κι εγώ και δίσταζα να πάρω το δρόμο για την Πετρούπολη (τα δακρυγόνα γαρ βαριά...). Έτσι, καθυστέρησα κάπως και έχασα το άνοιγμα της συναυλίας από τον Μανώλη Αγγελάκη. Για την ακρίβεια, πρόλαβα μόνο το τελευταίο του τραγούδι, μπαίνοντας σε ένα Θέατρο Πέτρας που εκείνη την ώρα έμοιαζε μισογεμάτο και δεν θύμιζε την εικόνα πανικού που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Φαίνεται πως για πολλούς ήταν δύσκολη η απόφαση να ανηφορίσουν στην Πετρούπολη σε μια τέτοια μέρα, όπως και για τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου που μας εξομολογήθηκε ότι όταν έμαθε πως η συναυλία θα συνέπεφτε με τις απεργίες προβληματίστηκε για το αν θα έπρεπε να την ακυρώσει ή όχι. Τελικά μας είπε πως αποφάσισε να παίξει γιατί αν θα φτάναμε στη μέθεξη μέσω της μουσικής, αυτό θα συνιστούσε πράξη αντίστασης σαν κι αυτή που γίνεται σε δρόμους και πλατείες. Θεωρώ πως η μέθεξη επήλθε...
Το ξεκίνημα ήταν αρκετά μουδιασμένο. Στα πρώτα τραγούδια το Θέατρο συνέχιζε να δείχνει μισογεμάτο και ο κόσμος πιο πολύ ψάχνονταν και συζητούσε παρά συμμετείχε. Ο Θανάσης ξεκίνησε με το San Michele από το νέο του δίσκο, τραγούδι που έχει ήδη αγαπηθεί πολύ. Από τις πρώτες κιόλας επιλογές φαίνεται πως το setlist θα ισορροπήσει ανάμεσα σε καθιερωμένα και "παραμελημένα" τραγούδια. Έτσι, απολαύσαμε ξανά τα Αγρύπνια και Κάτω απ'το μαξιλάρι σε εκτελέσεις που είναι από τις καλύτερες που έχουν παρουσιαστεί ποτέ και ήταν δύο από τις δυνατές στιγμές του πρώτου μέρους, αλλά ταυτόχρονα ακούσαμε τραγούδια όπως ο Τρυγητής, οι Τρεις ανθοί και η καταπληκτική Αλεξάνδρα που σπάνια έμπαιναν στο πρόγραμμα τα τελευταία χρόνια.
Με το φεγγάρι να ματώνει κι αυτό λόγω έκλειψης και να μας παίζει κρυφτό, με την μπάντα να πιάνει σιγά-σιγά σπουδαία ύψη απόδοσης και με τον νεαρόκοσμο να έχει πλέον γεμίσει για τα καλά την αρένα, η συναυλία άρχισε σταδιακά να παίρνει φωτιά. Η μέθεξη επήλθε σίγουρα όταν τα χέρια σηκώθηκαν και οι φωνές συντονίστηκαν στο Όταν χαράζει, στο Έρημα κορμιά, στην Ανρομέδα, ενώ το ξέσπασμα στον Πεχλιβάνη ήταν και πάλι εκκωφαντικό. Σε αντίθεση με άλλες συναυλίες του Θανάση με το ίδιο σχήμα, αυτή τη φορά το πρόγραμμα ήταν τόσο καλοφτιαγμένο που από ένα σημείο και έπειτα δεν σε άφηνε σε ησυχία... Απανωτές οι κορυφώσεις, συγκρατημένα τα ορχητρικά μέρη, συνδυασμός τραγουδιών γνωστών σε όλους και άλλων που αδίκως ακούγονται λιγότερο συχνά. Κερασάκι στην τούρτα τα Κάλαντα που δεν περίμενα με τίποτα πως θα τα άκουγα ζωντανά!
Ο Σαμάνος αυτή τη φορά δεν έμεινε παραπονεμένος (Φορτίνο Σαμάνο, Attinse), ενώ η Ματούλα Ζαμάνη με δίχασε ξανά, κερδίζοντας όμως τους πάντες όταν άφησε το μικρόφωνο και τραγούδησε μαζί μας την τελευταία στροφή απ'τη Κοιλάδα των Τεμπών. Άλλη μια ανατριχιαστική στιγμή το Στην Αμερική, που λόγω και των ημερών που περνάμε, ήταν λυτρωτικό στα χείλη μας και έφερε και συνθήματα που ακούστηκαν πιο δυνατά από ποτέ. Είπαμε, μέρα που έκαιγε εκείνη η Τετάρτη...
Ο Γιάννης Χαρούλης παρών αλλά δεν ανέβηκε ποτέ διότι φαίνεται πως έφυγε λίγο πριν το κάλεσμα του Θανάση από μικροφώνου. Έτσι, φτάσαμε στο τέλος με Χαραυγές, με Καντηλανάφτη δια στόματος Δημήτρη Μυστακίδη, που κάποιοι περιμέναμε χρόνια να μπει στη setlist και με Άστρο του πρωινού.
Έχοντας παρακολουθήσει την πλειοψηφία των εν Αθήναις εμφανίσεων του συγκεκριμένου σχήματος, από πέρυσι που ξεκίνησε την πορεία του, ομολογώ πως τώρα το βρήκα στην καλύτερη κατάστασή του (μεγάλος παίχτης αναδεικνύεται ο νεαρός Αντωνιάδης στο κλαρίνο) και συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη να το ακούσεις αν το πετύχεις μπροστά σου το φετινό καλοκαίρι.
