Οι The WaterStriders είναι μια μπάντα από την Αθήνα, με indie rock, garage, και pop στοιχεία. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2020, και η σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Μάνο Αρετουλάκη (Immanic) (φωνή, κιθάρα), Ηλία Κουλούζη (μπάσο, φωνή), Αστέριο Κωτούλα (κιθάρα) και Γιώτη Πετρέλη (τύμπανα).
Λίγο πριν την εκπνοή του 2022, η μπάντα κυκλοφόρησε, μέσω της Old Bad Habits, το ντεμπούτο άλμπουμ της, που έχει τον τίτλο "My Name Is Expectation". Σε αυτό περιλαμβάνονται 11 τραγούδια, σε στίχους και μουσική του Μάνου Αρετουλάκη. Με αυτή την αφορμή, ο ηγέτης των The WaterStriders γράφει για τα αγαπημένα του άλμπουμ.
1. Nevermind - Nirvana (1991)
Ο δίσκος που συνδύασε στο μυαλό μου το πανκ, το ανεξάρτητο ροκ, και το ποπ, όλα μαζί σε έναν δίσκο. Έχει μια παραγωγή πολύ καθαρή, καταφέρνοντας να εξυψώσει την πανκ και heavy rock αισθητική στη σφαίρα της σχεδόν υψηλής τέχνης.
2. Hatful Of Hollow - The Smiths (1984)
Ο δίσκος-αποκάλυψη για μένα, ο ορισμός της βρετανικής κιθαριστικής ποπ, με κιθάρες που τραγουδάνε στην κυριολεξία, και με στίχο που σπάει κόκκαλα.
3. Doolittle - Pixies (1989)
Φυσικά δεν μπορεί να μην είναι επιρροή μας το άλμπουμ αυτό του 1989, που καθόρισε τον ήχο της εναλλακτικής ροκ παγκόσμια, άφησε το στίγμα του στο grunge (ο Cobain δεν θα έγραφε, όπως είπε, το "Smells Like Teen Spirit" αν δεν είχε ακούσει το άλμπουμ αυτό), και ταίριαξε στοιχεία surf, noise rock, punk, pop και indie rock σε ένα περιτύλιγμα.
4. Master Of Puppets - Metallica (1986)
Στο μουσικό μου υποσυνείδητο, που συνδέεται με τη μικρή ηλικία υπάρχει πάντα το thrash metal και το heavy metal. Ο δίσκος αυτός, λοιπόν, με είχε εισαγάγει καταρχάς στον σκληρό κιθαριστικό ήχο που ένωνε, κατά κάποιον τρόπο, το hard rock/heavy metal με το πανκ, και μάλλον αυτό ήταν πολύ ερεθιστικό και επιδραστικό για την εξέλιξη των μουσικών μας γούστων και τα κομμάτια που γράφουμε σήμερα.
5. Siamese Dream - Smashing Pumpkins (1993)
Ο απόλυτα μεθυστικός ήχος του fuzz από το big muff του Bill Corgan με στοίχειωσε σε σημείο ώστε να θέλω να κάνω κάτι παρόμοιο στον δίσκο των The WaterStriders, που βγάλαμε πριν μερικούς μήνες.
6. Foxbase Alpha - Saint-Etienne (1991)
Ο δίσκος που ταίριαξε στο μυαλό μου τη χορευτική μουσική των αρχών του 1990 με την ποπ των '60s και την indie ποπ της δεκαετίας του 1980. Όλα σε ένα! Με τον δίσκο αυτόν απενοχοποιείται ο χορός στα κλαμπ, ακόμα και για έναν πάνκη ή ροκαμπιλά.
7. Experience - The Prodigy (1992)
Από τους αγαπημένους μου δίσκους, η αρχή της ηλεκτρονικής πανκ, η αποθέωση των χορευτικών break beat ρυθμών με το house και την techno. Όλα αυτά οδήγησαν στην έκρηξη της hardcore techno, που πάντα μου άρεσε πολύ.
8. Unknown Pleasures - Joy Division (1979)
H αρχή του post-punk για μένα, η προσωποποίηση της μελαγχολίας μπροστά στο βιομηχανικό τοπίο του Μάντσεστερ, και η βουβή διαμαρτυρία για το παρόν και το μέλλον. Όλα αυτά δοσμένα με απόκοσμους ήχους μπάσου και μια επιβλητική φωνή.
9. Without You I'm Nothing - Placebo (1998)
Το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας που επανακαθόρισε την κιθαριστική ποπ/ροκ στη Βρετανία. Απλές μελωδίες, δυνατά ριφ, όχι σόλα, και μια ιδιαίτερη φωνητική χροιά.
10. Weezer (Blue Album) - Weezer (1994)
Ένα μουσικό χωνευτήρι ήχων από Pixies, Nirvana, αλλά με διπλές φωνές χαρούμενες, κιθάρες που φλερτάρουν το αυτί σου, όχι ιδιαίτερα σόλα, έξυπνες μελωδίες, ποπ με παραμόρφωση αλλά και μελωδική παράλληλα. Έχω προσωπικά επηρεαστεί αρκετά από αυτούς στον τρόπο που γράφω μουσική.
Η Facebook σελίδα των The WaterStriders