Δελτίο Τύπου και ημερομηνίες περιοδείας εδώ
Κάπως έτσι σκεφτόμουν κι εγώ και δίσταζα να πάρω το δρόμο για την Πετρούπολη (τα δακρυγόνα γαρ βαριά...). Έτσι, καθυστέρησα κάπως και έχασα το άνοιγμα της συναυλίας από τον Μανώλη Αγγελάκη. Για την ακρίβεια, πρόλαβα μόνο το τελευταίο του τραγούδι, μπαίνοντας σε ένα Θέατρο Πέτρας που εκείνη την ώρα έμοιαζε μισογεμάτο και δεν θύμιζε την εικόνα πανικού που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Φαίνεται πως για πολλούς ήταν δύσκολη η απόφαση να ανηφορίσουν στην Πετρούπολη σε μια τέτοια μέρα, όπως και για τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου που μας εξομολογήθηκε ότι όταν έμαθε πως η συναυλία θα συνέπεφτε με τις απεργίες προβληματίστηκε για το αν θα έπρεπε να την ακυρώσει ή όχι. Τελικά μας είπε πως αποφάσισε να παίξει γιατί αν θα φτάναμε στη μέθεξη μέσω της μουσικής, αυτό θα συνιστούσε πράξη αντίστασης σαν κι αυτή που γίνεται σε δρόμους και πλατείες. Θεωρώ πως η μέθεξη επήλθε...
Το ξεκίνημα ήταν αρκετά μουδιασμένο. Στα πρώτα τραγούδια το Θέατρο συνέχιζε να δείχνει μισογεμάτο και ο κόσμος πιο πολύ ψάχνονταν και συζητούσε παρά συμμετείχε. Ο Θανάσης ξεκίνησε με το San Michele από το νέο του δίσκο, τραγούδι που έχει ήδη αγαπηθεί πολύ. Από τις πρώτες κιόλας επιλογές φαίνεται πως το setlist θα ισορροπήσει ανάμεσα σε καθιερωμένα και "παραμελημένα" τραγούδια. Έτσι, απολαύσαμε ξανά τα Αγρύπνια και Κάτω απ'το μαξιλάρι σε εκτελέσεις που είναι από τις καλύτερες που έχουν παρουσιαστεί ποτέ και ήταν δύο από τις δυνατές στιγμές του πρώτου μέρους, αλλά ταυτόχρονα ακούσαμε τραγούδια όπως ο Τρυγητής, οι Τρεις ανθοί και η καταπληκτική Αλεξάνδρα που σπάνια έμπαιναν στο πρόγραμμα τα τελευταία χρόνια.Με το φεγγάρι να ματώνει κι αυτό λόγω έκλειψης και να μας παίζει κρυφτό, με την μπάντα να πιάνει σιγά-σιγά σπουδαία ύψη απόδοσης και με τον νεαρόκοσμο να έχει πλέον γεμίσει για τα καλά την αρένα, η συναυλία άρχισε σταδιακά να παίρνει φωτιά. Η μέθεξη επήλθε σίγουρα όταν τα χέρια σηκώθηκαν και οι φωνές συντονίστηκαν στο Όταν χαράζει, στο Έρημα κορμιά, στην Ανρομέδα, ενώ το ξέσπασμα στον Πεχλιβάνη ήταν και πάλι εκκωφαντικό. Σε αντίθεση με άλλες συναυλίες του Θανάση με το ίδιο σχήμα, αυτή τη φορά το πρόγραμμα ήταν τόσο καλοφτιαγμένο που από ένα σημείο και έπειτα δεν σε άφηνε σε ησυχία... Απανωτές οι κορυφώσεις, συγκρατημένα τα ορχητρικά μέρη, συνδυασμός τραγουδιών γνωστών σε όλους και άλλων που αδίκως ακούγονται λιγότερο συχνά. Κερασάκι στην τούρτα τα Κάλαντα που δεν περίμενα με τίποτα πως θα τα άκουγα ζωντανά!
Ο Σαμάνος αυτή τη φορά δεν έμεινε παραπονεμένος (Φορτίνο Σαμάνο, Attinse), ενώ η Ματούλα Ζαμάνη με δίχασε ξανά, κερδίζοντας όμως τους πάντες όταν άφησε το μικρόφωνο και τραγούδησε μαζί μας την τελευταία στροφή απ'τη Κοιλάδα των Τεμπών. Άλλη μια ανατριχιαστική στιγμή το Στην Αμερική, που λόγω και των ημερών που περνάμε, ήταν λυτρωτικό στα χείλη μας και έφερε και συνθήματα που ακούστηκαν πιο δυνατά από ποτέ. Είπαμε, μέρα που έκαιγε εκείνη η Τετάρτη...
Ο Γιάννης Χαρούλης παρών αλλά δεν ανέβηκε ποτέ διότι φαίνεται πως έφυγε λίγο πριν το κάλεσμα του Θανάση από μικροφώνου. Έτσι, φτάσαμε στο τέλος με Χαραυγές, με Καντηλανάφτη δια στόματος Δημήτρη Μυστακίδη, που κάποιοι περιμέναμε χρόνια να μπει στη setlist και με Άστρο του πρωινού.
Έχοντας παρακολουθήσει την πλειοψηφία των εν Αθήναις εμφανίσεων του συγκεκριμένου σχήματος, από πέρυσι που ξεκίνησε την πορεία του, ομολογώ πως τώρα το βρήκα στην καλύτερη κατάστασή του (μεγάλος παίχτης αναδεικνύεται ο νεαρός Αντωνιάδης στο κλαρίνο) και συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη να το ακούσεις αν το πετύχεις μπροστά σου το φετινό καλοκαίρι.
Δελτίο Τύπου και ημερομηνίες περιοδείας εδώ
Σχετικό θέμα